9x ‘Dat gezellige dagje uit veranderde in een drama…’

9 september 2024

Je had het zo leuk gepland allemaal. Het moest een dag, een weekendje of een vakantie vol plezier en vrolijkheid worden. Maar het werd… een drama!

‘Weg rolstoel’

Sophie (50): “Door dat ene dagje uit, zet ik tegenwoordig altijd mijn rolstoel op slot. We deden een dagje pretpark, mijn vriendin Wilma en ik. We gingen eerst in de kabelbaan, zodat we goed konden zien wat het park zoal te bieden had. Mijn rolstoel liet ik bij de uitgang achter, we maakten het ritje en bij terugkomst ontdekten we dat mijn rolstoel er niet meer stond. ‘Die is verzet’, dacht ik aanvankelijk. Wilma had sneller door wat er aan de hand was. De rolstoel was gestolen! We mochten er eentje van het park lenen, maar met de klachten die ik heb, was dat geen optie. De rolstoel die ik had, was helemaal op mijn lijf aangepast. We hebben nog wel even gezocht, maar het was zaterdag en ontzettend druk. Vind dan maar eens een zwarte rolstoel. ‘Oh, dat gebeurt wel vaker’, kregen we bij de kassa te horen. Mensen schijnen een rolstoel te stelen om zo lange wachtrijen te omzeilen. Ik hoopte dat de rolstoel ergens in het park was achtergelaten, maar dat was niet het geval. Wij zijn zelf maar naar huis gegaan. Het dagje uit werd voor ons allesbehalve een feestdag.”

‘Beíde schouders gebroken’

Brigitte (52): “Vorig jaar, tijdens onze vakantie in Italië, besloten we een scooterritje te maken. Dat hadden we al wel vaker gedaan. Boven op een berg wilden we afstappen om wat te gaan eten. Ik verloor mijn evenwicht en in mijn val trok ik de gashendel open. De scooter sleurde mij mee en ik wist op een haar na een geparkeerde auto te ontwijken. Ik klapte tegen een hoge stoeprand aan, sloeg over de kop en belandde aan de andere kant van een hek, op slechts enkele meters van de afgrond. Ik voelde meteen dat het mis was. In het ziekenhuis bleek dat ik mijn beide schouders had gebroken. Onze vakantie, die drie weken zou duren, werd na vijf dagen noodgedwongen afgebroken. In Nederland ben ik geopereerd. Ik ben nog steeds bezig met mijn herstel en of ik mijn rechterarm ooit weer als vanouds kan gebruiken, weet ik niet. Wel weet ik dat het veel erger had kunnen aflopen.”

‘We waren drie uur met de aangifte bezig’

Loes (62): “Alle dagen dat mijn dochter en ik in Parijs waren, hield ik mijn tas en telefoon op mijn buik, in mijn zicht. Tot die laatste dag. Ik had mijn rugzak op mijn rug en we stapten uit de metro. Vrijwel iedereen nam de lift. Wij besloten sportief de trap te nemen, net als een andere man die wel heel dicht bij mij bleef lopen. Het irriteerde mij. ‘Hij vindt ons zeker leuk’, grapte ik nog. Pal voor de Sacre Coeur ontdekte ik waarom de man zo dicht op ons liep. Hij had mijn telefoon gestolen! Ik was in paniek, heel boos en ook verdrietig. We moesten ineens zo veel regelen. Mijn man blokkeerde vanuit Nederland mijn rekeningen, dus ik ben – buiten de telefoon – verder niets kwijtgeraakt. We hebben aangifte gedaan en waren daar zo’n drie uur mee bezig. Na afloop zijn we weer naar de Sacre Coeur gegaan. ‘Weet je wat, we maken alleen even een foto van de buitenkant en dan gaan we’ zei ik. We waren er klaar mee. Wat een domper op zo’n fijn uitje.”

