9x zij klommen uit een diep dal: ‘‘Ik voelde me de slechtste moeder’

Tekst: Hester Zitvast

30 januari 2025

Soms is het leven zo donker, dat je je niet kunt voorstellen dat je ooit nog gelukkig wordt. Deze negen lezeressen zaten diep in de put, maar nu lacht het geluk hun weer toe.

‘Ik voelde me de slechtste moeder op aarde’

Eveline (33): “Drie jaar geleden beviel ik van ons tweede kind, een jongetje. Maar de roze wolk die ik bij Juna had, bleef bij Loet uit. Ik voelde niet de liefde voor Loet die ik voor mijn dochter wel voelde, maar dat durfde ik aan niemand te vertellen. Daarbij was ik doodop. Toen de kraamhulp weg was, ging het snel slechter met me. Ik kon me er niet toe zetten voor mijn kinderen te zorgen en daar voelde ik me schuldig over. Mijn moeder had in de gaten wat er aan de hand was. Ikzelf niet. Ik dacht vooral dat ik de slechtste moeder op aarde was. Ik bleek een postnatale depressie te hebben. Een combinatie van therapie en antidepressiva heeft mij erbovenop geholpen. Vervolgens moest ik mijn schuldgevoel aanpakken. Ik was namelijk bang dat ik het had verknald met Loet, dat wij nooit een goede band zouden krijgen. Die angst is inmiddels weg. Het gaat goed met mij en met mijn kinderen, ik geniet enorm van ze. Aan die gitzwarte periode probeer ik zo min mogelijk te denken. Die is verleden tijd.”

‘Mijn financiële zorgen beheersten mijn leven’

Dieuwerke (32): “Het begon met de aankoop van een auto. Ik had geen rooie cent, maar leende een paar duizend euro. Toen ik op mezelf ging wonen, verhoogde ik mijn krediet om meubels te kopen. Ik was nog geen 25 en had al bijna 10.000 euro schuld. Daarna maakte ik er een potje van. Ik betaalde mijn rekeningen niet meer en dichtte het ene gat met het andere. Voordat ik er erg in had, stond ik 15.000 euro rood. Het was vreselijk. Ik heb er lang met niemand over gepraat, maar vier jaar geleden brak ik. Ik kon niet meer en heb mijn verhaal opgebiecht aan mijn vader. Hij was niet boos, maar stelde meteen een plan van aanpak op. Om me op weg te helpen, schonk hij mij tweeduizend euro, de rest moest ik zelf afbetalen. Inmiddels ben ik bijna schuldenvrij. Ik kijk nu zo uit naar het opbouwen van een spaarbedrag! Financiële zorgen kunnen je geluk behoorlijk in de weg staan, weet ik nu.”

‘Ik vroeg me af of ik ooit weer de oude zou worden’

Fijke (41): “Tweeënhalf jaar geleden werd ik op de snelweg van achteren aangereden. Ik had een engeltje op mijn schouder, want als de vangrail er niet was geweest, had ik het waarschijnlijk niet kunnen navertellen. De anderhalf jaar erna waren een nachtmerrie. Ik kon alleen maar op de bank liggen, zo veel pijn had ik. Ik stotterde als een dolle en kon niet eens meer koken of naar de supermarkt. Ook fi nancieel kreeg ik een klap. Ik was single, had een hypotheek en werkte als zzp’er, waardoor ik geen recht had op een uitkering. Ik vroeg me af hoelang ik mijn hypotheek nog zou kunnen betalen. Tijdens mijn revalidatie hoorde ik op de radio iets over Tinder. Ik besloot de app te installeren en kreeg vrijwel meteen een berichtje van Hans. Hans bleek de liefde van mijn leven en toevallig was hij professioneel sportman. Ik kon niet eens een trapje op, maar Hans nam me aan de hand mee en leerde me weer op mezelf en mijn lichaam te vertrouwen. Hij had engelengeduld en geloofde in mij. Voor mijn ongeluk had ik een droom. Ik wilde het podium op, ik wilde graag ondernemers inspireren. Dat plan had ik laten varen, maar door Hans durfde ik er weer voorzichtig aan te denken. Hij hielp me bij het uitwerken van mijn plannen. Door mijn ongeluk en door Hans heb ik geleerd vanuit rust en ontspanning te werken en dat draag ik nu over op het podium. Ik heb nog steeds fysieke ongemakken, maar ben nu dolgelukkig in de liefde én in mijn werk.” 

