Knof giet oan
6 februari 2012
Vriendin.nl columnist Knof is drievoudig vader en debuterend schrijver. In zijn column vertelt hij hoe hij dat combineert. Deze week is hij, net als een groot deel van Nederland, helemaal vol van het winterse weer!
Vriendin.nl columnist Knof is drievoudig vader en debuterend schrijver. In zijn column vertelt hij hoe hij dat combineert. Deze week is hij, net als een groot deel van Nederland, helemaal vol van het winterse weer!
Knof giet oan
Echte Hollandsche jongensch schaatsen als de besten. Olle was al acht jaar oud en had nog nooit de ijzers onder gebonden: het werd hoog tijd dat hij het eens leerde.
Het was alweer een jaar of twintig sinds mijn laatste Elfstedentocht, maar van alle kanten werd me verzekerd dat je schaatsen niet kunt verleren: kwestie van het eerste rondje rustig aan doen en daarna ga je pootje over alsof je gisteren nog met Falko Zandstra trainde. En die jonkies, die hebben de slag ook zo te pakken.
In gedachten vlogen Olle en ik al met ijspegels aan de neusgaten en dichtgevroren oogleden over een Fries meer, kranten op de borst, wisselend op kop rijdend om de wind te vangen… Ja, het zou me verbazen als we voortaan niet twee, drie keer per week op sloten en vaarten zouden staan.
We begonnen rustig, op zo’n lafjes half overdekte ijsbaan, zonder messcherpe rietkragen of verraderlijke wakken maar mét een rubberen stootrand; handig voor als je even vergeten bent waarom je zo nodig moest versnellen en waar ook alweer de handrem zat.
Er waren veel kinderklasjes op het ijs. Ze speelden dat ze mammoeten waren en schaatsten soepel om pilonnen heen. Olle deed zijn allereerste rondje schuifelend achter een soort wielloze rollator voor kinderen. Ik volgde hem geduldig.
Dat het wat stroef ging en ik wat wankel op de benen stond, weet ik aan ons lage tempo: wie harder schaatst, wordt vanzelf stabieler, dat wisten de oude Grieken al. Om de zoveel meter gaf ik Olle advies zodat hij het sneller zou leren.
‘Niet vallen,’ zei ik dan.
Of: ‘Je linkervoet krabbelt te veel. Probeer je slagen door te strekken tot uit je tenen.’
Een rondje later wilde hij het eens zonder rollator proberen. Dat ging best. Na nog twee rondjes werd hij overmoedig, slalomde tussen een kleuterklasje door, keek triomfantelijk naar mij om en zag daardoor niet dat hij recht op een pilon afgleed.
‘Kijk uit!’ riep ik en ging keihard onderuit.
Olle maakte een keurig bochtje om de pilon heen en begon me hartelijk uit te lachen.
‘Je kan er niks van, pap!’
Ineens wist ik weer waarom ik al twintig jaar niet meer geschaatst had. Vijf minuten later zaten we in de auto, Olle honderduit babbelend, ik nukkig zwijgend, met overal pijn.
Gisteren speelde Fie (4) rayonhoofdje en vroeg Stag (10) of hij ook nieuwe schaatsen mocht.
Hopelijk gaat het snel dooien.
