Papa Jay zorgt in zijn eentje voor zijn 5 kinderen

25 april 2018

Grappend en harenvlechtend veroverde Jay (34) in de tv-serie Een huis vol vele harten. Sinds zijn vrouw drie jaar geleden vertrok, staat hij er met zijn kinderen alleen voor. En dat is niet altijd makkelijk. “Ik zou nú in slaap kunnen vallen.”

Grappend en harenvlechtend veroverde papa Jay (34) in de tv-serie Een huis vol vele harten. Sinds zijn vrouw drie jaar geleden vertrok, staat hij er met zijn kinderen alleen voor. En dat is niet altijd makkelijk. “Ik zou nú in slaap kunnen vallen.”

Jay: “Pas toen er een stempel op de scheidingspapieren stond, heb ik mijn trouwring afgedaan. Tot die tijd was het voor mij nog niet voorbij. Ik ben niet zomaar getrouwd; ik geloof in het huwelijk en dat je belooft altijd voor elkaar te zorgen. Voor mijn ex was dat blijkbaar anders, en dat moet ik nu respecteren. Maar dat is moeilijk, we waren al bij elkaar sinds we zeventien en negentien waren. Een reden voor haar plotselinge vertrek heeft ze nooit gegeven, alleen een appje met: ‘Ik ben bezig je te verlaten.’ Wel heeft ze nog gezegd dat ze dit eigenlijk al jaren wilde. Dat vind ik nóg moeilijker te begrijpen, want waarom heb je dan nóg drie kinderen gekregen? Félice was pas twee toen haar moeder wegging, ze moest de fles van haar oudste zus krijgen…”

Instorten is geen optie voor papa Jay

“Mijn ex is verdergegaan met haar leven. Af en toe komt ze langs, eens in de twee à drie weken. De zorg heeft ze volledig aan mij overgedragen. Natuurlijk had ik dat liever anders gewild, maar het geeft ook aan dat ze weet dat ze de kinderen aan me kan toevertrouwen. Hoe zwaar het ook is, ik zal nooit weggaan. Ik heb zelf de keuze gemaakt vader te worden, dan blijf ik ook vader. Bij alle zes geboortes – we hebben helaas één kindje moeten begraven – heb ik trots de navelstreng doorgeknipt; ik heb bewust voor een groot gezin gekozen. Daarom zal ik er ook altijd voor mijn kinderen zijn. Dat betekent niet dat het makkelijk is, het is misschien zelfs nog wel zwaarder dan je in Een huis vol op televisie ziet. Ik ben zo moe, dat ik nu in slaap zou kunnen vallen. En als ik van mijn werk naar huis rijd, ik ben meubelmaker en leg parketvloeren, moet ik me echt concentreren om niet de vangrail in te sturen. Maar instorten is geen optie. Ik ben met alles gestopt wat mogelijk een risico voor mijn gezondheid is: rugby, boksen, opdrukken. Niet alleen omdat ik er geen tijd meer voor heb, ook omdat ik niet zou weten wat we moeten doen als ik een arm of been breek.”

Lees ook: Kijk-tip: nieuwe online-serie Papa Jay legt uit.

Papa Jay: ‘Ze mist een moeder om mee te kroelen, dus probeer ik die moeder voor haar te zijn.’

Slapen als een dolfijn

“Ik was altijd al een actieve vader. Als ik rond drie uur ’s middags uit mijn werk kwam, haalde ik de kinderen van school en kookte ik. Sinds we er alleen voor staan, gaat de wekker nog een uur eerder. Rond 5.15 uur maak ik alle kinderen wakker, zorg ik dat iedereen doucht en ontbijt en breng ik ze naar de voorschoolse opvang. Na mijn werk haal ik ze weer op, maak ik het eten klaar en breng ik ze naar bed. Op avonden dat er wordt gesport, zijn we zelfs pas om half tien thuis. Als iedereen eindelijk slaapt, sta ik was te vouwen of de vloer te dweilen. Ik vind het belangrijk dat er orde is in huis, bij ons zul je niet snel jassen op de grond zien slingeren of de keuken vol vuile vaat zien staan. Als ik geluk heb, kan ik rond tienen naar bed. Dan slaap ik als een dolfijn: één hersenhelft blijft wakker. Ik sta altijd aan, hoor het meteen als een kind niet kan slapen of moet plassen. Vaak kruipt Félice ’s nachts bij me. Dan zegt ze: ‘Papa, ik hou van je’ en slaapt ze verder in mijn bed. Ze mist een moeder om mee te kroelen, dus probeer ik die moeder voor haar te zijn.”

