Jocelyn was drugsverslaafd: ‘Ik was een schim van wie ik ooit was’

Tekst: Redactie Vriendin

21 oktober 2022

Ze was altijd weg. Hangen op straat, stiekem roken in het park, Jocelyn (29) was liever elders dan thuis. Vanaf haar twaalfde ging het helemaal mis. Ze raakte verslaafd aan drugs en leefde daardoor jarenlang op straat. “Ik voelde me eenzaam, hulpeloos en kansloos.”

Jocelyn: ‘Ik was twaalf toen ik voor de eerste keer een lijntje snoof. Jong, ja. Maar ik kwam erachter dat ik op vrouwen viel en ontmoette in die tijd een meisje dat ook drugs gebruikte. Om indruk te maken op haar, ging ik overstag. Daar is het eigenlijk mee begonnen. Een drugsverslaving heb je niet van de een op de andere dag, het sluipt er langzaam in. Dronk ik alcohol, dan hoorde daar ook een lijntje bij. Daarna ging het van kwaad tot erger. Dat ik in de horeca werkte, hielp ook zeker niet mee.

Zoektocht naar liefde

Als kind kwam ik niks tekort. Ik kom uit een normaal gezin met een Indonesische vader en een Nederlandse moeder. Mijn vader was wel wat streng. Dat zat ‘m vooral in goed je best doen op school, de lat lag bij ons thuis dus best wel hoog. Ik heb ook altijd gesport, en ondanks dat ik gepest werd op de basisschool, verliep mijn jeugd redelijk normaal. Naarmate ik ouder werd en voor een andere middelbare school koos dan mijn klasgenootjes, veranderde dat. Ik heb altijd een hang naar spanning gehad en ik was in die tijd ook vooral op zoek naar een stukje liefde. Alleen deed ik dat op de verkeerde plekken. Ik was altijd weg, altijd buiten. Ik wilde aandacht, deed stoer en wilde gezien worden. Nadat ik op mijn twaalfde mijn eerste lijntje snoof, begon mijn leven langzaam te veranderen. Ik deed veel dingen stiekem, was van alles aan het ontdekken en vertelde niemand hoe mijn leven er écht uitzag.

‘Je kiest altijd voor de drugs’

Een lijntje snoof ik in combinatie met alcohol, en door mijn werk in de horeca werd dat natuurlijk alleen maar meer. Op een gegeven moment was ik bijna iedere dag aan het snuiven. Het werd een gewoonte, ik dacht er nauwelijks over na. Je denkt dat je niet meer zonder kunt functioneren, wat natuurlijk onzin is. Vanaf die periode is het helemaal geëscaleerd. Ik begon ook coke te roken, wat in mijn ogen echt als een eindstation voelde. Daar heb je nooit genoeg van, je wil alleen maar meer. ik belandde steeds verder in de put, werd het huis uitgezet en kwam op straat terecht. Mijn ouders konden niet meer met mij en mijn problemen omgaan. Logisch ook, ik was een schim van wie ik ooit was. De tijd die toen aanbrak was echt hels. Vier jaar lang leefde ik als een dakloze. Ik sliep en woonde in treinen en voelde me het grootste gedeelte van de tijd enorm alleen, kansloos en hulpeloos. Zelfs in de drugsscene was ik op zoek naar liefde. Maar dat vind je daar niet. Ben je verslaafd, dan kies je altijd voor de drugs.

Drugs en stelen

Leef je op straat, dan moet je op een of andere manier aan geld komen. Ik heb nooit andere mensen pijn gedaan, maar begon wel met stelen. Om die en andere redenen heb ik meerdere keren vastgezeten. Of ik dat erg vond? Niet echt. Het klinkt stom, maar ‘binnen’ was het gezellig, voelde ik me niet eenzaam en had ik routine. Je moet op tijd opstaan, werken, sporten. Mijn leven buiten de gevangenis was vele malen slechter. Maar ook dat ging na een paar maanden vervelen. Ik heb meerdere keren in detentie gezeten, maar de laatste keer, in 2017, kwam ik steeds meer tot het besef dat dit niet het leven is dat ik wilde leiden. Mijn medegevangenen zeiden ook vaak: jij en drugs en stelen? Dat past niet. Door zulke woorden begon ik anders langzaam anders naar mezelf te kijken.

