Juf Kiet geeft les aan vluchtelingkinderen
18 oktober 2017
Misschien heb je ’m wel gezien: de hartverwarmende documentaire over juf Kiet, die kinderen uit oorlogsgebieden en migranten wegwijs maakt in Nederland. Wie is Kiet en wat drijft haar? “Mijn hart maakt een sprongetje als ik merk dat de taalknop omgaat bij een leerling.”
Misschien heb je ’m wel gezien: de hartverwarmende documentaire over juf Kiet, die kinderen uit oorlogsgebieden en migranten wegwijs maakt in Nederland. Wie is Kiet en wat drijft haar? “Mijn hart maakt een sprongetje als ik merk dat de taalknop omgaat bij een leerling.”
Ghazan, ga eens op je billen zitten!’ roept juf Kiet. Ze loopt met grote passen naar een jongen wiens benen een eigen leven leiden. Hij tilt ze op, strekt ze uit, wiebelt en schommelt op zijn stoel.Voorzichtig maar streng schuift ze hem in de juiste houding aan zijn tafeltje. Ongestoord gaat hij verder met zijn rekensommen, terwijl zijn voeten weer beginnen aan een nieuwe dans.
Extra aandacht
“Ik sta al 42 jaar voor de klas en de meeste kinderen komen er wel. Daar hoef je als leraar niet veel aan te doen”, vertelt Kiet.“Het gaat juist om dat kleine groepje dat een steuntje in de rug nodig heeft. Voor die kinderen kun je het verschil maken en daarom voel ik me zo aangetrokken tot jongens en meisjes die wat extra aandacht kunnen gebruiken.”
Sinds september heeft Kiet een nieuwe klas met leerlingen van zes tot tien jaar. En de gedragsproblemen die ze tegenkomt, zijn niet mals.“Dat is logisch als je bedenkt dat dit de kinderen zijn van vluchtelingen die pas relatief laat konden vluchten. Ze hadden simpelweg het geld niet om eerder weg te gaan en hun overtocht was daardoor vaak extra zwaar. Zo heb ik een jongen in de klas die samen met zijn zusjes, nichtje en oma is gevlucht. Zijn ouders bleven achter in Syrië en hij weet niet of hij ze ooit nog zal zien. Samen met zijn familie verbleef hij maandenlang in kampen en gym- zalen. Je kunt je voorstellen dat hij verdrietig en verward is. Ik veroordeel het dan ook niet als kinderen in de klas gefrustreerd raken en soms tafels en stoelen omvergooien. Ze vertonen het gedrag dat hoort bij wat ze hebben meegemaakt.” Kiet vindt het belangrijk om de kinderen zo snel mogelijk weer in een ritme te krijgen. “Ze vinden veiligheid en structuur in regels. Daarom stel ik duidelijke grenzen en corrigeer ik waar nodig. Dat lijkt misschien streng, maar naarmate het jaar vordert, begrijpen ze steeds beter wat wel en niet de bedoeling is, waardoor er rust in de klas ontstaat. Omdat de kinderen veel hebben meegemaakt, zijn ze vaak bang dat hun gedrag, en mijn reactie daarop, ten koste gaat van onze relatie. Daarom eindig ik de dag altijd positief met een compliment of aai over de bol.”
‘De kinderen veiligheid bieden, dat vind ik het allerbelangrijkste’
‘Lieve kinderen, we gaan de ‘oe’ klank oefenen’, zegt Kiet. Voor een groot, digitaal scherm zitten jongens en meisjes te wiebelen op hun stoelen.‘Juf, mag ik beginnen?’ roept er een in helder Nederlands. Op het scherm verschijnt een plaatje vol voor werpen en dieren.‘Poes!’ roept een meisje.‘Ik zie een poes!’ Ze mag naar voren komen om de ‘oe’klank met haar vinger naar de tekening te slepen.‘Koe, hoed, koek, stoep, boef’; iedereen komt aan de beurt. Een jongen steekt enthousiast zijn duim omhoog, terwijl zijn buurman een pistool vormt met zijn vingers en schiet.‘Niet doen!’ roept juf Kiet.‘Geen geweer, dat hebben we afgesproken.’
Beloond met een Gouden Kalf
De documentaire De kinderen van juf Kiet won op 29 september dit jaar een Gouden Kalf. Zelf is Kiet daar nuchter over, want ze vindt dat alle eer moet uitgaan naar de kinderen uit haar klas. Heb je de documentaire nog niet gezien en ben je nieuws- gierig geworden? Je kunt hem nog terugkijken via www.npo.nl.
