De vriendin van Ines werd vermoord en haar dochtertje ontvoerd naar Libië

20 januari 2020

Precies vijftien jaar geleden werd Marisse, de vriendin van Ine, vermoord door haar Libische ex-man. Daarna nam hij hun driejarige dochter Isra mee naar zijn geboorteland.

Precies vijftien jaar geleden werd Marisse, de vriendin van Ine, vermoord door haar Libische ex-man. Daarna nam hij hun driejarige dochter Isra mee naar zijn geboorteland. Ine (41): “Nederland heeft geen uitleveringsverdrag met Libië. Dan weet je: dit wordt heel moeilijk.”

Beste vriendin

Ine: “Acht jaar lang was Marisse mijn beste vriendin. En als ze nog had geleefd, was dat nog steeds zo geweest, dat weet ik zeker. We hadden een ontzettend hechte band, waren vier handen op één buik. Aan onze vriendschap kwam vijftien jaar geleden abrupt een einde toen Marisse werd vermoord door haar ex-man Hasèn. Hun driejarig dochtertje Isra nam hij mee op zijn vlucht naar zijn geboorteland Libië. Voor zover ik weet, is hij daar nu nog steeds met haar. Hasèn leeft er op vrije voeten. Hoe het met Isra is, weet niemand.”

Samen volwassen worden

“Marisse werkte in dezelfde kapsalon als ik. Wij waren de twee jonkies daar, allebei bezig met uitvliegen en volwassen worden. Wat in ons geval ging met vallen en opstaan. Want zoals dat gaat met jongvolwassenen, speelde er van alles. Dan had de één liefdesverdriet en de ander gedoe thuis. Met elkaar praatten we daarover en bedachten we oplossingen. Dit klinkt alsof we heel serieus waren samen. Maar we hadden ook lol, hoor. Marisse had veel humor, was gevat. Je wilde gewoon bij haar in de buurt zijn. Af en toe waren we zelfs weleens kinderlijk ondeugend in de kapperszaak, haalden we streken uit. Het mooie aan Marisse was dat ze heel relaxed en positief in het leven stond. Zij zag altijd het goede in mensen. Ik was nog weleens terughoudend, zij niet. Zij stapte overal blanco op af, zonder vooroordelen. Een mooie eigenschap vond ik.

Libië

Doordeweeks werkten we samen, in de weekenden gingen we uit. Voor ons was dat vaste prik. Tijdens één van die stapavonden ontmoette Marisse Hasèn. Hij kwam uit Libië, was gevlucht en had geen verblijfsvergunning. Ik herinner me zijn goede manieren. Altijd netjes ‘Dank u wel’ en ‘Alstublieft’. Achteraf denk ik: misschien was hij wel te netjes. Maar goed: Hasèn was een mooie man om te zien. Charismatisch. En Marisse vond hem leuk, meer dan leuk. Ze werd tot over haar oren verliefd, ontfermde zich over hem en wist na een tijdje zeker dat ze met hem verder wilde. Ik was blij voor haar, want ze leken gelukkig samen, zeker in het begin.”

Verkeerde man uitgekozen

“Marisse woonde eerst met hem bij haar ouders. Later gingen ze naar Groningen waar ze onder druk van Hasèn stiekem trouwden. Eigenlijk ging het vanaf die periode bergafwaarts met haar relatie. Hasèn bepaalde veel voor haar. Intuïtief voelde ik aan Marisse dat het niet goed zat, dat ze de verkeerde man had uitgekozen. Ik vroeg haar daar weleens naar, maar dan haalde ze haar schouders op en zei ze dat het wel meeviel. Tot ze op een dag haar emoties niet meer kon verbergen en haar hart luchtte bij mij. Ze had net een verschrikkelijke ruzie gehad met Hasèn, was overstuur en vertelde dat ze bang was voor hem omdat hij haar sloeg. Ik schrok, troostte haar en zei dat ze echt weg moest bij hem. Daar was ze het toen helemaal mee eens. Samen bedachten we wat ze het beste tegen Hasèn kon zeggen als ze weer naar huis ging. In elk geval spraken we af dat ik haar een dag later zou bellen. Dat heb ik gedaan. ‘Heb je gezegd dat je ermee wilt stoppen?’ vroeg ik haar. ‘Nee’, zei ze. Alles was weer goed. Hasèn had spijt van wat hij had gezegd en gedaan. En daarmee was voor haar de kous af. ‘Ach, maak je geen zorgen. Het valt allemaal best mee…’”

