Hailey: ‘Ik had nooit moeten trouwen met de man van mijn overleden vriendin’

29 januari 2024

Nadat haar vriendin Merel was overleden kreeg Hailey (42) een relatie met Mark (50), de man van Merel. Met hem kreeg ze twee kinderen, maar het huwelijk was gedoemd te mislukken. “Ik had het gevoel dat ik Merels man én kinderen had afgepakt.”

Hailey: “Zeven maanden zwanger was ik, toen ik voor het eerst naar een verloskundige ging. Mark had alle weken ervoor steeds aangedrongen dat ik een afspraak maakte, het was immers belangrijk dat ik mezelf en de baby liet checken. Maar ik kon het niet. Ik stopte liever mijn kop in het zand. Ik was zo vervuld van schuldgevoel naar mijn vriendin Merel toe, ik kon er gewoon niet van genieten. Ik had nu al haar man, het idee dat ik ook nog spontaan zwanger was geraakt en een kind met hem kreeg, háár liefste wens, verteerde me.
Ik was net 28 toen ik Merel leerde kennen achter de schermen van een tv-serie waar we allebei als figurant aan meewerkten. Op het eerste gezicht hadden we weinig gemeen: zij was acht jaar ouder en leidde een degelijk huisje-boompje-beestje-leven. Ze woonde sinds haar achttiende samen met haar vriend Mark. Ze was vrij conservatief gekleed, terwijl ik zwarte leren motorjacks en spijkerbroeken draag met boots. Ik had op dat moment een lange relatie achter de rug en net weer een nieuw vriendje, Peter. Mijn relatie met hem was veel minder serieus dan die van Merel met Mark.
Maar het klikte. Merel was een schat en we konden ontzettend lachen met elkaar. Ze vertelde me al snel dat ze wel een rijbewijs had, maar niet durfde auto te rijden, dus ik bood aan haar voortaan op te halen voor draaidagen. Hoefde ze niet met het openbaar vervoer. Door onze gesprekken tijdens die autoritten werd onze band steeds sterker. Merel was dankbaar voor onze vriendschap, zei ze. Zij en Mark hadden een kleine sociale kring, met alleen haar moeder en broer en zijn twee broers. Ze genoot van al mijn verhalen over wat ik deed in het weekend. Andersom had ik wel veel kennissen en contacten, maar geen echte beste vriendin. Dat werd Merel. Ik heb nooit meer iemand ontmoet die zo lief, eerlijk, attent en trouw was als zij.”

Huwelijksaanzoek

“Haar vriend Mark kende ik vooral uit haar verhalen of zijn stem, van de enkele keer dat hij haar telefoon opnam. Merel vertelde dat ze na achttien jaar dolgraag met hem wilde trouwen en kinderen wilde, maar dat hij dat altijd afhield. Ik spoorde haar aan het onderwerp toch bij hem op tafel te blijven gooien.
Dat werkte. Op een dag belde ze opgetogen: ‘Ik heb geweldig nieuws, Mark heeft ja gezegd op mijn aanzoek en we gaan deze zomer trouwen!’ Ik verheugde me erg op het feest, vooral omdat het Merel zo gelukkig maakte. En het werd nog mooier: Mark had ook ingestemd nog een keer te proberen kinderen te krijgen via ivf. Ze had eerder door cystes in haar baarmoeder een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad, als ze moeder wilde worden, moest ze de medische molen in. Eigenlijk was het haar afgeraden nog eens zwanger te worden, maar ze wilde het risico nemen. Het was bovendien nu of nooit, want Merel liep al tegen de veertig.
Drie keer heeft ze een terugplaatsing gehad. De eerste ging vrij snel mis. De tweede miskraam kreeg ze uitgerekend op de dag dat ik dertig werd en mijn huis vol zat met bezoek. Toen Merel met een lijkwit gezicht tergkwam van het toilet en me vertelde dat ze vertrok, omdat ze zojuist een bloeding had gehad, wilde ik het liefst met haar meehuilen en met haar mee naar huis om haar te troosten. De miskraam was zo’n domper. Ook voor mij was er nu geen lol meer aan. We steunden elkaar door dik en dun en juist nu, op dit moment, kon ik er niet voor haar zijn.”

