Janneke heeft acht kinderen: ‘We hopen nu op een broertje voor Harrie’
4 mei 2021
Het was al volle bak bij de familie Jelies, bekend van het KRO-NCRV-programma Een huis vol. Na Jennie (15), Aida (13), Jantine (12), Albertine (10), Harrie (7), Carolien (5), Janna (3) en Williene (2) verwachten Janneke (38) en Johan (43) in juli hun negende kind.
Groot gezin
Janneke: “Een van de eerste gesprekken die Johan en ik voerden ging al over hoeveel kinderen we wilden. Hij vond zeven wel mooi, ik riep acht. Hier, in de omgeving van Urk, zijn grote gezinnen heel normaal. Er is zelfs weleens tegen ons gezegd: ‘Waarom doen jullie mee aan zo’n tv-programma, jullie hebben er maar acht’. En toen wij ervoor benaderd werden, dacht ik ook wel even: ‘Huh, wij?’. Toch vonden we het leuk om mee te doen.
Veel mensen vinden zo’n groot gezin niet meer van deze tijd en zien vooral de nadelen, terwijl het ook zoveel moois kan brengen. Juist in deze coronatijd, waarin veel mensen eenzaam zijn. Onze kinderen hebben altijd iemand om mee te spelen. Er is elke dag zoveel vreugde en liefde in huis. En er is ook altijd wel een kind dat zegt: ‘Ik hou van je, moe’, precies op het moment dat je het even nodig hebt. Ik tel dus alleen maar zegeningen.
We zijn heel dankbaar dat we het financieel rond kunnen breien en dat iedereen gezond is, dat moet je maar gegeven zijn. Bij Johans broer zijn er na vijf jaar nog steeds geen kinderen en mijn zus heeft er drie, waarvan er twee gezondheidsproblemen hebben. We zien dus ook de andere kant. Het is bijna een wonder dat het bij ons allemaal goed is gegaan.
Eigenlijk hebben we alleen over Carolien zorgen gehad. Zij lag na dertig weken zwangerschap als een dood vogeltje in mijn buik. We dachten dat we haar gingen verliezen. Gelukkig gebeurde dat niet, maar het heeft ons wel even stil doen staan. Hoe meer kinderen ik mag krijgen, hoe meer spanning ik voel of ze wel gezond zijn. Maar dat geven we uit handen aan God. Als dit kindje een ziekte of handicap heeft, is het ook goed. Dat doen we dan ook weer met z’n allen.”
Allemaal op voetbal
“We weten nog niet of het een jongen of meisje wordt. Al kan het zomaar dat ik het per ongeluk op de echo zie. Na zoveel zwangerschappen word je daar vanzelf expert in. En anders blijft het een verrassing. Heel eerlijk hopen we wel op een broertje voor Harrie. Al redt die zich ook wel als hij de enige jongen blijft; hij krijgt later vast genoeg zwagers! We proberen het hem ook als iets positiefs te laten zien: ‘Kijk eens hoe speciaal jij bent, altijd met je vader op stap!’ Als Johan gaat klussen, helpt Harrie vaak mee. Aan de meiden vraagt Johan het ook hoor, maar die hebben daar meestal geen zin in.
Toch hebben we zeker geen typisch meidengezin. Ze zitten allemaal op voetbal en hebben ook nooit echt met Barbies gespeeld, alleen Janna is een poppenmoedertje. En dansen vinden ze allemaal leuk. Na het eten zet Johan vaak een muziekje op en dan gaat iedereen los.
Of er ook nog een tiende komt? Daar kan ik beter geen uitspraken over doen, haha! Na Harrie zei ik al: ‘Dit is écht de laatste’. Maar op een gegeven moment liepen Johan en ik in de supermarkt en aaide ik hem over zijn been. Hij keek me aan en zei: ‘Volgens mij ben je zwanger’. Met de positieve test in handen hebben we samen zitten huilen. Ik was net dertig kilo afgevallen en bij elke zwangerschap groei ik weer, daar zag ik tegenop.
