Katinka ging voor een tweede, maar kreeg een drieling

Tekst: Redactie Vriendin

3 oktober 2022

Het zal je maar gebeuren: je bent zwanger van je tweede kind, blijken er tijdens de echo dríe hartjes te kloppen. Het overkwam Katinka: op 16 mei 2022 beviel ze van haar drieling Ezra, Mila en Rana. ‘Toen we net thuiskwamen, dacht ik: hoe gaat we dit in vredesnaam doen?’

Gisteren ging ze voor het eerst met haar drieling naar buiten. Twee baby’s in de bovenste reiswieg van de kinderwagen, eentje onderin. Katinka: “Je had ons moeten zien, we waren een regelrechte attractie. We werden ook iedere vijf meter op straat aangesproken.” Lachend: “Gelukkig was ik bijtijds vertrokken, maar die extra tijd mag ik voortaan wel incalculeren.”
Dat ze gemiddeld maar twee uur per nacht slaapt sinds de geboorte van haar drieling (op het moment van het interview vijf weken geleden), is niet aan Katinka af te zien. Integendeel. Op alle foto’s en filmpjes die ze op social deelt, straalt ze. Katinka grinnikt. “Leuk dat je het zegt, want zo voel ik me totaal niet. Met een peuter en een drieling is er ’s nachts altijd wel iemand wakker. Afgelopen nacht zelfs iederéén. De drieling liet continu hun speen vallen en als klap op de vuurpijl werd onze peuterdochter Aylin wakker – zij sliep uiteindelijk tussen ons in.” Tijdens het interview slapen alle kinderen wél. Een hele prestatie, glundert Katinka. “Ik ben er best trots op dat dát me in mijn eentje is gelukt.”

Gedachten op hol

Geen seconde hield ze rekening met een meerling toen zij en haar man Cemal de wens uitspraken voor een tweede kind. “Dat was al snel na de geboorte van Aylin, ondanks dat mijn zwangerschap niet vlekkeloos verlopen was. Ik was alléén maar ziek. Iedereen is weleens misselijk, maar ik gaf maandenlang over. Daarbovenop kreeg ik zwangerschapscholestase – mijn galzuren waren te hoog – en moest ik steeds naar het ziekenhuis voor controles. Natuurlijk was ik dankbaar dat ik voor de tweede keer zwanger was, maar eigenlijk vond ik het zwanger zijn helemaal niet leuk. Toch gunde ik Aylin een broertje of zusje en wilde ik het leeftijdsverschil klein houden, dus we besloten er al snel weer voor te gaan.”
Een positieve test volgde vlak na Aylins eerste verjaardag. “Ik voelde me al een paar dagen vreemd en besloot een zwangerschapstest te doen. Terwijl ik vijf dagen te vroeg testte, knalde het streepje er zo ongeveer uit. Dat vond ik best bijzonder, maar ik zocht er weinig achter. Ik was gewoon dolblij.” Tot Katinka een paar dagen later naar het ziekenhuis moest omdat ze opnieuw veel overgaf. Daar kreeg ze ook haar eerste echo. “De arts wond er geen doekjes om. ‘Oh, het zijn er twee’, riep hij meteen. Dát verklaarde natuurlijk die knaltest! Mijn man en ik vonden het trouwens geweldig, een tweeling. We hadden altijd al het plaatje van drie kinderen in ons hoofd. Daarnaast vond ik het lekker praktisch, aangezien zwanger zijn nou niet bepaald een hobby van me was. Dan ben ik meteen klaar, dacht ik.”
Toen Katinka een week later opnieuw een echo kreeg, trok de echoscopist een serieus gezicht en sloeg de sfeer om: er waren niet twee, maar drie hartjes zichtbaar. Katinka: “Eerlijk? Ik was compleet in shock. Tweelingen komen wel voor in onze familie, maar drielingen niet. ‘Ik ben één meter achtenvijftig, dat gaat toch nooit passen?’, piepte ik in paniek. En zo zei ik wel meer dingen. Dat onze auto te klein was, en dat ik me afvroeg hoe we het gingen doen als ze allemaal naar zwemles moesten – bedenk het maar eens op zo’n moment. Mijn gedachten sloegen op hol, ik kon het gewoon zó niet bevatten.” Katinka’s man was een stuk nuchterder. “Waar ik overal beren op de weg zag, vond Cemal het meteen fantastisch. ‘Joh, dat komt echt wel goed. Het heeft zo moeten zijn’, zei hij. Het was precies wat ik nodig had op dat moment. Als mijn man het niks had gevonden, had ik er heel anders bij gezeten.”

