Kelly was pas 21 en kreeg een longembolie

8 augustus 2024

Na acht keer aankloppen bij de huisarts ging Kelly Bijvank (27) aan zichzelf twijfelen. Zaten die benauwdheidsklachten en hartkloppingen dan toch tussen de oren? Tot ze met een meervoudige longembolie op de ic belandde en op het randje van de dood balanceerde. Haar belangrijkste boodschap: ‘Neem de signalen van je lichaam serieus.’

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

“Ik was 21 en net een maand aan het afstuderen – ik studeerde communicatie – toen ik voor het eerste merkte dat ik wat benauwd werd. Liep ik een paar trappen op, kwam ik al adem tekort. Als ik naar de bus liep, dacht ik zelfs dat ik hyperventileerde, zo benauwd werd ik. Was dit stress en moest ik het rustiger aan doen? Op mijn stageplaats viel het ook op dat ik het zo benauwd kon hebben. Mensen vroegen zich af of ik ergens allergisch voor was of astma had. Benauwdheidsklachten kunnen door van alles veroorzaakt worden.
Op een gegeven moment ben ik naar de huisarts gestapt, die wat testen bij me afnam. Het was geen astma. Ik kreeg verschillende pufjes voorgeschreven. Toen het ene pufje niet werkte, kreeg ik een andere variant. Na een maand van regelmatige bezoekjes aan de huisarts moest ik me steeds vaker ziekmelden op mijn stageplaats. De ene dag ging het slechter met me dan de andere dag. Na een tijdje kreeg ik ook last van hartkloppingen. Die werden zo heftig, dat ik al tijdens het afwassen mijn hart voelde bonken. Soms kon ik niet eens meer de trap op. Mijn hevige hartslag begon te wennen. Dag en nacht hoorde ik mijn hart bonken in mijn keel. Na een tijdje vergat ik hoe een ‘normale’ hartslag hoorde te voelen. Pas achteraf realiseerde ik me dat die bonkende hartslag natuurlijk niet normaal was. Die hartkloppingen zorgden ervoor dat ik me ook gejaagd, paniekerig en angstig begon te voelen. Je snapt wel dat het een vicieuze cirkel werd. Dat onrustige gevoel maakte dat mijn hart nog harder ging kloppen. Ik stapte opnieuw naar de huisarts, die een hartfilmpje maakte. Een paar weken later kon ik terecht bij de cardioloog. Tot die tijd moest ik afwachten hoe het ging. Ik bleef stagelopen, al moest ik me af en toe ziekmelden. Gelukkig was iedereen begripvol. Ze stuurden me naar huis, als ze merkten dat ik me niet lekker voelde. Ik vond het lastig dat iedereen met medelijden naar me keek. Het feit dat niemand me verder kon helpen met mijn klachten, maakte me onzeker. Ik praatte er wel over, maar voor mijn gevoel dachten mensen dat ik mezelf dingen in het hoofd haalde.”

Verwarrend

“Het ging op en af. Na een tijdje sliep ik haast niet meer door het gebonk van mijn eigen hart. |Steeds vaker moest ik afspraken afzeggen. Ik werd hierdoor erg onzeker, bang dat ik een slechte vriendin was. Ik ging me afvragen of het toch niet allemaal tussen de oren zat. Voor mijn gevoel wist ik zeker dat er lichamelijk iets niet in orde was, maar omdat de huisarts niets kon vinden, vroeg ik me af of ik me misschien aanstelde. En soms ging het ineens een dag weer beter. Dat maakte het nog verwarrender. Inmiddels was ik al gestopt met mijn bijbaantje. Op stap gaan op zaterdagavond met vriendinnen moest ik steeds vaker afzeggen en ook naar verjaardagen kon ik niet meer toe. Ik had zelfs geen energie voor rustige activiteiten overdag.
Mijn moeder maakte zich steeds meer zorgen om mij. Ze stimuleerde me om naar de huisarts te blijven gaan. Uiteindelijk ben ik in die twee maanden meer dan acht keer bij de huisarts geweest. Intern werd over mijn casus overlegd, maar niemand had een idee wat het kon zijn. Het kwartje viel maar niet. Mijn moeder heeft zelf een auto-immuunziekte, dus ook hierop werd ik getest. Dat bleek het ook niet te zijn. Vanwege mijn hoge hartslag en mijn slaapproblemen gaf de huisarts mij bètablokkers mee om de hartslag te vertragen. De dagen daarna werd ik emotioneel heel labiel. Ik ging van bed naar bank en van bank weer naar bed. Nadenken kon ik niet meer, ik stond emotioneel in een overlevingsstand. Ik had al zo vaak aan de bel getrokken, dat ik het ook niet meer wist.”

