Jiske: ‘Was ik maar nooit naar dat medium gegaan’

30 augustus 2023

Al tijden liep Jiske (49) te twijfelen: wel of niet naar een medium gaan? Ze wilde wel, maar durfde niet. Toen ze uiteindelijk ging, kreeg ze een verschrikkelijke boodschap te horen.

Jiske: “Toen ik binnenkwam, wilde ik al meteen weer weg. ‘Wat doe ik hier’, zei ik tegen Karin, de vriendin die met me mee was. Een medium? Ik? Ik vond de ruimte ook niet prettig. Kil en donker. Janine, het medium, was wel hartelijk. Ze verwelkomde ons met thee en we zaten eerst even te kletsen voor ze aan de reading begon. Ik vertelde haar dat ik nieuwsgierig was wat ze bij mij zou zien en voelen en dat ik voor mijn gevoel op een kruispunt in mijn leven stond. Mijn kinderen zullen over niet al te lange tijd uitvliegen, in mijn werk heb ik eigenlijk wel bereikt wat ik wilde – ik was zoekende naar een richting in wat voor mij voelde als een nieuwe fase in mijn leven die weldra zou aanbreken. Dat begreep ze heel goed, zei Janine, en daar kon ze mij mee helpen. Toen vroeg ze me om ontspannen te gaan zitten en begon ze met het ‘afstemmen’ op mij, zoals ze dat noemde.”

Zoekende

“Als je mij een paar jaar geleden had verteld dat ik naar een medium zou gaan, had ik je vierkant uitgelachen. Ik was helemaal niet bezig met spiritualiteit, al merkte ik dat steeds meer vriendinnen dat wel waren. Dat wekte mijn nieuwsgierigheid enigszins. Daar kwam bij dat mijn moeder 51 was toen ze overleed aan borstkanker. Dat ik inmiddels de leeftijd nader waarop zij is overleden, doet me al een tijdje erg nadenken over mijn eigen leven. En mijn eigen sterfelijkheid. Misschien heeft dat er ook mee te maken dat sinds enige tijd wat meer in spiritualiteit geïnteresseerd ben. Ik mediteer vaker en ik sta ook open voor verhalen van die vriendinnen die bijvoorbeeld een medium of paragnost hebben bezocht. Mijn gevoel dat het maar geldklopperij en gezweef was verdween en eigenlijk werd ik ook wel nieuwsgierig. Ik merkte steeds meer dat mijn vriendinnen er echt iets aan hadden. En dat het ook niet zo zwart-wit was als ik dacht. Een medium is geen waarzegger op een kermis die naar je hand kijkt en dan wat algemene dingen roept, die op iedereen van toepassing kunnen zijn. Een medium kan je doorgronden, kan levensvragen voor je beantwoorden en kan helpen om op het spoor te komen waar je wilt zijn. Meer en meer werd ik erdoor aangetrokken. Ik googlede weleens om te kijken of er een medium bij mij in de buurt zat. Elke keer twijfelde ik dan, maar uiteindelijk vond ik de stap om een afspraak te maken te groot. En als ik eerlijk ben: ook te eng. Tot ik vorig jaar na een gezellige avond met vriendinnen weer een aantal inspirerende verhalen had gehoord. Mijn vriendinnen probeerden me over te halen. Probeer het gewoon, één keertje. Kost je een uurtje. Baat het niet, dan schaadt het niet. En als je het niks vindt, ga je gewoon nooit meer. Dat is ook zo, dacht ik, en ik stemde in.”

