Getrouwde Vicky (36) had een stiekeme affaire en raakte zwanger

20 maart 2024

Vicky (36) is getrouwd met Martin (44) en moeder van Rosa (8), Lente (5) en Fleur (3). Vicky twijfelt erg over wie de vader van Lente is: is dat Martin, of Jochem (40), goede vriend van het gezin? ‘Als uit DNA blijkt dat Jochem Lentes vader is, gooi ik ons hele leven overhoop.’

“Als mijn dochter Lente aan tafel zit te tekenen, kan ik het niet laten haar van een afstand te observeren. Dat ergens ingespannen mee bezig zijn, heeft ze honderd procent zeker van Martin, denk ik dan. Mijn man kan zich net zo goed focussen op iets wat hij leuk vindt en is heel creatief. Maar als ik goed naar haar neus of handen kijk, lijken die weer erg op die van Jochem en niet op die van  Martin of haar zusjes bijvoorbeeld. En haar uitbundigheid en sociale heeft Lente, die stikt van de vriendinnetjes, ook absoluut niet van Martin.

De reden waarom ik haar zo obsessief bestudeer, is omdat ik twijfel over wie haar vader is. Zowel Martin als Jochem zouden in principe haar verwekker kunnen zijn, aangezien ik met beiden ongeveer in dezelfde periode seks heb gehad. Maar de buitenwereld en de mannen zelf weten niet beter dan dat Martin de vader van Lente is. Dat hoop ik ook, maar zeker weten doe ik het niet.”

Depressieve echtgenoot

“Vlak voordat ik zwanger van Lente werd, maakten Martin en ik een moeilijke fase door. Martin heeft zo lang als ik hem ken al last van moodswings en depressies. De ene keer is hij super vrolijk en kan hij de hele wereld aan, de andere keer ziet hij alles zwart in. Het was vroeger nog veel erger, maar sinds hij antidepressiva slikt, heeft hij het aardig onder controle. Heel soms komen de sombere buien nog om de hoek kijken. Als hij overprikkeld raakt, of bij grote stress. Zoals vijf jaar geleden. Martin was van slag; een dierbare collega van hem overleed en onze oudste dochter had constant oorontsteking. Ze sliep slecht en Martin daardoor ook. De vele slapeloze nachten triggerden zijn depressie. Hij meldde zich ziek van zijn werk en lag dagenlang op de bank of bleef in bed. Hij wilde niets doen, vond niks leuk. Voordat we kinderen hadden, maakte het me niet uit als hij zo somberde en liet ik hem zijn gang gaan, rustig wachtend tot het weer over was. Maar nu we een dochter hadden, irriteerde ik me aan zijn lusteloosheid. Hij hing maar wat rond, terwijl ik me van kinderdagverblijf naar mijn werk en weer terug haastte. Daarna moest ik nog boodschappen doen en eten koken. Ook de zorg voor Rosa kwam compleet op mij neer. Ik snapte wel dat Martin tot niet zo veel in staat was, maar vond dat hij op zijn minst een was kon ophangen of onze dochter in bad kon doen. Maar hij deed nauwelijks wat, en dat zorgde voor spanningen in onze relatie.

In die tijd had ik veel steun aan Jochem. Jochem en Martin zijn al maten sinds de bassischool. Jochem is de eeuwige vrijgezel die altijd op stap is en flierefluitend door het leven gaat. Zijn bestaan is niet te vergelijken met ons burgerlijke gezinsleven, maar dat maakt voor onze vriendschap niets uit. Hij liep altijd al graag bij ons aan en ik kon goed met Jochem praten. Hij begreep me als geen ander, hij kende Martin immers bijna zijn hele leven, net als zijn sombere buien. Het was fijn mijn zorgen om Martin en mijn ergernissen over zijn gedrag met Jochem te kunnen delen en er af en toe met Jochem op uit te kunnen gaan. Op zondag gingen we bijvoorbeeld altijd met Rosa in de wagen wandelen, naar de duinen of het bos, en dan raakten we niet uitgepraat. Martin vond het prima dat Jochem en ik tijd samen doorbrachten, zelf had hij nergens zin in.”

Grens over

“Het was uiteraard absoluut niet de bedoeling dat Jochem en ik een affaire zouden beginnen. Maar dat gebeurde wel, en daarmee zijn we een grens over gegaan. Jochem en ik waren veel samen en erg close. Ik voelde me steeds prettiger in zijn gezelschap en wilde dicht bij hem zijn, ik was op zoek naar geborgenheid. De eerste kus kwam nog heel weifelend, maar daarna gingen we los. Uiteindelijk belandden we samen in bed. Een paar keer doken we na een wandeling nog even bij Jochem thuis onder de lakens,  terwijl we Rosa  in haar wagen in de huiskamer lieten slapen. Ik had behoefte aan intimiteit en warmte, en aangezien Martin zich voor mij afsloot en me zelfs afwees in bed, praatte ik het voor mezelf goed dat ik die liefde zocht bij een ander. Maar fair was het natuurlijk niet.

