Jannie: ‘Ik dacht dat een kind onze relatie zou redden’

25 oktober 2023

Toen Jannie (33) ontdekte dat haar vriend Pieter een affaire had, besloot ze stiekem te stoppen met de pil. “Ik gokte erop dat hij voor zijn gezin zou kiezen als ik eenmaal zwanger was. En mijn truc leek te werken…”

‘Grote liefde’

Jannie: “Afgelopen weekend kwam Pieter ons zoontje Jurgen ophalen. Te laat, zoals gebruikelijk. Veertig minuten liet hij Jurgen, die met zijn neusje tegen het raam stond, wachten. Toen Pieter eindelijk voorreed, bleek hij niet alleen. Er stapte ook een blonde vrouw uit. Ze droeg een skinny jeans en was superslank. Zelf ben ik na mijn zwangerschap nooit meer de oude geworden, maar deze vrouw had óf geen kinderen óf had zich daarna helemaal sufgetraind om weer in vorm te komen. Toen ze aanbelden, stak ze zelfverzekerd haar hand naar me uit. ‘Ik ben Vanessa’, zei ze. Vanessa, ook dat nog; mijn degelijke, oer-Hollandse naam stak daar schril bij af. Ze omhelsde Jurgen, die zich verlegen opstelde. Ik wist meteen dat hij haar al vaker had ontmoet, maar dat niet aan mij had willen laten merken. Hij is pas vijf, maar hij weet donders goed dat het mij pijn zou doen. En inderdaad, het sneed door mijn hart toen ik ze zag vertrekken. Pieter hield Jurgens ene hand vast, Vanessa zijn andere. Daar ging mijn zoon, naar het huis waar mijn ex nu woont, waar ik nog nooit ben geweest. Waar ze samen een leven leiden zonder mij, al is het maar voor een lang weekend in de twee weken. Zo had ik me dit nooit voorgesteld. Toen ik in verwachting raakte, had ik nog een we-leven-lang-en-gelukkig-beeld voor me. Wat ben ik naïef geweest! Een kind lost relatieproblemen niet op, het maakt ze alleen maar groter. Door Jurgen ben ik nu voorgoed verbonden aan een man die ik liever nooit meer zou zien. Omdat hij nog altijd mijn grote liefde is en ik hem op deze manier onmogelijk kan vergeten.”

Zó verliefd

“Toen ik hem leerde kennen en we voor het eerst kusten, wist ik meteen: dit was de man op wie ik altijd al wachtte; deze kanjer zou ik nooit meer laten gaan. Ik was 26, en had al de nodige relaties achter de rug. Ook de nodige teleurstellingen, maar mijn vertrouwen in de liefde was ik niet verloren. Er was iemand die perfect bij mij paste, ik wist het zeker. En die iemand leek Pieter te zijn. Wat waren we verliefd! Heel wat weekenden hebben we in bed doorgebracht, vrijend, pratend, lachend…”

Tijd leek geen rol te spelen, als wij samen waren, was alles goed. Toen was Pieter nog net zo gek op mij als ik op hem. Al liet ik het meer merken. Ik verraste hem vaak met kleine cadeautjes en hield in mijn agenda ook zijn afspraken bij, zodat ik er altijd belangstellend naar kon informeren. Pieter was minder attent. Het eerste jaar was hij op vakantie met zijn familie toen ik jarig was. Zelf zou ik iets geregeld hebben. Bij Pieter kon er net een telefoontje vanaf – duur vanuit het buitenland – en bij terugkomst kreeg ik een ingewikkeld boek over iets wat Pieter zelf boeide, maar waar ik niets aan vond. Toen kon ik er nog om lachen, om zijn horkerige acties die duidelijk maakten dat hij er niet echt mee bezig was wat ík belangrijk vond. Ik droeg hem op handen: alles wat hij deed, was geweldig. Als ik vanaf het begin minder volgzaam was geweest, was ik misschien wel langer interessant voor hem gebleven. Wie weet, maar dat is achteraf gepraat.”