Groot drama

“Het medium bij mij in de buurt bleek corona te hebben, dus zij kon voorlopig niet. Op internet vond ik iemand anders, die me erg aansprak. Op de site kwam ze kundig en, ondanks haar beroep, down to earth over. Die moet ik hebben, dacht ik, en ik maakte een afspraak. Omdat ik het toch wel spannend vond, ging Karin met me mee. Toen we binnenkwamen had ik dus al meteen spijt, ik weet niet goed waarom. Alsof ik een voorgevoel had. Maar ik ging natuurlijk niet weg. Ik was hier nu toch en ach, dat ene uurtje… Janine stak een kaarsje aan en we begonnen. Eerst ging het over wat algemene dingen. Hoe ze op mij zou afstemmen en wat ze dan voelde. Al snel had ze een connectie, zei ze. Met wie, dat wist ik niet. Janine keerde helemaal in zichzelf. Ik zie een groot drama in je leven, zei ze. Een groot verlies. Nou, dat klopte, dat moest het overlijden van mijn moeder zijn. Doordat ze dat zo snel en zo duidelijk zag, kreeg ik wat meer vertrouwen in haar. Blijkbaar kon ze écht iets. Achteraf denk ik: wie heeft er nu geen drama meegemaakt in zijn leven? Geen verlies? Iedere volwassene heeft toch wel een dierbare verloren. Een grootouder, een lieve buurvrouw, desnoods een huisdier – de term ‘verlies’ kan breed van toepassing zijn. Maar op dat moment kreeg ik het gevoel dat ze echt op mij kon afstemmen en verdween het gevoel dat ik zo snel mogelijk naar huis wilde. Ja, zei ik, en ik vertelde over mijn moeder die ik verloor toen ik 21 was. Janine knikte en bleef lang met haar ogen dicht zitten. ‘Ik stem af op je moeder’, zei ze toen. ‘Ik krijg veel energie door.’ Dat klopte ook, mijn moeder was een enorm levenslustige vrouw. Ik vond het mooi dat ze dat meteen kon voelen en werd helemaal warm van binnen. Had ze dan echt contact met mijn moeder? Voor ik het wist, zat ik al te huilen.”

Paniek en misselijk

“Maar na een paar minuten veranderde de sfeer. ‘Ik voel meer drama’, zei Janine. ‘En meer verlies. Als ik me op jou afstem, zie ik zwart. Dan voel ik onrust, en vallen.’Ik begon helemaal te trillen. Zwart? Vallen? Drama? Waar had ze het over? ‘Bedoel je dat er iets ergs staat te gebeuren?’ vroeg ik, hoewel ik het antwoord helemaal niet wilde horen.‘Ik kan je alleen maar vertellen wat ik voel en zie’, zei Janine. ‘Het is woest, dat weet ik zeker. Ik zie ook pijn.’ Ik was inmiddels behoorlijk in paniek. ‘Ga ik iemand verliezen?’ vroeg ik en ik werd gewoon misselijk bij de gedachte aan mijn man en onze kinderen van twintig en achttien. ‘Gaat dit om mijn gezin?’ ‘Nee’, zei Janine, ‘het is dichterbij.’ Dat begreep ik eerst niet. Wat kon er nu dichterbij zijn dan mijn gezin? Mijn beide ouders leven niet meer en met mijn zus ben ik niet zo close. Toen pas begreep ik wat ze bedoelde. ‘Gaat dit om mij?’ vroeg ik. ‘Dat is wel wat ik zie’, antwoordde Janine.”

Lees ook: Lezeressen vertellen: ‘Mijn meest spirituele ervaring ooit’

