Florine beviel bij een tankstation

26 juli 2024

Als op een koude ochtend in februari haar vliezen breken, stapt Florine (31) redelijk op haar gemak in de auto om naar het ziekenhuis te gaan. Klaar voor de bevalling. Het loopt anders. Ze bevalt van dochter Amé bij een tankstation. “Niet echt een heel romantische plek.”

Haar bizarre bevallingsverhaal stond eind februari in alle kranten en daarmee was de Zeeuwse Florine in één klap tijdelijk heel erg beroemd, vertelt ze lachend: “Ik heb van het tankstation een benzinebon gekregen en de plaatselijke bakker kwam bolussen brengen. Zelfs op straat werd ik aangesproken. De telefoon stond na de geboorte roodgloeiend, maar ik heb de media toen afgehouden. Ik wilde genieten van mijn baby, die zo plotseling ter wereld was gekomen. Inmiddels is Amé een paar maanden oud, gaat alles hartstikke goed en vind ik het leuk om terug te blikken op mijn bijzondere bevalling.”
Bang om te bevallen was ze helemaal niet. Op haar eerste bevalling kijkt ze terug met warme gevoelens. “Ik houd helemaal niet van ziekenhuizen, maar toen ik mijn eerste kind kreeg, vond ik het een fijne plek om te zijn. Ik heb meteen om een ruggenprik gevraagd. Mijn vriend Ramon was bij me, en ook mijn beste vriendin Kirsten. Dat was zo gezellig!
Het eerste jaar met een baby vond ik wel pittig, omdat je je zo snel overal zorgen over maakt. Omdat het mijn droom was om twee kinderen te hebben, werd ik toen Faye twee jaar was opnieuw zwanger.”
Florine werkt als bedrijfsleidster in een koffie- en lunchzaak in haar woonplaats Zierikzee. Lichamelijk zwaar werk, waardoor ze al vroeg in de zwangerschap harde buiken heeft. In het laatste trimester doet ze voornamelijk zittend werk op kantoor en zes weken van tevoren gaat ze met verlof. “Een bevalplan had ik niet. Ik ben hartstikke nuchter. Ik zei tegen mijn verloskundige: ‘Ik kan hier wel een heel boekwerk gaan schrijven, maar uiteindelijk loopt het toch nooit zoals je je van tevoren bedenkt.’ En daar kreeg ik helemaal gelijk in.”

Gebroken vliezen

Het is een koude winterdag in februari als Florines vliezen ’s ochtends vroeg breken. Ze is dan veertig weken en drie dagen zwanger. Ze belt direct vriendin Kirsten, die in België woont en die ook nu weer bij de bevalling zal zijn. Ook licht ze haar ouders in, die drie kwartier verderop wonen en Faye komen ophalen. Als kort daarna de verloskundige de ontsluiting komt checken, zit Florine pas op een halve centimeter. “Dat is nog niks, maar de weeën waren superpijnlijk. Al snel belde ik haar weer, en toen had ik drie centimeter. Tijd genoeg om op ons gemak naar het ziekenhuis te gaan, dacht ik toen nog.”
Maar dat had ze mis. “We waren de straat al uitgereden toen ik riep: ‘Ramon! Dat matje! Ik heb toen nog gauw zo’n anti- doorlek onderlegger onder mijn billen geschoven en Ramon is weer gaan rijden. Maar ineens voelde ik zo’n verschrikkelijke drang, dat ik niet meer normaal kon zitten. We reden de Zeelandbrug op toen Ramon riep: ‘Blijf aan je eigen kant!’ Ik wist van gekkigheid niet hoe ik op mijn stoel moest blijven zitten. Achterin stonden twee kinderstoelen, dus daar liggen was ook geen optie. Ik riep: ‘Dat raam moet open! Ik moet uit de auto!’ Het gevoel was zo heftig, ik dacht: dat kind klapt er zo uit, zo voelde het.”

Beangstigend maar opgelucht

Terwijl Ramon zijn best doet om zo snel mogelijk bij het ziekenhuis te komen, belt Florine haar verloskundige Daisy, die in haar eigen auto achter het stel aanrijdt. “Ze hoorde me aan en zei zonder te aarzelen: ‘Ga eraf bij het tankstation, dan check ik daar hoeveel ontsluiting je hebt.’ Ramon wilde dat niet, die zag het al gebeuren. Maar ik schreeuwde dat we er echt af moesten, dat het niet anders kon. Bij het stuk waar je je banden kunt oppompen, stopte hij. Ik zette de stoel naar achter en toen Daisy uit haar witte autootje rende, vroeg ze: ‘Wil je hier bevallen of in het ziekenhuis?’ Wat ik nog goed weet, is dat ik riep: ‘Het ziekenhuis red ik niet meer, ik ben al bezig!’”
Verloskundige Daisy zag meteen dat de uitdrijving van de baby al was begonnen. “Ik was zelfs al begonnen met persen. Liggend op de passagiersstoel heb ik twee keer geperst, en toen kwam ze eruit, onze dochter Amé. Ondertussen belde mijn vriendin Kirsten me om te zeggen dat ze in het ziekenhuis was gearriveerd. Daisy hield zich met mij bezig, Ramon stond buiten, naast de auto, en het enige wat hij zag was dat de verloskundige ineens de baby omhooghield. Hij vond de situatie beangstigend. We waren allebei opgelucht toen de verloskundige bevestigde dat alles goed was.”