‘Mijn geluksgevoel was compleet verdwenen door deze man’

Rilana (43): “Ik heb elf jaar een relatie gehad met een man die verbaal en op het laatst ook fysiek agressief werd. Toen ik de relatie verbrak, heeft hij mij bijna onze woning uitgeslagen. Er volgde een heftige tijd, waarin hij mij stalkte en zwartmaakte bij mijn omgeving. Hij sleepte me zelfs voor de rechter, omdat hij vond dat ik moest meebetalen aan de koopwoning waarin hij achterbleef. Ik ben er twee jaar mee bezig geweest. Mijn geluksgevoel was compleet verdwenen. Pas toen ik mijn huidige man leerde kennen, kwam de ommekeer. We zijn inmiddels ruim twee jaar getrouwd en ik ben ontzettend gelukkig met deze liefde. Dat had ik op mijn donkerste dagen met mijn ex nooit meer verwacht.”

‘Ik kreeg het advies me te melden bij de daklozenopvang’

Myra (45): “Ik ben tweeënhalf jaar geleden gescheiden. Ik werkte parttime, had een laag inkomen en raakte niet alleen mijn partner, maar ook mijn vertrouwde huis en mijn kinderen deels kwijt. Mijn ex bleef in ons huis wonen, ik kon geen nieuwe woning vinden. Ik sprak met de gemeente, maatschappelijk werk, de kerk en ieder ander die me aan woonruimte zou kunnen helpen, maar het lukte niet. Ik kreeg het advies om me te melden bij de daklozenopvang. Met mijn ex sprak ik af dat de kinderen bij hem zouden wonen en ik op ‘mijn dagen’ bij hem thuis voor ze zou zorgen. Ik was er niet bij als ze opstonden of naar bed gingen, maar ik zag ze tenminste nog. Ondertussen hopte ik met mijn tas van vriendin naar vriendin, verschrikkelijk. Tot ik nergens meer terechtkon: nu stond ik echt op straat. Dat was mijn dieptepunt. Ik heb gehuild tot ik niet meer kon en toen werd het stil. Ik gaf me over en liet het los. Een dag later vond ik stomtoevallig woonruimte binnen een straal van tien kilometer van mijn kinderen. Ik heb ervan geleerd dat ik kan vallen, maar ook weer kan opstaan en dat heeft me krachtig gemaakt.”

‘Ik heb nooit durven dromen dat ik me ooit zo fit zou voelen’

Janneke (36): “Ik was al jaren ziek van mijn menstruatie toen de oorzaak werd gevonden. Ik had endometriose. Toen ik eindelijk de juiste medicatie kreeg, werd ik plotseling heel vermoeid. Zo moe, dat normaal functioneren een gevecht werd. Onderzoek wees uit dat ik CVS had, het chronisch vermoeidheidssyndroom. Ik kwam in een revalidatietraject terecht  dat zo zwaar was, dat ik het niet kon combineren met mijn baan en opleiding. Een burn-out volgde en ik werd ook nog ontslagen. Mentaal deed me dat veel. Ik zag het niet meer zitten. Maar toen kwam ik op Facebook een bericht tegen van een voedingscoach. Ik besloot het te proberen, had toch niets te verliezen. Ik ging regelmatig en uitgebalanceerd eten en nam twee aanvullende voedingsshakes per dag. Drie maanden later voelde ik me zo veel beter dat ik zelfs besloot me te laten omscholen en ook voedingscoach te worden. Ik heb nooit durven dromen dat ik me ooit zo fit zou voelen. Ik heb inmiddels de liefde van mijn leven gevonden en we hebben samen ons droomhuis gekocht. Na zware periodes en flinke dieptepunten ben ik nu enorm gelukkig.”

