Ingrid: ‘Door al die schulden ben ik nu mijn beste vriendin kwijt’

17 mei 2022

Als Ingrid (46) steeds verder in de schulden raakt, leent haar beste vriendin Marja haar geld. Maar het lukt Ingrid niet om het terug te betalen. “Vreselijk, maar ik ging Marja mijden. Ik nam niet meer op als ze belde, deed de deur niet open. Ik schaamde me dood!”

Ingrid: “Ik weet niet wat ik erger vind: dat ik steeds dieper in de put ben gezakt of dat ik mijn beste vriendin Marja kwijt ben. Schulden hebben, is echt vreselijk. Ik heb bijna geen vrienden meer. Mensen vinden je gewoon niet meer interessant als je niet kunt meepraten over kledingaankopen of nieuwe restaurants. En om uit mijn isolement te komen en om het financieel weer op orde te krijgen, maakte ik de grootste fout van mijn leven. Ik leende geld van mijn beste vriendin. We hadden in principe goede afspraken gemaakt over de terugbetaling, maar nu denk ik: was ik er maar nooit aan begonnen! Want wat ik ook probeerde, het lukte me niet om me aan mijn woord te houden. Ik kon gewoon niet de maandelijkse honderdvijftig euro aan Marja terugbetalen. Had ik Marja maar nooit bij mijn ellende betrokken, denk ik nu vaak. Want dan had mijn leven er vandaag de dag een stuk fijner en vrolijker uitgezien.”

Een stapje terug

“Het ging heel geleidelijk. Mijn man Tjerk (51) werd in 2014 ontslagen en we moesten telkens een stapje terug doen. We hebben geen kinderen en met ons tweetjes leek het allemaal net te lukken. Ik bezuinigde op alles, zegde mijn sportschoolabonnement op en zocht naar tips op internet van lotgenoten. Ook hield ik vanaf het moment dat Tjerk werd ontslagen een kasboek bij en kocht ik geen A-merken of extraatjes meer. Koekjes waren voor het weekend en naar een restaurant gingen we enkel nog op onze trouwdag. Tjerk kon af en toe een zaterdag klussen bij een vriend die een garage heeft. Met die bezuinigingen en het extraatje van Tjerk konden we de eindjes net aan elkaar knopen.

Maar toen kwam er onverwacht een hoge tandartsrekening. Ook bleek ik een schuld te hebben bij het UWV. In 2018 ben ik drie maanden werkloos geweest en ik had een fout gemaakt op mijn aangiftebiljet. Dat bedrag moest ik hoe dan ook terugbetalen. Om dat te kunnen schoof ik een rekening van de zorgverzekeraar opzij en betaalde ik die maand de huur niet. Dat zouden we later wel weer inhalen, dachten Tjerk en ik toen nog. We hoopten zo wat financiële ruimte te krijgen en in eerste instantie leek dat ook te lukken. Helaas liep het vrij snel daarna anders. Ik werd ontslagen. Het bedrijf waar ik nog niet zo lang werkte als verkoopadviseuse, moest inkrimpen. Daar was het last in, first out, dus ik kon vertrekken.”

Schaamte

“Doordat ik toen een WW-uitkering kreeg en Tjerk nog steeds geen werk had, kwamen we nog krapper bij kas te zitten. De last drukte alsmaar zwaarder op onze schouders en de mensen bij wie ik liet vallen dat het financieel niet zo goed met ons ging, lieten niets meer van zich horen. Ze belden gewoon niet meer terug. Niet allemaal, maar de meesten. Een paar kennissen wilden wel helpen, maar konden het niet. Met mijn zus heb ik niet zo’n goede band, dus haar heb ik sowieso niets verteld. Omdat mijn ouders niet meer leven en ik verder niemand anders had om mijn zorgen mee te delen, nam ik uiteindelijk mijn beste vriendin Marja in vertrouwen. Ik had dat niet eerder gedaan, omdat ik haar wilde sparen. Zij neemt altijd alle zorgen van een ander op haar schouders en ik wilde haar niet belasten. Maar inmiddels was ik zo wanhopig, dat ik het niet meer voor haar verborgen kon houden.

