Kate viel 86 kilo af om te kunnen paardrijden

2 december 2024

Haar droom was rijden op haar eigen paard Ozzy. Dat was motivatie genoeg om iets te bereiken wat daarvoor niet lukte. Kate (28) verloor op eigen kracht 86 kilo. “Toen ik eenmaal in het zadel zat, huilde ik tranen van geluk.”

Kate: “Het moment dat ik mijn paard Ozzy voor het eerst zag, zal ik niet snel vergeten. Ze was toen nog een veulen van een halfjaar oud. Ik liep de stal in en liet haar moeder eerst aan mijn hand ruiken. Daarna kwam Ozzy achter haar moeder tevoorschijn. Ze liep naar me toe, rook ook eerst aan mijn uitgestoken hand, en drukte me daarna tegen de muur van de stal – als een soort blije puppy die hallo kwam zeggen. Daarna kroop ze bijna bij mij op schoot. Ik begon haar te aaien, Ozzy had toen al een hoog knuffelgehalte. Maar ze gaf duidelijk aan waar ze wel en niet geaaid wilde worden. Toen dook ze weer achter de rug van haar moeder. Ik dacht: dit is een paard met een eigen willetje. Het klinkt misschien raar, maar het was alsof ik haar aura voelde. Ik was op slag verliefd.”

Spiegelen

“De liefde voor paarden heb ik van huis uit meegekregen. Mijn moeder was een paardenmeisje, en ze droeg die liefde over op mij en mijn zusje. Mijn tante had ook een paard, ik wilde altijd graag bij haar langs. Dus niemand keek vreemd toen ik op achtjarige leeftijd op de manege leerde paardrijden. Waarom ik zo van paarden hou? Ze zijn altijd zo eerlijk. Paarden ‘spiegelen’, zoals ze dat noemen, daarom worden ze ook vaak ingezet bij mensen met een beperking en mensen met autisme. Het lijkt alsof paarden jouw energie aanvoelen. Als ik met een slecht humeur naar de stal ga omdat ik een vervelende dag op mijn werk heb gehad, of ik heb thuis ruzie gehad, doet mijn paard ook vervelend. Alsof ze wil zeggen: donder op, zo wil ik niet met jou werken. En als je verdrietig bent of je niet fijn voelt, doet ze juist haar best om je weer vrolijk te krijgen. Ik ben als kind veel gepest, maar een paard heeft geen oordeel. Dat voelde als klein meisje al fijn.”

Eetverslaving

“Ongeveer in dezelfde periode als toen ik op paardrijles ging, werd mijn oma ziek. Ze had borstkanker. Ik ben nogal nieuwsgierig aangelegd en als mijn oma door de thuiszorgmedewerkers werd verzorgd, was ik erbij. Ik was negen toen ze overleed. Ik voelde me zo verdrietig. Vanaf dat moment ben ik mijn emoties weg gaan eten. Als je eet, hoef je niet te praten, was mijn idee. En ik wilde niet praten over mijn verdriet, ik bleef liever een gesloten boek. Maar daardoor ontwikkelde ik wel een eetverslaving. Ik werd zwaarder en zwaarder. Zoals ik al aangaf: ik werd er op school mee gepest dat ik zo zwaar was. Een aantal jaar later werd mijn moeder ziek, zij kreeg ook kanker – ze is inmiddels kankervrij, gelukkig – en weer at ik mijn emoties weg. Tegen de tijd dat ik een jaar of vijftien was, woog ik 153,7 kilo. Ik voelde me doodongelukkig. Mijn buik vond ik afschuwelijk, die probeerde ik zo veel mogelijk te bedekken. T-shirts droeg ik liever niet, je zag mij altijd alleen met wijde kleren.
Mijn vriend Jeroen en ik ontmoetten elkaar in die tijd. Hij vond mij mooi zoals ik was en hield van mij, of ik nu dik of dun was. Voor hem hoefde ik dus niet af te vallen. Toch wilde ik dat zelf wel graag. Ik heb allerlei diëten geprobeerd, maar niets hielp. Soms viel ik wel wat af, maar dat kwam er net zo hard weer aan. Fysiek had ik niet veel last van mijn overgewicht. Ik was sterk, ik kon prima hele stukken lopen en het huishouden doen. Ik transpireerde alleen enorm veel. Ik werk in de zorg, ik ben verzorgende IG. Tijdens de coronaperiode moesten we van die beschermende pakken aan. We waren van top tot teen bedekt, compleet met mutsen en maskers, we zagen eruit als een soort aliens. Na onze dienst moesten we ons omkleden in een tent, vanwege de angst voor besmetting. Als ik mijn pak uitdeed, was ik daaronder zeiknat, en tja, dat ruik je. Een collega zei een keer: ‘Jeetje Kate, heb je het warm?’ Ik schaamde me dood. Het was een moeilijk moment. Maar ook dat motiveerde me niet om het afvallen echt door te zetten.”