Geen aanstellers

“De kracht zit bij ons thuis in praten. Dat is ook de opvoeding die ik van huis uit heb meegekregen: bij ons kon aan tafel alles worden besproken. Maar mijn ouders waren ook streng, en dat ben ik ook. Als Danilo ’s avonds laat op wil blijven omdat hij een voetbalwedstrijd wil zien, vind ik dat prima. Maar dan wil ik hem ’s ochtends niet horen klagen dat hij moe is. Dat werkt goed, mijn kinderen zijn geen aanstellers en zijn zelden ziek. Laatst had Jaïro ’s nachts koorts. Dan zet ik hem onder de koude douche, maak hem ’s nachts een paar keer wakker om water te drinken en doe ik rauwe aardappelen in zijn sokken – een Antilliaanse remedie. De volgende dag is hij gewoon naar school gegaan. Dat moet eigenlijk ook wel, want ik kan moeilijk ’s ochtends een klant bellen dat ik niet kom. Bovendien verdien ik dan ook niets, en we hebben het geld hard nodig. In het eerste jaar betaalde ik maandelijks 5200 euro aan kinderopvang. Nu Talitha alleen thuis kan blijven, is het iets minder: 3780 euro. Maar nog steeds zijn mijn uitgaven hoger dan mijn inkomsten. Al mijn spaargeld is er al doorheen, dus nu leven we bij de maand. Ik heb daar dagelijks paniek over, zeker als het even rustig is met opdrachten, maar daar mogen de kinderen niks van merken. Ik zorg dat er altijd eten in huis is: desnoods eten we gewoon pannekoeken of brood met ei.”

Jay en zijn vijf kinderen Talitha (13), Danilo (11), Jaïro (9), Jordan (5) en Félice (4)

Moederrol

“Natuurlijk missen de kinderen een moederfiguur, vooral de meisjes. Ik heb het geluk dat ik ervaring heb met haar knippen en stylen, dat heb ik vroeger namelijk als bijbaantje gedaan om mijn school te kunnen betalen. Vlechten of knotjes maken vind ik dus niet moeilijk. Andere meidendingen heb ik wel moeten leren, maar daarvoor heb ik Google. En natuurlijk mijn moeder, ik vraag haar vaak om advies. Bijvoorbeeld toen Talitha in de puberteit kwam en haar lichaam begon te veranderen. Ik ben heel dankbaar dat ze daarmee gewoon naar mij toe kwam, er was geen schaamte. Ook dat is vader zijn. Nu heb ik geregeld dat Félice na Talitha in de badkamer gaat en niet een van haar broertjes. Ik moet er nog even niet aan denken dat Talitha straks een vriendje krijgt, daarvoor vind ik het nog véél te vroeg. Maar als het zover komt, denk ik dat ik erop kan vertrouwen dat ze het me zou vertellen. Voor haar is het denk ik ook niet altijd makkelijk om de oudste te zijn. In het begin voelde ze de verantwoordelijkheid om voor haar broertjes en zusje te zorgen. Dan zei ik tegen haar dat ze buiten moest gaan spelen: ze is niet mijn rechterhand, ze is mijn dochter. Ze moet zich kunnen ontwikkelen zoals ieder ander meisje van haar leeftijd en niet de moederrol op zich nemen. Anders is ze straks twintig en heeft ze een hele levensfase gemist, dat is ongezond.”

Lees ook: Moeder grootste gezin van Engeland zwanger van 21ste kind.

Alles zelf doen

“Tijdens de scheiding waren er heel veel mensen die hulp aanboden, maar het meeste zal ik toch zelf moeten doen. Alleen bij mensen die ik vertrouw, durf ik het uit handen te geven. Soms komt mijn zusje langs en zegt: ‘Ga even uitwaaien, ik neem het hier wel over.’ Dan bedenk ik me geen seconde en laat ik alles van me afglijden. Dat heb ik ook bij mijn ouders: als zij er zijn, heb ik rust. Helaas wonen ze op Curaçao en kunnen ze het zich niet veroorloven vaak naar Nederland te komen. Eind vorig jaar zijn we drie weken bij hen geweest, daar had ik anderhalf jaar voor gespaard. Toen de opnames op Curaçao voor Een huis vol klaar waren, heb ik vooral heel veel geslapen. De eerste keer ging ik op vrijdagavond naar bed en werd ik pas op zondag wakker. Dan is er niets mooiers dan een briefje vinden met: ‘Wij zijn met de kinderen naar het zwembad’.”

