Hermine: ‘Mijn zus was boos na mijn crowdfundingactie voor haar’

10 juni 2024

Hermine (47) bedoelde het goed toen ze voor haar pas gescheiden zus een crowdfundingactie opzette. Maar terwijl het geld binnenstroomde, hing haar zus ineens woedend aan de telefoon.

Hermine: “Op de bruiloft had ik al een raar gevoel. Mijn zus Ellen stond in een prachtige jurk en als een stralende bruid voor het altaar, maar een stemmetje in mij zei dat het niet goed was. Natuurlijk zei ik daar niets over. Ik ging haar geluk niet verstoren nu ze na meerdere foute mannen eindelijk het geluk had gevonden bij Werner en al vrij snel een zoon met hem had gekregen. Werner was helemaal waar mijn zus van hield: breed, stoer, grote mond, zo’n lachje waarmee hij iedereen kon inpakken.
Het was niet dat ik hem niet mocht, hij was prima gezelschap als je een leuke avond wilde hebben en tijdens een saai familieweekend in een huisjespark was ik altijd blij als hij erbij was. Beetje actie, altijd lachen. Maar Werner had ook een andere kant en die voelde ik altijd aan. Dat leuke kon zo omslaan en dan was hij met dezelfde intensiteit helemaal niet meer zo leuk. Ook al had ik dat zelf nooit echt gezien, ik wist dat het er was.”

Bloedneus

“Drie jaar na de bruiloft vertelde mijn zus er voor het eerst over. We hebben altijd een goede band gehad, maar liepen de deur niet bij elkaar plat. Echt diepe gesprekken hadden we niet vaak, dus dat ze bij mij aanklopte, betekende dat het haar echt hoog zat. Ze zei dat van de leuke Werner thuis nooit meer iets te merken was en dat zij en hun zoon van toen vijf daaronder te lijden hadden. Hij vloekte en tierde alles bij elkaar en er was ook weleens een klap gevallen als hij te veel had gedronken – want Werner hield wel van een drankje, om het zacht uit te drukken. Hij profileerde zich als gezelligheidsdrinker, maar zat eerder tegen het alcoholisme aan. Mijn zus kon er niet meer tegen. ‘Ga scheiden’, zei ik, maar ze zei dat dat bijna niet kon. Ze verdiende niet genoeg voor een eigen huis en daarnaast wilde ze Werner niet de helft van de tijd met hun zoon alleen laten. Dat laatste kon ik niet voor haar oplossen, maar dat eerste wel. ‘Ik ga je helpen’, beloofde ik. ‘We komen hier wel uit.’ Ze knikte toen een paar keer, maar gaf geen antwoord. Ze zat daar maar, zo moedeloos, dat beeld sneed recht door mijn hart.
Ik maakte me zorgen om Ellen, maar ze liet me niet toe om haar te helpen. Het duurde nog eens vijf maanden voor ze me op een avond belde, helemaal overstuur. Werner had haar geslagen en ze had een bloedneus en blauw oog. Met haar zoon was ze in de auto gestapt en nu ging ze naar onze moeder. Haar huwelijk was over, zei ze stellig, en ik hoopte maar dat ze het meende. Dat ze zou doorpakken. Ik zei opnieuw dat geld geen probleem zou hoeven te zijn. Mijn man en ik verdienen genoeg, we konden haar zo wat lenen of zelfs schenken. Ellen was daar op dat moment natuurlijk niet mee bezig, maar ik wilde wel dat ze het wist.”