Spoedeisende hulp

“Toen ik vervolgens twee nachten achter elkaar helemaal niet had geslapen, heeft mijn moeder de knoop doorgehakt. Op een zondag, het was Eerste Paasdag, ben ik met haar naar de huisartsenpost gegaan. De dienstdoende arts vertelde dat mijn benauwdheidsklachten en hoge hartslag gezien mijn jonge leeftijd én het feit dat ik de pil slikte, er op konden wijzen dat het een longembolie was. Direct werd ik naar de spoedeisende hulp gebracht. De ernst drong niet zo tot me door. Misschien is dit dan wel de oorzaak, dacht ik. In het ziekenhuis werd er meteen een scan gemaakt. Door alle stress en klachten van de afgelopen periode was ik aan het eind van mijn latijn. Eigenlijk wisten ze binnen vijf seconden al dat het foute boel was. Op mijn scan  zag je centimeters grote bloedpropjes. Ik werd naar de ic gebracht, waar ik extra zuurstof kreeg toegediend. Bang was ik niet, ik was vooral heel opgelucht dat ze eindelijk wisten wat er met me aan de hand was. Dat ik niet gek was. Bovendien was ik veel te moe en emotioneel om me nog op te winden. Eindelijk hoefde ik niet meer te strijden. Dat het ernstig met me gesteld was, had ik toen nog niet door. Die avond appte ik zelfs nog mijn vriendinnen: Hé chicks. Even een update. Ik lig sinds vanmiddag in het ziekenhuis. Ik had de afgelopen dagen weer super veel last van een hoge hartslag en kortademigheid. Dus zijn we toch maar even naar de huisartsenpost gegaan.Vandaar werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Hier allerlei testen en scans gedaan en het blijkt dat ik een massale longembolie heb, met meerdere bloedpropjes aan beide kanten van de longen. Nu word ik behandeld met bloedverdunners, zodat de propjes hopelijk weggaan. Ze gaan me 24 uur monitoren op de ic en daarna hopelijk naar de longafdeling. Balen dus.Ik had geen flauw idee dat ik bijna dood had kunnen gaan. Drie dagen heb ik op de ic gelegen. Af en toe kwam er wat bezoek. Met alles moesten de zusters me helpen. Als ik mijn arm optilde, sloegen de monitoren al op hol. Waar ik eerst telkens zélf aan de bel moest trekken, werd nu iedere seconde op de monitor bevestigd hoe slecht het  met me ging. Omdat ze dachten dat de longembolie ontstaan was door het slikken van de pil, moest ik daar direct mee stoppen. Mijn hormonen en emoties gingen alle kanten op. Een botte opmerking van de zuster maakte me al overstuur. Een maatschappelijk werker kwam langs om me te ondersteunen. Het zorgpersoneel overlaadde me met informatie, maar ik kon me totaal niet concentreren op hun boodschap. Ik sprak met de maatschappelijk werker af dat zulke zaken alleen nog maar werden besproken met mijn ouders erbij. Met de fysio werkte ik aan mijn conditie, die op dat moment bar slecht was. Na een minuut fietsen en wandelen was ik al buiten adem.”

Balanceren

“Ruim een week zat ik in een emotionele rollercoaster. Ik was bezig met lichamelijk herstel, was mentaal compleet uitgeput en daarnaast waren mijn hormonen in de war. Het was heel intens. Ik voelde me afhankelijk en kwetsbaar. Bezoekjes van familie en vrienden hebben me erdoorheen gesleept. Een vriendin werkte in het ziekenhuis en kwam af en toe langs om te kijken hoe het met me ging. Het waren die kleine dingen, die me enorm hebben geholpen. Pas achteraf hoorde ik dat ik op het randje van de dood heb gebalanceerd. Vooral door de bètablokkers had het heel fout kunnen aflopen. De bloedpropjes hadden in mijn hart of hersenen terecht kunnen komen. Dan had ik verlamd kunnen raken of zelfs dood kunnen gaan.Het is gek om zoiets te horen te krijgen, ik was er overstuur van, al bevestigde deze boodschap ook mijn gevoel dat er iets goed mis was.”

Herstel

“Na mijn opname moest ik een paar maanden lichamelijk herstellen en mijn conditie weer opbouwen. En ik moest weer op mezelf leren vertrouwen. Dat zelfvertrouwen had ook een flinke klap gekregen van alles wat was voorgevallen. Een week na mijn thuiskomst ging ik op internet opzoeken wat een massale longembolie nu precies inhoudt. Ik vond vooral medische verhalen over de gezondheidsrisico’s. De weinige ervaringsverhalen die ik tegenkwam, waren voornamelijk van oudere personen. Niet van iemand van mijn eigen leeftijd. Dat miste ik enorm, ik had graag willen lezen hoe leeftijdsgenoten zo’n longembolie hadden ervaren.
Mijn drive om weer beter te worden was groot. Langzaam bouwde ik mijn conditie weer op. Dat begon met één minuutje wandelen of fietsen. Al gauw ging ik het sporten weer oppakken. Daarna heb ik mijn afstudeerstage afgemaakt. Ik had veel geluk met mijn stageplek, ik kon direct weer verder waar ik gebleven was. Het was heel surrealistisch allemaal.”