Eén embryo weg

Toch duurde het nog tot vier maanden voor Katinka aan het idee gewend was. “In het begin was ik sowieso kotsmisselijk en kon ik de bank nauwelijks afkomen. Daarbij kwam er ontzettend veel informatie op ons af. Dat was niet altijd leuk. Ons ziekenhuis had weinig ervaring met drielingen en we werden vooral op de risico’s gewezen. Er werd zelfs gezegd dat het misschien beter was om één embryo weg te laten halen. Geen sprake van, zeiden mijn man en ik, dat konden we echt niet over ons hart verkrijgen. We hadden de hartjes immers al gehoord! En sowieso: welk kind ‘kies’ je in vredesnaam? Ik wilde dolgraag positief blijven, maar na dat gesprek was ik echt overstuur.”
Gelukkig konden Katinka en Cemal al snel terecht in een gespecialiseerd ziekenhuis. “De arts daar was juist positief en schetste een heel ander beeld. Natuurlijk waren er risico’s, maar het weghalen van een embryo kwam niet eens ter sprake. Volgens hem had ik het meest gunstige scenario qua drielingzwangerschap, want elke baby had een eigen vruchtzak en placenta. Dat gaf me meteen meer moed.” Katinka kreeg wel de schrik van haar leven toen ze hoorde dat er nog een vierde vruchtzakje had gezeten, een zakje dat het niet had overleefd. “Dat vond ik heftig. Natuurlijk hadden we er ook wel mee gedeald als het om een vierling ging, maar je bedenkt het vooraf niet – helemaal omdat Aylin in haar eentje kwam.”
Op aanraden van het ziekenhuis meldde Katinka zich aan bij een besloten Facebook-groep voor drielingmoeders. “Daar zag ik allemaal foto’s van drielingen en kon ik me voor het eerst echt een voorstelling maken. En toen ik me lichamelijk weer wat beter voelde en babyspulletjes – in drievoud – verzamelde, begon het meer te leven en kon ik er ook van genieten. Ik realiseerde me: dit is wel heel bijzonder.” 

Enorm schuldgevoel

Katinka’s zwangerschap verliep verrassend goed. “Al vond ik het hartstikke spannend. Voor iedere echo was ik bloednerveus. Klopten alle hartjes, deden de baby’s het goed en was er voldoende vruchtwater? Gelukkig werd dat keer op keer bevestigd. Lichamelijk was het een ander verhaal, want mijn buik groeide als kool en ademhalen werd steeds lastiger. Op een gegeven moment zat ik hele dagen op de bank en kreeg ik ook hulp in de huishouding, want een rondje stofzuigen lukte niet meer.”
Veel erger vond ze het dat ze niet meer voor Aylin kon zorgen. “Het was gewoon te zwaar om ook nog achter een peuter aan te hollen. Aylin ging daarom bijna elke dag naar mijn ouders en sliep er geregeld. In het begin vond ze dat hartstikke leuk, maar steeds vaker vroeg ze naar ons – ze snapte er natuurlijk niks van. Daar voelde ik me enorm schuldig over. Ik maakte me ook zorgen: wat als ik haar onvoldoende aandacht kon geven zodra de drieling was geboren? Soms lag ik er echt wakker van.”
Na 34 weken en vijf dagen was het zover en beviel Katinka van haar drieling: dochters Rana en Mila en zoon Ezra. “De meeste drielingen worden tussen de 32 en 36 weken zwangerschap geboren, dus ik zat er mooi tussenin. Al kwam hun geboorte alsnog vrij onverwacht: tijdens een controle bleek dat de meisjes niet meer groeiden en de navelstreng onvoldoende werkte, dus alle baby’s moesten via een keizersnee gehaald worden.” Onwerkelijk, zo omschrijft Katinka de eerste keer dat ze haar kinderen zag. “Dat klinkt natuurlijk zo cliché als het maar zijn kan, maar anders kan ik het niet verwoorden.”Het duurde vervolgens nog even voor Katinka al haar kinderen bij zich had. “Eigenlijk hield ik op de eerste dag alleen Ezra vast en zag ik de meisjes maar kort. Dat vond ik heel erg, maar door de morfine was ik hartstikke misselijk en zakte ik steeds weg. Pas op de derde dag had ik ze allemaal vast.” Qua gezondheid maakte de drieling het gelukkig goed, waardoor ze na twee weken al naar huis mogen. “En hier zitten we nu”, lacht Katinka. “Weet je wat trouwens bizar is? Op 3 november kregen we te horen dat we een drieling kregen, en die dag waren we ook nog eens drie jaar getrouwd. En op 3 juni werden de baby’s ontslagen uit het ziekenhuis. We hebben dus echt iets met het getal drie!”