Lekker cocoonen

“Vanaf het moment dat we samen gingen wonen, ging het minder tussen ons. Dat samenwonen was mijn idee. Ik wilde dolgraag deze stap zetten in onze relatie. Het leek me geweldig om elke dag samen te zijn. Pieter was wat terughoudender. Hij was gesteld op zijn vrijheid, ging geregeld met vrienden stappen. Dat vond ik toch nog wel oké? Natuurlijk, zei ik, en dat meende ik. Toch kwam het me wel goed uit dat we een huis ver van de binnenstad vonden. Hij zou dan vast minder gaan stappen. Het liefste wilde ik hem gewoon altijd bij mij hebben. Lekker cocoonen, klussen in ons huis, onze tuin omtoveren tot een prachtplek. En dan: een kind, natuurlijk! Ook Pieter had een kinderwens. Maar hij vond ons nog veel te jong. Hij wilde eerst nog samen van alles doen. Mooie reizen maken en zo. Ik begreep dat, vond het prima om te wachten. Maar hoe langer we samenwoonden, hoe meer Pieter dingen alleen ging doen. Zo raakte hij verslaafd aan snowboarden en ging hij geregeld een weekend of een week met zijn vrienden naar Frankrijk, naar de sneeuw. Ik mocht niet mee, het was een mannending, zei hij.”

Lees ook: Zwanger door de dokter: ‘Bram heeft gewoon ooit in een vriezer gelegen’

Niet te vertrouwen

“Ook ging hij heel vaak stappen. Dan bleef hij bij vrienden in de stad slapen. Soms bleef hij daar zelfs twee dagen en zat ik het hele weekend alleen thuis. Niet leuk. We kregen er woorden over, waarbij Pieter altijd boos zei dat ik altijd al wist hoe hij was en dat ik niet zo veeleisend moest zijn. Lang ging ik daarin mee. Tot vriendinnen me vertelden dat het echt niet normaal was dat hij me zo vaak alleen liet. En of ik wel zeker wist dat hij te vertrouwen was? Die suggestie maakt me woedend. Pieter en ik hoorden bij elkaar en natuurlijk was hij te vertrouwen. Hoe durfden ze daaraan te twijfelen? Ik bleef mezelf wijsmaken dat alles goed zat, maar ondertussen voelde ik hem afdrijven. Diep in mijn hart wist ik dat zijn liefde voor mij aan het afbrokkelen was. Zo kwam er een dag, we waren drie jaar samen, dat hij mijn verjaardag doodleuk vergat. Ik had gehoopt op een ontbijt op bed, maar hij deed niets en zei niets. ’s Middags belde hij vanaf zijn werk: ‘Sorry, ik zie nu pas de datum, je bent jarig!’ Die avond nam hij me mee uit eten, maar het voelde geforceerd. Net als de vrijpartij die avond. Ik merkte aan alles dat Pieter er met zijn hoofd niet bij was. Twee dagen later keek ik voor het eerst in zijn telefoon terwijl hij onder de douche stond. En ik had direct beet. Onder de naam Carlo vond ik een hele sliert hartstochtelijke sms’jes. Het was alsof mijn hart tussen twee bakstenen werd geplet. Het deed zó zeer, dat ik niet eens kon huilen. Pas toen hij de deur uit was, kwamen de tranen.”

Háár schuld

“De week erna deed ik meer onderzoek. Ik spitte Pieters computer door, gluurde opnieuw op zijn telefoon. Ik ontdekte dat ook zijn minnares samenwoonde. Ze bespraken alles met elkaar: standjes, anale seks, extreme fantasieën waarvan ik niet eens wist dat Pieter ze had… Eén ding kwam ik niet tegen: toekomstplannen. En dat gaf mij hoop. Idioot die ik was. Ik had Pieter meteen de deur uit moeten zetten. Wanneer zoiets als dit gebeurt als je al twintig jaar samen bent, een gezin hebt, hoge pieken en diepe dalen hebt gekend en door en door verbonden bent, is een slippertje mogelijk nog te verklaren, uit te praten. Maar als je net anderhalf jaar samenwoont en nog aan je echte leven samen moet beginnen, kan dit gewoon echt niet.”

Ultieme lijmpoging

“Toch wilde ik het niet zien. De waarheid – dat Pieter gewoon niet meer van mij hield, niet genoeg in ieder geval – kon ik niet aan. Ik overtuigde mezelf ervan dat die vrouw een heks was die mijn Pieter had weten te verleiden. Het was allemaal háár schuld. Als ik hem weer op het rechte pad zou krijgen… Ik bedacht de ultieme manier om hem aan mij te binden. Een kind, dát zou ervoor zorgen dat hij weer voor mij zou kiezen. Zelf is Pieter opgegroeid zonder vader en dat had diepe sporen bij hem achtergelaten. Zijn zoon of dochter niet zien opgroeien, was zijn grootste schrikbeeld. Dus als ik zwanger zou raken van zijn kind, zou hij weer van mij zijn. En dan zou alles weer goed komen. Zó dom; alsof mijn hart nog te lijmen was. Maar een leven zonder Pieter kon ik me gewoon niet voorstellen.”

