Jennifers man liet haar vlak voor de bevalling in de steek

7 maart 2024

Jennifer (34) was 33 weken zwanger van haar derde toen haar man haar verliet voor een ander. “Na alles wat hij al tussen ons had stukgemaakt, verknalde hij nu ook nog mijn zwangerschap en kraamtijd.”

Jennifer: “Lars en ik kennen elkaar van onze opleiding verpleegkunde. Al vrij snel hadden we het over kinderen. We waren het er over eens dat we jong aan een gezin zouden beginnen. Anderhalf jaar later was ik zwanger. Dolgelukkig waren we, al verliep mijn zwangerschap niet bepaald probleemloos. Ik was ontzettend moe en misselijk en was mezelf behoorlijk kwijt. We kregen een zoon, Sam. Wat waren we blij!

Frustratie

Maar Sam bleek een huilbaby te zijn. Uren en uren achter elkaar huilde hij, zonder dat we erin slaagden hem te troosten. Het was behoorlijk pittig. Lars kon er niet goed mee omgaan. Het frustreerde hem dat hij zijn zoon niet kon troosten, het vaderschap viel hem tegen, en daar voelde hij zich vervolgens weer schuldig over. Ik probeerde hem gerust te stellen. Het zou echt wel goedkomen. En inderdaad, na een jaar stopte het huilen en konden we eindelijk wat meer gaan genieten. Na een paar maanden spraken we zo nu en dan over een tweede. Het liep nu goed, waarom zouden we nog langer wachten? Niet lang daarna was ik zwanger van Juul.”

Relatieproblemen

“Ook tijdens deze zwangerschap had ik weer veel last van kwaaltjes. Ze trokken een zware wissel op onze relatie; ik lag vaak om half zeven ’s avonds al in bed, was niet echt gezellig en een groot deel van de zorg voor Sam kwam op Lars’ schouders neer. Daar baalde hij van. We hadden er geregeld woorden over.

Onze tweede werd geboren, Juul. Hij was nog maar acht weken, toen Lars liet weten dat hij het allemaal niet meer wist. Hij wilde even wat tijd voor zichzelf. Ik was perplex. Ik wist wel dat hij al maanden niet zo lekker in zijn vel zat, maar dit had ik niet zien aankomen. Lars vertrok naar zijn ouders en we hielden telefonisch contact. Ik probeerde hem ervan te overtuigen terug te komen. We hadden een gezin samen, dat geef je toch niet zomaar op?

Deuk in vertrouwen

Na twee weken kwam hij bij me langs. ‘Ik moet je iets vertellen’, begon hij. ‘Ik ben vreemdgegaan.’ Ik wist niet wat ik hoorde, was woedend natuurlijk. Hij was tijdens mijn zwangerschap nota bene met een vriendin van ons het bed in gedoken. Maar inmiddels had hij daar enorme spijt van. Hij wilde me niet kwijt, hij wilde door met mij en de kinderen.  Ik vond het moeilijk; mijn vertrouwen had een behoorlijke deuk opgelopen.  Maar ik hield ondanks alles nog steeds van Lars. Bovendien hadden we twee kinderen en die hadden niet alleen een moeder maar ook een vader nodig. En ik wilde ons fijne huis ook niet kwijtraken.  Ik besloot het een kans te geven. En om Lars te beschermen, vertelde ik niemand over zijn misstap. Mijn familie en onze vrienden zouden hem zeker veroordelen en boos op hem blijven.”

Mooie beloftes

“Inmiddels had ik twee vriendinnen in vertrouwen genomen, bij hen kon ik mijn verhaal kwijt en mijn hart uitstorten. Later kon ik mijn onzekerheden ook weer wat beter bij Lars kwijt. Als mijn vertrouwen in hem weer even wankelde, praatten we er over. Heel langzaam kregen we ons leven samen weer een beetje op de rit. We wilden altijd graag een gezin met vier kinderen. Het was Lars die twee jaar na de komst van Juul als eerste over een derde begon. Ik twijfelde. Moesten we dat nog wel doen, na alles wat we hadden meegemaakt? Bovendien, zo’n gezellige zwangere was ik nou ook weer niet. Lars beloofde dat het dit keer anders zou gaan. Ik zou me niet schuldig hoeven voelen als ik me tijdens mijn zwangerschap niet goed voelde. En ik zou een geweldige kraamtijd krijgen, zei hij. Ik geloofde hem. Hij klonk zo stellig.

Lees ook: ‘Mijn man ging vreemd toen ik zwanger was’

Ook mijn derde zwangerschap was ik erg moe en misselijk. Dit keer had ik de zorg voor twee kinderen erbij. En Lars hield zich niet aan zijn beloftes: hij trok zijn eigen plan, ging ’s avonds geregeld naar de kroeg. En hij werd stiller. Praten over wat hem dwarszat, deed hij niet. Natuurlijk dacht ik terug aan de periode waarin hij was vreemdgegaan en maakte ik me zorgen. Omdat ik niet in dezelfde valkuil wilde stappen, zorgde ik dat we ook tijd samen hadden. Dan bracht ik de kinderen bij iemand onder, zodat we een avond voor onszelf hadden.