Zwanger

“Dat er een derde terugplaatsing had plaatsgevonden, vertelde ze eerst alleen aan Mark en mij. Met haar moeder had ze geen goede band. Ik leefde enorm met haar mee. Vooral toen Merel zwanger bleek van een tweeling. Ze was door het dolle. Die zomer, ze was net drie maanden zwanger, was het bloedheet. Merel pufte weg op hun flatje op driehoog. Ze kon amper de trap nog op en af. Ze belde me om te klagen; ze voelde zich zo benauwd en was bang. Ik stelde haar gerust: ze had gewoon last van de hormonen en warmte. Tóch ging het weer mis. Een vruchtje werd afgestoten.
Ik zat bij haar om haar te troosten en op te beuren. Het andere kindje in haar buik, zou het vast redden. Ik had ook een babypakje meegenomen. Merel was heel onzeker. Ze snapte niet wat ze fout deed, waarom haar lichaam de zwangerschappen steeds afbrak. Als dit achter de rug was, wilde ze graag uit laten zoeken wat de oorzaak was. Mark niet. Die zag het als gewoon pech. Maar Merel vermoede dat er meer aan de hand was.”

In coma

“Ze kreeg gelijk. Vlak nadat ik bij haar op bezoek was geweest, werd Merel vreselijk ziek. Ik voelde al dat er iets was, ik kreeg haar op geen enkele manier te pakken en maakte me ongerust. Na een paar dagen belde Mark me pas terug: ‘Merel ligt in het ziekenhuis en het ziet er niet goed uit’. Hij vertelde dat ze ’s nachts een bloeding had gekregen die niet meer stopte. Hij had haar uiteindelijk naar het ziekenhuis gebracht, waar ze direct werd gecuretteerd.
Nadat de artsen haar hadden verteld dat ze haar baby kwijt was en ze ook nooit meer zwanger mocht worden omdat haar lichaam het niet aankon, raakte ze in shock. Vlak daarna kwam ze in een coma terecht. Ik reed als een malle naar het ziekenhuis toe, waar ik Mark in tranen aantrof. Merels moeder was er ook, maar zij toonde weinig emotie. Ik huilde en wilde naar mijn vriendin die daar lag te vechten voor haar leven, maar alleen Mark en haar moeder mochten bij haar.
Merel had het vreselijk benauwd. Haar spieren knepen haar rode bloedlichaampjes stuk, waardoor er geen zuurstof meer werd aangemaakt. Het zuurstofpercentage in haar bloed nam steeds meer af.  Die nacht is ze overleden. Deze laatste zwangerschap is haar fataal geworden. Mark belde me de volgende ochtend zelf op: ‘Merel is er niet meer’. Ik dacht dat ik gek werd van verdriet. Ik vond het zo verschrikkelijk. Ik weet nog dat Merel ooit tegen me zei dat ze haar wens moeder te worden, groter was dan haar hang naar het leven. Ze wilde zo graag een kind, ze zou doorgaan tot het bittere einde. Dat einde was nu gekomen.”

Troost

“In de eerste weken en maanden na haar dood leefde ik op de automatische piloot. Twee jaar lang waren Merel en ik zo close geweest. We belden dagelijks en vertelden elkaar álles. Ik miste haar verschrikkelijk. Ook Mark stond in standje overleving. Samen met met vriend Peter hield ik hem goed in de gaten. Hij verpieterde helemaal. Hij had weinig vrienden en kwam zijn huis niet uit. We namen hem op in onze vriendengroep en zelfs die zomer mee op duikvakantie naar Griekenland.
Toen mijn relatie met Peter na een paar maanden stuk liep, zocht ik Mark alleen op. Ik kookte voor hem of we gingen samen mijn hond uitlaten, zodat hij even buiten kwam. We spraken uren met elkaar over Merel en vonden elkaar in het verdriet.
Uiteindelijk zelfs letterlijk. Iets meer dan een jaar na haar overlijden liepen we samen in het park met de hond, toen hij ineens zijn hand op de mijne legde. Hij biechtte op dat hij me leuker vond dan een ‘gewone’ vriendin. Hij was verliefd. Tot op dat moment beschouwde ik hem puur als de man van Merel. Ik had hem ook nooit aantrekkelijk gevonden, gewoon een aardige man. Maar na zijn bekentenis ging ik hem met andere ogen bekijken. Ik voelde me gevleid door zijn woorden en had behoefte aan steun en troost. Ik was niet verliefd, maar Mark vulde het gat dat Merel had achtergelaten. Bij Mark voelde ik me veilig en begrepen. Ik liet het toe dat hij me kuste en voordat ik het goed en wel doorhad, hadden we een relatie en trok ik met mijn hond bij hem en zijn kat in.”