Wat er nog bij kwam, was dat het niet goed ging met Tjerk. Zijn vriend had geen werk meer voor hem, doordat de garage ook steeds minder goed liep. Tjerk werd steeds stiller. Als ik met hem ergens over wilde praten, ging hij mij uit de weg en kroop hij achter de computer. Marja en ik kenden elkaar al meer dan tien jaar en altijd had ze voor me klaargestaan als ik problemen had. Zeker twee keer per week zagen we elkaar, en al die tijd had ik mooi weer gespeeld. Marja was geschokt toen ik haar het hele verhaal vertelde. Ze had nooit verwacht dat mijn financiële nood zo hoog zou zijn. Het was haar wel opgevallen dat ik al tijden niets nieuws meer had gekocht en dat ik minder luxe leefde. Toch had het haar niet aan het denken gezet, omdat iedereen in deze tijd de broekriem moet aanhalen. Mijn verhaal sloeg dus in als een bom. Ze vroeg me of ik haar wilde voorrekenen wat mijn schulden waren. Zij had wat spaargeld en wilde me wel wat lenen, zodat ik wat rust zou krijgen om de boel weer op een rijtje te zetten.

Thuis telde ik alles na en ik kwam op vierduizend euro. Maar omdat ik me vreselijk schaamde voor zo’n hoge schuld, trok ik er duizend euro vanaf. Tjerk vond dat ook een goed idee, drieduizend euro is natuurlijk al heel veel, we wilden ook niet te hebberig overkomen. Dus ik zei tegen Marja dat ik het zou redden met drieduizend euro. Nog diezelfde dag maakte ze het geld over en tekende ik een schuldverklaring. Wat was ik opgelucht! Als een klein kind zat ik aan haar keukentafel te huilen. Het idee dat iemand je nog wil helpen, voor je klaarstaat, dat raakte me enorm.”

Lees ook: Ingrid: ‘Ik vertelde de man van mijn beste vriendin dat ze vreemdging’

Lief en geduldig

Alles zag er ineens veel rooskleuriger uit. Ik kon bijna alle rekeningen betalen en er kwamen geen deurwaarders meer. Ik durfde weer voorzichtig aan de toekomst te denken. Net toen ik dacht dat alles weer goed zou komen, werd Tjerk ziek. Hij bleek depressief te zijn geworden van het thuiszitten en alle vergeefse sollicitaties. Hij voelde zich ‘afgeschreven door de maatschappij en ongewenst’, zei hij. De dokter schreef hem medicatie voor. Maar we zaten natuurlijk met een eigen risico en psychiatrische hulp wordt niet onbeperkt vergoed. Die kosten kwamen weer boven op de schulden die we al hadden: de overgebleven duizend euro en alweer een maand huur die ik niet had betaald, omdat we ook al zaten met de kosten voor een reparatie van de wasmachine. En als klap op de vuurpijl kregen we een enorme naheffing van het energiebedrijf. Doordat we nu ineens hele dagen thuis waren, waren onze stookkosten opeens extreem hoog. Daardoor zakten we nog dieper in de financiële ellende. In het begin bleef mijn vriendin lief en geduldig. Ze vond het vreselijk voor Tjerk en als ze langskwam, bracht ze vrijwel altijd een tas boodschappen voor me mee. Omdat Marja zo ontzettend lief voor ons was, vond ik dat ik extra mijn best moest doen om maandelijks het afgesproken bedrag af te lossen.”

Grove leugens

“Tjerk en ik aten soms dagenlang macaroni met Smac en tomatenpuree om geld uit te sparen zodat ik Marja elke maand die honderdvijftig euro kon terugbetalen. Maar het lukte niet altijd. Steeds vaker vroeg ik Marja of ik een keer een maand mocht overslaan. En hoewel ze heel schappelijk was, betaalde ik haar na een tijdje vaker niet dan wel. Ik vond het vreselijk, maar ik kon niet anders. Eerst moesten de grote jongens betaald worden, zoals de woningbouwvereniging waar ik intussen al drie maanden geen huur aan had betaald. Omdat ik dacht dat Marja vast geen genoegen zou nemen met de twintig euro die ik daarna nog overhield, liet ik maar gewoon helemáál niets van me horen. Ik schaamde me zo voor mijn struisvogelgedrag, dat ik uiteindelijk al het contact met haar vermeed.

