Saskia heeft al vier jaar geen contact met haar moeder

30 december 2020

Steeds als Saskia (42) dacht dat het contact met haar moeder verbeterde, werd ze weer teleurgesteld. Na de laatste afknapper hebben ze elkaar niet meer gezien.

Saskia (42): “Mijn ouders zijn getrouwd omdat mijn moeder zwanger was. Ik was dus een ongelukje en dat heb ik mijn hele leven gevoeld. Als kind was ik veel bij mijn oom en tante, die naast ons woonden. ‘Wij hebben jou zindelijk gemaakt, met je gespeeld, je leren fi etsen’, vertelden ze me toen ik ouder was. Vanaf mijn vierde ging ik elke zomervakantie met hen mee naar de camping. Dan was ik daar zes weken. Mijn ouders kwamen eens in de twee weken langs om een kop koffie te drinken. Daarna gingen ze weer terug naar huis, zonder mij.”

Nooit knuffelen

“Mijn vader was idolaat van mijn moeder. Als zij iets deed of besloot, volgde hij haar blind. Mijn vader had zijn eigen garagebedrijf en was de hele dag aan het werk, van ’s ochtends acht tot ’s avonds elf uur. Hij kwam tussendoor alleen even thuis om te eten. Ik ging dan altijd naast hem zitten. Want als ik naast mijn moeder zat en ik at niet netjes genoeg of ik zat niet kaarsrecht op mijn stoel, dan kreeg ik een tik. Mijn moeder is geen warm mens, ze is alleen maar met zichzelf bezig. Haar leven draait om status. Uiterlijk vertoon. Alles moet groter, mooier, duurder. Mijn vader gaf haar wat ze wilde. Juwelen, truien van minstens driehonderd gulden. Het liefst ging ze elke dag uitgebreid lunchen. Ze wilde uitgaan, van haar leven genieten. Voor een kind was eigenlijk geen plek. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit met mijn moeder aan tafel heb zitten knutselen, of dat ze me weleens een knuffel gaf. Ik was vaak weg. Op donderdag sliep ik bij mijn ene oma, op zondag bij de andere. Als klein meisje voelde ik wel dat mijn huis geen warme, veilige omgeving was, maar ik kon niet goed plaatsen wat er mis was. Ik was veel bij een vriendinnetje dat vlakbij woonde. Bij haar thuis was het altijd zo gezellig. Haar moeder luisterde naar ons als we uit school kwamen en gaf ons aandacht. Ik kende dat helemaal niet. Op mijn veertiende gingen mijn ouders uit elkaar. Mijn moeder wilde scheiden. Ik bleef thuis bij mijn vader wonen en mijn moeder vertrok. Ik heb haar toen bijna vier jaar niet gezien. Ik kreeg alleen een kaartje op mijn verjaardag. Natuurlijk deed dat pijn. Maar het was ook wat het was. Ik snapte niet waarom mijn moeder me niet wilde zien, maar dacht daar niet te veel over na. Blijkbaar zat ze er zelf niet mee, want toen ze wegging, heeft ze nooit gevraagd of ik bij haar wilde wonen.”

Hunkeren

“In de jaren die volgden, zag ik mijn vader ook niet veel. Ik at meestal bij mijn oom en tante of bij vriendinnen. Soms zei ik daar wel iets van, maar dan kreeg ik van mijn vader te horen dat hij nou eenmaal voor een inkomen moest zorgen. Ik zwierf veel op straat, alleen. Ik heb in die periode domme dingen gedaan. Blowen, foute vriendjes, dat soort dingen. Toen ik zeventien was, raakte ik zwanger. Ik was in paniek, wist niet wat ik moest doen. Op dat moment had ik echt mijn moeder nodig, dus belde ik bij haar aan. Ze deed de deur voor me open, liet me binnen en luisterde naar me. Ze was er voor me en gaf me het gevoel dat ik mijn verhaal bij haar kwijt kon. Ik weet nog hoe blij ik daarmee was. Mijn moeder, die voor het eerst echt naar me luisterde. Daar had ik mijn hele leven zo naar gehunkerd. Ik ben een paar dagen bij haar gebleven. Toen kreeg ik een miskraam en hoefde ik gelukkig niet meer te bepalen wat ik met deze zwangerschap aan moest. Heel verdrietig was het niet, het had me iets goeds opgeleverd: ik had weer contact met mijn moeder. Maar het liep niet zoals ik had gehoopt. We spraken elkaar vanaf dat moment weer, maar ons contact bleef heel oppervlakkig. Terwijl anderen mijn moeder een heel gezellige vrouw vinden. Ze ziet er leuk uit, heeft een vlotte babbel en onder haar vriendinnen is ze geliefd. Naar hen toe toont ze belangstelling, hun stelt ze vragen. Maar die interesse heeft ze niet voor mij.”

