Knof heeft een ochtendhumeur…
30 januari 2012
Vriendin.nl columnist Knof is drievoudig vader en debuterend schrijver. In zijn column vertelt hij hoe hij dat combineert. Af en toe een heel grote uitdaging… Zeker omdat de ochtend niet zijn favoriete deel van de dag is…
Vriendin.nl columnist Knof is drievoudig vader en debuterend schrijver. In zijn column vertelt hij hoe hij dat combineert. Af en toe een heel grote uitdaging… Zeker omdat de ochtend niet zijn favoriete deel van de dag is…
Ochtendhumeur
Ik heb een ochtendhumeur.
Overdag ben ik een vredelievend mens, redelijk in alle opzichten. Maar het eerste uur na het opstaan verander ik in een alles en iedereen uitkafferende psychopaat, een Youp van ’t Hek op speed, Geert Wilders op een jamboree voor moslimjongeren.
Dat zou allemaal niet erg zijn als ik ’s ochtends enige rust en kalmte om me heen had, maar ik heb drie kinderen. Kinderen en een ochtendhumeur zijn een dodelijke combinatie. Soms vraag ik me af waarom ik me ook alweer zo nodig moest voortplanten.
Zodra ik met het verkeerde been uit bed stap, word ik omringd door mensen die niets liever doen dan stuiteren, gillen, me over obscure Japanse tekenfilms vertellen, hun melk omgooien en heel, heel hard neurieën – het liefst dat ene vervelende Eftelingliedje dat zo in je hoofd gaat zitten. (Kom, hoe gaat-ie ook alweer…? Juist, die is het.)
Wat ook niet helpt is dat onze wekker een geluid maakt dat het midden houdt tussen een tandartsboor en een parend nijlpaard. Om voortaan wat liever aan de dag te beginnen, hebben we een wekker-cd-speler gekocht en na lang peinzen besloten we dat Coldplay ons voortaan mocht wekken. Het liedje heet Don’t Panic –dat leek ons geen slecht advies om de dag mee te beginnen. Maar het werkt niet.
Aan de muziek ligt het niet: na een kalm gitaarintro valt Chris Martin met zachte, nasale stem in. Helaas maakt de wekker ruim voordat de muziek begint al genoeg lawaai om de diepste slaap te verstoren. ‘Krrr, pst,’ doet hij. En dan: ‘Tak… Tak? Tok! Vrrt. Zzzzgggg. Tsssjj…’ Pas dan begint het liedje. Meestal heb ik na de eerste ‘Tak’ al een kopstoot uitgedeeld. Chris Martin hebben we nog nooit gehaald. Wakker worden van een miskoop: een miserabel begin van de dag.
Gelukkig trekt de rest van het gezin zich weinig van me aan. Ze stuiteren. Ze zingen. Ze soppen hun broodkorsten in de melk. En ze houden in een schriftje de stand van mijn ochtendhumeur bij. ‘Drie-en-tachtig procent, pap! Een nieuw record!’
Ik grom dat ze moeten kappen met die onzin. Ik snauw dat ze moeten opschieten. Ik slurp van mijn thee en ik vervloek wekkers en vroeg opstaan en laat naar bed gaan. En ik glimlach. Ik heb een ochtendhumeur van drie-en-tachtig procent. De dag beginnen met een nieuw record: wie doet me dat na?
En speciaal voor Knof op maandagmorgen:
Meer van Knof lezen?
Saladedagen is een onweerstaanbaar grappige en ontroerende roman over liefde, vader worden en de groeipijnen die daarbij horen. Ondanks zijn vele blunders – of misschien wel juist daardoor – weet Lennart keer op keer het hart van de lezer te winnen.