Stiekem stoppen

“Die avond stopte ik met de pil. Ik liet hem in de wc vallen en legde het stripje terug. Zo ging het elke avond. We leefden verder alsof er niets aan de hand was. Ik zei niets over mijn ontdekking en deed ontzettend mijn best om onze relatie leuk te houden. En na vier maanden struisvogelpolitiek, net doen alsof ik niet merkte hoe afwezig hij was, kon ik hem het goede nieuws vertellen. Ik zie nog zijn geschrokken gezicht voor me. Hij sloeg rood uit. ‘Hoe kan dit nou’, herhaalde hij maar. Hij had zelfs de moed om over abortus te beginnen, onder het mom van ‘ik weet niet of ik hier klaar voor ben’, maar voor één keer was ik niet zo meegaand als anders. Dit was zijn kind, maar ook míjn kind, en ik wist vanaf de positieve zwangerschapstest dat ik het zou houden, zelfs al zou Pieter toch besluiten me te verlaten. Maar ik had goed gegokt. Hij verliet me niet. En drie weken na mijn aankondiging las ik in zijn telefoon dat het uit was. Die heks stuurde hem sms’jes om hem terug te winnen, maar hij antwoordde telkens dat hij nu vader zou worden en dat hij voor zijn gezin koos. Wat was ik blij!”

Geen oplossing

“Natuurlijk heeft mijn truc niet gewerkt. Een kind is nooit een oplossing. Al leek het een tijdje goed te gaan. Tijdens mijn zwangerschap merkte ik dat Pieter zich echt inzette. Hij was er weer voor mij. We hebben Marktplaats afgespeurd naar leuke babyspullen en reden met z’n tweeën het hele land door. Samen verbouwden we de zolderkamer. Ik voelde de verbondenheid weer van ons eerste jaar. Ook toen Jurgen er net was, waren we heel gelukkig samen. Pieter was zo trots op zijn zoon! Ik leefde op een roze wolk. Tot ik steeds meer in de gaten kreeg dat Pieter niet meer van mij hield. Ik voelde zijn worsteling. Ik zag dat hij zijn best deed om liefde voor mij te voelen, maar het lukte hem niet. Dat was funest voor mijn zelfvertrouwen. Het is afschuwelijk om met iemand samen te leven die niet van je houdt. Ik vluchtte in eten en kwam veel aan. Pieter vluchtte opnieuw in veel stappen. We leefden steeds meer langs elkaar heen. We hadden bijna geen ruzies, daarvoor deelden we gewoon te weinig. Wat heb ik me eenzaam gevoeld.”

Gigantische klap

“Jurgen was net twee toen Pieter ons verliet. Ondanks dat ik het zag aankomen, was de klap gigantisch. Alles bleek voor niets. Ik besefte dat ik jarenlang aan een dood paard had lopen trekken en heb mezelf er enorm veel pijn mee gedaan. Ik had Pieter gemaakt tot iemand die hij nooit wilde zijn: een vader die zijn kind in de steek laat. En als klap op de vuurpijl had ik mijn kind opgezadeld met ouders die elkaar amper nog kunnen luchten of zien. Want ik heb het Pieter niet makkelijk gemaakt. Ik was zo gekrenkt in mijn eigenwaarde, dat ik lang woedend ben gebleven. Maar hoe naar ik ook doe, hij blijft de liefde van mijn leven. Ik besef dat elke keer weer als ik hem zie. Op dit moment is het contact redelijk. Ik voel me rustig, heb me erbij neergelegd. En ben gelukkig wel heel erg blij met mijn zoon. Maar nog altijd snijdt het door mijn hart dat Pieter nu ‘vader en moedertje speelt’ met een andere vrouw en ik niet meer meetel in zijn leven. Ik had zijn liefde nooit moeten proberen af te dwingen, zeker niet met een kind. Nu zijn er alleen maar verliezers.”

Lees ook: Janine: ‘Stiekem stoppen met de pil was mijn enige kans op een kind’