Jessica raakte zwanger van haar collega: ‘Hij bood aan om de abortus te betalen’

3 juni 2024

Toen Jessica (31) haar nieuwe, en getrouwde, collega ontmoette, kon ze niet vermoeden dat ze anderhalf jaar later zwanger zou zijn van hem. “Hij zei: ‘Dan moeten we maar even een afspraak maken’.”

Jessica: “Toen ik Koen voor het eerst ontmoette schijn ik gezegd te hebben: wat een gladjakker. Ik herinner me dat niet, maar het zou best kunnen kloppen, want ik leerde Koen kennen tijdens een salesevent toen ik nog maar net als sales-assistent bij het bedrijf werkte en hij terugkwam van vakantie. Op dat event wás hij ook een gladjakker. Op en top de verkoper: brede lach, joviaal gedoe, charmant maar niet erg gemeend. Pas in de weken daarna, toen we meer en meer gingen samenwerken, leerde ik de echte Koen kennen en die was heel anders. Betrokken, geestig, beetje bravoure – alles wat ik leuk vond in een man. Hij was alleen nog iets: getrouwd. En vader van twee kinderen.
Omdat ik niets kapot wilde maken, hield ik me wat afzijdig toen ik merkte dat ik vaker aan Koen dacht dan normaal was bij een collega. Het kan niet, hield ik mezelf voor. Maar ondertussen stond ik ’s ochtends een halfuur te dubben voor de spiegel, besteedde ik meer tijd aan mijn make-up en zorgde dat ik altijd wel iets met Koen moest overleggen of bij hem moest brengen. Dan maakten we een praatje. Ik zag ook de blik waarmee hij naar me keek en voelde dat mijn moeite z’n uitwerking niet miste. Mijn ‘het kan niet want hij is getrouwd’ was rationeel, maar mijn verstand bestuurde me allang niet meer. Ik werd hopeloos verliefd op hem. En hij op mij.
Het begon met een licht flirterige toon op de mail, daarna stapten we over op WhatsApp, vaak tot diep in de nacht. Bij een nachtje weg met het bedrijf was er geen houden meer aan: ik belandde in zijn hotelkamer. Daarna was ik alleen nog maar verliefder. Koen maakte wel duidelijk dat hij zijn huwelijk niet op het spel wilde zetten. Dat accepteerde ik.”

