Jantien: ‘Mijn emigratie kostte me mijn huwelijk en al mijn geld’

18 juni 2024

Jantien (53) verhuisde zes jaar geleden naar Spanje, om daar met haar partner een bed & breakfast te beginnen. Een duur avontuur dat haar relatie onder druk zette. “Maar ik wilde niet falen.”

Jantien: “Mark is mijn tweede man. Met mijn eerste man kreeg ik al op heel jonge leeftijd twee kinderen. Ik ging scheiden rond de periode dat zij allebei het huis uitgingen en niet veel later kwam ik Mark tegen op een antiekmarkt. We raakten met elkaar aan de praat over onze grote hobby: rommelmarkten afstruinen in de hoop dat we een bijzondere vondst doen. Het was zo gezellig dat we nummers uitwisselden. We woonden nog geen kwartier bij elkaar vandaan, ontdekten we. Nog diezelfde avond stuurde ik hem een appje en merkte ik dat ik kriebels in mijn buik had. Mijn ex had mijn hobby altijd belachelijk gevonden. In Mark zag ik op dat vlak een soulmate. Hij was net als ik gescheiden, dus de toekomst lag aan onze voeten. Ik trok na een half jaar bij Mark in en het advies van mijn kinderen mijn huurhuis aan te houden, wuifde ik weg. Dat zou voor mij als een motie van wantrouwen naar Mark voelen. En daarbij wilde ik geen gedoe met de woningbouwvereniging.
Mark en ik hadden het heel leuk die eerste tijd. Het ging vaak over zijn grote droom: verhuizen naar Spanje. Hij vond Nederland maar niets. Het hoefde maar een beetje te regenen of hij was al aan het mopperen. En hij was wars van alle overheidsbemoeienis hier. ‘Nederland is kapot geregeld’, zei hij vaak. Ook het jachtige leven beviel hem maar matig. Wat dat betreft kon hij het klassieke Ik Vertrek-lijstje helemaal afvinken. O, en laat ik dan ook niet vergeten dat hij geen woord Spaans sprak en er alleen een paar keer op vakantie was geweest.”

Serieuze plannen

“Toen mijn moeder in 2019 overleed en ik een aardig geldbedrag erfde, werden de plannen te emigreren serieuzer. Ook van mijn kant. Ik zat op mijn werk niet lekker in mijn vel. Ik kreeg nul waardering van mijn leidinggevende en de werkdruk werd alleen maar groter en groter; waarom zouden we ons geluk niét in Spanje beproeven? Onze kinderen waren zelfstandig, voor hen hoefden we niet te blijven. En van het idee aan ontbijten in de zon en een beetje zorgen voor gezellige gasten werd ik steeds gelukkiger. We besloten naar Spanje te gaan om ons eens te oriënteren. We kwamen via via in contact met een makelaar die een mooi pand voor ons op het oog had en voor we het wisten zaten we er tot over onze oren in. Mark zal allemaal mogelijkheden. Ik zag vooral veel beren op de weg. Het is niet zo dat het pand een complete ruïne was, zoals je in Ik Vertrek weleens ziet. Maar dat er veel moest gebeuren, was wel duidelijk. De makelaar bagatelliseerde alles. Eventjes dit hier doen, dan eventjes dat daar herstellen. Het was een buitenkansje en een piece of cake als we hem moesten geloven. Ik geloofde hem niet. Mark wel. En hij wist me te overtuigen. We trouwden in Nederland op een maandagochtend om alles voor onszelf goed te hebben geregeld. Met de opbrengst van zijn huis en een deel van de erfenis die ik had gekregen, moesten we onze droom kunnen waarmaken. Ik weet nog dat ik bij het zetten van mijn handtekening onder het koopcontract koude rillingen kreeg. Deed ik hier wel goed aan?”

Enorme klungel

“We vertrokken halverwege 2019 en sloegen direct en toen nog vol goede moed aan het verbouwen, maar we stuitten op het ene na het andere gebrek. Zo bleek de fundering rot en was de elektra aan vervanging toe. Zaken waar je zelf echt niet aan moet beginnen als je er geen verstand van hebt. Mark was helemaal niet zo handig als hij mij had doen voorkomen. Ik zou hem eerder een enorme klungel willen noemen. Ik heb hem heel wat keren bijgestuurd in zijn kluswerk en dat terwijl ik nul kluservaring heb. Daar kregen we vervolgens knallende ruzie over. Mark bleef dan bijvoorbeeld vasthouden aan zijn plan, eigenwijs als hij is. En ik kon het niet nalaten hem op zijn plek te wijzen als dan toch bleek dat hij fout zat. De sfeer werd er niet beter op. Ook niet omdat we steeds vaker klussers in moesten huren voor klussen die we gepland hadden zelf aan te pakken. De totale rekening bleef maar oplopen. Al snel was ons budget op. Ik had nog zo’n vijftigduizend euro op mijn rekening staan en Mark vond het niet meer dan logisch dat we daar gebruik van zouden maken. ‘Het is toch ónze droom? Wat wil je anders met dat geld doen dan?’ zei hij. Ik werd met mijn rug tegen de muur gezet. In Nederland had ik niets meer; geen huis, geen baan. Dit was mijn leven nu, ik kon er maar beter het beste van maken. Hoewel ik bij mijn nieuwe liefde was, voelde ik me vaak eenzaam. Heel soms namen we een middag vrij en dan deden we waar we echt goed in waren; naar antiek en brocante speuren. Dan voelde ik ook echt wel weer even die ‘spark’ die we hadden. Maar als we dan weer thuiskwamen, voelde ik vooral stress. Niets zat ons mee. Een brocantewinkeltje bij een bed & breakfast openen ging niet zomaar. ‘Moeizaam’ dekt de hele operatie nog het best.”

