Knof onder het mes?!

13 februari 2012

Vriendin.nl columnist Knof is drievoudig vader en debuterend schrijver. In zijn column vertelt hij hoe hij dat combineert. Hij en zijn vrouw vinden drie kinderen genoeg, maar hoe voorkom je een vierde..?

Vriendin.nl columnist Knof is drievoudig vader en debuterend schrijver. In zijn column vertelt hij hoe hij dat combineert. Hij en zijn vrouw vinden drie kinderen genoeg, maar hoe voorkom je een vierde..?

Hakkietakkie

Drie kinderen vinden we wel genoeg en dus moeten we moeite doen om een nakomertje te voorkomen. De pil heeft afgedaan: te veel bijwerkingen en mijn vrouw wil niet nog meer hormonen in haar lijf. Geheelonthouding is veilig maar heeft ook zo zijn nadelen. Voorlopig zijn condooms het weapon of choice, hoewel dat gehannes snel gaat vervelen. Eigenlijk is er maar een optie over. En die doet me niet direct steigeren van enthousiasme.

Als het onderwerp ter sprake komt, trekken de aanwezige mannen pijnlijke gezichten en beginnen snel over Ajax of de fileproblematiek. Maar als vrouwen bloed ruiken, ben je als man weerloos. Zonder uitzondering vinden ze het een goed idee. Een bijzonder goed idee, zelfs. Ze praten erover met een gretigheid waar Freud wel raad mee had geweten.

Het is een kwestie van solidariteit, zeggen ze dan. Want denk je dat kinderen baren zo’n pretje is? En trouwens, zo’n ingreep stelt toch niks voor?! Kwestie van een sneetje maken en een knoopje leggen. Zo gepiept, niks aan het handje. En dan nippen de vrouwen van hun droge witte wijn in de wetenschap dat ze het gelijk aan hun kant hebben.

Ik vroeg het aan een vriend die het weten kan: hij heeft zich recent laten 'helpen'. Droevig keek hij me aan, schonk een borrel in, en deed zijn verhaal. Hij vertelde van naalden door edele delen, mislukte verdovingen en scalpels op plaatsen waar je ze niet voelen wil. Hij sprak van wroetende doktershanden op zoek naar een in de buikholte weggekropen teelbal. Van zelfoplossende hechtingen die weigerden zichzelf op te lossen. Vier weken droeg mijn vriend extra wijde oma-onderbroeken en liep hij rond met O-benen om de ontstoken wond ruimte te geven. Elke keer dat hij nonchalant een hand naar zijn kruis bracht om de zaak goed te leggen, sprong er een hechting open. Met maandverband en watten moest hij dan het bloeden stelpen. Eerlijk was eerlijk: zijn vrouw uitgescheurd, dan hij ook. De moedermaffia kon tevreden zijn. Van zijn mannelijkheid was weinig over en geheelonthouding was in die dagen geen keuze maar bittere noodzaak.

Toch zou hij het zo weer doen. ‘Dit was het minste dat ik doen,’ zei hij gelaten.

Ik schonk nog een borrel in.

Want natuurlijk hebben jullie gelijk, moeders: als de kinderen gebaard zijn, is het de beurt aan ons vaders. Dat is logisch, dat is eerlijk, natuurlijk… Maar doe me een lol en draag je gelijk iets minder gretig uit. En noem het alsjeblieft geen ‘knoopje leggen’. Het doet al pijn als ik eraan denk…