Jo: ‘Mijn affaire met een collega kwam na de bevalling uit’

24 januari 2024

Jo (41) werd zwanger na een korte affaire met een collega. Ze hoopte dat haar man er nooit zou achterkomen dat hij niet de vader van het kind was. Naïef? “Drie uur na de geboorte verkleurde Stijn van lichtroze naar mokkabruin.”

Donkere nagelriempjes

“Maar zo ging het niet. Alhoewel ik een paar minuten na de bevalling écht dacht dat ik een blanke zoon had gebaard. Stijn was niet zo wit als zijn twee broers bij hun geboorte, maar had blauwe ogen en een licht tintje. Ik slaakte een zucht van opluchting. Mijn geheim was veilig. Niet wetende dat donkere kindjes soms blank worden geboren en binnen een paar uur of soms een paar dagen donkerder kleuren. Dat heeft te maken met pigment. Op dat moment had Roos, onze vaste kraamverzorgster, wél al gezien dat het een getint kind was. Zij zag dat aan zijn nagelriempjes en balletjes, die wel al hun uiteindelijke kleur hadden. Ze zei niks, heeft me alleen maar vragend aangekeken, maar dat hoorde ik pas later. Ik was samen met Rob en mijn oudste zoons te druk met het genieten van Stijn. Mijn prachtige, mooie baby… We overlaadden hem met knuffels en kusjes. Vooral Rob was uitzinnig van vreugde: hij had er weer een zoon bij! Maar dat blije gevoel hield hij niet lang.”

Toverbal

“Amper drie uur na zijn geboorte begon Stijn langzaamaan te verkleuren: van lichtroze kleurde hij naar mokkabruin. Zelfs zijn ogen werden per minuut donkerder. Gek genoeg had Rob het niet meteen door, maar ik zag het wel en mijn maag draaide ervan om. Met mijn pyjamamouw wreef ik over zijn armpje, alsof ik zo de kleur eraf kon poetsen. Onze jongste zoon maakte er grappige opmerkingen over. ‘Hé mam, Stijn lijkt wel een toverkauwgombal’, lachte Sem. ‘Eerst was hij roze en nu is hij bruin!’ Toen ik vervolgens in huilen uitbarstte en daar niet meer mee kon stoppen, stuurde Roos iedereen de kamer uit. Volgens haar waren dit kraamtranen en had ik nu ] behoefte aan rust. Ook al had ik mijn bevalling in een paar uurtjes geklaard, het was een flinke klus geweest en daarom was het goed als ik de baby even op mijn gemak kon voeden.

Niemand vond dat raar. Rob liet zich gewillig wegvoeren. Hij schonk een borrel in en ging trots iedereen appen over het heugelijke nieuws en plaatste berichten op Facebook. Ook de jongens vonden hun iPads weer belangrijker dan hun babybroertje. Toen iedereen weg was, vroeg Roos wat er aan de hand was. Ik wist wat ze bedoelde en nog steeds in tranen biechtte ik haar op dat ik drie keer een slippertje had gemaakt met mijn collega Angelo. Dat hij verantwoordelijk was voor Stijns huidskleur, maar dat mijn man en kinderen van niets wisten. En ik begon weer vreselijk te huilen.”

Lees ook: Daphne: ‘Onze vriendschap is over. Zij kon geen kinderen krijgen en ik wel’

Uitputtingsgevaar

“Roos is in die eerste dagen mijn reddende engel geweest. Zij heeft niet alleen Rob en de jongens meteen ingelicht, maar heeft ook het bezoek op afstand weten te houden met een smoes over uitputtingsgevaar. Alhoewel dat niet ver van de waarheid was. Ik voelde me doodongelukkig. Dit pure, prachtig mooie baby’tje hoorde geen stress te veroorzaken, maar alleen maar liefde te brengen. Ik voelde me een slechte moeder. Ik had er immers voor gezorgd dat zijn komst een heel gezin overhoop gooide.

