Githa en Judith vielen samen 80 kilo af: ‘We zijn de kilo’s kwijt en een vriendschap rijker’

13 januari 2020

Judith (42) en Githa (46) leerden elkaar kennen in het ziekenhuis toen ze allebei een maagverkleining kregen. “Bij elkaar vonden we steun.”

Judith (42) en Githa (46) leerden elkaar kennen in het ziekenhuis toen ze allebei een maagverkleining kregen. “Bij elkaar vonden we steun.”

Dezelfde operatie

Judith: “Dat ik me door mijn maagverkleining gezonder en fitter zou voelen, had ik wel verwacht. Níét dat de ingreep ook een lieve vriendin zou opleveren. Toch was dat wat er gebeurde. Op 12 oktober 2016 lag ik samen met Githa in het ziekenhuis. Onze bedden stonden schuin tegenover elkaar en we waren allebei wat nerveus. Beiden zouden we die dag dezelfde operatie ondergaan. Ik vond het fijn om iemand te ontmoeten die wist wat ik meemaakte.

Als je na een intensieve screening wordt goedgekeurd voor een maagverkleining, krijg je uitgebreide instructies omdat je niet meer alles kunt eten en drinken. Ook moet je de rest van je leven supplementen slikken om voldoende vitaminen, mineralen en voedingsstoffen binnen te krijgen. Ik was ontzettend goed voorbereid op mijn nieuwe lifestyle, maar niet op het emotionele aspect. Want om écht te weten hoe het zou zijn, moest ik het zelf meemaken. Githa wist precies wat er door me heen ging. Hoewel we die dag weinig met elkaar spraken, voelden we ons vertrouwd bij elkaar. Ik wist niets van Githa’s achtergrond, maar ik wist wél dat ze een lange weg had afgelegd, zoals iedereen die voor deze operatie in aanmerking komt. Een maagverkleining wordt gezien als laatste redmiddel. Pas wanneer alle andere methoden om af te vallen niet hebben geholpen, wordt tot operatie overgegaan.”

Wake-upcall

“Ook ik had alles aangegrepen om gewicht te verliezen, maar ik kon niet intensief bewegen. Sporten is voor mij lastig, omdat ik altijd pijn heb aan mijn benen. Toen ik zestien was raakte ik betrokken bij een ongeluk. Ik reed op mijn brommer toen ik werd aangereden door een automobilist die me niet zag. Allebei mijn benen waren gebroken. Na verschillende hersteloperaties en een nieuwe knie kon ik weer kleine stukjes lopen, maar de pijn bleef. Inmiddels heb ik hier mee leren leven, maar toen ik jonger was, was ik vaak boos en verdrietig. Verschrikkelijk vond ik het dat ik niet meer kon sporten en lange afstanden kon lopen. Ik deed wat ik nog wél kon en waar ik plezier in had: uit eten gaan met leuke mensen. Voor mij stond uitgebreid eten gelijk aan ontspanning en plezier. Ik at echt niet overdreven veel, maar toch kwam ik ongemerkt ieder jaar een paar kilo aan. En zo kwam het dat de weegschaal vier jaar geleden 102 kilo aantikte. In diezelfde periode besloot ik dat het écht anders moest. De aanleiding was een melanoom op mijn been. Toen ik hoorde dat ik huidkanker had, dacht ik na over mijn sterfelijkheid. Het besef dat het leven zo voorbij kan zijn, kwam keihard bij me binnen. Die melanoom was echt mijn wake-upcall. Nadat ik beter was verklaard, vroeg ik een maagverkleining aan. Het was tijd om heel goed voor mezelf te gaan zorgen.”