Schuldgevoel

“Natúúrlijk vond de buitenwereld daar wat van. Er werd over ons geroddeld. Mijn ouders stonden achter ons, maar de moeder van Merel was op z’n zachtst gezegd niet blij. Ze keurde mij af als de nieuwe levenspartner van Mark. Mark ging uit plichtsbesef nog bijna elke week met een bloemetje bij haar langs. Dat vond zij fijn, maar ook hij, want hij kende haar natuurlijk ook al meer dan twintig jaar. Ik ging niet vaak mee. Merels moeder liet me zoveel mogelijk blijken dat ik niet goed genoeg was voor háár schoonzoon. Dat werd nog eens erger toen ik drie maanden later zwanger bleek
Een complete verrassing. Ik had niet per se een kinderwens en bovendien last van endometriose. De kans op een natuurlijke zwangerschap achtte ik daardoor klein. In mijn andere relaties was ik ook nog nooit zwanger geraakt. Nu met Mark gebeurde het spontaan. Mark was enorm blij. Maar ik klapte dicht. De relatie met Mark was nog heel pril en eigenlijk voelde ik er me best schuldig over, naar Merel toe. Ik twijfelde regelmatig of ik dit wel wilde. En dan ook nog zwanger! Ik negeerde mijn zwangerschap en verstopte mijn bolle buik. Pas na zeven maanden stapte ik naar een verloskundige. Gelukkig was alles in orde, maar ik kon uit schuldgevoel naar Merel toe maar mondjesmaat blij zijn.
Mark had daar veel minder last van. We trouwden om het goed te regelen voor de baby. Ook dat vond ik lastig tegenover mijn overleden vriendin. Mark bleef zeggen dat Merel hier alleen maar heel gelukkig mee zou zijn. Als iemand dit ons gunde, zou zij dat zijn. Maar ik betwijfelde het. Voor mij voelde het als hoogverraad naar Merel toe. Alsof ik niet alleen haar man, maar ook haar kind had afgepakt.”

Bergafwaarts

“Onze zoon Xavier werd gezond geboren en vanaf de allereerste minuut hield ik van hem. Maar het was geen makkelijke baby. Hij huilde nachtenlang en sliep pas na zes maanden door. Mark bemoeide zich er niet echt mee, het kwam allemaal op mijn schouders terecht. Mark ging al vroeg de deur uit. Hij was een bedrijf gestart met twee van zijn broers en maakte lange dagen. Al die tijd zat ik alleen met ons kind op die bovenwoning. Niet veel later diende onze twee zoon Eriënne zich aan.
Voor ik het wist had ik twee kleine kinderen in een omgeving waar ik verder niemand echt kende. Ik leefde vrij geïsoleerd en vereenzaamde. Ik was gestopt met mijn werk om fulltime moeder te zijn en mijn vrienden en kennissen van vroeger zag ik nog amper.  Ik had geen beste vriendin meer met wie ik gezellig kon bellen. 
Ook mijn schuldgevoel naar Merel toe verdween niet. Ik leefde haar leven, het was niet per se mijn droom. Dat werd nog eens gevoed door haar moeder. Mark bleef haar trouw bezoeken, ook met onze jongens die ze haar surrogaatkleinkinderen noemde, maar tegen mij bleef ze star. De naam van onze jongste Eriënne, vond ze bijvoorbeeld heel lelijk en dat zei ze gewoon, ook al deed het mij pijn. Ook gaf ze me nooit het gevoel dat ik welkom bij haar was. Mark en de kinderen wel, maar ik niet.
Langzamerhand ging het met ons huwelijk bergafwaarts. Ik was weer parttime gaan werken, maar had andere diensten dan Mark. We zagen elkaar amper nog. Ik was niet gelukkig en kreeg depressieve buien. Uiteindelijk is twee jaar geleden is de scheiding tussen ons uitgesproken. Voor mijn gevoel rustte er een vloek op ons huwelijk. Dit hadden we nooit mogen doen. Dat werd nog eens versterkt toen ik spontaan verliefd werd op een ander. Ik was niet op zoek, het overkwam me, maar het gaf me wel een duidelijk teken dat Mark en ik niet bij elkaar pasten. Eigenlijk deelden we bijna niets samen, anders dan de liefde voor onze kinderen en de rouw om Merel.”

Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.