Roos pleitte voor een rigoureuze aanpak. In één klap onze naaste omgeving de waarheid opbiechten over de echte vader van Stijn, zonder de naam van mijn collega te noemen: ‘Jo is heel dom geweest, ze heeft een behoorlijke fout gemaakt, maar daar is wel een prachtig kind uit voortgekomen dat recht heeft op zijn bestaan en op jullie liefde en aandacht.’ Uit angst dat ik in een postnatale depressie zou storten, zorgde ze dat ik zo min mogelijk mee kreeg van de reacties van anderen. Met mijn moeder heb ik een slechte band, dus die kreeg alleen een geboortekaartje, maar mijn zus scheen erg geschrokken te zijn en wilde het liefst meteen langskomen. Roos wist haar te sussen en haar ervan te overtuigen dat rust het enige was waaraan ik nu behoefte had. Uiteraard kon ze niet voorkomen dat Rob kwam vertellen wat hij van mijn acties vond. Hij was op zijn zachtst gezegd niet blij. Rob was woedend en verdrietig tegelijk. Woedend dat ik was vreemdgegaan en hem al die tijd had voorgelogen, maar vooral verdrietig dat ik hem had blij gemaakt met een kind dat niet van hem was. Ik had mijn man in twintig jaar huwelijk nog nooit zo wanhopig gezien.”

Gewoon papa

“Er zijn nu bijna negentien maanden voorbij. Onze familie, vrienden en buren kennen het geheim en zij reppen er nog nauwelijks over. De oudste kinderen weten het en hebben het ook geaccepteerd. Het is voor hen gewoon hun broertje, ik vind ‘halfbroer’ geen prettige omschrijving. Stijn zelf weet natuurlijk niets, daarvoor is hij te jong. Voor hem is Rob gewoon papa, net als hij dat voor zijn broers Menno en Sem is. We laten dat voorlopig zo. Het leven is al moeilijk genoeg. De biologische vader van Stijn, Angelo, heb ik inmiddels ingelicht. Hij was heel verbaasd, maar ook verward. Hij wist niet goed wat hij met de situatie aanmoest. Hij wilde zijn relatie niet kapotmaken, maar ook zijn zoon niet ontkennen. We hebben afgesproken dat hij op afstand blijft om de dingen niet ingewikkelder te maken. Zowel voor onze beide gezinnen als voor Stijn zelf. Als hij oud genoeg is, vertellen we hem het echte verhaal. Zodra hij vraagt naar zijn vader, is het vroeg genoeg hem eventueel met Angelo in contact te brengen. Ik hoef verder geen alimentatie. Angelo heeft Stijn ook niet erkend als zijn kind. Aangezien Stijn binnen mijn huwelijk met Rob is geboren, is Rob de wettelijke ouder van Stijn. Rob heeft daar ook niets aan willen veranderen. Angelo was het er helemaal mee eens. Of hij zijn vrouw al heeft ingelicht weet ik niet. Ons contact is minimaal. Ik heb zijn telefoonnummer. Op het moment dat ik hem moet bereiken, kan dat en dat is een veilig idee.”

Verwarrend

“Rob en ik hebben die eerste maanden na Stijns geboorte een verwarrend huwelijk geleid. Rob woonde half bij ons, half bij een vriend of zijn ouders. Soms was er weer even een opleving in onze relatie en sliepen we samen in bed, soms lag Rob thuis op de bank en dan vertrok hij weer voor een paar dagen. Het hing af van zijn stemming. Rob is heel gevoelig en kon maar moeilijk omgaan met de situatie. Hij is lang boos op me geweest, maar wilde niet scheiden. We rommelden maar wat aan en ik vond het prima. Ik hield en hou zielsveel van Rob en vond: alles beter dan uit elkaar. Gelukkig was Rob vanaf de allereerste dag superlief voor Stijn. En nog steeds behandelt hij Stijn niet anders dan de andere jongens. Hij is echt stapel op Stijn. En andersom net zo. Zodra Stijn Rob ziet, steekt hij zijn handjes naar hem uit en wil hij alleen nog maar bij ‘papa’ op schoot zitten. Als pasgeboren baby viel hij elke keer in slaap op de schouder van Rob en nog kan hij zich heerlijk tegen hem aan nestelen, zijn oogjes dicht doen en in slaap vallen. Het ontroert me elke keer weer.

