Jaqueline: ‘De ontmoeting met mijn biologische moeder viel tegen’

29 juli 2019

In 2000 ging Jaqueline (39) op zoek naar haar biologische ouders. Hun kennismaking werd niet wat ze ervan verwachtte. “Achteraf was alleen een foto genoeg geweest om mijn nieuwsgierigheid te stillen.”

In 2000 ging Jaqueline (39) op zoek naar haar biologische ouders. Hun kennismaking werd niet wat ze ervan verwachtte. “Achteraf was alleen een foto genoeg geweest om mijn nieuwsgierigheid te stillen.”

Jaqueline: “Ik ben in 1980 geadopteerd vanuit Colombia, als baby van drie maanden oud. Ik kwam in een gezin terecht waar al een (biologisch) kindje was: een driejarig jongetje. Het was een ideologische keuze van mijn ouders om te adopteren, ze wilden iets goeds doen. Mijn biologische moeder kon niet voor me zorgen. Ze was arm en had op dat moment zes kinderen. Ik ben de enige van haar kinderen die ter adoptie is afgestaan. Drie jaar later adopteerden mijn adoptieouders nog een kindje uit Colombia, mijn drie jaar jongere broertje.”

Verschillend

“Ik heb het altijd goed gehad bij mijn adoptieouders. Toch miste ik iets. Ik verschilde als dag en nacht met ze. Nu ik zelf kinderen heb, Max van dertien, Yez van zeven en de vierjarige Robin, snap ik dat pas echt. Ik voel mijn kinderen zonder woorden aan. Die bloedband ontbrak in mijn jeugd. Als ik vroeger het liedje van het kleine zigeunermeisje hoorde, dat huilend helemaal alleen op een steen zat, raakte me dat enorm: zo voelde ik me ook. Ik was ook nog eens het enige donkere kind op school. Ik had wel vriendinnen, maar altijd van korte duur. Ik vond het lastig om me te hechten. Ik weet zeker dat de eerste drie maanden van mijn leven daarin bepalend zijn geweest.”

Lees ook: Nurlela: ‘Ik had nooit problemen met mijn adoptie tot ik mijn adoptievader verloor’

Onrust

“Als kind vond ik het lastig om over mijn gevoelens te praten. Ik voelde intuïtief aan dat ik niet alles kon zeggen, ook al kon ik alles kwijt bij mijn ouders. Maar ik kon toch niet zeggen dat ik het in Nederland niet oké vond? Ik kon ze toch niet kwetsen? Ik voelde me hier niet thuis; ik zag er anders uit, was anders in doen en laten en ik had het altijd koud. Eigenlijk ben ik altijd zoekende geweest, er was voortdurend onrust. Daardoor werd het ook niets met school, daarvoor had ik geen aandacht. Ik wilde vooral mijn biologische moeder ontmoeten.”

Spoorloos

“In 2000, op mijn twintigste, schreef ik een brief naar het televisieprogramma Spoorloos. Dat overlegde ik met mijn adoptieouders. Ze stonden er niet direct achter dat ik mijn zoektocht zo openbaar maakte, maar zagen tegelijkertijd ook in dat de andere optie – zelf zoeken – behoorlijk ingewikkeld was. Ik weet nog dat ik de brief postte en dacht: deze brief kan mijn leven veranderen.”

Nogal overrompeld

“Enkele maanden later werd ik op mijn werk door de makers van Spoorloos gebeld. Ze wilden een filmpje maken over mijn leven en ik geloofde dat. In werkelijkheid kwamen ze met een mededeling. ‘We hebben je moeder gevonden’, zeiden ze. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen. Mijn levensdoel was bereikt; dit wilde ik al die tijd. Het is heel gek hoe je je dan voelt. ‘Ze is ook al in Nederland’, hoorde ik vervolgens. De video werd op dinsdag opgenomen en donderdag zou ik haar ontmoeten, in de studio. Ik zat in een enorme rollercoaster en had geen tijd om stil te staan bij wat er allemaal gebeurde.”

Zo beladen

“De ontmoeting was bizar. Nu moet ik gaan huilen, dacht ik toen ik haar zag. Ik had verwacht dat ik meteen zou voelen dat dit mijn moeder was, maar dat was helemaal niet zo. Alles ging snel en het was zo beladen. En dan ook nog met alle camera’s op ons gericht… Ik zag wel meteen dat we op elkaar leken.

Mijn moeder zou drie dagen bij ons logeren, we gingen met een taxi terug naar huis. Ze wilde mij alleen maar omhelzen, terwijl ik afstand wilde om even op adem te komen. Het was te veel. Er ging een tolk met ons mee en ik kreeg allemaal verhalen te horen, waarvan ik niet wist wat ik ermee moest. Wie mijn vader was, wist mijn moeder niet, zei ze. Na mij waren er nog drie kinderen gekomen. Waarom alleen ik was afgestaan, kreeg ik niet te horen.”

Lees ook: Judie: ‘Mijn moeder werd gedwongen mij te laten adopteren’

Lees het hele verhaal van Jaqueline over de ontmoeting met haar ouders in Vriendin 31.

Tekst: Hester Zitvast. Foto’s: Marjolein Volmer. Visagie: Wilma Scholte.