Joan hoorde één dag voor de bevalling dat haar zoon het downsyndroom heeft
30 augustus 2017
Joan (28) streefde lang naar het perfecte leventje. Dat veranderde een dag voor haar bevalling, toen ze hoorde dat haar zoon het syndroom van Down heeft. Ze had tijd nodig om dat te accepteren. “De eerste maanden wist ik niet wat ik met hem aan moest.”
Joan (28) streefde lang naar het perfecte leventje. Dat veranderde een dag voor haar bevalling, toen ze hoorde dat haar zoon het syndroom van Down heeft. Ze had tijd nodig om dat te accepteren. “De eerste maanden wist ik niet wat ik met hem aan moest.”
Joan: “Als mijn zoon Tommy (2) zijn armpjes om me heen slaat en me een knuffel geeft, ben ik de gelukkigste persoon op aarde. Dat gevoel overvalt me ook als ik met hem in de auto zit en we samen meezingen met een vrolijk liedje, of wanneer we dansen in de huiskamer. Maar zelfs als hij een dwarse bui heeft, ben ik stapelgek op hem.
Tommy is perfect zoals hij is. Elke dag overstelpt hij me met liefde. In zijn jonge leven heeft hij me ontzettend veel geleerd over mezelf. Ik durf echt te stellen dat ik door mijn zoon een leuker mens ben geworden.”
Het perfecte plaatje
“Het is misschien vreemd om over mezelf te zeggen, maar voor zijn komst was ik best oppervlakkig. Voordat Tommy in mijn leven kwam, streefde ik het perfecte plaatje na. Ik vond mijn uiterlijk heel belangrijk. Mijn schoenen en mijn shirtje koos ik altijd in dezelfde kleur. Zelfs mijn honden zagen eruit om door een ringetje te halen. Ik had twee koningspoedels, die perfect geschoren met een pluimpje in hun staart over straat paradeerden. Nu had ik ook een honden- trimsalon, dus ze waren mijn visitekaartjes. Ik maakte lange dagen in mijn zaak en ’s avonds stond ik achter de bar. In mijn vrije tijd ondernam ik leuke dingen met mensen van wie ik dacht dat ze mijn vrienden waren. Ik zeg bewust ‘dacht’, omdat ik met de meesten geen contact meer heb sinds Tommy’s komst.
'Door mijn zoon ben ik een leuker mens geworden'
Nieuwe vriendschappen
Ze zeggen weleens dat je in moeilijke tijden je vrienden leert kennen en ik denk dat dat waar is. Nadat Tommy werd geboren, zat ik een tijdlang slecht in mijn vel. Pas een dag voor de bevalling hoorde ik dat mijn zoon het syndroom van Down heeft. Het bericht overviel me enorm. Nu kan ik me er helemaal niks meer bij voorstellen, maar de eerste maanden van zijn leven wist ik niet wat ik met hem aan moest. Ik hield zielsveel van hem, maar ik was volledig lamgeslagen door de angst voor het onbekende. Ik kende niemand met deze handicap en piekerde me suf over Tommy’s toekomst. In die periode was ik niet die vrolijke Joan met wie je zo kon lachen. Ik trok er niet meer op uit en bijna al mijn contacten bloedden dood. Gelukkig ontstonden er ook nieuwe vriendschappen met mensen die oprecht geïnteresseerd in me waren.”
Lees het hele verhaal in Vriendin 35. Meepraten over dit onderwerp? Dat kan op ons forum.