108 kilo

Githa: “Ook ik wilde voor mijn gezondheid knokken. Toen ik geopereerd werd, woog ik 108 kilo. Ik heb dit nooit durven te vertellen omdat ik me schaamde. Ik vond het heel erg dat ik zo zwaar was, vooral voor mijn zoon Brett (18). Mijn grootste wens is dat mijn kind gezond blijft. Ik wilde een voorbeeld voor hem zijn, maar voor mijn gevoel was ik dat niet. Ook voelde ik me minderwaardig. Ik weet dat je je niets moet aantrekken van negatieve reacties, maar toch raakten ze me. Talloze keren maakten mensen me op niet zo’n aardige manier duidelijk dat ze me te dik vonden. Zoals de keer dat ik op controle kwam bij mijn gynaecoloog. Ik was net bevallen van Brett en de gynaecoloog inspecteerde mijn buik. Ik schrok toen hij opeens een deel van mijn buik pakte en me vroeg of ik wist wat het was. Toen ik antwoordde dat het vet was, beet hij me toe: ‘Dus je weet wél wat het is. Ga er dan eens wat aan doen!’. Of de keer dat ik moeite had de kruk naar beneden te doen. Terwijl ik de hendel probeerde te pakken, grapte ik tegen de vrouw naast me dat mijn armen te kort waren. ‘Welnee, je bent gewoon te dik’, snauwde ze me toen bits toe. Wat vond ik dat kwetsend! Jarenlang kreeg ik dit soort pijnlijke opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Dat doet iets met je.”

Ongerust

Judith: “Gelukkig heb ik nooit ervaren dat mensen nare opmerkingen maakten over mijn gewicht. Vrienden en familie zagen mijn overgewicht niet als een probleem. Toen ik vertelde dat ik een maagverkleining zou krijgen, waren ze erg ongerust. Ik had al zo veel problemen met mijn gezondheid. Wat als de operatie niet goed zou gaan? Op zich is dit een reële angst. Zoals bij iedere operatie is er een kans op complicaties. Toch was ik vastbesloten om ervoor te gaan. Ik wilde een nieuw, beter leven. Ik verlangde ernaar me weer te voelen zoals ik me voelde voor het ongeluk: vrij en fit. Mijn operatie verliep gelukkig voorspoedig. Wel had ik veel last van pijn na de ingreep, maar dat had Githa ook. Het hoorde erbij.”

Githa: “Op 13 oktober 2016, de dag na onze maagverkleining, werden Judith en ik allebei naar een tafel begeleid door een verpleegkundige. Het was tijd voor ons eerste hapje. In onze pyjama’s aten we allebei een klein beetje vla. Het smaakte heerlijk. Later zouden Judith en ik nog veel vaker samen eten, want nadat we op de derde dag allebei uit het ziekenhuis werden ontslagen, hielden we contact. Als we gingen lunchen deelden we één broodje carpaccio, precies genoeg voor ons alle twee. Of we dronken samen wat. Ik een Chai latte, een kruidenthee met opgeschuimde melk, en Judith een cappuccino. Na onze maagverkleining konden we niet meer tegelijk drinken en eten omdat het eten dan te snel naar de darmen wordt gebracht, wat een heel naar gevoel kan geven.”

Lees ook: Belinda is 25 kilo afgevallen. Zo ziet ze er nu uit

Op blijven passen

“Het eerste jaar na onze maagverkleining voelde als een avontuur. Wat viel er veel te ontdekken en te beleven! Er ging een wereld voor ons open op het gebied van kleding shoppen. Ineens konden we in iedere winkel terecht en hoefde we niet meer uit te wijken naar grote maten winkels. Judith en ik winkelden samen heel wat af. Het was telkens een feest om elkaar weer te zien. Iedere keer waren we nóg meer afgevallen. In een jaar vielen we allebei ongeveer veertig kilo af. Daarna werd ons gewicht stabiel en gingen we een nieuwe fase in: op gewicht blijven en gezond leven. Het is een misverstand dat je na een maagverkleining niet meer aankomt. Het blijft oppassen.”