Schrikbeeld

“Ik raakte helemaal in paniek, het was echt heel naar. Huilen, trillen, ik had zelfs het gevoel dat ik geen adem kreeg. Stop, riep ik keer op keer. Stop hiermee! Janine deed haar ogen open en zei dat ze de connectie zou verbreken. Ze leek helemaal niet zo aangedaan door mijn reactie, of door wat ze had doorgekregen. Ze zat daar maar, een beetje te knikken, zo van: tja, het is niet leuk om te horen, maar wat kan ik eraan doen? Dat maakte me naast bang en verdrietig ook boos. Karin moest me vasthouden en uiteindelijk kalmeerde ik een beetje. Het schrikbeeld dat ik, net als mijn moeder, jong zou overlijden, daar ben ik altijd bang voor geweest. Dat ook míjn kinderen rond hun twintigste zonder moeder verder moeten. Dat ik er niet bij zou zijn op hun diploma-uitreikingen en bruiloften en dat ik nooit hun kinderen zou zien. Het verlies van mijn moeder is een pijnlijk trauma voor mij, en de gedachte dat de geschiedenis zich zal herhalen, is onverdraagbaar. Borstkanker komt in onze familie vaker voor, ook mijn oma en tante hebben het gehad. Een erfelijkheidsonderzoek is nooit gedaan, maar ergens denk ik: dat is wel erg veel toeval. Een gedachte die vast ook door angst is ingegeven, maar het is zeker niet onmogelijk dat een erfelijke component een rol speelt. Alles wat Janine had gezegd, raakte echt mijn allerdiepste angst.‘Ik wil naar huis’, zei ik tegen Karin en ik liep zo weg, die nare ruimte uit, de buitenlucht in. Daar werd ik gelukkig wat kalmer. Karin voelde zich hartstikke schuldig, dat ze me had overgehaald om eens een medium te proberen. Ze probeerde me gerust te stellen. ‘Het hoeft helemaal niets te betekenen’, zei ze. En: ‘Het is maar een gevoel, dat zij op een bepaalde manier interpreteert. Voor hetzelfde geld heeft het niets met jou te maken, of met jouw gezondheid. Het kan ook zijn dat het bedrijf waar je werkt binnenkort failliet gaat.’ Dat kan natuurlijk wel waar zijn, maar ik geloof niet dat dat was wat Janine bedoelde. Ze bedoelde wel degelijk mij en ze zei wel degelijk dat er iets heftigs te gebeuren staat.”

Nog niets gebeurd

“Het is nu driekwart jaar geleden dat ik bij haar was en er is nog niets gebeurd. Ik probeer er vertrouwen uit te halen dat alles bij hetzelfde is gebleven. En keer op keer zeg ik tegen mezelf: je vertrouwde haar voor geen meter, je had geen goed gevoel, waarom zou je haar woorden aannemen als de waarheid? Mijn man, die niets met spiritualiteit heeft, zegt dit ook tegen me. Hij begrijpt dat ik erg geschrokken ben, maar neemt het allemaal met een korrel zout. ‘Het einde van de wereld wordt ook al eeuwenlang voorspeld’, roept hij dan. Elke dag heb ik spijt, was ik maar nooit naar Janine gegaan, dan had ik nu nog gewoon rustig kunnen slapen. En schrok ik me niet kapot bij elk pijntje dat ik voel. Nu gaat het beginnen, denk ik vaak. Bij de huisarts ben ik in de afgelopen maanden al vaker geweest dan in de tien jaar hiervoor. Het beheerst mijn leven op een manier die ik helemaal niet wil. Met Janine heb ik nooit meer contact gehad. Ik heb haar niet gebeld, zij mij ook niet. Ergens vind ik het vreemd dat als iemand helemaal overstuur jouw praktijk uitloopt, je niet achteraf even contact opneemt om te vragen hoe het gaat. Karin zegt, net als mijn andere vriendinnen, dat het gewoon geen goed medium is. In de wereld van de helderzienden en paragnosten heb je een heleboel charlatans. Daarmee wil ik niets afdoen aan de mensen die echt goed zijn in wat ze doen en hun vak verstaan, want ik ben ervan overtuigd dat die er ook zijn en dat zij veel mensen heel goed helpen.”

Allemaal onzin?

“Karin probeert me over te halen om mee te gaan naar haar eigen medium. Zij zou mijn gevoel weg kunnen nemen door een echt goede reading te doen. Ik heb daar wel even over getwijfeld, want het zou fijn zijn als iemand me zou vertellen dat het allemaal onzin is en dat ik nog jaren en jaren te leven heb. Maar aan de andere kant durf ik het gewoon niet. Straks verandert er helemaal niets aan de boodschap. Nóg iemand die me vertelt welke rampspoed me staat te wachten, dat zou het alleen maar erger maken. Voor mij geen mediums meer.”

Lees ook: Van arts naar medium: ‘In het ziekenhuis zag ik overleden mensen door de gangen lopen’

Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.