Begin van nieuw leven

Tijdens de periode in de gevangenis heb ik de hele bijbel overgeschreven. Ik begon kracht te putten uit het geloof en kickte af van de drugs. Cold turkey, dat was pittig. Fysiek gezien ben je er na een week wel vanaf, maar coke is ook echt psychisch. In de tijd dat dit allemaal speelde overleed ook mijn oma, een ontzettend lieve vrouw. Dat voelde voor mij als dé druppel. Ik wilde veranderen, een fijn en normaal leven leiden. Toen ik vrij kwam besloot ik het roer compleet om te gooien. Ik heb me laten opnemen in een verslavingskliniek en volgde daar een programma van twaalf weken. Vervolgens kwam ik terecht in een begeleid wonen-traject en kreeg de kans om een zolderappartement te huren. Dat was het begin van een nieuwe start.

Knipbeurt maakt verschil

Wat me altijd heel erg leuk leek, was kapper worden. Na detentie ben ik daarom in de avond een kappersopleiding gaan volgen. Ik haalde er zoveel energie uit. Mensen mooi maken, een stukje zelfvertrouwen teruggeven, het is echt een ontzettend mooi vak. Twee jaar geleden trok ik de stoute schoenen aan en begon als zzp’er. Ik besloot het anders aan te pakken dan de reguliere kappers en begon mensen te knippen die dakloos zijn en door een moeilijke periode in hun leven gaan. Mensen die zichzelf niet kunnen verzorgen en zich verwaarloosd voelen. Precies zoals ik zelf vier jaar lang heb geleefd. Ik weet hoe het is om geen geld en geen dak boven je hoofd te hebben. Je voelt je niet gelijk aan andere mensen. Een knipbeurt kan op zo’n moment een heel groot verschil maken.

Grote waas

Mensen die hier komen, krijgen via de gemeente vouchers voor de voedselbank, een knipbeurt of bijvoorbeeld een kledingstuk uit de winkel. Ik vind het heerlijk om ze weer mooi de deur uit te sturen. Het is altijd positief, mensen zijn blij. Ik heb interessante gesprekken en kan me erg inleven in hun kant van het verhaal. In de kappersstoel komt veel los, ik voel me soms net een halve psycholoog, haha. Vertel ik hen wat ik heb meegemaakt en ook op straat heb geleefd, dan geloven ze het vaak niet. Door daar te staan, wil ik laten zien dat het goed kan komen, dat er altijd een weg terug is. Ik ben vanaf mijn 12e tot mijn 24e verslaafd geweest, en moet je me nu zien. Ik ben het levende bewijs van dat het nooit te laat is. Hoe ik terugkijk op al die jaren? Niet. Ik heb er niks aan en het is niet wie ik ben. Het voelt als een grote waas waarin het vooral draaide om leven en dood. Ik heb veel vrienden verloren aan een overdosis. Het is echt een hele strijd geweest om het juiste pad te vinden.

Valkuil

Had je me een paar jaar geleden verteld dat ik hier nu sta, dan had ik je hard uitgelachen. Dit was echt het laatste wat ik had verwacht. Ik ben hard aan het trainen om fysiek sterker te worden en deed onlangs zelfs mee aan een hardloopwedstrijd. Mijn familie? Die zie ik gelukkig weer. Het kostte tijd, vooral om het vertrouwen terug te winnen, daar moest ik echt mijn best voor doen. Maar het is gelukt, en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Soms denk ik weleens: van de 29 jaar heb ik bijna 14 jaar lang drugs gebruikt. Wat als het niet zo was gelopen? Wat als ik niet op straat had geleefd, hoe had mijn leven er dan uitgezien? Dat is een valkuil en die gedachtes moet ik zien te vermijden. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben. Als het anders was gelopen, had ik dit misschien wel nooit gedaan. Nu help ik andere mensen en ik ben van plan om mijn project in de toekomst steeds verder uit te bouwen, tot wellicht ex-gedetineerden bijstaan tijdens het re-integreren in de maatschappij. Vaak weten mensen die in een moeilijke periode zitten niet waar ze moeten beginnen. Maar een klein gesprek met iemand kan al een stap in de juiste richting zijn.

Tekst: Elke Agten
Foto: privébeeld

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.