Alle mensen die verder van ons af staan, zoals ouders op school en achterneven en -nichten, hebben we niets verteld. Natuurlijk vallen we op met ons bijzondere gezin: een blonde moeder, twee grote blonde jongens, allemaal met blauwe ogen, een grote vent met donker haar en donkere ogen en dan onze donkere baby. Toch krijgen we nauwelijks opmerkingen of vragen in de buurt. We wonen in een grote stad waar mensen erg op zichzelf leven en je gezinnen in allerlei soorten en maten ziet. En toen we deze zomer als gezin in Frankrijk waren, hoorden we eigenlijk alleen maar hoe schattig Stijn was en informeerde niemand naar zijn afkomst. Wellicht gingen mensen ervan uit dat hij geadopteerd is. Dat zou natuurlijk ook best kunnen. Rob en ik zijn allebei al wat ouder, zo raar zou dat niet zijn. Maar in elk geval hadden we een topvakantie. Daar aan de kust vormden we een hecht gezinnetje, waaraan een buitenstaander niets kon afl ezen.”

Wijze raad

“Met Rob en mij gaat het weer redelijk goed. Tijdens een ruzie kan het hij niet laten oude koeien uit de sloot te halen en gooit hij er een nare opmerking uit, waarbij hij duidelijk maakt dat hij mij nooit meer helemaal zal vertrouwen. Ook is hij een stuk jaloerser dan vroeger. Hij wil niet dat ik naar personeelsfeestjes ga. Als ik in zijn ogen langer dan noodzakelijk op mijn werk ben, krijg ik al een appje: ‘Waar ben je? Wanneer kom je thuis?’ Ik snap dat best. Ik heb zijn vertrouwen enorm beschaamd en het zal tijd kosten een stuk terug te winnen. Maar hij slaapt elke nacht weer bij me in bed en is lief voor me. Stijntje is een vrolijke, blije en knappe baby en zijn grote broers zijn supertrots. Eigenlijk gaat het met iedereen beter dan verwacht. De enige met wie het minder goed gaat, ben ikzelf. Ik ga gebukt onder een enorm schuldgevoel. En dan vooral naar Stijn toe. Natuurlijk ben ik niet trots op mijn vreemdgaan, maar dat kan ik voor mezelf nog wel verkopen. Het had weinig te betekenen, was meer een actie uit lust. Ik vind het verdrietig dat ik Rob pijn heb gedaan, maar ook Rob heeft weleens met een ander gezoend, zo biechtte hij op. Dat is niet hetzelfde als seks, maar betekent wel dat ook hij zijn moment van zwaktes heeft gekend.

Maar ik voel me wel schuldig dat ik mijn kind heb verloochend: ik wenste dat Stijn blank zou zijn, zodat ik door kon gaan met mijn leugen. Ik besef nu pas hoe fout dat is geweest. Dan had ik dus jaren en jaren door kunnen leven, zonder dat iemand iets wist, en dan had ik Stijn bewust voorgelogen. Ik vind dat zo slecht van mezelf. Soms is dat niet te verteren. Gelukkig heb ik nog steeds goed contact met Roos, onze kraamverzorgster van toen en de eerste die ik mijn geheim opbiechtte. Nog steeds bellen we veel en als ik me niet lekker voel, vind ik bij haar altijd een luisterend oor en wijze raad. Zij raadt me aan vooral te genieten van wat ik nu heb en niet steeds terug te kijken. Ze vertelt me elke keer weer dat iedereen me heeft vergeven. Nu moet ik dat zelf nog doen.”

Lees ook: Marijke: ‘De vriendin van mijn zoon is net zo oud als ik, dat is toch niet gezond?’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.