Janine werd vroeger gepest: ‘Mijn haar is nu mijn handelsmerk’

8 december 2022

Doordat Janine (41) als kind werd gepest, was ze vroeger vaak erg onzeker. Ook als volwassene vond ze het moeilijk om haar grenzen aan te geven. Drie jaar geleden belandde ze daardoor in een burn out. “Dat was achteraf een geschenk. Door intensieve therapie rekende ik eindelijk af met mijn pestverleden.”

Janine: “Ik denk dat ik een jaar of zeven was toen de eerste pesterijen begonnen. Dan fietste ik op straat en werd ik door kinderen ‘schaap’ of ‘ET’ genoemd. Naar de reden kan ik slechts gissen. Misschien omdat ik tot mijn twaalfde heel kort haar had? Ik heb geen idee waarom, maar mijn krullen werden door de kapper altijd kort geknipt. Hierdoor werd ik vaak aangezien voor een jongen of dus uitgescholden. Op school gebeurde dat gelukkig niet. Ik zat op heel veilige en kleine basisschool waar iedereen elkaar kende. Maar zodra ik na schooltijd naar buiten ging, was het regelmatig raak. Groepjes kinderen begon ik al snel te mijden. Ze zeiden altijd wel iets tegen mij, dus ik reed dan liever een stukje om. Ondertussen werd ik door de pesterijen erg onzeker. Ik ben anders, dacht ik vaak. En: ik mag er niet zijn. Omdat ik me er ontzettend voor schaamde, vertelde ik het tegen niemand. Zelfs mijn ouders wisten van niks.”

Kort haar

“Op mijn twaalfde ging ik naar de middelbare school en ook daar werd ik gepest. Ik was al onzeker, dus wellicht straalde ik dat uit en was ik een makkelijk doelwit voor pestkoppen. De meeste grappen gingen over mijn uiterlijk en met name mijn korte kapsel. Vanaf dat moment besloot ik mijn haar daarom niet meer te laten knippen. Ik wilde lange lokken, net als andere meiden van school. Tegen mijn vriendinnen zei ik niks over mijn grote onzekerheid. Ik weet eigenlijk niet of zij doorhadden hoe erg ik gepest werd. Maar zolang ik het er niet over had, dan was het er niet voor mij.”

Stemmetje in hoofd

“Na de middelbare school begon ik op mijn achttiende aan een studie aan de Hogere Hotelschool. Ik ging op kamers en verhuisde naar een grote stad. Niemand kende mij of mijn geschiedenis, dus de overgang naar het hbo voelde voor mij als een nieuw begin. Toch kon ik mijn onzekerheid niet van me afschudden. Hoe hard ik ook mijn best deed, ergens bleef ik een stemmetje in mijn hoofd horen dat ik niet goed genoeg was. Dit nam uiteindelijk wat af toen ik in het laatste jaar van mijn studie twaalf maanden in een hotel van Disneyland Parijs ging werken. Een superleuke ervaring. Vooral omdat ik heel snel in een gezellige groep collega’s werd opgenomen. Dat maakte me een stuk zekerder.”

Geen grenzen

“Na nog een universitaire studie ging ik op mijn 24e werken. Op mijn 28ste kwam ik in dienst bij een bedrijf dat ondernemers op financieel vlak ondersteunde en werkte 32 uur per week. Op papier dan, want vaak werkte ik veel meer uren. Eigenlijk werd ik een beetje geleefd door mijn agenda. Door mijn onzekerheid die ik nog steeds een beetje voelde, vond ik het moeilijk om mijn grenzen aan te geven. Ik was ontzettend perfectionistisch en wilde alles heel goed doen voor een ander. Zelfs als ik daardoor veel overuren moest maken. Door mijn grote bewijsdrang voelde ik een steeds zwaardere druk op mezelf. Thuis had ik ook nog twee jonge kinderen en een man die aan de andere kant van het land werkte. Ik was continu aan het multitasken en zag dat als één van mijn beste eigenschappen.”

Helemaal op

“Dat het multitasken ook mijn valkuil was, merkte ik pas later. Drie jaar geleden barstte namelijk de bom. Steeds alle ballen in de lucht houden: ik kon het gewoon niet meer. Al een tijdje kampte ik met grote slaapproblemen, paniekaanvallen en veel piekermomenten en toen ik niet meer in staat was om voor mijn kinderen te zorgen, schakelde ik de hulp van een burn out coach in. Dankzij intensieve therapie hielp hij mij stap voor stap om weer op te staan.”

Herbelevingen

“Twee jaar lang volgde ik therapie. Het moeilijkste voor mij was om naar de kern van mijn burnout te gaan. Wat had ervoor gezorgd dat ik me zo voelde? Waar kwam de meeste pijn vandaan? Door alle vragen die mijn therapeut stelde, kwam ik uit op mijn pestverleden. Alle lastige situaties waar ik als volwassene tegenaan was gelopen, waren te herleiden naar wat ik in mijn jeugd had meegemaakt. En daarom was het belangrijk dat ik een aantal pestmomenten onder begeleiding van mijn therapeut herbeleefde, zodat ik er met een volwassen blik naar kon kijken en er makkelijker mee om kon gaan. Voor mij was dat echt een eye opener. Al die tijd dacht ik dat ik gewoon nog beter mijn best moest doen, terwijl dat eigenlijk niet nodig was. Ik was goed zoals ik was, maar ik had nooit geleerd om dat te omarmen. Waar ik ook achterkwam, was dat iedereen wel bagage met zich meedraagt.”

Een geschenk

“Ik ben veranderd als persoon en heb twee jaar geleden besloten om als zelfstandig ondernemer aan de slag te gaan. Nu help ik hardwerkende, kleine ondernemers met hun financiën om meer rust te krijgen en onlangs won ik daar zelfs een internationale prijs mee. Doordat ik mijn tijd zelf kan indelen, is mijn werk en privé veel meer in balans.
Toevallig kwam er drie jaar geleden ook een goede krullenkapper op mijn pad. Zij knipt mijn haren beter en sindsdien krijg ik er veel complimenten over. Zo leuk om te horen vind ik dat. Helemaal omdat ik me vroeger altijd schaamde voor mijn haar. Het is nu juist mijn handelsmerk geworden. Wat dat betreft is mijn burn out echt een geschenk geweest. Het moest gewoon zo zijn. Dankzij therapie rekende ik af met mijn pestverleden en ging ik van een grijze muis naar een zelfverzekerde en kleurrijke vrouw. En daar ben ik enorm trots op!”

Tekst: Renée Brouwer
Fotograaf: Bart Honingh

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.