Ik was 33 weken zwanger toen het hoge woord eruit kwam. Nadat ik hem eerst wanhopig had gevraagd wat er aan de hand was, waarom hij zo’n depressieve indruk maakte.  Hij was wéér vreemd-gegaan. Dit keer had hij zijn oog laten vallen op de buurvrouw van een paar huizen verderop. ‘We moeten er maar een punt achter zetten’, vond hij. Het houden van zoals het hoort in een relatie, was over. En hij was smoorverliefd. Voor mij was het duidelijk: als iemand twee keer vreemdgaat, is er niet veel meer te redden. Op deze manier wilde ik niet door.”

Nogal confronterend

“Ik was woest en verdrietig tegelijk, voelde me enorm verraden. Lars hield op geen enkele manier rekening met mijn gevoelens. En na alles wat hij al tussen ons had stukgemaakt, verknalde hij nu ook nog mijn zwangerschap én kraamtijd.

Ondanks mijn boosheid en verdriet, besloot ik  – heel rationeel – dat ik nu op mezelf, de kinderen en de baby in mijn buik moest focussen. Ik was hoogzwanger, kon me geen stress permitteren. De eerste week heb ik met mijn kinderen bij mijn ouders gelogeerd. Lars zat toen met de buurvrouw in ons huis op ónze bank. Die gedachte was haast niet te verdragen.

Gelukkig vond Lars al snel een appartement voor zichzelf. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, kwam hij met zijn nieuwe liefde Sam en Juul bij me ophalen. Ik kookte vanbinnen, maar liet niks merken. Ik kon mezelf wel laten leiden door woede, maar daar zouden de kinderen dan ook veel van meekrijgen. Dat wilde ik niet. Ik wilde het voor hen zo goed mogelijk doen.

We hebben snel co-ouderschap ingesteld, waardoor ik de laatste weken van mijn zwangerschap ook regelmatig alleen was. Dat was behoorlijk confronterend, maar ik greep die momenten ook  aan om erop uit te gaan.  Dan at ik bij mijn ouders, of ging ik koffiedrinken bij vrienden. Dat leidde me af. De middag waarop ik de kleertjes voor de baby aan het wassen en opvouwen was, heb ik keihard gehuild. Die laatste weken voor een geboorte zijn normaal zo bijzonder. Nu stond ik er helemaal alleen voor, terwijl mijn man het met de buurvrouw gezellig had.”

Makkelijke baby​

“Lars vroeg mij of hij bij de bevalling aanwezig mocht zijn. Hij hield al zo veel van dit kindje, zei hij. En hoe vreemd het misschien ook klinkt, ik wilde hem de geboorte van zijn kind niet ontnemen. En zo was hij er dus bij toen onze derde, Fenna, geboren werd. Mijn familie had er meer moeite mee dan ik. Ze konden zich er maar moeilijk overheen zetten dat hij mij verlaten had.

Ondanks alles heb ik in mijn kraamtijd enorm van Fenna genoten. De eerste maanden was ze, ondanks dat we co-ouderschap hebben, alleen bij mij.  Dat wilde ik graag, en ook omdat ik borstvoeding gaf. Ze was een heel makkelijke baby. Ik kon haar overal mee naartoe nemen, dus ging ik lekker veel met vriendinnen naar het strand of uit eten. Fenna sliep overal gewoon doorheen.”

Ook interessant: Ellens relatie liep op de klippen door onenigheid over ivf

​Stuk gelukkiger

“Lars zijn relatie met de buurvrouw heeft niet lang geduurd. Zij is weer terug bij haar man en ze doen alsof er niets is gebeurd. Wel heeft haar man besloten dat hun kinderen niet meer met Sam en Juul mogen spelen, wat soms nog best lastig is. Ze komen elkaar toch tegen in de straat. Wat mij betreft zijn hun kinderen gewoon nog welkom; zij  kunnen er toch niets aan doen dat het zo gelopen is? Lars en ik hadden een prachtige tijd samen, maar we waren bij nader inzien meer vrienden dan geliefden. Hij zocht toch altijd spanning. En hoewel ook hij dat grote gezin wilde, draaide ik er voornamelijk voor op. Ik heb te lang rekening met Lars gehouden. Ik zie in dat ik een stuk gelukkiger ben nu we geen stel meer zijn.

Het contact tussen mij en Lars verloopt gelukkig inmiddels goed. Ondanks onze breuk proberen we de kinderen zo veel mogelijk samen op te voeden. We zijn nu een jaar verder en sinds een paar maanden is er weer een man in mijn leven. We zien elkaar eens in de week en dat is prima zo. Ik hoef niet nog meer  kinderen en ook niet zo nodig meer met iemand samen te wonen. Zoals mijn leven er nu uitziet, bevalt het me wel. Als ik aan mijn relatiebreuk terugdenk, vraag ik me weleens af hoe ik het heb overleefd. Ik denk dat mijn nuchterheid mijn grote redding is geweest. En mijn liefde voor mijn kinderen. Want als het met hen goed gaat, gaat het met mij ook goed.”

Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.