Lees ook: ‘Mijn zus verbrak het contact toen ik zei: je man gaat vreemd’

Diepe zucht

“Na een paar jaar leerde ik mijn ex-man kennen. We kregen een kind toen ik 23 was. Mijn moeder vond me veel te jong om kinderen te krijgen. Dat zei ze letterlijk. In plaats van blij te zijn, had ze kritiek. Zoals ze dat altijd had. Ik kan me niet heugen dat mijn moeder ooit trots over me sprak. Als ik aan het koken was, sneed ik de groenten verkeerd. Mijn huis was nooit schoon genoeg. Of ik moest mijn haar anders doen. Altijd was er commentaar. Toch liet ik haar toe in mijn leven. Slecht contact was altijd beter dan geen contact, helemaal nu ik zelf moeder was geworden. Ik probeerde haar bij mijn leven te betrekken. Ik liet haar elke dinsdag oppassen, als ik moest werken. Maar ook dan klaagde ze. Als ik thuiskwam, zei ze dat ze zo’n zware dag met mijn zoontje had gehad, dat ze haar handen vol had aan hem. Ze paste niet op uit liefde, maar uit plichtsgevoel. Ze vroeg me nooit hoe mijn dag was geweest, maar ik moest wel altijd naar haar luisteren. Dan klaagde ze meestal over de man in haar leven. Mijn moeders leven draaide om mannen, ze hopte van relatie naar relatie. Meestal waren die mannen eikels. Behalve Theo. Dat was echt een lieverd. Aan hem heb ik veel gehad, hij was er echt voor me toen de relatie met de vader van mijn zoon overging. Hij nodigde ons bijvoorbeeld vaak uit om te komen eten. Maar als ik dan voor de deur stond, met mijn zoontje van drie op mijn arm en mijn moeder deed open, dan zuchtte ze diep en zei: ‘Ben je er nu al?’ Dat deed iedere keer weer pijn. Ik was volwassen, had mijn eigen leven, was zelf moeder en nog steeds voelde ik me niet welkom. Als ik haar belde en vroeg of ze het gezellig vond als ik even langskwam, zei ze: ‘Nou, vooruit. Even dan, want ik heb het druk.’”

Belazerd

“Jammer genoeg ging de relatie tussen Theo en mijn moeder uit. Niet veel later had ze alweer een nieuwe relatie. Met een verschrikkelijk nare, autoritaire man. Ik zag mijn moeder in die periode een stuk minder, maar op een dag belde ze en vroeg ze of ik met mijn zoon meeging naar Thailand. Haar vriend had daar een huis en ze zou het zo leuk vinden als ik bij hen Kerst kwam vieren. Wat was ik blij met haar aanbod. Dit was waar ik al die tijd op had zitten wachten: mijn moeder die vroeg of ik meeging op vakantie! Ik was nog nooit met mijn ouders op vakantie geweest. Natuurlijk ging ik mee. Ik hoopte dat het nu eindelijk goed zou komen tussen ons. Maar het was de verschrikkelijkste vakantie ooit. Het bleek heel slecht te gaan tussen mijn moeder en haar vriend. Als haar vriend in de kamer was, hing er een ijzige stilte, niemand durfde iets te zeggen. Iedereen liep op zijn tenen. Mijn moeder besloot die vakantie bij hem weg te gaan. Ze vloog twee dagen nadat wij naar huis waren gegaan, ook terug naar Nederland. Ik voelde me belazerd, want ze had ons uitgenodigd omdat ze niet alleen met hem wilde zijn – niet omdat ze zo graag met ons op vakantie ging.”

