Jokes man gaf een nier aan haar ex-man: ‘Hij twijfelde geen seconde’

11 september 2023

Joke (58) is dolgelukkig met haar grote liefde Jean-Paul (58). Met haar ex-man Peter (73), vader van haar twee volwassen zoons, heeft ze een heel goed contact. Toen Peter een nier nodig had, twijfelde Jean-Paul geen seconde. “We gunnen elkaar de wereld.”

Joke: “Ik moest nog achttien worden toen ik Peter ontmoette. Hij was 32, een heel stuk ouder en misschien dat hij daardoor ook meteen als mijn veilige haven voelde; mijn jeugd was niet veilig. Peter kwam op het juiste moment in mijn leven. Hij was en is een waanzinnig lief persoon. Peter is superbetrouwbaar. Natuurlijk kregen we volop reacties uit onze omgeving. Mensen vonden mij veel te jong en Peter te oud. We trokken ons daar niets van aan.
Bij Peter kwam ik tot rust. Hij heeft me vrijwel letterlijk van straat geplukt. Ik had geen opleiding en geen werk. Toen ik bij hem was, ben ik naar school gegaan. Ik vond een baan en kreeg vriendinnen, mijn wereld werd steeds groter. Peter heeft wat moeite met sociale contacten, hij is heel onzeker en verlegen. Ik was zijn wereld. Doordat ik mijn vleugels meer en meer uitsloeg, dreef ik van hem af. Ons huwelijk werd steeds meer een vriendschap gebaseerd op respect en vertrouwen.  Op den duur wist ik dat dit niet voldoende was, maar ja… verlaat zo’n lieve man maar eens.
Ik wilde heel graag kinderen en het goed doen, de cirkel van mijn eigen onveilige jeugd doorbreken. We kregen twee zoons en Peter bleek een fantastische vader. We hadden een vrij normaal gezinsleven. Ik werkte in de terminale nachtzorg en Peter werkte overdag. Naar mate mijn kinderen ouder werden, kreeg ik meer last van mijn eigen kindertijd. Ik kreeg EMDR-therapie en daar kreeg mijn eetstoornis de overhand, waarvoor ik in een eetkliniek terechtkwam. En daar ontmoette ik Jean-Paul.”

Elkaar steunen

“Jean-Paul was mijn groepsgenootje. Ook hij kampte met eetproblematiek, we hadden een klik. Ik leerde mezelf door de therapieën beetje bij beetje kennen en dat was een heftig proces. Ik moest toegeven dat ik niet meer gelukkig was met Peter, hoe verdrietig dat ook was. Met Jean-Paul kon ik goed praten, hij was aardig, we hadden een vriendschap, maar meer ook niet.
Ook het huwelijk van Jean-Paul was al langer niet goed meer en tijdens de therapie werd dat ook steeds duidelijker. Ook hij was niet gelukkig meer, maar het is niet altijd makkelijk om daar iets mee te doen. Na de therapie gingen we allebei terug naar onze gezinnen.
Omdat we nog steeds geen knoop doorhakten, vielen we al snel weer terug in verkeerde eetgewoonten. Want als je doet wat je deed, krijg je wat je had. [begin cursief]Zullen we elkaar steunen?[eind cursief] stelden Jean-Paul en ik elkaar via de app voor. En zo moedigden we elkaar aan een tussendoortje te nemen of een extra boterham te smeren. We spraken twee keer af en ook dat was puur vriendschappelijk.”