‘De brandweer wist onze kinderen uit de attractie te krijgen’

Henk (38): “Mijn vrouw Luchien (39) en kinderen Thijs (14) en Giel (12) hadden twee jaar geleden een dagje pretpark gepland. ‘Pap, ga je mee?’, vroegen de jongens bij een attractie waarbij in een soort klaverblad allemaal stoeltjes ronddraaien om een 60 meter hoge paal. ‘Misschien vanmiddag’, antwoordde ik. Was het een voorgevoel? Luchien en ik wachtten beneden, terwijl onze kinderen de lucht in gingen. En toen stopte de attractie ineens. We zagen het personeel zenuwachtig heen en weer lopen en wat zoeken in de handleidingen. ‘Hier klopt iets niet’, zeiden wij tegen elkaar. Er kwam nog meer personeel bij en al snel werd duidelijk dat er een technische storing was. Gelukkig waren de stoeltjes nog niet halverwege de paal, maar toch… Er werd een hoogwerker bij gehaald, maar die kwam er net niet bij. Het park werd deels afgezet en de brandweer werd gebeld. Omstanders werden weggestuurd. ‘Wij blijven. Onze kinderen zitten erin’, zeiden we. Dat mocht. Niemand was in paniek, ook de kinderen niet. Alleen Luchien had wel een beetje buikpijn van de situatie. We riepen dat ze rustig moesten blijven zitten en geen capriolen moesten uithalen. Uiteindelijk heeft de brandweer ze na een klein uur naar beneden weten te krijgen. We waren enorm opgelucht. Het was een avontuur dat je niet snel meemaakt en ook niet graag wil meemaken. We hebben van het park vrijkaarten gekregen om nog eens langs te komen. Dat hebben we gedaan, maar die bewuste attractie hebben we toen toch maar overgeslagen.”

‘Pas in de ambulance kwam ik weer bij’

Astrid (58): “We hadden al die eerste vakantiedag in Oostenrijk een uitje gepland; met de gondel de berg op en dan naar beneden wandelen. Waar ik normaal liever kies voor de veilige route, besloot ik nu met mijn man en zoon mee te gaan. De hiker’s trail was iets zwaarder dan verwacht. Ik gleed uit en kwam heel knullig ten val. Ik kijk vaak naar Eerste Hulp-programma’s op tv en wist toen ik mijn been zag meteen dat het mis was. ‘Ik kom hier nooit meer weg’, dacht ik. Ik lag echt midden in het bos. Mijn man heeft de hulpdienst gebeld en die kwamen met twaalf man. Ik kreeg ketamine en mijn been is gezet. Vervolgens ben ik op een brancard met een soort fietswiel eronder zo’n 400 meter naar beneden gebracht. Daar kan ik me niets van herinneren, pas in de ambulance kwam ik weer bij. Mijn enkel was op twee plaatsen gebroken, zo bleek in het ziekenhuis. Ik werd geopereerd en een kleine week na aankomst reed de ambulance mij weer terug naar Nederland. Onze vakantie was geëindigd, nog voor ‘ie begon. Op dit moment ben ik aan het herstellen, dat gaat nog wel even duren. Ik heb me zó schuldig gevoeld. En ik baal er ook zo van. Nieuwe vakantieplannen hebben we nog niet, maar als het weer Oostenrijk wordt, gaan we naar dezelfde regio en weer wandelen. Ik zal dan alleen wel de veilige route kiezen…”

‘Ineens kreeg hij een epileptische aanval’

Yvonne (45): “Het was de laatste dag van onze vakantie op Malta. Mijn zeventienjarige zoon, mijn moeder en ik waren bijna onderweg naar het vliegveld; we moesten nog een uur wachten op het taxibusje. Ik zat nog wat op mijn laptop te werken en plotseling zag ik dat mijn zoon een epileptische aanval kreeg, daar heeft hij sinds z’n twaalfde last van. Ik ving hem op en we zijn samen op de grond gaan zitten, terwijl mijn moeder de hulpdienst belde. Een klein half uur later arriveerde de ambulance. Mijn zoon was inmiddels uit de aanval, maar heel ver weg, het is na een aanval net alsof hij slaapt. Ze wilden hem voor controle meenemen, maar dat zou betekenen dat wij onze vlucht zouden missen. Ik was in alles heel goed voorbereid, maar ik wist niet of we daar wel tegen verzekerd waren. In paniek heb ik het aanbod afgeslagen. Met veel pijn en moeite hebben mijn moeder hem mee terug naar Nederland genomen, achteraf niet de beste beslissing. We kwamen na middernacht thuis, alle drie doodmoe. De volgende dag kwam bij mij alle emotie eruit. We hebben een heerlijke vakantie gehad, maar die laatste dag heeft wel voor een nare bijsmaak gezorgd. Gelukkig is het goed afgelopen.”