Judith: “Githa steunde me niet alleen op het gebied van gewichtsverlies. Een jaar geleden brak voor mij een lastige tijd aan: mijn relatie ging uit en ik verloor mijn baan. Githa vrolijkte me op met mooie kaartjes die ze speciaal voor mij maakte. Zo gaf ze me eens een envelop waar ik iedere dag een kaartje uit mocht halen. Op die kaartjes had ze inspirerende quotes geschreven die me een goed gevoel gaven. Zo lief! Een wens ging in vervulling toen ik een paar maanden later een baan vond als taxichauffeur. Toen ik na mijn brommerongeluk moest revalideren, werd ik vaak met de taxi vervoerd. Sindsdien leek het me gaaf om chauffeur te worden. Toch liep mijn leven anders. Ik vond werk als productiemedewerker, wat ik ook leuk vond. Toen ik mijn baan verloor, zag ik dat als een kans om het over een andere boeg te gooien. Ik solliciteerde naar de functie van chauffeur en werd aangenomen! Sindsdien ben ik echt in een positieve flow gekomen. Op mijn nieuwe werk ontmoette ik namelijk mijn grote liefde: Alex. Onze relatie is nog pril, maar het voelt zo goed dat we praktisch samenwonen.

Toen Alex een foto van me zag uit de periode waarin ik 102 kilo woog, herkende hij me niet. Hij zag een totaal andere vrouw. Dat was voor hem best een vreemde gewaarwording. Ik heb er totaal geen moeite mee om foto’s van vroeger te zien. Die volle vrouw op de foto ben ik óók. Van binnen ben ik dezelfde gebleven, alleen voel ik me lichamelijk beter. Helaas is de pijn aan mijn benen gebleven na de operatie, maar ik ben heel tevreden. Ik heb me in tijden niet zo gelukkig gevoeld.”

Altijd goed

Githa: “Ik weet nog dat Judith belde om te vertellen dat ze zich zo vreemd voelde. Ze had het ook over Alex, die leuke man van haar werk. Ze was zó verliefd dat ze zich met haar gevoelens geen raad wist. Ik vond het ontroerend en grappig. Laatst kwam ze met Alex op de koffie. Nou, hij is goedgekeurd, hoor. Wat een leuke man! Ik ben heel blij voor Judith. Haar gelukkig zien, doet mij ook goed. Momenteel zit ik in een lastige fase. Ik ben snel overprikkeld waardoor ik niet tegen drukte kan. Judith heeft bewezen ook in moeilijke tijden voor me klaar te staan. Toen ik haar appte dat ik wel een vriendin kon gebruiken die dag, stond ze niet veel later op de stoep. Bijzonder dat het werkelijk altijd goed is tussen ons. In de zomer van 2019 zijn we samen op vakantie geweest naar Gran Canaria. Omdat ik niet tegen drukte kan, werd het een soort bejaardenvakantie, maar dat vond Judith niet erg. Met plezier liet ze me de mooiste plekjes van het eiland zien. In een huurauto reed ze me naar uitgestrekte stranden en hoge bergtoppen vol naaldbossen, helemaal in element als chauffeur. We waren daar zo gelukkig.”

Judith: “Toen mijn relatie net uit was, vertelde ik haar dat ik er enorm tegenop zag om alleen op vakantie te moeten. Niet veel later kwam Githa met het plan om er samen tussenuit te gaan. Onze eerste vakantie samen werd onvergetelijk in meerdere opzichten. Niet alleen was het fijn om met een goede vriendin een leuke tijd te hebben, het was ook bijzonder om te ervaren hoe het is om slank aan de rand van een zwembad te liggen. Voor zowel Githa als mij was dit een compleet nieuwe ervaring. We hebben veel lol gehad toen we samen in onze nieuw geshopte zwempakken lagen te zonnen. Toen ik samen met Githa in het water zwom, voelde ik me fit en vrij, precies zoals ik vier jaar geleden wenste.

Tekst: Sonja Brekelmans.

Dit verhaal komt uit Vriendin 51 2019.

Lees ook: Nicole en Ivo vielen samen 216 kilo af