Teleurgesteld

“Toen ze weer in Nederland was, kreeg ik wel veel aandacht van haar. Ze was vaak bij me. Voor mijn gevoel had ik mijn moeder toch terug. Achteraf weet ik: ze had geen man, dus er was tijd voor mij. Maar dat wilde ik toen niet zien. We deden van alles samen. Gingen winkelen, naar de sauna, lekker uit eten. Het was echt gezellig. Tot ik ziek werd. Ik kreeg een burn-out. Ik had al die jaren keihard gewerkt. Mijn eigen scheiding, de relatie met mijn moeder, het werd me allemaal gewoon te veel. De druppel die de emmer deed overlopen was een inbraak in mijn huis. Ik kon niet meer. Ik wist niet eens meer hoe ik een hamburger moest bakken. Ik was zo moe, zo lusteloos. Gewoon helemaal op. En dat waar ik zo op hoopte, dat mijn moeder nu voor mij zou zorgen, gebeurde niet. Als ik vertelde dat ik slecht had geslapen, zei ze dat zij ook niet goed sliep en dat ik niet zo moest zeuren. Voor de zoveelste keer was ik teleurgesteld in haar. Op een dag vierde ik mijn verjaardag. Mijn moeder was ook van de partij. Toen ik om zes uur even snel naar de supermarkt ging om extra stokbrood te kopen, is ze weggegaan. Gewoon naar huis, zonder iets te zeggen. Daar was ik zo boos over. Die dag besloot ik dat ik haar niet meer zou bellen. Om te zien wat er zou gebeuren.”

Lees ook: De kinderen van Liesbeth maken dag en nacht ruzie met elkaar

Het is klaar

“Dat is nu vier jaar geleden en ik heb mijn moeder nooit meer gesproken. Ik weet niet waarom mijn moeder mij niet leuk vindt. Want zo voelt het. Alsof ze niet van me houdt. Misschien is ze jaloers op me. Of jaloers op de goede band die ik nu met mijn vader heb. Stiekem denk ik dat ze er spijt van heeft dat ze ooit bij hem is weggegaan. Mijn vader gaf haar alles wat ze wilde. Dat heeft ze nooit meer gevonden bij een man. Ik weet dat ze geen nieuwe relatie heeft. Ze leeft van een uitkering en maakt schoon bij iemand om extra geld te verdienen. Toen ze nog met mijn vader was, had ze haar eigen werkster en tuinman. Ze mist haar oude leven, daar ben ik van overtuigd. Misschien neemt ze het mij kwalijk dat ze dat niet meer heeft. Misschien denkt ze wel dat als ik er niet was geweest, zij nooit uit elkaar waren gegaan. Sinds ik zelf moeder ben, vind ik het helemaal onbegrijpelijk dat ze geen liefde voelt voor mij, haar kind. Als mijn zoon me niet meer zou willen zien, zou ik er alles aan doen om dat te veranderen. Ik zou op mijn knieën gaan. Al is hij inmiddels achttien, ik vind het al moeilijk om hem een dag te missen. Laat staan een heel leven. Dat neem ik mijn moeder echt kwalijk. Dat ze zo makkelijk zonder mij kan, dat ze niets voor mij voelt. Ik heb voor haar liefde gevochten, alles geprobeerd om in contact te blijven, maar ik werd keer op keer door haar teleurgesteld. Blijkbaar is er geen contact als ik haar niet bel. Zo simpel is het. Soms mis ik haar, maar dat ze niet meer in mijn leven is, raakt me niet meer. Ik heb het losgelaten, ik moet wel. Anders kan ik niet verder. Mijn oom en tante leven niet meer. Ik mis hen nog elke dag. Mijn oom is 84 geworden. Op het laatst heb ik elke dag voor hem gezorgd. Ze wisten dat ik ze dankbaar ben omdat ze me zo veel hebben opgevangen. En ik weet dat ze met me te doen hadden. Dat ze het moeilijk vonden toe te kijken hoe ik elke dag op zoek was en hunkerde naar liefde van mijn moeder. Maar dat is nu voorbij. Het is klaar, een afgesloten hoofdstuk. Ik weet nu dat het niet aan mij ligt en dat ik sterk genoeg ben om zonder haar een fijn leven te hebben.”