Waanzinnig verliefd

“Toen de Top2000 op de radio kwam, nam ons contact in intensiteit toe. Muziek is voor ons allebei een grote liefde. Enkele maanden later spraken we weer in real life af, dat is nu acht jaar geleden.
De dag erna ontving ik een appje waarin Jean-Paul opbiechtte dat hij waanzinnig verliefd op mij was. Het dak ging er bij mij af, die woorden braken iets open, waarvan ik zelf niet wist dat het er was. Dat weekend hakten we die bekende knoop door, Jean-Paul als eerste – overigens had hij dat aan de voorkant niet tegen mij verteld. ‘Jean-Paul gaat scheiden’, vertelde ik Peter, toen ik het wél wist. Peter was op de hoogte van onze vriendschap. ‘Heeft dat consequenties voor ons?’ wilde hij weten. Ik antwoorde alleen maar met: ‘Ja’
Ik koos voor mezelf, ten koste van Peter en dat vond ik afschuwelijk. Maar ik kon niet anders. Ik heb nog zes weken bij Peter en de kinderen gewoond. Hij probeerde mij te overtuigen bij hem te blijven. Hij was boos, wat ik begreep. Dit had tijd nodig. We spraken af het boven alles zo goed mogelijk te doen voor de kinderen. Peter wilde Jean-Paul aanvankelijk niet zien. Toen de relatie van onze oudste zoon stuk liep, belde Peter of ik kon komen. ‘JP is alleen nu bij me’, antwoordde ik. ‘Neem maar mee’, zei hij. En zo kwam het dat Peter en Jean-Paul voor het eerst met elkaar spraken. ‘Hij is eigenlijk best wel aardig’, zei Peter na afloop. Dat kon ik alleen maar beamen. Vanaf toen ontstond er een goed contact tussen ons drietjes.”

Team vier voor een nier

“Peter is nierpatiënt. Ik heb hem ooit beloofd dat ik hem, als hij een nier nodig heeft, een nier zal geven. Dat aanbod stond ook nog nadat we uit elkaar waren gegaan. In de periode dat de mannen elkaar voor het eerst ontmoetten, ging het met Peters gezondheid niet zo goed en het werd ook steeds slechter. Het contact tussen ons drietjes werd in die periode alleen maar beter.
Toen duidelijk werd dat Peter echt een nieuwe nier nodig had, zijn we met z’n vieren naar een voorlichtingsavond gegaan: Peter, onze vriendin Carolien, Jean-Paul en ik. ‘Team vier voor een nier’ noemden we onszelf gekscherend. Jean-Paul kwam als beste match uit de onderzoeken. Hij twijfelde geen seconde. Al met al heeft het vanaf het moment van overwegen tot de donatie nog anderhalf jaar geduurd, zolang duurt dat traject nou eenmaal – er zijn heel wat onderzoeken voor nodig.
Peter vond het direct een heel goed plan, ik voelde me toch wat bezwaard. Een nier doneren is niet zomaar iets… en dan ook nog aan mijn ex? De beredenering van Jean-Paul was: ‘Met mijn nier kan ik vier mensen heel blij maken; Peter, Joke en de kinderen.’’ En hij maakte mij daarmee ook echt blij, want ik hou nog oprecht van Peter.”

Zenuwslopend

“Eerst werd de zieke nier van Peter verwijderd, waar hij van moest herstellen. Bovendien was er in die periode corona, waardoor alles nog meer vertraagd werd. Toen het eindelijk zover was, december 2020, gingen beide mannen naar het Erasmus MC in Rotterdam, de donor gaat altijd naar de ontvanger toe. De dag van de operatie was zenuwslopend. Ik zat thuis te wachten tot de arts mij belde om te zeggen dat alles goed was gegaan en dat de nier bij Jean-Paul was verwijderd. Ik snelde naar het ziekenhuis en zag een hoopje ellende in bed liggen, maar gelukkig knapte hij snel op.
Toen was het nog wachten op het nieuws dat de nier ook goed bij Peter was geïmplanteerd en of hij zou werken. Ik was nog nooit zo blij geweest toen ik hoorde dat hij zelf kon plassen. De dag na de operatie kon Jean-Paul zelfstandig al op bezoek bij Peter en konden ze elkaar feliciteren met een geslaagde operatie. Jean-Paul mocht de dag daarna alweer naar huis, Peter moest nog twee weken blijven om de nier te monitoren en zijn medicijnen in te regelen.
Na de operatie is Peter een paar weken bij Jean-Paul en mij in huis geweest om op krachten te komen. We zorgden na de scheiding nog steeds voor elkaar. Peter gaat met ons mee op vakanties en toen onze oudste zoon Jeroen in Kopenhagen werkte, hebben we hem daar met z’n drietjes opgezocht. Als er iets met de kinderen is, bel ik Peter als eerste. Ik kan in principe ook alles met Jean-Paul bespreken, maar Peter kent de kinderen het best en we blijven samen de ouders. Als de kinderen jarig zijn, kopen we met z’n allen een gezamenlijk cadeau. We horen echt bij elkaar.”