55 huwelijksaanzoeken

“Sinds de televisieuitzendingen krijg ik veel hulp aangeboden, maar daar ga ik eigenlijk nooit op in. Waarom zou iemand me zomaar geld willen sturen of eten willen komen brengen? Daar willen ze waarschijnlijk iets voor terug. Inmiddels heb ik al 55 huwelijksaanzoeken gekregen en honderden kaarten en brieven van vrouwen die me willen ontmoeten. Natuurlijk is die aandacht leuk, maar het moet wel respectvol blijven. Als er opeens een vrouw voor je deur staat die haar jas opentrekt en daar niets onder aan heeft, schrik je best, hoor! Ik heb zelfs valentijnskaarten gekregen met condooms erin! Dan vroegen de jongens: ‘Papa, is dat een ballon?’ Haha! En laatst bij McDonald’s schreef de caissière haar telefoonnummer op de bon. Daar lachen we dan om, de kinderen hebben precies door wat er gebeurt. Ik sta echt wel open voor een nieuwe liefde in
mijn leven, maar vrouwen moeten niet denken dat ze zomaar een relatie met mij kunnen beginnen. Ik moet iemand eerst goed leren kennen, en ik zou niet weten waar ik daar de tijd voor vandaan zou moeten halen. Daten? Wanneer dan, in de auto op weg naar mijn werk? Mijn moeder geeft me daarin ook advies. ‘Haal niet zomaar iedereen in huis’, zegt ze, ‘want als er ’s avonds een kind uit bed komt, moet er niet opeens een vreemde op de bank zitten.’ Ik luister goed naar haar tips, heb ervoor gekozen mezelf in dienst van mijn kinderen te stellen. Voor hen zet ik alles opzij.”

Profpapa

“Als ik had gewild, had ik na drie maanden een ander kunnen hebben, maar ik wil nu vooral bouwen aan stabiliteit en vertrouwen. Voor de kinderen is er natuurlijk ook veel gebeurd. Ik wil niet dat ze denken dat het hun schuld is, of dat zij hierdoor later zelf niet meer geloven in huisje-boompje-beestje. We moeten loslaten en vergeven, daar werk ik hard aan met ze. Ik hoop dat ze later allemaal gaan trouwen, en dan kleed ik ze met liefde aan voor de grote dag. Zelf zou ik ook zo wéér op mijn knieën gaan, ik ben en blijf een family man. Ik hoop dat ik daarin voor mijn kinderen een voorbeeld kan zijn, zodat zij later wél hun verantwoordelijkheid nemen. Als ze morgen zouden zeggen dat ze naar hun moeder willen, zou ik meteen hun tassen pakken en in de auto stappen. Ik gun ze het contact, maar ze willen het niet. Ze hebben allemaal afzonderlijk met hun moeder gepraat en hun vragen gesteld. Inmiddels hebben ze de situatie geaccepteerd, zijn ze eraan gewend. Félice vraagt weleens: ‘Papa, wanneer krijg ik een nieuwe mama?’ Ze vindt het leuk om met mij te kroelen, maar dat is toch niet hetzelfde als met haar moeder. Dus als hier ooit een vrouw aan de eettafel komt zitten die mijn kinderen en ik voor honderd procent kunnen vertrouwen, zijn we waarschijnlijk verkocht.

Behalve liefdesbrieven, krijg ik gelukkig ook veel berichten van mensen die zeggen dat ik hen inspireer. Vaders die schrijven: ‘Ik word met twee kinderen al gek, respect voor wat je doet.’ Of kinderen die zeggen dat ze graag een vader hadden gehad zoals ik. Ik vind het mooi dat ik een voorbeeld kan zijn voor anderen. Soms sta ik mijn tanden te poetsen voor de spiegel en denk ik: Jay, ik ben trots op jou! Het kost me letterlijk alles om mijn gezin draaiende te houden, maar volgens mij doe ik het best goed. Sommige mannen zijn profvoetballer, ik ben profpapa.”