Het duurde wel een paar weken voor ik echt blij kon zijn en ook na de bevalling was het best even pittig; Carolien heeft negen maanden gehuild. Ik dacht: dit is mijn straf omdat ik niet meteen dankbaar was. Daarna heb ik het losgelaten. Ook Janna en Williene kwamen onverwachts. Maar bij de huidige zwangerschap hebben we heel bewust besloten ervoor open te staan. We hebben het eerst met de kinderen overlegd, van hen wordt straks immers ook meer verwacht. Ze waren allemaal positief, dat gaf voor ons de doorslag.En dat meehelpen vinden ze helemaal niet erg; ze zijn niet anders gewend.”
Tijd voor mezelf
“Ieder kind heeft een eigen taak in huis. De een dekt altijd de tafel, de ander ruimt de vaatwasmachine uit. De oudsten helpen mee om voor de kleintjes te zorgen. Het gaat weleens met wat gemopper, maar daar zijn het pubers voor. Wat dat betreft merk ik wel dat het pittiger wordt nu Jennie, Aida en Jantine die leeftijd hebben. Toen ze klein waren, waren de grootste zorgen dat er eentje aan de diarree was. Nu hebben we opeens discussies over of ze een tweede gaatje in hun oren mogen. En ze gaan ook veel later naar bed, waardoor Johan en ik bijna nooit meer met z’n tweeën zijn. Daarom gaan we ’s avonds vaak een eind wandelen met de honden, of ik blijf wat langer op als iedereen naar bed is.
Die kleine momentjes voor mezelf heb ik echt nodig, maar sinds de lockdowntijd worden ze steeds schaarser. Dat merkte ik helemaal toen de kinderen thuisonderwijs kregen: ik liep achter op de huishoudelijke taken. Normaal had ik de regel dat ik na achten niets meer deed, nu zat ik vaak om tien uur ’s avonds nog met een mand was. En toch vond ik het geen zware tijd, maar juist heel gezellig. Ik genoot ervan dat de kinderen zoveel thuis waren. Al is het voor hen echt beter dat ze nu weer naar school kunnen. Ik zie ze weer opbloeien.”
Lees ook: Lydia en haar man hebben tien kinderen
Ieder kind is uniek
”Structuur is belangrijk voor kinderen, zeker in een groot gezin. Er zijn bepaalde regels en daar houdt iedereen zich aan. Johan en ik overleggen alles met elkaar, zodat we echt een team vormen. Want als de een zegt dat iets niet mag en de ander geeft toe, krijg je onenigheid. Als we dus toegeven, doen we dat samen. Bijvoorbeeld door te zeggen dat het oké is als Jennie een keer wat later thuiskomt.
We kijken heel bewust naar wat ieder kind nodig heeft. Aida kan bijvoorbeeld slecht tegen te weinig slaap, terwijl Harrie als laatste naar bed kan gaan en ’s ochtends weer fris als eerste opstaat. Dan kun je wel zeggen dat iedereen dezelfde regels moet volgen, maar ieder kind is uniek.
Structuur moet je dus ook af en toe los kunnen laten. Soms bedenk ik ’s avonds een plan voor de volgende dag en loopt het ’s ochtends binnen een uur alweer anders. Dan maak ik me niet te druk; morgen weer een dag. Zolang ze maar allemaal met een gevulde broodtrommel op tijd op school zitten en ’s avonds het eten op tafel staat, ben ik al blij.
Kijkers zeggen vaak dat het zo netjes is bij ons in huis, maar het is ook weleens een bende. Dat is ook het voordeel van veel kinderen: als we met z’n allen tien minuutjes ons best doen, is alles weer aan kant.”
Rib uit ons lijf
“De kosten vormen de grootste uitdaging. Johan werkt met zijn klusbedrijf dag en nacht zodat we financieel rond kunnen komen. Na Carolien heb ik zelf ook een paar avonden per week gewerkt, bij een vishandel. Het financiële extraatje was lekker, maar ik had het ook nodig om er af en toe even uit te zijn. Inmiddels is het gezin daarvoor te groot geworden, Johan kan het ’s avonds niet meer in zijn eentje aan.