Dankbaar

“Ik vind vechtscheidingen moeilijk te begrijpen. Peter en Jean-Paul zijn mijn verleden, het heden en de toekomst bij elkaar. Het zou me zoveel energie kosten in onmin met elkaar te leven. Van onze vriendschap krijg ik juist energie. Natuurlijk kun je zo’n band wel willen, je hebt ook je ex- en nieuwe partner nodig om het te bewerkstelligen. Wat dat betreft ben ik verschrikkelijk trots op Peter én Jean-Paul. Bij een vechtscheiding verliest een kind vaak een ouder en bij een liefdevolle scheiding kan het kind er iemand bij krijgen die zijn wereld verrijkt.
Peter is over zijn eigen schaduw heengestapt en dat kan niet iedere man. Trots kan je enorm in de weg staan. In het dorp is behoorlijk over mij geroddeld. Mensen wilden van Peter weten wat er nou precies gebeurd was. ‘Heeft Joke je verlaten?’ vroegen ze dan, op zoek naar sensatie. ‘Dit gaan we niet doen, we gaan niet over Joke roddelen. Dat heeft ze niet verdiend’, antwoordde hij dan. Daar ben ik hem ontzettend dankbaar voor.”

Ongelooflijk trots

“Dat Jean-Paul zijn nier aan Peter heeft gegeven, past helemaal bij zijn persoonlijkheid. Ergens kwam het voor mij niet als een verrassing. Ook op hem ben ik ongelooflijk trots. Mijn zoons zijn dol op Jean-Paul, met Vaderdag kopen ze net zo makkelijk voor hem als voor Peter een cadeautje. Ik kan daar heel gelukkig van worden, dit is hoe het in mijn ogen hoort en dat gun ik iedereen die een huwelijk heeft moeten opbreken.
Peter en Jean-Paul zijn inmiddels echt vrienden van elkaar geworden. Ze hebben veel respect voor elkaar en appen regelmatig. Jean-Paul vindt het totaal niet bijzonder wat hij gedaan heeft. ‘Zorg nou maar gewoon goed voor die nier’, heeft hij erover gezegd. Er worden wat dat betreft weinig woorden aan vuil gemaakt.
Iedereen die ons ziet, weet dat we een drie-eenheid zijn. Dat blijven ze bijzonder vinden. Ik vind elkaar de tent uitvechten dan weer heel bijzonder. Het was de moeilijkste beslissing in mijn leven van Peter te scheiden, maar wel de beste. Wij knuffelden nooit, we zeiden nooit dat we van elkaar hielden. Daarmee gaven we onze kinderen niet het juiste beeld van wat een huwelijk een huwelijk maakt.
Dat is bij mij en Jean-Paul wel anders. Wij zijn knetterverliefd, nog steeds. Door te scheiden, heb ik de kinderen laten zien dat het goed is voor jezelf te kiezen, als je de rotzooi die je maakt maar goed opruimt. We hebben met z’n allen het verdriet weten te beperken. Het mooie is dat ik Peter nu eigenlijk leuker vind dan toen ik nog met hem getrouwd was. We gunnen elkaar de wereld en ik hoop dat ik met ons verhaal andere ex-partners kan inspireren met net zo veel liefde door te gaan.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Mariel Kolmschot
Visagie: Nicolette Brøndsted

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.