Mijn maatje
“Koen en ik hadden het heerlijk samen. We spraken eens per week af, soms bij mij thuis, soms in een hotel. Dan deden we alles wat ik graag wilde en hij thuis niet mocht: wilde seks, rollenspellen, BDSM – ik hou wel van een beetje actie in bed. Maar het was niet alleen seks. We konden ook uren praten, lachen, beetje knuffelen. Hij voelde als mijn maatje. Over zijn huwelijk of onze toekomst hadden we het nooit.
Anderhalf jaar duurde mijn affaire met Koen al toen ik een keer ziek was en ergens wel dacht: zou de pil nog werken? Maar meer dan een vluchtige gedachte was het niet. Ik was ’m weleens vergeten, altijd zonder gevolgen. Dus nu vertrouwde ik erop dat hij gewoon zou werken. Toen ik een paar weken later buikpijn kreeg, me misselijk voelde en mijn borsten pijn deden, dacht ik niet meteen aan een zwangerschap. Maar toen ik een week overtijd was en alleen nog maar naar pindakaas verlangde, begon ik te vermoeden dat er meer aan de hand kon zijn. En jawel: ik was zwanger.
Ik was in shock, maar het was een leuke shock. Er waren duizend dingen om me zorgen om te maken, maar ik voelde me vooral zó goed en zó blij. Natuurlijk ging er echt wel even door mijn hoofd dat ik de zwangerschap kon laten afbreken. Ik had al langer een kinderwens, maar dan wel eentje voor ‘ooit’. Maar zo’n gedachte verandert snel als er een baby’tje in je buik zit – althans, bij mij. Het ‘ooit’ werd ‘nu’, en de gedachte dat ik dit levende wezen zou laten weghalen, was onverteerbaar. Ook al waren de omstandigheden niet zo geweldig, dit kind zou er komen. Met die beslissing kon ik er ook niet omheen: ik moest het aan Koen vertellen. Aan de ene kant natuurlijk omdat hij daar gewoon recht op had, het was zijn kind, zijn dna. Aan de andere kant hoopte ik heel erg dat hij door de zwangerschap voor mij zou kiezen – achteraf zie ik ook wel in dat dat ijdele hoop was, maar op dat moment wilde ik het zó graag. Ik wilde niet alleen een kind, ik wilde een gezinnetje met hém. Ik had hem geïdealiseerd als de perfecte man en de perfecte vader. En ik wist dat hij ook om mij gaf, hij had immers zoveel liefdesverklaringen in mijn oor gehijgd tijdens die nachten samen. Die moesten toch wel gemeend zijn?
Je voelt ’m misschien al aankomen, maar ik voelde ’m echt níét aankomen: het werd een verschrikkelijk gesprek. Ik had Koen bij mij thuis uitgenodigd. Het vaste recept: hij vertelde zijn vrouw een smoes en meldde zich bij mijn voordeur. Met het idee dat we een wilde avond samen zouden beleven. Maar deze keer had ik niet de koffer met seksspeeltjes voor hem in petto, maar een kopje thee en een bommetje. Koen keek verbaasd toen hij zag dat ik een hooggesloten jurkje en een donkere panty droeg, normaal wachtte ik hem op in een spannend pakje en liepen we meteen door naar de slaapkamer. ‘Is dit een rol?’ vroeg hij half grappend. ‘Speel je de kuise studente?’
Ik zei dat hij moest gaan zitten en maakte die thee. Met twee koppen sterrenmunt kwam ik terug uit de keuken. Koen voelde zich slecht op zijn gemak en ik besloot het meteen te zeggen: ik ben zwanger. Ik heb het niet getimed, maar ik denk dat hij me zeker dertig seconden heeft aangestaard. Koen is niet een man die je snel stil krijgt, maar nu was het gelukt. Als hij al eens in een ongemakkelijke situatie komt, is zijn reactie altijd een foute grap of hij begint te lachen, maar nu zat hij daar maar. Ik vond het bijna zielig voor hem, zo aangeslagen was hij. ‘Nou?’ vroeg ik een beetje zenuwachtig lachend. ‘Wat zeg je ervan?’
Eindelijk vond hij zijn stem terug en zei: ‘Dan moeten we maar even een afspraak maken. Als er kosten zijn voor de abortus, betaal ik die wel.’ Dat was het. Zo kil, zo zakelijk. Blijkbaar was dit alles, deze zwangerschap, dit kind, voor hem een hobbeltje dat weggenomen moest worden. En gelukkig had hij zijn creditcard om dat voor elkaar te krijgen. ‘Maar ik wil het niet laten weghalen’, zei ik. ‘Ik wil het houden.’ Met die woorden leek het wel alsof ik de lont aanstak van het dynamiet waarin Koen door mijn nieuws was veranderd. Hij sprong overeind en begon door de kamer te lopen, rennen bijna, met allemaal wilde armgebaren. ‘Geen sprake van!’ riep hij. ‘Je kan het niet houden. Ik heb al een gezin en ik wil niet nog een kind.’ Zo ging hij een tijdje door: ik had hem erin geluisd, dit was kwade opzet, ik was op geld uit, en was het eigenlijk wel van hem? Die laatste opmerking deed me het meeste pijn. Dat híj nou thuis nog een vrouw had met wie hij naar bed ging, betekende niet dat ík meerdere bedpartners had. Voor mij was er alleen maar Koen. Maar over dit punt ging hij lang door. Ik moest het maar eens aantonen allemaal. Is goed, zei ik. We doen een vaderschapstest.
Toen krabbelde hij terug. Geloofde hij toch wel dat het van hem was. Hij was natuurlijk bang dat het zwart op wit zou komen te staan en met zo’n uitslag kon ik uiteraard bij zijn vrouw aankloppen. Dat was uiteraard ook weer niet de bedoeling. Na zijn uitbarsting leek hij besloten te hebben dat je met stroop meer vliegen vangt dan met azijn en begon hij op me in te praten. Dat ik geen alleenstaande moeder moest willen zijn, dat dat niet bij me paste, dat ik mijn mooie carrière daarmee de nek zou omdraaien, dat ik op die manier geen gezin moest willen. Met ieder woord kwam mijn beslissing meer vast te staan: dit kind zou er komen. Als hij geen rol wilde in het leven ervan, zou ik dat accepteren. Maar niemand kon me afpakken wat ik had.”