Bezwaard

“Gelukkig pakte ze door. Ze trok tijdelijk met haar zoon bij onze moeder in en vertelde Werner dat het nu echt klaar was. Hij reageerde woedend, riep dat ze geen enkele reden had om te scheiden en dat ze hem erin had geluisd – geen idee waarin, maar dit is kennelijk wat er gebeurt als je aan het ego van een narcist komt. Daarna deed hij alles om het leven zo moeilijk mogelijk voor haar te maken. Hij blokkeerde hun gezamenlijke rekeningen en weigerde mediation. Ellen moest bij een advocaat aankloppen, met de hoge rekeningen die daarbij horen. Ondertussen liepen haar kosten voor levensonderhoud natuurlijk ook gewoon door. Mijn moeder gaf haar onderdak en eten, maar dat kon natuurlijk ook niet altijd doorgaan. Ik hielp Ellen een huisje te vinden en betaalde de borg en de eerste maand huur. Ondertussen kon zij weer over haar eigen salaris beschikken door een andere rekening te openen, maar dat was niet genoeg voor alle kosten. Ze voelde zich bezwaard dat ze op mijn en mijn moeders zak teerde, zei elke keer dat ze alles zou terugbetalen en moest huilen als ik zei dat dat niet hoefde. Ze wilde geen profiteur zijn, geen klaploper. En dus bedacht ik iets anders, waarvan ik hoopte dat het haar een beter gevoel zou geven. Ze zou in elk geval niet meer op mijn zak teren, was mijn idee.”

Mooi en lief

“Een crowdfundingactie is zo gestart, echt een kwestie van een paar minuten. Ik zag op mijn Facebook-timeline een actie voorbijkomen van een moeder die voor haar dochter een inzameling was begonnen nadat de dochter een ernstig auto-ongeluk had gehad en niet in haar kapsalon kon werken. Het kwam in het nieuws en binnen een paar dagen was er al vijfduizend euro ingezameld. Dat vond ik zo mooi, zo lief. Zo’n actie draait helemaal op medemenselijkheid, op geraakt worden door iemands verhaal en dan iets voor diegene willen doen. Of je die persoon nu kent of niet.
Nadat ik die actie had gezien, bleef hij in mijn hoofd zitten. Toen ik mijn zus weer hoorde zeggen dat ze zich bezwaard voelde dat ik financieel voor haar bijsprong, dacht ik: wat als de steun niet van mij komt? Het zou voor haar misschien beter voelen als ze mij, haar ‘grote zus’, niet dankbaar hoefde te zijn, maar als ze door heel veel mensen werd gesteund. Ik dacht zelfs dat het haar niet alleen financieel, maar ook emotioneel goed zou doen. Achteraf kan ik mezelf verwijten dat ik dit allemaal voor haar heb ingevuld. Ik bedoelde het goed, maar iemands gevoelens kun je niet voorspellen. Ik had het haar moeten vragen weet ik nu. Dan hadden de zaken er heel anders voorgestaan.”

Moedige stap

“Maar ik wilde haar verrassen. Dus maakte ik een actie aan op een crowdfundingsplatform, stelde het doelbedrag in op vijfduizend euro en deelde de link op mijn socialmediakanalen. Ook vroeg ik vrienden en familie om niet alleen te doneren, maar de link ook weer binnen hún netwerk te delen. Al snel kwam het op gang, binnen een dag was er al vijfhonderd euro ingezameld. Ik denk dat het verhaal van mijn zus mensen raakte. Met een kind ‘vluchten’ uit een gewelddadige relatie vereist moed en dat aspect had ik er dan ook uitgelicht. Dat ik haar moedig vond dat ze eindelijk de stap had durven zetten en dat ik er alle vertrouwen in had dat ze het zou redden, samen met haar zoon. En ook dat het geld een extra steun in de rug voor haar zou zijn om de nieuwe start te maken die ik haar zo gunde. Dat was het: positief, sterk. Nergens dat ze zielig was of niet voor zichzelf kon zorgen. Maar zo las Ellen het wel.
Ze belde me ’s avonds laat op, woedend. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om haar zo voor schut te zetten?! Ik wist echt niet wat ik moest zeggen, stamelde alleen maar dat ik haar wilde helpen. Maar ze luisterde niet of ze wilde het niet horen, ze ging maar door. Huilend vroeg ze waarom ik haar zwak vond en waarom ik dat tegen iedereen moest zeggen. Het kostte me echt moeite om haar te kunnen volgen. Zwak? Ik vond, en vind, haar niet zwak. Juist niet, ik heb haar zó vaak verteld hoe trots ik op haar ben en hoe ik haar kracht bewonder. Eerlijk gezegd vond ik het ook niet helemaal fair wat zij deed. Dat ze niet blij was met die actie, oké, dat kan. Maar om me zoveel en zulke gemene verwijten te maken, was toch ook weer niet nodig. We konden hier toch gewoon over praten?”

