Jacqueline verloor haar dochtertje na 16 weken zwangerschap

2 mei 2023

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Jacqueline (30) die op 5 juni 2021 haar ongeboren dochter na zestien weken zwangerschap verloor. “Ik was meteen helemaal verliefd op haar. Ze was zo mooi.”

Jacqueline: “Na drie miskramen was ik begin 2021 opnieuw zwanger na een fertiliteitstraject. Mijn man Eelko en ik waren dolgelukkig, maar vonden het ook best spannend omdat het al zo vaak mis was gegaan. We hielden ons vast aan het feit dat ons kleintje goed in de gaten werd gehouden. Zo kreeg ik met acht weken al een echo bij de verloskundige. Vlak daarvoor zei ik nog tegen Eelko dat ik graag wat voor de baby wilde kopen als de echo goed was. Maar helaas liep dat anders dan gepland.”

Chromosoomafwijking

“Tijdens de echo was de verloskundige namelijk heel stil, totdat ze zei dat ze niet zo goed nieuws had. Ons kindje had een verdikte nekplooi en veel vocht in het lijfje en dat kon volgens de verloskundige wijzen op een chromosoomafwijking. Vandaar dat ze ons doorstuurde naar een gespecialiseerd ziekenhuis voor een vlokkentest en uitgebreide echo. Verdrietig hoorde ik het aan. Gaan we weer, dacht ik.”

Syndroom van Turner

“Omdat de echo en vlokkentest pas met tien weken zwangerschap gedaan konden worden, googleden Eelko en ik ondertussen wat voor chromosoomafwijking onze baby kon hebben. Al snel kwamen we op het Syndroom van Turner uit. Dit is een chromosoomafwijking waarbij meisjes (het komt niet bij jongens voor) één X-chromosoom te weinig hebben. Hierdoor zijn de eierstokken niet goed ontwikkeld waardoor het meisje onvruchtbaar is en er kan ook sprake zijn van andere afwijkingen, bijvoorbeeld aan het hart, de nieren of het gehoor.”

Afwachten

“Met gemengde gevoelens lazen we alle informatie. Natuurlijk schrokken we ervan, maar we wisten nog niks zeker, dus het enige wat we konden doen, was afwachten. Tegelijkertijd dacht ik aan een vriendin. Zij was nog niet zo lang daarvoor erachter gekomen dat haar kindje een zeldzaam syndroom had en helaas was die diagnose zo heftig (en onverwachts) dat zij heel snel moest beslissen of ze haar zwangerschap wilde afbreken omdat ze bijna 24 weken zwanger was. Wat als ons dat ook zou overkomen?”

Voorbereid

“Het was alsof mijn verstand het van mij overnam. Hoewel we de diagnose nog niet gekregen hadden, zei iets in mij dat het niet goed ging aflopen met ons kindje. Vandaar dat ik alvast naar afscheidsmandjes voor overleden baby’s keek en onze uitvaartverzekering belde of ons kindje wel verzekerd was als ze overleed. Zo was ik in ieder geval een beetje voorbereid.”

Strijdlustig

“Vijf dagen na de echo kregen we de uitslag. Ons kindje had inderdaad het Syndroom van Tuner. Ze had gelukkig geen nierafwijkingen, maar doordat haar hartje heel hard moest werken, was er een kans dat haar hartje op een gegeven moment zou stoppen met kloppen. Hoewel ik dit nieuws wel had zien aankomen, was het toch een grote shock voor mij. Ik werd er ook erg strijdlustig van en dacht: nee, dit mag niet gebeuren. Zij en ik gaan ervoor, we gaan laten zien dat het goed komt.”

Niet afbreken

“Eelko en ik kregen de mogelijkheid om de zwangerschap af te breken, maar daar wilde ik niks van weten. Als het hartje van onze dochter het wel zou aankunnen, dan was er een kans op een volwaardig leven en daar wilden we voor gaan.”

Hoop

“Wat volgde, was elke een week een echo om te kijken hoe het met ons meisje ging. En wonder boven wonder groeide ze goed. Dat gaf ons hoop en zelfs de verloskundige zei rond de zestien weken dat ik toch maar wat babyspulletjes moest gaan kopen, omdat dat goed was voor de binding met mijn kindje. Op 1 juni kocht ik daarom nog een grote knuffel die ik alvast in de toekomstige babykamer zette.”

Voorgevoel

“De volgende dag hadden we weer een echo en ’s ochtends zei ik al tegen Eelko dat er iets niet goed was. ‘Het hartje klopt niet meer’, zei ik. Waarom wist ik niet, maar ergens voelde ik dat het helemaal mis was. En helaas bleek ik tijdens de echo gelijk te hebben. Het hartje was inderdaad gestopt met kloppen en huilend keek ik naar het scherm.”

Bevallen

“Het was zo onwerkelijk allemaal. Helemaal omdat we na de echo met de verloskundige een afspraak inplanden om de bevalling te bespreken. De dag daarna kon ik al terecht. Omdat ik had gelezen dat overleden baby’s het mooiste zijn als ze snel worden geboren, wilde ik zo snel mogelijk bevallen. Dat werd 5 juni en acht uur na het inbrengen van weeënopwekkers werd Luna geboren.”

Prachtig

“Ik was meteen helemaal verliefd op haar. Ze was 13,5 centimeter lang en paste in mijn hand, maar ze was zo mooi. En ze had echt al haar eigen gezichtje. Zo leek ze erg op haar vader met haar ronde gezichtje en spitse neusje. Ook was de vorm van haar nageltjes al zichtbaar. Zo bijzonder hoever haar ontwikkeling al was.”

Trots

“In een bakje water namen we Luna mee naar huis. Zo bleef haar lijfje mooi en kreeg het een roze kleur. De daaropvolgende dagen kwamen er veel familie en vrienden langs om Luna te bewonderen. Ik was zo trots op haar en wilde haar aan iedereen laten zien. En uiteindelijk brachten Eelko en ik Luna samen naar het crematorium.”

Depressief

“Daarna stortte ik compleet in. Het enige wat ik wilde, was in bed liggen, want de rest voelde zinloos. Ik raakte depressief, maar jammer genoeg kreeg ik van mijn werk in de zorg niet de tijd en ruimte die ik nodig had om te herstellen. Zo wilde de bedrijfsarts dat ik na een paar weken weer aan het werk ging, maar daar had ik helemaal geen energie voor. Drie maanden na Luna’s overlijden nam ik daarom ontslag. Liever dat dan ik totaal ongelukkig aan het werk was.”

Opnieuw zwanger

“Ondertussen zat ik alleen maar thuis. Mijn grootste wens was dat ik weer zwanger werd en na een tijdje startten we een nieuw fertiliteitstraject. Tot mijn grote blijdschap had ik na een half jaar weer een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik was zo blij. Het gekke was dat ik direct voelde dat die zwangerschap wél goed zou gaan. Ook dacht ik: nu moet ik weer naar buiten, want dit kindje verdient een moeder die ondanks alles happy is. En eigenlijk heeft dat mij toen gered.”

Grote zus

“Op 26 augustus 2022 beviel ik van mijn zoontje Siem. Inmiddels ben ik dus moeder van twee kinderen, want Luna zal altijd een onderdeel van ons gezin blijven. Siem is nu nog te jong om het te begrijpen, maar als hij later groter is, zal ik hem zeker vertellen over zijn grote zus en hoeveel zij voor ons betekent. Door ons zal ze nooit vergeten worden.”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: Stichting Still

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.