‘Het was kantje boord’

Anja (55): “Wat ons is overkomen, geloof je bijna niet. We gingen een midweek met de familie weg, mijn ouders waren 30 jaar getrouwd. Het begon met mijn vader, die op de tweede dag een aangezichtsverlamming kreeg. De dag erna ging ik met mijn man, broer en schoonzus het park in, terwijl mijn ouders op ons dochtertje pasten; zij was niet lekker. Mijn man viel van een schommel en had overduidelijk iets gebroken. We spoedden ons naar het huisje, waar we mijn moeder bezorgd aantroffen. Onze dochter van toen vier jaar oud, had hoge koorts, het ging niet goed met haar. In het ziekenhuis bleek dat mijn man zijn sleutelbeen had gebroken en onze dochter bleek een hersenvliesontsteking te hebben. Mijn broer en schoonzus reden terug naar het park om wat spullen te halen. Tijdens die autorit heeft mijn broer een black out gekregen. Ze reden de auto van mijn moeder total loss. Die nacht was het kantje boord voor ons dochtertje, maar gelukkig herstelde ze volledig. Uit latere onderzoeken bleek dat de black out van mijn broer veroorzaakt was door een hartaanval. Het had allemaal veel slechter kunnen aflopen, maar onder de streep is het geen midweek waar we met een goed gevoel aan terugdenken…”

‘Allergische reactie door kruisbesmetting’

Shandira (27): “Ik was met mijn man, onze twee kinderen en mijn ouders naar Spanje. We hadden halfpension geboekt; ontbijten en avondeten deden we in het hotel. We zijn altijd heel voorzichtig met Joneah, ons dochtertje van vier. Zij is allergisch voor koemelk en ei. De broodjes die ze bij het buffet hadden, kon ze prima eten. Tot het na een paar dagen ineens misging. Ze werd ineens helemaal rood en ze kreeg jeuk in haar keel. We weten dat dit kan leiden tot ademhalingsproblemen. We hebben altijd een epi-pen en pilletjes bij ons. We gaven haar een pilletje, maar zagen haar steeds suffer worden. In de lobby van het hotel werd de ambulance gebeld en kwam er een Engelssprekende arts toegesneld. In de ambulance bleek dat in het buitenland een digitale zorgpas niet wordt geaccepteerd, dus kon ik ook nog eens in alle paniek met onze zorgverzekering bellen. Nadat ik drie kwartier in de wacht heb gehangen, is alles geregeld. En Joneah ging het inmiddels ook een stuk beter. Het was al met al behoorlijk schrikken. Wat de allergische reactie nou veroorzaakt heeft, weten we nog steeds niet. Waarschijnlijk was het een kruisbesmetting.”

‘Van gouden ring tot hondenkluifjes; alles gestolen’

Joke (66): “Mijn man en ik waren op vakantie in Spanje en we besloten een dagje naar Benidorm te gaan. We reden de auto naar een parkeerplaats buiten de stad en dan zouden we op de fiets verder gaan. Terwijl we samen de hondenkar in elkaar zetten, kwam er een auto naast de onze staan. Het duurde maar even, maar in die korte tijd hebben ze wel mijn tas van de passagiersstoel gestolen. Ik was van alles kwijt; van een gouden ring tot al mijn pasjes, mijn rijbewijs, geld, onze autosleutels en een brillenkoker met wat kluifjes voor de hond. Niet alleen wij, ook de hond had last van de diefstal; die moest het de verdere dag zonder koekjes stellen. Gelukkig hadden we extra sleutels bij ons. De schade bedroeg 1500 euro, de verzekering dekte daar tweederde van. We zijn nog wel de stad in gegaan. ‘Het is maar materieel’, hebben we tegen elkaar gezegd. Maar natuurlijk baal je. De aangifte die we later die dag deden, nam uren in beslag. De politie sprak geen woord Engels, dus heeft een vriend die in Spanje woont via de telefoon wat vertaalwerk gedaan. Zo’n diefstal raak je niet snel kwijt, merk ik. Het is nu een jaar geleden en nog steeds schiet ik direct in de paniekmodus als ik even mijn tas of telefoon niet kan vinden.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.