Niemand meer toelaten

“Vanaf die periode wist ik dus zeker dat hun relatie niet goed zat. En die gedachte liet me niet los. Ik wilde haar helpen, er voor haar zijn. Ik belde regelmatig en vroeg dan hoe het was. We babbelden zoals altijd, maar ze liet me niet meer echt toe. Of misschien durfde ze dat niet. Van haar ouders begreep ik later dat ze niemand toeliet. Ze wilde anderen beschermen tegen Hasèn. Hij dreigde namelijk constant anderen, zoals haar ouders, broers en zus wat aan te doen als ze niet deed wat hij zei. Het was geen fijne periode. Marisse zat klem, levend gevangen in zijn web.

Ik weet nog goed dat ze me op een dag belde en vertelde dat ze zwanger was. Ze had het totaal niet in de gaten gehad en was al best ver. Hasèn was niet blij met de zwangerschap, hij wilde geen kind. Hij ging ook gewoon door met slaan en schoppen. Vreselijk. Toen Marisse beviel, was Hasèn daar niet bij. Haar ouders wel. Marisse was zo blij met haar dochtertje Isra. Tegelijkertijd was er opnieuw angst. Wat als hij Isra iets zou aandoen? Uiteindelijk heeft ze de relatie beëindigd en is ze gevlucht.”

Stalken en bedreigen

“Niet dat ze toen van hem af was. Hij bleef haar stalken en bedreigen. Marisse deed aangifte bij de politie en dook regelmatig onder. De ene keer zat ze in een stacaravan, dan weer bij haar ouders. Ik had met haar te doen, wilde haar helpen. Ik bood aan dat ze met Isra wel een tijdje bij ons mocht blijven. Maar dat weigerde ze. Ik was inmiddels zelf net getrouwd en ik denk dat ze mij er niet in wilde betrekken. Ik vermoed dat Marisse wist dat haar ex levensgevaarlijk was.

Toch probeerde zij haar leven op te pakken. Ze verhuisde naar een andere stad, waar haar zus ook woonde. Later vond ze ook een nieuwe vriend met wie ze ging samenwonen. Hasèn kon dat nieuwe leven van Marisse maar moeilijk accepteren en bleef haar lastigvallen. Ondertussen was er een bezoekregeling met hem afgesproken. Hij mocht Isra drie uur per week zien. Dat leek goed te gaan. Tot die bewuste maandagochtend 9 augustus 2004.”

Lees ook: Nathalie: ‘Mijn schoonmoeder vindt mij niet goed genoeg voor haar zoon’

Slecht voorgevoel

“Zelf zat ik op dat moment in Oostenrijk. Ik weet nog goed dat we die dag gingen paragliden. De instructeur met wie ik de duo-sprong zou maken, was euforisch. Er lag namelijk een gigantisch dik wolkendek rondom de berg waar wij van bovenaf dwars doorheen zouden springen. Precies op het moment dat we sprongen, verscheen er een regenboog in de verte. Geen halve, maar een ronde. Het leek net een aura. Echt prachtig. Lang heb ik er niet bij stilgestaan, maar eenmaal weer op de grond zag ik dat ik heel veel oproepen had gemist van een vriend van Marisse. Ik had meteen een slecht voorgevoel.

Wat er was gebeurd: Hasèn was onverwacht naar Marisse gegaan, zogenaamd om wat uurtjes met Isra door te brengen. Marisse liet hem binnen. Wat zich vervolgens precies heeft afgespeeld, weet niemand. Wat we wel weten, is dat hij Marisse heeft mishandeld en vermoord. Vervolgens heeft hij Isra meegenomen. Daarbij had hij hulp van twee anderen. Zij zijn later opgepakt. Ik was in shock. Kon alleen maar huilen.

