Knof vertelt verder over zijn kraan…

13 juli 2012

Onlangs schreef Knof over de kraan die hij zo knap gemaakt had, althans, hij wiebelt nu nog een beetje en de oplossing is niet los te koop… Dat vraagt om maatregelen…

Onlangs schreef Knof over de kraan die hij zo knap gemaakt had, althans, hij wiebelt nu nog een beetje en de oplossing is niet los te koop… Dat vraagt om maatregelen…

Nog even over die kraan.

Ik heb er eerder over geschreven: het ding lekte en in een vlaag van overmoedigheid heb ik het ding zelf gerepareerd. Nou ja, bijna. Het lekken is gestopt, maar in de euforische concentratie die me nu eenmaal overvalt als ik met gereedschap mag spelen, heb ik een halfrond dinges gesloopt. Ik deed het niet expres, ik heb heus niks tegen halfronde dingesen, maar nu wiebelt de kraan als je hem aanraakt. En als je erop ademt. Of ernaar kijkt.

De kinderen vinden het hilarisch, mijn vrouw iets minder.

En dus dwaal ik deze zaterdag wat verloren door de plaatselijke klusmarkt – een hal ter grootte van vier voetbalvelden met schappen vol moeren, ringen, krammen, draadnagels, raamboompjes, bitjes en staalkabels. Er zijn eindeloze rekken met spaanplaatschroeven, gipsplaatschroeven, en vlonderschroeven. Daaronder houtdraadbouten, slotbouten, tapbouten, moerbouten en ergens, ergens in dit klusjesmanwalhalla, zouden ook de halfronde kraan-vastmaak-dingesen moeten liggen. Maar waar?

Als ik elk schap in de winkel drie keer heb bekeken, zonder succes, meld ik me bij de infobalie. Een struise meid in een rode overall begrijpt onmiddellijk dat ik een montageplaatje voor keukenkranen bedoel. Helaas, die worden niet los verkocht. Ze kan wel proberen er een te bestellen, dan heb ik hem misschien over een week of zes, zeven. Kan ook acht zijn.

Ik dank de struise meid en slenter nonchalant weg. Nog acht weken uitgelachen worden is geen optie. Ik weet wat me te doen stond.

Ik schiet het gangpad met sanitair in. Een tiental kranen staat in een nette rij te glimmen. Showmodellen. Ik werp een blik naar links, rechts: niemand. De tune van Mission Impossible neuriënd, haal ik een Engelse sleutel tevoorschijn.

Bij de kassa reken ik een Snickers af. ‘Ik kon niet vinden wat ik zocht,’ hoor ik mezelf zeggen. Waarom praat ik tegen de cassière? Waarom zo de aandacht trekken? ‘Ik had eigenlijk zo’n soort dinges nodig,’ gaat mijn stem verder. ‘Maar die verkopen ze dus niet los.’ Mijn hoofd word zwaar, mijn buik smelt, zometeen roept ze haar chef erbij en sluiten ze me op in een kamertje zonder ramen totdat de politie arriveert.

De caissière vraagt of ik Airmiles heb.

Veel te hard rijd ik naar huis. Ik parkeer de auto scheef in, trek mijn linkerschoen uit en klop op de hak tot een montageplaatje in mijn schoot valt.

Nu zit de kraan weer recht. De kinderen lachen me niet meer uit. Tot ik in Opsporing Verzocht kom, natuurlijk. Gelukkig liggen ze dan al in bed.

Lees Knofs column over de wiebelende kraan.