Veel relaxter en nuchterder

Hoezeer ze ook was voorbereid op de komst van haar drieling, wennen is het wel, geeft Katinka toe. “Je wéét het van tevoren dat je drie kinderen tegelijk moet verschonen, voeden en in bed moet leggen. Maar toen we net thuiskwamen, dacht ik: hoe gaat we dit in vredesnaam doen? Het overvalt je alsnog.” Inmiddels heeft ze het zorgen wat meer in de vingers. “Met één baby kun je lekker tutten, maar bij een drieling is het lopendebandwerk. Hup, eentje heeft geboerd, door naar de volgende – dat idee. Tijdens het verschonen staat mijn man aan de ene kant van de tafel en ik aan de andere kant, terwijl het derde kind in de box ligt te wachten. Ik vind het daardoor nog wat lastig om een band met ze op te bouwen, want ik ben alleen maar aan het plannen.” Creatief word je er wel van, grinnikt Katinka. “In het begin voedde ik de kinderen nog achter elkaar, nu leggen we ze naast een knuffeltje in hun babynestje. Het flesje kan dan bovenop het knuffeltje leunen. Dan heb ik mijn handen mooi weer vrij om een wasje te vouwen.”
Waar ze bij Aylin nog in het plafond schoot als haar temperatuur iets te laag was, gaat ze daar nu relaxter mee om. “Dan trek ik de baby’s gewoon een extra vestje aan. Ik ben in alles stukken nuchterder geworden.” Dat moet ook wel, gaat ze verder. “Neem dat slaapgebrek. Ik kan daar heel lang bij stilstaan en mezelf superzielig vinden, maar ik ben bang dat ik juist dán eraan onderdoor ga. Dus probeer ik positief te denken en te genieten van die twee uur slaap die ik wel pak.” Makkelijker gezegd dan gedaan, geeft ze toe. “Ik ga niet liegen dat het allemaal top gaat. Zo stond ik vannacht met tranen in mijn ogen boven een wiegje omdat er weer een wakker was. En ja, het heeft impact op mijn humeur en op mijn relatie. Cemal wordt ’s nachts bijvoorbeeld moeilijk wakker, waardoor ik steeds uit bed spring. Daar word ik soms goed chagrijnig van – dan por ik hem zowat uit bed en staan we te kibbelen. We staan echt in dienst van onze vier kinderen. Gelukkig praten we er veel over en kunnen we er ook om lachen – dan geven we elkaar een high five als we al die poepluiers weer gefikst hebben. Het scheelt wel echt dat we de babytijd al een keer hebben meegemaakt met Aylin en weten dat het een fase is. Ik denk dat het ons anders meer had overvallen.”

Klaar met baren

Haar aandacht verdelen tussen alle kinderen is nog wel een dingetje. “Aylin heeft last van verlatingsangst merken we, die denkt dat haar plek wordt ingenomen – ik mag ook niet zomaar weglopen. Daarin moeten we onze weg nog vinden. Aan de andere kant: ze is zó lief voor haar broertje en zusjes. Als ze ’s ochtends beneden komt en de drieling in de box ligt, krijgen ze allemaal een kusje. ‘Hallo baby’s’, roept ze dan. Ze noemt ze allemaal trouwens ‘Essa’ – dat is dan Ezra.” Het zijn die kleine momenten waar Katinka haar geluk uithaalt. ‘Jeetje, we hebben gewoon vier kinderen’, zeggen mijn man en ik dan tegen elkaar als we wakker worden. Dan ben ik echt gelukkig.”Katinka verslikt zich bijna in haar drinken bij de vraag of ze in de toekomst nog een kind zou willen. “Weet je dat Cemal meteen na de geboorte van de drieling zei dat hij ervoor openstaat? Die is helemaal knetter! Mocht het nou ongepland gebeuren, is dat een ander verhaal, maar ik ben wel klaar met baby’s baren. Vier is meer dan genoeg!”

Tekst: Mirthe Diemel

Tip van de redactie

Sophie de Giraf stimuleert alle zintuigen van de baby. Door het grappige geluidje wordt het gehoor van baby’s gestimuleerd en maken ze kennis met oorzaak en gevolg. Sophie is soepel en heeft vele onderdelen waar baby’s aan kunnen sabbelen en bijten, ideaal voor wanneer de tandjes doorkomen. Voor uitgebreidere info klik op onderstaande button.

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.