Verwerken

“Na vier maanden was mijn leven weer zo goed als normaal.
Toen ik was afgestudeerd, ging ik meteen aan de slag in mijn sector. Het leven ging door. Al stond ik wel bewuster stil bij alles. Zo laat ik me minder gauw gek maken en kan ik situaties beter relativeren. Het leven draait voor mij niet alleen maar om werken, werken en nog eens werken.
Toen ik na mijn herstel nieuwe mensen ontmoette, kwam af en toe mijn longembolie ter sprake. Dat verraste mensen. Niemand verwacht dat je op zo’n jonge leeftijd al zoiets hebt meegemaakt. Bij zulke verbaasde reacties werd ik weer even met beide benen op de grond gezet. Ja, het is echt gebeurd. Door erover te blijven praten, krijgt het tot op  vandaag steeds meer een plekje. |Pas een jaar na mijn opname was ik eraan toe om het ook emotioneel te verwerken. Ik ging mijn dossiers teruglezen. Bizar hoe ernstig ik erbij had gelegen en dat zo’n heftige periode in mijn leven ook zo snel weer voorbij was gegaan. Het lezen van mijn dossier maakte het werkelijker voor me.”

Ervaring delen

“Mijn nieuwsgierigheid in mijn eigen dossier sloeg daarna over naar de behoefte om mijn verhaal door te geven aan anderen. Ik wilde het ervaringsverhaal vertellen, dat ik zelf zo graag had willen lezen. Daarom heb ik alles opgeschreven en naar de Trombosestichting gestuurd. Het werd het eerste ervaringsverhaal op hun website van een jong iemand met massale longembolie. Het was confronterend om mijn verhaal te vertellen en het heeft ook even geduurd voordat ik dit kon. Maar het gaf me ook een gevoel van zingeving en het hielp me in mijn verwerkingsproces. De webredacteur gaf de suggestie om de kop ‘Op het randje van de dood’ erboven te zetten, maar dat wilde ik niet. Mijn verhaal is dat ik geluk heb gehad, niet dat ik op het randje van de dood lag. Ik wil op het positieve focussen. De artsen hebben mijn klachten niet kunnen plaatsen. Zij zijn ook maar mensen. Ik heb het geluk gehad een andere arts te zien, die mijn klachten wél herkende. Ik hoop met mijn ervaringsverhaal jonge mensen die ook een massale longembolie hebben gehad, te kunnen steunen. Al merk ik dat ik zelf nog steeds in een verwerkingsproces zit. In de coronatijd werd ik bijvoorbeeld weer erg getriggerd. De klachten van corona komen namelijk erg overeen met de klachten die ik toentertijd ervaarde. Maar het is gelukkig allemaal goed verlopen.

Terugkijkend op deze periode in mijn leven, zie ik dat het me ook veel heeft opgeleverd. Als je jong bent en alles gaat goed, dan leef je veelal op de automatische piloot. Tegenwoordig geniet ik bewuster van de dagelijkse dingen. Van mooie momenten met dierbaren, van reizen. Ik wil mezelf nooit meer verliezen in zaken die ik niet belangrijk genoeg vind. Voorheen was ik niet zo bezig met mijn zelfontwikkeling, maar speelt spiritualiteit een grotere rol in mijn leven. Ik vind het leuk om te ontdekken wie ik ben en wat ik belangrijk vind. Ik focus me meer op zaken die er voor mij toe doen.”

Bewustwording

“Mijn belangrijkste boodschap aan anderen is: neem de signalen van je lichaam serieus. Laat je niet afschepen, als jij het gevoel hebt dat er iets niet klopt. Ik heb tijdens mijn longembolie getwijfeld aan mezelf, maar achteraf is het goed geweest dat ik naar de huisarts blééf gaan. Ga ook bewust om met je keuze voor anticonceptie. Ik vind – zelfs na mijn ervaring – de anticonceptiepil geen slecht voorbehoedmiddel. Maar de kans op trombose groeit, als je deze langer dan tien jaar slikt. Laat je goed informeren en maak hierin bewuste keuzes.

Nu – zes jaar later – zijn er nog twee momenten waarop ik heel bewust terugblik op deze periode in mijn leven. Op Eerste Paasdag, toen ik destijds werd opgenomen en op Wereld Trombose dag, 13 oktober. Op die dagen plaats ik iets op mijn sociale mediakanalen om aandacht te vragen voor trombose. Ik ben er weer helemaal bovenop gekomen. Ook dankzij de lieve mensen om me heen. De kans op een trombose is nu wel dertig procent groter dan bij mensen die het nooit eerder hebben gehad. Voor de rest ben ik volledig hersteld. Als mijn klachten eerder waren herkend, had ik met wat bloedverdunners gewoon weer naar huis kunnen gaan. Ik voel geen wrok hoor, maar dit is wel de reden waarom ik graag aandacht vraag voor dit onderwerp. Met het bieden van goede voorlichting en daarmee het creëren van meer bewustwording kunnen we veel voorkomen.”
Tekst: Merel de Backer
Foto: privébezit

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.