Alleen maar erger

“Dat praten lukte die avond in elk geval niet. Mijn zus riep nog dat ik de actie offline moest halen, maar dat deed ik niet. Er was immers al best wat geld binnengekomen en ik hoopte, en dacht, dat ze zou bijdraaien. Dat ze er een nachtje over zou slapen en dan zou begrijpen dat het goed bedoeld was en dat de donaties een blijk van steun waren, júíst voor haar kracht. Maar helaas. De volgende dag was ze nog steeds boos, en eigenlijk nog bozer dat ik niet had geluisterd en de actie online had laten staan. Nu was er al zevenhonderd euro binnen, het werd ‘alleen maar erger’, aldus mijn zus.
Ik besloot naar haar toe te rijden, zodat we erover konden praten. Ik wilde uitleggen hoe het allemaal was bedoeld. Ze zag eruit alsof ze uren had gehuild, wat misschien ook wel zo was. Ze vertelde dat ze zich zwak en mislukt voelde, nu ze op haar 43ste de hulp van anderen nodig had. Ik zei dat ik het helemaal niet zo zag, en niemand van onze vrienden en familie. Dat we juist zo blij waren dat ze zichzelf een nieuwe start gunde en dat we haar daar graag bij hielpen. Ze werd wel iets rustiger, maar begrip voor mijn intenties had ze niet. Ze bleef me maar verwijten dat ik haar kleineerde. Ik heb ter plekke de actie gesloten, maar niet geannuleerd. Dat betekende dat het geld dat binnen was gekomen bleef staan, maar dat er geen nieuwe donaties gedaan konden worden. Toen ben ik weggegaan, in een kille sfeer.”

Boos en beledigd

“Die sfeer is eigenlijk nooit meer helemaal goed gekomen, ook al is het nu al maanden geleden. Mijn zus accepteert geen hulp meer van mij, ik weet niet hoe ze het nu financieel redt. Ik bied mijn hulp niet meer aan. Niet omdat ik niet wil, maar omdat ze meerdere keren nee heeft gezegd en ik niet langer ga aandringen. Ik hoop dat ze ontdooit, maar eerlijk gezegd ben ik ook best geïrriteerd over haar gedrag. Ik heb heel vaak uitgelegd hoe ik het heb bedoeld en nooit is mijn zus ook maar één tandje bijgedraaid. Ze blijft boos en beledigd.
Soms denk ik: lekker makkelijk om daarin te blijven hangen. Stel je eens open, word zachter. Maar dat doet ze niet. En hoe langer het duurt, hoe meer ik denk dat onze band voor altijd is veranderd. Ellen vindt dat ongetwijfeld mijn schuld, maar ik vind dat het genuanceerder ligt. Ik zou daarover graag met haar praten, maar vrees dat dat er voorlopig niet in zit.
Het geld dat al is ingezameld, heb ik wel bewaard. Ik heb het op een aparte rekening gezet, voor mijn neefje. Mijn zus weet dat niet en ik vind dat ze het ook niet hoeft te weten. Als een tante iets voor haar neefje wil doen, is dat haar goed recht, toch? Op een dag geef ik het aan hem. Uit liefde. Ik hoop dat hij dat begrijpt.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek.. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.