Als ze belde, nam ik de telefoon niet op. Of ik deed de voordeur niet open als ze op de stoep stond. Natuurlijk voelde ik me slecht als ik dat deed. Wat voor vriendin was ik? Marja was de enige die me had willen helpen en nu liet ik haar keihard vallen. Ik durfde gewoon niet tegen haar te zeggen dat ik haar op dit moment niets kon terugbetalen. Ik heb zelfs grove leugens verzonnen. Ik zei bijvoorbeeld dat ik een uitvaart had en ik hing een verhaal op dat mijn fi ets gestolen was en dat ik een nieuwe moest kopen. Natuurlijk is Marja erachter gekomen dat dat niet waar was. Ze zag de dag daarop gewoon mijn oude fiets in het fietsenrek staan. Ik besef dat ik haar daarmee heel erg heb gekwetst. Ik snap dat het mijn eigen schuld is dat ze uiteindelijk naar een advocaat is gegaan met mijn schuldbekentenis. Ze wil nu via de juridische weg haar geld terug.”

Vreselijk alleen

“Intussen is alles alleen maar erger geworden. Ik kreeg geen WW-uitkering meer en Tjerk en ik kwamen in de bijstand terecht. Ik vul momenteel het ene gat met het andere. Met Tjerk gaat het helemaal niet goed. Hij zit hele dagen zwijgend op de bank. Hij voelt zich een zwakkeling die niet voor zijn vrouw kan zorgen. Ik voel me vreselijk alleen. Marja bellen durf ik niet, daarvoor schaam ik me inmiddels te erg. Maar als ik met Tjerk over onze geldzorgen of het gemis van Marja probeer te praten, lijkt het alsof hij nog verder wegzakt in zijn depressie. Na veel gesprekken is nu samen met de artsen besloten dat het voor Tjerks herstel waarschijnlijk beter is dat hij nu even niets meekrijgt van onze financiële ellende. Zo kan hij focussen op zijn gezondheid. Dus sta ik er alleen voor. En dat valt me zwaar. Ik ben zo veel mogelijk thuis. Het is niet zo dat Tjerk niet wil dat ik ergens naartoe ga, maar ik durf eigenlijk niet het huis te verlaten. Ik ben namelijk vreselijk bang dat er net op het moment dat ik weg ben, een deurwaarder komt of dat er een aanmaning op de deurmat valt. Er zijn momenten dat ik het gewoon echt niet meer weet. Maar ik kan toch niet zomaar opgeven en ook instorten? Marja heb ik nooit meer gesproken. Alles loopt nu via het incassobureau dat ze heeft ingeschakeld. Het erge is dat door mijn eigen toedoen die schuld van drieduizend euro bij Marja inmiddels is opgelopen tot vierduizend. De proceskosten moet ik betalen, en ze wil ook dat ik rente ga betalen over mijn schuld en dat ik opdraai voor de kosten van haar advocaat.”

Zo veel spijt

“Ik kan me heel goed voorstellen dat Marja woedend op me is. Soms probeer ik me te vermannen en neem ik mezelf voor dat ik haar opzoek en met haar ga praten. Omdat het nog niet te laat is voor excuses. Dan wil ik haar uitleggen hoe erg ik haar vriendschap mis en hoeveel spijt ik heb. Maar dan droom ik ’s nachts dat ze de deur voor mijn neus dichtgooit wanneer ik aanbel en word ik zwetend wakker. Was ik maar wat zuiniger op haar geweest, want nu mis ik haar meer dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Ik mis onze vriendinnendagen, het elkaar even bellen om niets, de lieve kaartjes die regelmatig op de mat vielen. Ik mis zelfs haar flauwe grapjes en haar hinnikende schaterlach. Wat zou ik toch graag willen dat ik de tijd terug kon draaien.”

Lees ook: Evelien: ‘Tijdens onze huwelijksreis had ik al spijt’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.