Ingrids moeder had de ziekte van Alzheimer: ‘Thuiswonen ging niet meer’

23 mei 2024

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Ingrid (55). Met een brok in haar keel bracht ze samen met haar vader haar moeder met Alzheimer op 24 november 2014 naar een gesloten afdeling in een verpleeghuis. “Zij had er niet zoveel last van, maar ik vond het echt verschrikkelijk.”

Ingrid: “Mijn moeder was zeventig toen ze de ziekte van Alzheimer bleek te hebben. In het begin was mijn vader degene die het meest voor haar zorgde en op een gegeven moment werd ik ook één van haar mantelzorgers. Dit was geen bewuste keuze. Het ging eigenlijk vanzelf toen mijn moeder steeds vergeetachtiger werd. Om mijn vader een beetje te ontzien, ging ik eerst vaker bij mijn moeder op de koffie. En langzamerhand nam ik meer taken over. Uiteindelijk zorgde ik, naast mijn werk en mijn eigen gezin, één vaste dag per week voor mijn moeder.”

Moeilijk besluit

“Zo’n tien jaar na mijn moeders diagnose ging het niet meer thuis. Mijn vader moest continu op mijn moeder letten en sliep ’s nachts met de sleutel van de slaapkamerdeur in zijn pyjamazakje, omdat ze er anders misschien vandoor ging. Ontzettend zwaar voor mijn vader natuurlijk. In samenspraak met de huisarts werd er daarom besloten dat mijn moeder beter op een gesloten afdeling in een verpleeghuis kon wonen. Voor mijn vader was dat erg moeilijk. Dit besluit hadden we zolang mogelijk geprobeerd uit te stellen, maar helaas was het tijd voor de volgende stap.”

Snel een plek

“Omdat er in het verpleeghuis niet direct plek was, werd mijn moeder op een wachtlijst gezet. Ik ging er vanuit dat het nog wel even zou duren, voordat ze aan de beurt was. Na een aantal maanden kregen we echter bericht dat er een plekje voor mijn moeder was. We hoorden het op een donderdag en moesten de volgende dag al laten weten of we het wilden. Veel tijd om erover na te denken, hadden we dus niet.”

Rollercoaster
“Nadat we op vrijdag aangaven dat we graag het plekje wilden, moesten we op zaterdag mijn moeders spullen al verhuizen. Het ging opeens zo snel allemaal. Het was echt een rollercoaster. Ook omdat mijn moeder niet wist waar we mee bezig waren. Haar huisarts had geadviseerd om het niet aan haar te vertellen. Dat zou alleen maar angst en onrust bij haar veroorzaken en dat wilden we haar besparen.”

Goed afscheid

“Op maandag 24 november 2014 was het zover: we brachten mijn moeder naar haar nieuwe woonplek. Opgetogen keek ze haar ogen uit in het verpleeghuis. ‘Wat is het leuk hier’, zei ze een paar keer. En ook: ‘Ik ben hier al eens eerder geweest.’ Dat laatste was niet waar, maar het gaf mij wel het idee dat ze het in ieder geval oké vond om daar te zijn. Na een kopje koffie zei een verzorgende dat mijn vader en ik het beste naar huis konden gaan. Het afscheid moesten we kort en bondig houden. Gewoon een kus en ‘tot de volgende keer’.
Met een grote brok in mijn keel nam ik van mijn moeder afscheid. Het voelde alsof ik haar verraadde en haar daar achterliet en ik was bang dat ze met ons mee wilde. Maar gelukkig viel het enorm mee. Vrolijk zei ze ons gedag en toen ik later naar de afdeling belde, zat ze lekker koffie met de andere bewoners te drinken. In de tussentijd had ik al heel wat tranen gelaten omdat ik me zo schuldig voelde.”

Moeilijkste dag

“Bij latere bezoeken zei mijn moeder wel regelmatig dat ze mee naar huis wilde, maar het was nooit zo dat ze boos werd als dat niet kon. Op haar eigen manier vond mijn moeder dus haar draai in het verpleeghuis en dat was voor ons een grote opluchting.
Uiteindelijk heeft ze tot haar overlijden nog vijfenhalf jaar in het verpleeghuis gewoond. Met alle zorgprofessionals bouwde ik een goede band op en ik vond het zo fijn om te zien hoe goed ze voor mijn moeder zorgden.
Regelmatig denk ik terug aan de dag die in mijn geheugen gegrift staat. Het was één van de moeilijkste dagen uit mijn leven, maar ik ben blij dat mijn moeder het zelf niet zo ervaren heeft. En dat ze ondanks haar ziekte nog een mooie, respectabele leeftijd van 85 jaar mocht bereiken. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor!”

Ingrid was meer dan vijftien jaar mantelzorger voor haar moeder. Om andere mantelzorgers bij te staan, schreef ze ‘Mantelzorger der liefde’: een gids met praktische tips, interviews en persoonlijke ervaringen van andere mantelzorgers. Meer weten? Kijk op www.mantelzorgerderliefde.nl.

Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.