Hilde heeft de ziekte van Graves: ‘Ik had de hele dag door een onstilbare trek’
8 maart 2017
Het lijkt ideaal: eten wat je wilt en toch afvallen. Maar een te snel werkende schildklier is verre van ideaal, weet Hilde (36). Ze gaf de ziekte zelfs door aan haar dochters. En ze leeft nog elke dag met de gevolgen: “De rest van mijn leven ben ik afhankelijk van medicijnen.”
Het lijkt ideaal: eten wat je wilt en toch afvallen. Maar een te snel werkende schildklier is verre van ideaal, weet Hilde (36). Ze gaf de ziekte zelfs door aan haar dochters. En ze leeft nog elke dag met de gevolgen: “De rest van mijn leven ben ik afhankelijk van medicijnen.”
'Ik kon de hele dag door eten zonder een grammetje aan te komen'
Hilde: “Patat, chips, boterhammen, koek, twee keer per dag een warme maaltijd; toen ik zeventien was, had ik een onstilbare honger. Ik kon de hele dag door eten zonder een grammetje aan te komen. Sterker nog, ik viel af. In het begin dacht ik dat mijn gewichtsverlies te maken had met het fysiek zware werk dat ik deed. Ik werkte in een visfabriek. Om vijf uur ’s morgens ging mijn wekker om vis te gaan fileren. Vervelend vond ik dat niet, ik vond het juist gezellig; in het bedrijf werkten veel vriendinnen. Ik woon op Urk. Als je niet wist wat je na de middelbare school wilde doen, was het heel gewoon om een tijdje ‘in de vis’ te werken.
In dezelfde periode begon ik me opgejaagd en nerveus te voelen. Ik kreeg last van hartkloppingen, maar voelde me tegelijk moe en futloos. Het was heel tegenstrijdig en frustrerend: aan de ene kant vond ik dat ik van alles moest en aan de andere kant had ik er de kracht niet voor. Ook viel mijn haar uit en bleef mijn menstruatie uit. En ik viel in razend tempo af: binnen vijf weken was ik tien kilo lichter. Mijn huisarts deed een bloedtest waaruit bleek dat ik een ijzertekort had. Met een recept voor staaltabletten ging ik naar huis. Maar hoeveel pillen ik ook slikte, de klachten bleven. Op de visfabriek ging inmiddels de roddel dat ik een eetstoornis had. Hoe kon ik anders zo veel eten en toch veel afvallen? Maar ik voelde me beroerd. Op een gegeven moment woog ik nog maar 45 kilo en was ik zo verzwakt dat ik alleen nog maar in bed kon liggen.”
'Door een slok radioactief jodium te nemen, zou een deel van mijn schildklier afsterven'
Logisch
“Uit een uitgebreider bloedonderzoek kwam naar voren dat mijn schildklier te snel werkte. Ik had de ziekte van Graves. Je schildklier maakt hormonen aan die belangrijk zijn voor de groei van cellen in je lichaam. Ze reguleren je vetverbranding, hartslag, bloeddruk en ze zorgen ervoor dat je je geestelijk goed voelt. Logisch dat ik zo veel klachten en honger had: mijn verbranding maakte overuren. Door een slok radioactief jodium te nemen, zou een deel van mijn schildklier afsterven, waardoor de overproductie van hormonen zou stoppen. Nadat ik de slok had genomen, moest ik een dag en een nacht in quarantaine in het ziekenhuis blijven. Radioactiviteit kan schadelijk zijn, vooral voor zwangere vrouwen en kinderen. Eenmaal thuis mocht ik zelfs nog een week lang niet bij andere mensen in de buurt komen. Niet leuk, maar ik had het er graag voor over."
Lees het hele verhaal van Hilde in Vriendin 10 en praat mee op het forum.