Financieel redden we het nu net, vooral de boodschappen zijn iedere week een rib uit ons lijf. En dan heb ik nog niet eens zulke grote eters. Gelukkig is mijn schoonvader aardappelboer; hij brengt elke week een flinke zak aardappelen langs. Kleding krijgen we veel van mensen uit de buurt, en laatst kreeg ik nog een hele doos van een fan. We weten niet wie het is, dus we kunnen haar niet eens persoonlijk bedanken. Maar dan vertel ik in mijn dagelijkse verhaal op Instagram hoe blij we zijn, in de hoop dat ze dat leest.
De kleding die we krijgen is niet altijd de smaak van de kinderen, maar ze zijn zo opgevoed dat ze alles gewoon aantrekken en dankbaar zijn voor wat ze krijgen. Daardoor blijft er ook geld over voor andere dingen. Johan en ik willen niet dat de kinderen eronder lijden dat we een groot gezin hebben. Af en toe naar de patatzaak of een dagje uit zijn dingen die ze ook gewoon mee moeten kunnen maken.
Zelf gingen wij allebei vroeger nooit naar het buitenland op vakantie, maar wij willen dat onze kinderen wel ervaren hoe het is om ver weg te gaan. Zoals afgelopen zomer, toen we met twee busjes naar Oostenrijk zijn gereden. Best spannend en heel druk, maar iedereen vond het fantastisch!”
Speciale momentjes
“Ruzie is er eigenlijk weinig bij ons in huis. Aida en Jantine hebben de laatste tijd weleens onenigheid, vooral over kleding. Ze hebben dezelfde maat en willen dan allebei tegelijkertijd hetzelfde aan. We hebben ze nu expres samen op één kamer gelegd, sindsdien gaat het veel beter. Dat is denk ik het geheim van ons gezin: we gaan niets uit de weg en zorgen dat juist overal over gepraat kan worden.
De kinderen weten dat ze alles tegen ons kunnen zeggen, al werkt dat in de praktijk niet altijd. Ik hoor regelmatig: ‘Je luistert weer niet!’. Daarom probeer ik er bewust op te letten dat iedereen een momentje met ons krijgt, bijvoorbeeld door iemand mee te vragen als Johan en ik ons loopje buiten gaan doen. Dan kunnen we even rustig praten. Vooral de oudsten hebben dat nu echt nodig.
Verder geven we ook veel knuffels en complimentjes. Johan heeft dat van huis uit meegekregen, ik moest er wat meer aan wennen. Maar nu ik er bewust op let, merk ik hoe goed het de kinderen doet. Laatst had ik bijvoorbeeld gevraagd of iemand – wie dan ook – de was vanuit de badkamer mee naar beneden wilde nemen. Albertine was degene die zich opofferde. Later heb ik haar even apart genomen: ‘Dankjewel hè, topper!’. Dan zie je haar echt stralen.”
Sterker en zekerder
“Of we weer een seizoen meedoen aan Een huis vol kunnen we nog niet zeggen. Het is een beslissing die we met het hele gezin nemen, iedereen moet het ermee eens zijn. Het brengt namelijk best veel met zich mee, zoals de bekendheid. Meestal zijn de reacties leuk, maar soms wordt er weleens iets naars geroepen. ‘Ze zijn gewoon jaloers’, zeg ik dan.
Gelukkig kunnen we dingen allemaal goed van ons laten afglijden. Onderweg naar Oostenrijk was bijvoorbeeld een van de kinderen uit de gordel gegaan, daar kwam veel commentaar op: ‘Zó gelovig en dan de kinderen niet in de gordel? Schande!’. Maar dan geef ik ze gewoon gelijk. Als je je alles gaat aantrekken, is het eind zoek.
We leren de kinderen dat ze vooral naar de positieve dingen moeten kijken. Zelf merk ik dat onze deelname aan het programma me sterker heeft gemaakt. Ik was vroeger best onzeker; ging niet graag naar buiten en twijfelde altijd of ik het wel goed deed als moeder. De positieve reacties van kijkers hebben me veel sterker en zekerder gemaakt. Blijkbaar mag ik er zijn. En ik realiseer me nu ook meer dan ooit hoe trots ik mag zijn op mijn mooie, grote gezin.”