Spaarpotje voor nood

“Ik zegde 35.000 euro voor de verbouwing toe, de rest zette ik op een rekening apart. Tegen Mark zei ik dat dat ons spaarpotje voor echte nood was. In mijn achterhoofd had ik toen al dat ik dat misschien zelf weleens nodig zou kunnen hebben. Ook die 35.000 euro was zo op, maar eindelijk boekten we ook wat resultaat. Ons huis was zo goed als klaar, de twee kamers voor de B&B waren bijna af en de plannen voor ons winkeltje zetten we in de koelkast. Maar toen kwam corona. Waar we eindelijk geld zouden gaan verdienen, kwam er niets binnen. Tussen Mark en mij ging het slechter en slechter. Er ging geen dag voorbij zonder ruzie. Ik maakte me ontzettend veel zorgen om mijn zus, die liet doorschemeren dat ze door de lockdowns zo eenzaam was. Zij heeft geen relatie, geen kinderen en moest verplicht thuiswerken. ‘De dagen lijken wel eeuwig te duren’, zei ze. Ik vertrouwde haar toe dat ik ook niet heel gelukkig was. Waar we nooit echt een intense band hebben gehad, bleken we nu echt steun aan de gesprekken met elkaar te hebben.
‘Ik pak de auto en ga een paar weken naar Mirjam toe’, zei ik op een dag resoluut. Ik moest gewoon weg. Weg uit Spanje, weg bij Mark. Ik wilde weer even voelen hoe het was om bij mijn familie te zijn. Om in Nederland te zijn. Mark sputterde totaal niet tegen. We hadden allebei behoefte aan een pauze, denk ik.”

Overzicht in de chaos

“Ik kon bij Mirjam logeren en de eerste week samen hebben we vrijwel non-stop gepraat. Mirjam zette alles voor me op een rijtje, ze schepte overzicht in de chaos in mijn hoofd. Ik wilde niet falen; de buitenwereld hoefde van mij niet te zien dat het emigreren niet gelukt was. Ik had besloten dat ik liever ongelukkig in Spanje was, dan dat ik iedereen weer in Nederland onder ogen moest komen. ‘Voor wie leef je nou?’ vroeg Mirjam. Ik moest toegeven dat ik dat in de basis toch het beste voor mezelf kon doen.
Met dat in gedachten, ben ik teruggegaan naar Spanje. Mark had in de drie weken dat ik was weggeweest niets gedaan. De eindeloze lijst met klusjes was ongewijzigd en ik kreeg een knoop in mijn maag toen ik dat zag. Geld hadden we niet meer. Ja, naast wat leefgeld nog die vijftienduizend euro op mijn bankrekening, maar daar zouden we echt niet aankomen, had ik besloten.
Ik stelde Mark voor de boel te verkopen en samen terug naar Nederland te gaan. Daar piekerde hij niet over. We hebben het nog een paar maanden samen geprobeerd, maar toen ben ik gevlucht. Ik kon niet meer. De stress begon zich ook lichamelijk te uiten. Ik had iedere dag hoofdpijn en overal eczeem. Alles was me zo tegen gaan staan, dat ik zelfs een hekel aan de zon begon te krijgen. Mirjam ruimde na mijn wanhopige telefoontje haar logeerkamer grondig leeg en bood me een slaapplek voor onbepaalde tijd aan. Eind 2021 kwam ik terug in Nederland. Ik was mijn huwelijk en mijn geld – op vijftienduizend euro na dan – kwijt.”

Als een wonder

“We zijn nu ruim twee jaar verder en Mark en ik zijn nog steeds bezig met de afhandeling. Ook dat gaat moeizaam. Ik heb veel geld in de verbouwing gestoken, maar we hadden de juridische kant toch niet zo goed dichtgetimmerd als ik dacht. Mark zegt dat er nog steeds amper geld binnenkomt en van een kale kip kun je niet plukken. Geld voor een advocaat heb ik niet. Ik heb ook helemaal de energie niet voor een strijd om centen, ik los het liever zelf op. Ik heb weer een baan gevonden en heb als door een wonder via via een klein appartementje kunnen huren. Ik heb nog iets aan spaargeld over nadat ik een nieuwe inboedel had aangeschaft.
Een tijdje geleden stelde Mark voor het weer te proberen samen. Hij denkt dat de verbouwstress en corona ons de das om heeft gedaan. Ik denk dat je zoiets echt wel overleeft als je relatie goed zit. Dat zat het niet tussen ons. Ik heb in blinde verliefdheid een behoorlijk ingrijpende beslissing genomen en zoiets is nou eenmaal een groot risico. De gok die ik genomen heb, pakte verkeerd uit.
Zo bang als ik was voor het oordeel van mijn omgeving, zo blij ben ik met de steun die ik van iedereen gekregen heb. De meeste mensen vinden het stoer dat ik het heb geprobeerd. Mijn kinderen maken er regelmatig grapjes over. Pas nog, toen mopperde ik even op de regen. ‘Dan emigreer je toch naar Spanje!’ riep mijn zoon meteen, gevolgd door: ‘O nee, dat heb je al geprobeerd!’ Het is bitterzoet. Het had goed kunnen uitpakken, dat blijft aan me knagen, helemaal als ik als verpleegkundige nachtdienst heb en de vermoeidheid me parten speelt. Dan zie ik toch weer dat beeld van Mark en mij met een wijntje in de tuin voor me. Maar het is goed zoals het is, het heeft geen nut om te blijven treuren over iets waar je niks aan kunt veranderen.”

Tekst: Hester Zitvast. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.