Ongelooflijk boos

We hebben alles laten staan, zijn in de auto gesprongen en naar Nederland vertrokken voor de begrafenis en om haar familie te steunen. De dagen die volgden, waren slopend. Je rouwt om Marisse en zit in onzekerheid over Isra. Je hoopt dat ze haar vinden en terugbrengen. Helaas werd al vrij snel duidelijk dat Hasèn haar had meegenomen naar Libië, een land waarmee Nederland geen uitleveringsverdrag heeft. En dan weet je: dit wordt heel moeilijk. Ik ben zo ongelooflijk boos op Hasèn. Ik wist dat hij gewelddadig was, maar had nooit gedacht dat hij hiertoe in staat was. Hij is in Nederland bij verstek veroordeeld tot levenslang.”

Onzekerheid over Isra

“Door de jaren heen is er van alles geprobeerd om Isra terug te krijgen. Vooral haar grootouders hebben zich erin vastgebeten. Medewerkers van de Nederlandse ambassade in Tripoli wisten namelijk precies waar Isra was. Drie jaar na haar verdwijning in 2007 nam één van hen zelfs een fotootje van haar en stuurde dat naar Nederland. Isra lacht verlegen in de camera terwijl ze een boekje van Nijntje in haar hand houdt: Opa en Oma Pluis. Dat fotootje van bijna tien jaar geleden is het enige wat we hebben van Isra.

Haar grootouders zijn in 2011 naar Tripoli gevlogen omdat er een ontmoeting was geregeld tussen hen en Isra door een Britse stichting die gespecialiseerd is in het regelen van ontmoetingen met ontvoerde kinderen. De Libische autoriteiten waren al akkoord, maar op het laatste moment trok Hasèn zijn medewerking in. Ongelooflijk bruut vond ik dat. Onmenselijk ook. Hoeveel verdriet kun je iemand aandoen? Er is nu een Facebook-pagina gemaakt voor Isra. Als ze haar naam googlet, komt ze hem tegen. Maar: heeft zij toegang tot internet? Is er Facebook in Libië? We weten het niet. Tot nu toe heeft het in elk geval nog niks opgeleverd.”

Voelt nog dichtbij

“Isra is dit jaar achttien geworden en heeft bijna haar hele leven daar gewoond. Nog altijd denk ik regelmatig aan haar en dan vraag ik me af hoe haar leven er nu uitziet. Heeft ze bewegingsvrijheid of is ze misschien uitgehuwelijkt? En wat kan zij zich nog herinneren van haar tijd in Nederland? Wat is haar verteld? Weet ze wat haar vader haar moeder heeft aangedaan? Weet ze überhaupt dat ze een Nederlandse moeder heeft? Voelt ze zich anders door haar blonde lokken? Isra was zo’n lief, klein, onschuldig blond meisje. De trots van haar moeder. Zij is het enige stukje Marisse dat er nog is. Tuurlijk hopen we allemaal op een weerzien met haar. Maar belangrijker nog: ik hoop dat ze gelukkig is, dat telt. Waar dat is, is minder belangrijk.

‘Ze voelt nog altijd dichtbij’

Zelf denk ik vaak terug aan de sprong die ik maakte in Oostenrijk en de ronde regenboog die ik zag op het moment dat ik door de bergen zweefde. Ik ben niet heel spiritueel, maar dit was vast een teken. Op ongeveer dat moment moet Marisse namelijk zijn overleden. Nu, na vijftien jaar, voelt ze nog altijd dichtbij. Ik mis haar. Ik mis het urenlang kletsen. Het schaterlachen. Bovendien, nu ik zelf moeder ben van twee dochters van wie de oudste is vernoemd naar Marisse, besef ik pas hoe ingewikkeld haar situatie was. Aan de ene kant wilde ze haar dochter beschermen, aan de andere kant wilde ze haar niet haar vader onthouden. Ga er maar aan staan. Ik heb veel van onze tijd samen bewaard in een mapje. Als ik het pak, denk ik: een vriendin in een mapje, zo zou het niet moeten zijn. Een vriendin moet je kunnen vasthouden, kunnen knuffelen. Maar ik moet het ermee doen. In de keuken en op mijn nachtkastje staan mooie foto’s van Marisse, zodat ik af en toe tegen haar kan kletsen en zeggen hoe trots ik op haar ben.”

Lees ook: Jill (44): ‘De ex-vrouw van mijn vriend probeert hem terug te winnen’