In shock

Met het portier wagenwijd open, de stoel helemaal naar achteren in de ligstand en zonder broek aan lag ik daar naast de bandencompressor. Amé lag op mijn borst en de politie arriveerde, dat is schijnbaar protocol. Het was hartstikke koud buiten, maar vijf graden, dus ik kreeg van de politie meteen een warmtedeken aangereikt. De verloskundige vertelde ons dat we moesten wachten op de ambulance. De placenta moest op dat moment ook nog geboren worden. Toen de ambulance arriveerde, werd ik op een brancard gelegd en in de auto gereden. Dat was een gekke ervaring, want mijn verloskundige reed in haar eigen auto naar het ziekenhuis en Ramon ook. Lag ik daar alleen, met mijn pasgeboren baby.”
Achteraf was ik blij dat deze bizarre bevalling niet mijn eerste bevalling was. Door de gekke situatie heeft bijvoorbeeld mijn verloskundige de navelstreng doorgeknipt, Ramon was ik op dat moment kwijt. Het moment dat je vlak na een geboorte als ouders echt even samen bent met je pasgeborene, dat heb ik gemist. Ramon was ten eerste in shock, maar hij was ook van alles aan het regelen. Hij was flesjes water aan het halen en stond de politie en de ambulancebroeders te woord. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis waren we pas voor het eerst echt samen en konden we onze baby even goed bewonderen.”

Geen romantische plek

“De placenta is uiteindelijk geboren in de ambulance en in het ziekenhuis ben ik gehecht. Ik bleef me maar afvragen: hoe kon dit gebeuren? Ik ben in tien minuten van drie centimeter naar volledige ontsluiting gegaan. Dat komt niet vaak voor, maar in mijn geval dus wel. De verloskundige legde me later uit dat dit soort snelle stortbevallingen gelukkig meestal goed verlopen.
Natuurlijk is de benzinepomp niet echt een heel romantische plek en qua bevallingshouding liet de auto wel wat te wensen over, maar achteraf ben ik blij dat we met de auto stil stonden, dat Ramon niet meer achter het stuur zat en dat onze verloskundige in de buurt was. Ik had geen bevalplan en kon meteen accepteren dat dit nu eenmaal de manier was waarop het was gelopen. Ik was dankbaar en blij dat alles goed ging met mijzelf en de baby.”
In het ziekenhuis kwamen de dienstdoende politieagenten ons feliciteren. Onze verloskundige vertelde dat ze nog nooit een benzinepompbevalling had meegemaakt en ze vroeg of ze het verhaal mocht delen op Facebook. Dat vonden wij prima, wisten wij veel dat alle media dit nieuws oppikten. De volgende ochtend stond de telefoon bij de verloskundige roodgloeiend: kranten, radio, iedereen wilde ons spreken. Ik had daar op dat moment helemaal geen zin in, ik wilde eerst maar eens even rustig naar huis.”

De tankstationbaby

“Als zo’n bevalling je overkomt, heb je in eerste instantie helemaal niet door hoe bijzonder het is. We realiseerden het ons pas door de reacties van mensen in onze omgeving. De kraamverzorgende bijvoorbeeld kwam binnen en riep: ‘O, de tankstationbaby!’ Wat ook wel grappig was, was dat Ramon en ik tegen elkaar zeiden: in welke gemeente is Amé eigenlijk geboren, bij welk tankstation stonden we?
Het bleek het plaatsje Kats in de gemeente Noord-Beveland, dus Kats is haar officiële geboorteplaats in haar paspoort. Laatst hoorde ik van een vriendin dat de geboorte van Amé zelfs voorkomt in een pubquiz over Zeeland. Dat verzin je toch niet?”
Veel mensen spraken me na de geboorte van Amé aan en zeiden hoe heftig en verschrikkelijk ze het voor me vonden… Maar ik heb geen last gehad van de bevalling en kijk er ook niet negatief op terug. Ik ben juist heel positief: ondanks de omstandigheden is de bevalling namelijk hartstikke goed gegaan. En achteraf was ik ook best trots op mezelf, want na die eerste bevalling met ruggenprik had ik niet van mezelf verwacht dat ik zonder enige vorm van pijnbestrijding zou kunnen en willen bevallen. Mijn eigen herstel na deze bevalling was beter dan bij de eerste. Ik was snel weer op de been.”

Makkelijke baby

“Amé is een heerlijke, gezonde, lieve baby. Ze is een rustig kindje en daardoor voor ons als ouders een makkelijke baby. Zelf ben ik een stuk relaxter als moeder dan bij de eerste, waardoor het heel goed met ons gezin gaat. Bij Faye heb ik geworsteld met het geven van borstvoeding, wat zorgde voor veel stress. Deze keer kolf ik voeding en geef ik dat in een fles en dat geeft rust. Ramon is inmiddels ook van de schrik bekomen en een trotse vader van twee geweldige meiden. We hebben wel een afspraak met elkaar gemaakt: als ik ooit ga bevallen van een derde, dan blijf ik thuis!” 

Tekst: Hannah König
Foto: Amaury Miller
Visagie: Lisette Verhoofstad

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.