‘Ik wilde niet overleven, maar leven’

Rienke (40): “Op mijn dertigste kwam ik na een vechtscheiding alleen te staan met twee zorgintensieve kinderen. Ik had het gevoel dat ik alleen nog maar leefde om te werken en voor de kinderen te zorgen. Ik had nergens energie voor en was altijd verdrietig – en dat merkten de kinderen ook. Na een tijdje kwam het besef dat er iets moest veranderen. Ik nam een jaar onbetaald verlof. In die tijd regelde ik een goede plek voor mijn kinderen; de jongste had speciaal onderwijs nodig. Ik ontdekte dat vier dagen werken in combinatie met het moederschap niet vol te houden was. Ik wilde niet meer overleven, maar leven! Tijdens een vakantie ontmoette ik mijn huidige man. Ik heb mijn baan opgezegd en help nu andere ouders van kinderen met speciale behoeften. Daardoor voel ik me sterker dan ooit. Eindelijk ben ik weer gelukkig.”

‘Pas in Berlijn, voelde ik me vrij’

Sophie (24): “Ik heb een moeilijke jeugd gehad met een vader die dronk en een moeder met psychische problemen. Toen mijn relatie na drieënhalf jaar stukliep en mijn moeder kanker kreeg, werd het mij allemaal te veel. Ik kwam thuis te zitten met een burn-out. Vanaf dat moment ging het echt bergafwaarts. Ik dronk te veel, keek hele nachten Netfl ix en lag overdag in bed. Ik at niet meer en viel vijftien kilo af. Ik was zó ongelukkig. Het leven had voor mij weinig zin meer, zo voelde het. Mijn ouders hadden in de gaten dat het echt goed mis was en zochten hulp voor me. Ik startte met een dagbehandeling in een kliniek. Na een half jaar voelde ik me iets sterker en besloot ik mijn studie weer op te pakken. Daar hoorde een buitenlandstage bij en ik koos voor Berlijn. Eenmaal daar voelde ik me vrij. Ik kreeg mijn energie terug, was blij met de afstand tot mijn familie en ontmoette nieuwe mensen aan wie ik me in die zes maanden zo hechtte, dat ik besloot te blijven. Ik ben nu even terug in Nederland om alles voor mijn emigratie te regelen. Als ik alleen al aan Berlijn denk, voel ik me meteen beter.”

‘Ik was niet alleen mijn kinderen kwijt, maar ook mijn toekomst’

Petra (48): “Wat waren we blij toen we ontdekten dat ik zwanger was van een tweeling! Aanvankelijk ging alles goed. Maar met 22 weken kreeg ik pijn in mijn buik en in mijn onderrug. Ik dacht niet aan weeën. De verloskundige adviseerde mij rustig aan te doen. Maar toen braken mijn vliezen. Enkele minuten later reden mijn man en ik met een noodgang naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Ik werd opgenomen en op de echo’s bleek dat van een van de baby’s de vliezen gebroken waren. Enkele dagen later braken ook de vliezen van ons andere kindje. Zes dagen daarna overleden onze zoontjes. Ik moest op de ‘normale’ wijze bevallen. De bevalling was pijnlijk en zwaar en ik moest daarna ook nog verder leren leven als onzichtbare moeder van een tweeling. Ik was niet langer Petra, maar ‘die vrouw die haar kinderen had verloren’. Ik was in de war en vroeg me af: ben ik wel een moeder? Dagen heb ik gehuild. Ik dacht dat ik gek werd. Ik was niet alleen mijn kinderen, maar ook mijn toekomst kwijt. Ik leefde door op de automatische piloot, totdat ik groen licht kreeg om opnieuw zwanger te worden. De tweede maand was het al raak! Ik kon het niet geloven. Mijn zwangerschap gaf mij mijn houvast terug. We kregen een dochter en later nog een zoon. Daarnaast heb ik twee ‘onzichtbare’ kinderen. Milan en Timo draag ik altijd bij me.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.