Kirsten heeft endometriose: ‘Zal ik ooit een kindje krijgen?’
5 juni 2018
Al vier jaar hoopt Kirsten (35) op een zwangerschap, maar doordat ze endometriose heeft, is het lastig haar kinderwens in vervulling te laten gaan. “Als er peuters om me heen huppelen, denk ik: hier had er ook een van mij bij kunnen zitten.”
Al vier jaar hoopt Kirsten (35) op een zwangerschap, maar doordat ze endometriose heeft, is het lastig haar kinderwens in vervulling te laten gaan. “Als er peuters om me heen huppelen, denk ik: hier had er ook een van mij bij kunnen zitten.”
“Voor mezelf had ik het plaatje al helemaal ingekleurd: op mijn dertigste heb ik een leuke man en twee kinderen. Want zoals ik het zie, ben ik geboren om te zorgen, dat vind ik echt heerlijk om te doen. Die leuke man kwam er, Peter. Maar wat die kinderwens betreft liep het allemaal even anders.
In juni 2014 – Peter en ik waren toen vier jaar samen – ben ik met de pil gestopt en hoopten we op een snelle zwangerschap. Natuurlijk hoor en lees je weleens iets over vrouwen bij wie het niet lukt, maar ik dacht eigenlijk nooit: dat kan mij ook gebeuren. Daar was ook geen reden voor. Voor zover ik het kon overzien, was ik gezond. Elke maand was ik dan ook vol verwachting: zal het deze keer raak zijn? Maar steeds was er die teleurstelling als ik toch ongesteld werd.
Ondertussen werden mijn menstruaties steeds vervelender. Ik had tijdens mijn maandelijkse periode altijd al last van migraine, waardoor ik vaak een paar dagen in bed lag en zelfs een tijdlang in de ziektewet heb gezeten, maar nu kwamen daar andere klachten bij. Ik had last van vermoeidheid, rugpijn, hevig bloedverlies, en een opgezette buik inclusief hevige krampen. Die krampen waren zo erg dat ik soms wel een uur op het toilet zat, verging van de pijn en bijna flauwviel.
Ik wilde er niet over zeuren. Ik dacht: het is normaal, het hoort erbij. Ik heb jaren de pil geslikt, nu moet de natuur weer zelf z’n werk doen en dat gaat blijkbaar niet zonder slag of stoot. Maar waar de klachten zich in het begin nog voornamelijk rondom de menstruatie concentreerden, werden ze op een gegeven moment chronisch.”
Hoe moest het nu verder?
“Na acht maanden ben ik met mijn klachten naar de huisarts gegaan. Ik vertelde haar ook dat het maar niet lukte om zwanger te raken. Zij verwees me door naar de fertiliteitskliniek. Ze opperde dat ze ons daar misschien wel versneld konden helpen vanwege mijn lichamelijke ongemakken. De fertiliteitsarts die ik bezocht, hoorde mijn verhaal aan en zei meteen: ‘Het lijkt op endometriose.’ Daar had ik nog nooit van gehoord. Best vreemd eigenlijk, want nu ik er meer over lees, weet ik dat het vrij vaak voorkomt.
‘Het zat werkelijk overal: op mijn blaas en eierstokken, in de vagina, tegen mijn darmen en baarmoeder.’
Bij endometriose komt tijdens de menstruatie weefsel dat lijkt op baarmoederslijmvlies via de eileiders in de buik terecht en verkleeft en woekert daar door. Het hecht zich aan organen als eierstokken, blaas en darmen. En het gedraagt zich alsof het in de baarmoeder zit: tussen de menstruaties door groeit het. Buiten de baarmoeder geeft dat een ontstekingsreactie, en die veroorzaakt vaak de helse pijn waar ik zo’n last van had. Die pijn en onvruchtbaarheid zijn zo’n beetje de belangrijkste gevolgen van endometriose.
Zware opreatie
Om er zeker van te zijn dat ik endometriose had, was een kijkoperatie nodig die de diagnose Diep Infiltrerende Endometriose opleverde. Het zat werkelijk overal: op mijn blaas en eierstokken, in de vagina, tegen mijn darmen en baarmoeder. Ik was in shock, want ik begreep meteen dat mijn kinderwens in vervulling laten gaan weleens lastig kon worden. Dit had ik totaal niet verwacht of zien aankomen. Wat ik me herinner, is dat ik vooral paniek voelde. Hoe moest het nu verder? Ik wilde zó graag een kind, een kind om voor te zorgen, mee te lachen, mezelf in terug te vinden. Maar ik had nu dus eerst iets anders aan mijn hoofd om me zorgen over te maken. Endometriose is niet zozeer gevaarlijk of kwaadaardig, maar wel ontzettend pijnlijk. Bovendien is er geen genezing mogelijk en dat is heel vervelend.
Om mijn pijnklachten hopelijk te verlichten, want dat is geen garantie, was er maar één optie: opereren. En dat was niet zonder risico. De kans dat daarbij mijn eierstokken beschadigd zouden raken, was aanwezig. Toch heb ik doorgezet, omdat leven met de pijn die ik had niet te doen was. Bovendien zou ik met minder pijn de vruchtbaarheidstrajecten beter aankunnen. Al met al zou ik een behoorlijke ingreep ondergaan, waarvoor ik eerst kunstmatig in de overgang moest worden gebracht. Ik kreeg opvliegers, had last van stemmingswisselingen en de hele rataplan, maar dacht steeds: kom op, het is voor een goed doel. Want pas als een vrouw in de overgang zit en niet meer menstrueert, slinkt de endometriose en kunnen de artsen beter opereren.”
Lees het hele verhaal van Kirsten in Vriendin 23.
