Tweede Kamerlid Kirsten van den Hul: ‘Geweld achter de voordeur is nooit normaal’

21 december 2018

PvdA-Kamerlid Kirsten van den Hul (42) kent de pijn en de schaamte die je voelt als je te maken hebt met huiselijk geweld. Ze werd zelf in een eerdere relatie mishandeld. Op 8 maart diende ze een initiatiefnota in tegen huiselijk geweld.

PvdA-Kamerlid Kirsten van den Hul (42) kent de pijn en de schaamte die je voelt als je te maken hebt met huiselijk geweld. Ze werd zelf in een eerdere relatie mishandeld. Op 8 maart diende ze een initiatiefnota in tegen huiselijk geweld.

Voor PvdA-kamerlid Kirsten van den Hul stond het jaar in het teken van haar strijd tegen huiselijk geweld. Zelf noemt ze het overigens liever geweld achter de voordeur, want: “er is niets huiselijks aan huiselijk geweld”. Op 8 maart – Internationale Vrouwendag – diende Kirsten, samen met collega-Kamerleden Sharon Dijksma en Attje Kuiken, een initiatiefnota in tegen huiselijk geweld. Op dezelfde dag stond er een interview met Kirsten in het Algemeen dagblad. Daarin vertelde ze hoe ze als twintiger een relatie had die steeds gewelddadiger werd. Het begin van haar relatie was fijn, aldus Kirsten. Voordat haar vriend gewelddadig werd, ging daar een periode van controle aan vooraf. Hij wilde weten waar ze naartoe ging en met wie, en hij werd steeds jaloerser.

Heftige ruzie’s

Het ontspoorde voor het eerst toen ze een keer samen thuiskwamen. Ze kregen ruzie en dat escaleerde. “Toen heeft hij me voor het eerst heel, heel erg in elkaar geslagen. Dat moment  zal ik nooit van mijn leven vergeten. Ik lag op de grond en hij was me aan het trappen. Ik had pijn en beschermde mijn hand en m’n buik. Ineens voelde ik iets warms en nats. Ik keek naar de muur en dacht: wat een rare vlek. Op hetzelfde moment realiseerde ik me dat het mijn eigen bloed was.”

Mariekes zoon werd veroordeeld voor geweldpleging

Donkerste hoofdstuk

Makkelijk was het niet om dat interview te geven, vertelt Kirsten. “Het voelde niet fijn om hierover te praten. Het is het donkerste hoofdstuk uit mijn persoonlijke geschiedenis. Voor mijn man en m’n familie was het ook niet fijn om hierover te lezen, en in mijn werk als Kamerlid maakte het me extra kwetsbaar. Ik voelde me echt bloot toen ik de volgende dag in de Kamer kwam. Ik wist dat daar 149 collega’s zaten die het hadden gelezen. Ik heb me hier altijd voor geschaamd. Dat is de reden waarom ik er jarenlang over heb gezwegen, zelfs tegen mijn familie en vrienden. Je weet dat sommige mensen naar je kijken met een blik van: maar je laat je toch niet slaan? Waarom ga je niet weg bij zo’n vent? Dat kan ik me voorstellen. Toch duurde het een aantal jaar voordat ik bij hem wegvluchtte. Iets doen aan geweld achter de voordeur is heel ingewikkeld omdat je óók van iemand houdt. Er is vaak niet alleen maar ellende, er zijn ook leuke periodes.”

Iets doen

Al vond ze het moeilijk haar verhaal te vertellen, Kirsten had het gevoel dat ze het móest doen. Om haar initiatiefnota kracht bij te zetten, maar ook omdat ze al vanaf het moment dat ze in de politiek zat – ze werd vorig jaar tot Kamerlid gekozen – iets met haar ervaring wilde doen. Dat realiseerde ze zich al sinds dat ene moment, jaren geleden. “Toen las ik een artikel over een man die zijn vrouw voor de ogen van zijn kinderen had vermoord. De buren reageerden verbijsterd. Het was zo’n leuk stel, zeiden ze. Dat was bij ons ook zo, dat raakte me. Maar er móeten mensen zijn geweest in de omgeving van dit stel die iets hebben gemerkt. Ik was nog gezegend, want het had bij mij ook heel anders kunnen aflopen.

Lees ook: Marijes man heeft losse handjes: ‘Huiselijk geweld sluipt erin’

Uiteindelijk heb ik een vriendin in vertrouwen genomen. Toen hij van huis was, ben ik weggegaan en heb ik een tijdje bij haar gewoond. Maar ik heb in de periode mét hem wel met zichtbare verwondingen over straat gelopen. Als iemand me toen had gevraagd of het wel goed met me ging, of ik er niet met iemand over moest praten, had ik misschien eerder hulp gezocht. Bijvoorbeeld bij de huisarts, de politie, de hulplijn Hear my voice, de stichting Zijweg of Veilig thuis. Die stap heb ik nooit gezet.”

Signalen herkennen

Dat is precies de reden waarom ze haar initiatiefnota indiende. “Geweld achter de voordeur komt veel voor. Een op de drie vrouwen krijgt te maken met fysiek, verbaal en psychisch geweld. Dat gebeurt in alle lagen van de bevolking, van laag- tot hoogopgeleid. In elke schoolklas zitten kinderen die dit thuis meemaken. Helaas geldt voor het merendeel van de slachtoffers dat het geweld achter gesloten deuren plaatsvindt, door de eigen partner. Het is een taboe, maar laten we erover praten. Kappers zien weleens dat vrouwen blauwe plekken op hun hoofd of in nek hebben, soms in de vorm van vingerafdrukken. Zulke verwondingen zien schoonheidsspecialisten soms ook. In Amerika leren mensen met zo’n beroep dit soort signalen te herkennen en er iets mee te doen. Ik vind dat we dat in Nederland ook moeten doen. Ik weet zeker dat we daarmee de cijfers over geweld achter de voordeur omlaag kunnen krijgen.”

In het Torentje

Nadat het interview in de krant stond, gebeurde er veel moois. “Ik kreeg lieve en hartverwarmende reacties. Van andere slachtoffers, en ook van mijn collega’s. Veel van hen zeiden dat ze het hadden gewaardeerd dat ik mijn persoonlijke verhaal had verteld, dat ze erdoor waren geraakt. Er sprak veel menselijkheid uit die reacties.” De minister-president ontving Kirsten in het Torentje om haar initiatiefnota in ontvangst te nemen, iets wat zelden gebeurt. Kirsten: “We mogen ons nooit neerleggen bij geweld achter de voordeur, want het is nooit normaal. Maar er wordt nu over gepraat. Ik ben trots en blij dat ik daar een steentje aan heb bijgedragen.”

Dit interview komt uit het kerstnummer van 2018.