Intuïtief

18 januari 2013

Stefanie heeft een speciale band met haar kleinste dochter. Soms lijkt het wel alsof ze elkaars gedachten kunnen lezen. Of beeldt Stefanie zich dat alleen maar in?

Stefanie heeft een speciale band met haar kleinste dochter. Soms lijkt het wel alsof ze elkaars gedachten kunnen lezen. Of beeldt Stefanie zich dat alleen maar in?

Na het eten spelen Adriana en ik met stenen uiltjes uit Dirks verzameling. Enthousiast danst Adriana met de nachtvogels. Ik heb een beetje hoofdpijn, maar doe vrolijk mee en laat niets merken. ‘Hoofdpijn?’ vraagt Adriana ineens aan het uiltje dat ze in haar handje heeft. Zou Adriana mij aanvoelen?

Het valt me weer op als ik Adriana ’s morgens aan het voeden ben. Ik bedenk me dat ik zin heb in fruit. Laatst had ik een heerlijke Galia meloen, maar als ik die nu koop, moet hij nog even rijpen voordat hij zacht is. Adriana laat me los, kijkt me aan en zegt ‘meloen’. Ik vind het bijzonder dat ze mijn gedachten kan lezen.

Misschien is die fijngevoeligheid niet bijzonder. Kinderen zijn intuïtief. Zij hebben voelsprieten en staan open voor boodschappen die de sprieten opvangen. Volwassenen hebben die voelsprieten ook, maar dagelijkse beslommeringen maken dat onze voelsprieten zich intrekken. Na de geboorte van Adriana stonden mijn antennes weer op scherp. Er ontstond een onzichtbaar lijntje tussen haar en mij.
 

Vanavond zit Adriana in het badje. Ze giet water in de berenboot. Ik zit op mijn knieën voor haar.
Als ik een handdoek pak, kijkt Adriana me ernstig aan. Ze speelt niet meer met haar boot.
‘Baby’, zegt ze.
‘Baby?’ vraag ik.
Ze knikt bevestigend. Ik kijk haar verwachtingsvol aan. Zou ze een baby bedoelen, in mijn buik? Zou zij dat aanvoelen? Ik voel blije steken in mijn onderbuik. Ben ik zwanger? Ik, met mijn verminderde vruchtbaarheid en mijn slinkende voorraad eitjes? Zou het toch nog een keer…
 

Adriana fronst haar wenkbrauwen. Ze lijkt een beetje boos. Wil ze geen broertje of zusje? Ze heeft een lieve broer en lieve zussen, maar een gezinsgenootje van haar eigen generatie lijkt mij juist zo leuk voor haar.

‘Baby!,’ zegt ze nu ongeduldig.
Adriana kijkt naar boven. Als ik haar blik volg zie ik de babypop met het zachte lijfje tussen de radiator hangen. Het popje hangt nog steeds te drogen, nadat Adriana het een tijdje geleden mee in badje had genomen.
‘Wil je met de pop spelen?’
‘Ja, hebben!’
Adriana strekt haar armpjes uit, blij dat ik haar eindelijk begrijp. Samen wassen we de pop. Ik glimlach naar mijn lieve meisje die mij zoveel vreugde geeft. De zwangerschapssteken in mijn buik zijn abrupt verdwenen. Dom dat ik niet direct begreep wat Adriana bedoelde. Ik moet mijn voelsprieten weer beter op haar afstemmen.