Meteen verkocht

“Vijf jaar geleden wilde ik heel graag een eigen paard. Ik was eraan toe: jarenlang had ik op maneges rondgehangen, nu vond ik het tijd dat ik een paard voor mezelf kreeg. Ja, dat is geen goedkope hobby. Maar Jeroen is dol op oude auto’s, daar gaat ook een hoop geld in zitten. Via Facebook legde ik contact met een fokker die ik al kende. Ik had een wensenlijstje: zo was ik vooral op zoek naar een volwassen paard dat ik kon trainen. Ik vroeg of de fokker mij op weg kon helpen. Ze antwoordde dat ze het perfecte paard voor mij had. Op haar Facebook zag ik Ozzy toen voor het eerst op foto’s. ‘Maar dat is een veulen’, zei ik. ‘Kom nou maar eerst kijken’, zei de fokker. Dat deed ik, en ik was meteen verkocht. Op 29 september 2019 kocht ik Ozzy. Ik was dolgelukkig met haar. Ik had haar gekocht om te trainen, niet om zelf op haar te rijden. Dat zou ik bovendien niet eens kunnen, daarvoor was ik veel te zwaar. Maar langzaam maar zeker leek het me geweldig als ik haar ooit wél zelf zou kunnen berijden. Ik weet nog dat Ozzy twee jaar oud was. Ze was al een groot paard en ik liep een rondje met haar in de bak. Op dat moment ging de knop om. Ik wilde afvallen. Met als doel om ooit niet meer naast Ozzy te lopen, maar om echt op haar te rijden. Het werd mijn droom, en ik ging alles op alles zetten om ervoor te zorgen dat die droom zou uitkomen.”

Een gevecht

“Ik ging me verdiepen in het onderwerp calorietekort. Kort gezegd kwam dat er bij mij op neer dat ik drieduizend calorieën per dag innam, en ik ervoor wilde zorgen dat ik elke dag driehonderd tot vijfhonderd calorieën minder tot me nam. Dat zou betekenen dat mijn lichaam zijn reserves moest aanspreken. Tegelijk wilde ik aan krachttraining doen op de sportschool om mijn spieren te trainen. Heel eerlijk: het was niet altijd makkelijk om af te vallen. Van de stress ging ik nagelbijten, ik heb mijn vingers half opgeknaagd, zo ongeveer. Het was zo lastig om alles wat ik lekker vond, te laten staan. Jeroen verstopte dingen voor mij in huis, en pizza at hij alleen als hij met anderen uit eten ging. Dat hielp. Ik had ook houvast aan de app waarmee ik mijn calorie-inname bijhield. Maar ik zag niet altijd resultaat op de weegschaal. Dat kwam deels door de sportschool. Spieren zijn zwaarder dan vet en soms moest ik dat echt tegen mezelf zeggen als ik weer eens jankend op de weegschaal stond omdat ik was aangekomen in plaats van afgevallen. Echt: elke kilo was een gevecht.
Maar toen ik dertig kilo was afgevallen, begon ik het echt te zien. Het werd opeens wat leuker om kleren te kopen. Ik kon zelfs bijna de kleren van mijn zusje aan, die altijd het dunnetje van de familie is geweest. Dat motiveerde me om door te gaan. Twee jaar geleden woog ik 85 kilo. Mijn doel was om er nog tien kilo af te krijgen, maar met dit gewicht kon ik wel voor het eerst op mijn paard Ozzy rijden in de paardenbak. Dat was zo’n emotioneel moment. Ik was ontzettend zenuwachtig. Daarom hield de fokker haar vast, zodat ze daar rustig van zou worden en niet mijn energie zou overnemen. Toen ik eenmaal in het zadel zat, kon ik alleen maar de hele tijd ‘o, jeetje’ zeggen. Ik moest erg huilen. Maar het waren tranen van geluk. Het was me gelukt. I did it!”

Nieuwe droom

“De laatste tien kilo heb ik er ook nog af gekregen. In februari ben ik geopereerd aan mijn buik. Dat scheelde drie kilo aan loshangend vel. Omdat ik er een aantal jaar over heb gedaan om af te vallen en tegelijk aan krachttraining heb gedaan, zijn mijn armen en benen wel prima in proportie. Ik weeg nu zo’n 67 kilo – het schommelt een beetje, al naar gelang de periode van de maand, maar dat hoort erbij. Ik ben er best trots op dat ik op eigen kracht 86 kilo ben afgevallen. Bij het gewicht dat ik nu heb, voel ik me happy. Over een aantal jaar ben ik dertig, en ik heb het gevoel dat ik eindelijk leef. Of ik nu een nieuwe droom heb, nu die ene droom al is uitgekomen? Jazeker, die heb ik. Het lijkt me geweldig als Jeroen me eindelijk ten huwelijk vraagt, en dat hij dan met een oude auto naar onze bruiloft rijdt, en ik op Ozzy. Ik denk zomaar dat dat ook zo’n moment gaat zijn waarop ik het niet droog ga houden. Eigenlijk weet ik dat wel zeker.”

Tekst: Ella Mae Wester
Foto: Yasmijn Tan, Roos Beltman (zwart-witfoto), privé-bezit
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.