Het diner

Tekst: Vriendin

1 mei 2015

Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 3,5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al 16 jaar!

Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 3,5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al 16 jaar!

Adriana rent naar de schommel in het speeltuintje voor ons huis. Lizzy Ann komt naar ons toe. Ik herken haar van de opruimdag op school.
In no time weet ik hoe haar zusje heet, waar ze woont en dat ze twee katten heeft. Ze gaat, net als Adriana, op een schommel staan.
Ik loop naar de stenen tennistafel, waar mijn boek ligt. Dirk is naar huis gegaan om het eten klaar te maken.

Ik lees verder uit Het Diner van Herman Koch. Op pagina 53 gaat het nog steeds over het voorgerecht. Ik leg het boek weg en kijk naar Adriana. Ze moest haar schoentjes aanhouden van mij. Toch zie ik haar blote voetjes over het veld rennen, samen met andere kindervoetjes, volkomen vrij.

De ouders van Lizzy Ann komen het veld op. Lizzy Ann en haar zusje rennen op hen af. Ze gaan op het gras zitten. Zij zien er gelukkig uit.
Ik voel jaloezie. Alsof wij geen gelukkig gezin vormen. Maar ik hoef mijn hoofd slechts te draaien om te zien dat mijn kind geluk en zorgeloosheid uitstraalt. Toch is ons gezin niet probleemloos. Bij drie van de oudste kinderen gaat de groei naar volwassenheid niet vlekkeloos. In deze fase komt hun kwetsbaarheid, door verwaarlozing in hun verleden, soms naar boven. Dit lijkt geregeld de zelfstandigheid tegen te houden. Wij kunnen daar samen niet altijd een goede draai aan geven.
Maar het is unfair om ons gezin met dit jonge gezinnetje te vergelijken. Wie weet wat dit gezin boven het hoofd hangt. Zij zitten nog in een ‘voorgerecht-fase’.

Als ik mij weer probeer te verdiepen in de voorspijs van gesmolten geitenkaas met veldsla, vraagt Adriana of ik kom kijken. Ik schuif het voorgerecht aan de kant.
Adriana rent Nico, die over het voetpad aan komt sjokken, tegemoet. Hij loopt met Adriana naar de rekstok.
‘Dit is mijn broer. Groot hè?’ zegt Adriana tegen een jongetje.
‘Maar mijn zus is nog groter!’ voegt ze eraan toe.
‘Da’s nou weer jammer, Nico,’ plaag ik mijn jongen, die alleen maar lange zussen heeft.
Nico lacht.

De tafel is gedekt voor zeven personen. In het midden staat een boeket bloemen. Christianne is met de kat aan het spelen. We lachen en schuiven aan. Als de moeder van Lizzy Ann naar binnen zou gluren, terwijl de geur van kip en kruiden naar buiten ontsnapt, zou ze denken: ‘Dit is vast een gelukkig gezin.’