Onenightstand
“Vanaf dat moment was het natuurlijk voorbij met de wilde nachten. Koen wilde nog een paar keer met me praten om toch te proberen me op andere gedachten te brengen en toen dat niet lukte, om er zeker van te zijn dat ik mijn mond zou houden naar de buitenwereld. Dat heb ik tot op zekere hoogte gedaan. Binnen het bedrijf weet men niet beter dan dat ik zwanger ben van een onenightstand die geen rol in het leven van mijn kind zal spelen. Het helpt dat Koen niet lang nadat ik zwanger bleek te zijn, een andere baan heeft gevonden. Dat is honderd procent het gevolg hiervan. Zo komen we elkaar niet elke dag tegen, we hebben uitsluitend per WhatsApp contact en dan nog sporadisch. Ik zal hem laten weten als ons kind is geboren, maar verwacht niet dat hij zal komen kijken.
Mijn omgeving kent het verhaal wel, maar die kennen Koen of zijn vrouw niet. Blijft over: mijn kind. Ik ben nu acht maanden zwanger en aan mijn standpunt dat mijn kind recht heeft te weten wie zijn vader is, is niets veranderd. Ik ga niet liegen tegen mijn dochter – inmiddels weet ik dat het een meisje is – en wil dat Koen ooit voor haar beschikbaar zal zijn zodat ze alleen maar weet wie hij is, waar ze vandaan komt. Hij wil dat niet, bang dat het allemaal uitkomt. Maar ik vraag verder niets: geen geld, geen co-ouderschap, niet of hij bij de bevalling wil zijn. Ik zal zijn vrouw en kinderen niets vertellen. Maar daarvoor kan hij dit ene wel terugdoen, vind ik. Mijn dochter wordt een keer tien, of zestien, of twintig, er komt een dag waarop ze vragen heeft over haar afkomst. Dan wil ik eerlijk tegen haar kunnen zijn. Koen mag het dan wel allemaal niet willen, op dit punt ben ik niet bereid te onderhandelen. Heel veel gaat op zijn voorwaarden, maar in dit geval gelden de mijne.
Soms sta ik bij het nu nog lege wiegje in de babykamer en voel ik de baby schoppen. Dan kan ik een groot geluksgevoel krijgen – ik krijg gewoon het allermooiste cadeau dat er bestaat. Maar er kan me ook een gevoel van gemis overvallen. Ik had het zo graag anders gezien, voor mijn kind, voor mij. Ergens ook voor Koen, die vastzit in een huwelijk waarin hij overduidelijk niet gelukkig is. Maar als ik iets heb geleerd inmiddels, is het accepteren. Ik kan de situatie niet veranderen, ik kan alleen maar mijn best doen de allerbeste moeder te zijn. Eén ding zal mijn kind niet tekort komen: ik heb zoveel liefde te geven. Als Koen er niet is om zijn deel te geven, dan geef ik wel voor twee.”

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.