Schuldgevoel

Al met al heeft onze verhouding een maand of vier geduurd. Al die tijd sloot Martin zich op in huis en hield zich nauwelijks bezig met mij. Ondertussen genoot ik van de aandacht en liefde die ik van Jochem kreeg. Uiteindelijk brak het schuldgevoel me op. Ik kwam een keer thuis na een zondag wandelen en eten met Jochem en zag Martin in foetushouding op bed liggen. Hij leek zo gekweld, zo verdrietig, dat ik acuut begon te huilen. Ik voelde me slecht. Ik ging achter hem liggen en deed minutenlang niets anders dan hem over zijn hoofd, rug en billen aaien. Dat liet hij toe. Die avond hadden we voor het eerst sinds lange tijd seks. Het was fijn weer intiem te zijn met mijn eigen man. De volgende dag beëindigde ik mijn verhouding met Jochem. Ik zocht hem op, op zijn werk, waar we uitgebreid met elkaar spraken. We besloten dat dit een eenmalige en schandalige actie van ons was geweest, en dat het beter was te stoppen nu we nog niet echt verliefd op elkaar waren. Jochem was zelfs nog pragmatischer dan ik: het was leuk geweest, maar over is over en klaar. Hij ging niet echt gebukt onder een schuldgevoel, al was Martin zijn beste vriend. Meer van: oké, dit was verkeerd, maar op dat moment hadden we daar allebei behoefte aan en als we het voor ons hielden, zou niemand er achter komen. Ik besloot zijn nonchalante houding over te nemen. Dat was het makkelijkst.

Positieve test

“Ik schrok enorm van de positieve zwangerschapstest, een week of drie later. Martin en ik wilden graag nog meer kinderen, dus ik slikte geen anticonceptiepil. Een zwangerschap was heel welkom, maar dan wel van mijn eigen man. Met Jochem had ik weliswaar altijd met condoom gevreeën, maar dat biedt toch niet voor honderd procent bescherming. Bovendien hadden we een keer een ongelukje gehad, waarbij het condoom halverwege onze vrijpartij was afgezakt. Ik maakte me toen niet zo druk, dacht dat het wel los zou lopen. Maar nu was ik dus plotseling zwanger, en zowel Martin als Jochem zou de verwekker van het kind kunnen zijn. Ik werd gek bij het idee. De eerste weken van mijn zwangerschap vertelde ik niemand dat ik in verwachting was. Ik was behoorlijk in paniek, hoopte zelfs op een miskraam. Maar toen mijn moeder me na drie maanden vroeg of ik soms zwanger was omdat ik een bol buikje kreeg, wist ik dat ik het nieuws van mijn zwangerschap moest gaan vertellen. Tegen Martin zei ik dat ik pas onlangs had ontdekt dat ik zwanger was. Hij was al een stuk opgeknapt en reageerde dolenthousiast. Hij straalde van oor tot oor en rende meteen naar de babywinkel om een cadeautje voor mij en de baby te kopen. Het nieuws leek hem uit zijn dip te halen. Hij sprak over niets anders meer dan over de baby op komst en maakte plannen om te gaan klussen voor de babykamer. Ook Jochem was superblij voor ons. Ik kon niet aan hem merken of hij zich afvroeg of de baby soms van hem was.”

Superhappy

“Thuis was de sfeer ondertussen al weer een stuk gezelliger geworden. Ik probeerde de vaderkwestie zo veel mogelijk te vergeten en van mijn zwangerschap te genieten, en dat lukte het laatste semester ook goed. Tijdens de bevalling was ik heel even doodsbang dat de baby enorm op Jochem zou lijken, maar gelukkig bleek Lente een kopie van haar zus te zijn. Mijn vreemdgaan en de mogelijkheid dat Jochem Lentes vader was en niet Martin, schoven daardoor flink naar de achtergrond. Martin en ik waren superhappy met onze tweede dochter.”

Gekmakende twijfel

“Inmiddels is Lente al vijf en hebben we nog een dochter gekregen: Fleur. Ons gezin is nu compleet. Ik ben erg gelukkig met mijn meiden en ook met Martin en mij gaat het goed. Het enige is dat ik de laatste tijd verscheurd word door twijfel, angst en schaamte. De eerste jaren heb ik mijn ‘innerlijke stem’ weten te negeren, ik bleef voor mezelf volhouden dat Lente gewoon Martins dochter moest zijn. Maar nu ze groter wordt en steeds meer een eigen karakter ontwikkelt, vraag ik me steeds meer af of ze werkelijk zijn dochter is. Jochem en ik hebben het er nooit samen over gehad en ik kan niet aan hem merken of hij iets vermoedt, maar van alle drie de kinderen heeft hij het meest met Lente. Alsof er een onzichtbaar draadje tussen hen is. Ze houden allebei erg van ‘gevaarlijke dingen’. Als hij met haar op de trampoline springt, maken ze de hoogste sprongen en koprollen. Jochem rijdt motor en Lente is de enige die een stukje achterop durft. Tegelijkertijd is Lente weer heel creatief en degene die Martin altijd wil helpen met klusjes in huis. Hoe klein ze ook is, ze moet en zal mee timmeren en knutselen. Dus wat dat betreft zou ze ook een kind van Martin kunnen zijn. Die twijfel is soms echt gekmakend. Ik vind dat Lente het recht heeft zeker te weten wie haar vader is. Toch wil ik geen DNA-test laten doen. Ik wil niet stiekem wangslijm afnemen bij Martin, of Jochem gaan confronteren met mijn twijfel. Bovendien: als daaruit komt dat Jochem Lentes vader is, gooi ik ons hele leven overhoop. Ik heb geen idee hoe Martin dan gaat reageren. Misschien wordt hij zo boos dat hij mij de deur uit schopt en een scheiding aanvraagt. Of zal hij vanaf dat moment Lente anders gaan behandelen dan de andere meiden. Dat zou mijn hart echt breken. Ik denk dat de beste optie toch is om net te doen alsof Lente van Martin is. Hij is sowieso haar opvoeder en een superlieve papa. Dit zo laten geeft haar leven de meeste stabiliteit en rust. Het is voor alle partijen het beste als ik mijn geheim voor de rest van mijn leven met me mee zal dragen.”

Lees ook: Danielle kreeg een kind met een getrouwde man: ‘Hij is mijn ware, maar onmogelijke liefde’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.