Larissa: ‘Had ik mijn affaire maar nooit opgebiecht’

Tekst: Mariette Middelbeek

29 april 2025

Ze wilde schoon schip maken en dus vertelde Larissa (40) haar man Marco dat ze naar bed was geweest met haar collega. Hij bleef bij haar, maar grijpt nu elke gelegenheid aan om het haar voor de voeten te werpen. “Soms wil ik schreeuwen: houd erover op!”

Larissa: “Vijftien jaar samen, twee kinderen van wie één huilbaby, een rampzalige verbouwing, een man in een midlifecrisis, ik die ongelukkig was met mezelf, een onverwacht ontslag – er waren tig ingrediënten die bijdroegen aan de relatiecrisis waarin Marco en ik belandden. We waren onszelf en elkaar volledig kwijt. Om bij die vijftien jaar te beginnen: de sleur zat erin. Geen van beiden deden we nog écht moeite voor elkaar. We ondernamen amper dingen samen, interesseerden ons niet echt meer voor wat de ander bezighield en hadden hooguit eens per maand seks, en dan alleen nog snel-snel omdat het moest. We groeiden steeds meer uit elkaar. De leuke, energieke en avontuurlijke man op wie ik ooit was gevallen, leek niet meer te bestaan. En ik deed eerlijk gezegd ook geen moeite hem nog te zoeken. Andersom kon het me ook niet zoveel schelen of ik nog wel een leuke vrouw voor Marco was. Als ik thuiskwam uit mijn werk, liep ik meteen naar boven om mijn huispak aan te trekken. Een leuk make-upje vond ik de moeite niet meer waard als ik de deur niet uit hoefde en dat ik na de geboorte van de jongens tien kilo zwaarder was gebleven dan ervoor, dat vond ik alleen in theorie vervelend. Want in de praktijk at ik liever een pak koek leeg dan dat ik ging sporten. Ik deed niet aan zelfzorg, omdat ik mezelf niet belangrijk genoeg vond en nam daarnaast Marco voor lief. En hij mij.”

Slaapgebrek

“Dan die twee kinderen. Marco en ik zijn dolblij met onze jongens, maar het leven is een stuk pittiger geworden sinds ze er zijn. De oudste, nu acht, heeft ADHD én autisme. De jongste van vier is nog niet gediagnosticeerd, maar ik vermoed dat ook hij ADHD heeft. Bovendien was hij een huilbaby. De eerste anderhalf jaar met hem hebben we met onze handen in haar gezeten. Slaapgebrek holt je uit en overdag waren we vaak de wanhoop nabij. Dat trekt ook een wissel op je relatie. En ergens in die toch al rondgaande orkaan, kwam er een huis te koop op een plek waar Marco en ik altijd van hadden gedroomd. Alleen was het een opknappertje, dus een vreselijke verbouwing volgde. Te midden van dat alles was Marco zichzelf aan het kwijtraken en haakte ik steeds meer af bij hem. Toen raakte hij ook nog zijn baan kwijt en was de crisis compleet, zowel voor hem persoonlijk als financieel. En ook dát beïnvloedde onze relatie. Ook al vond Marco vrij snel weer een nieuwe baan, de afstand tussen ons werd groter en groter. En dat zeg ik niet om mezelf vrij te pleiten, maar het zijn wel de redenen waarom ik steeds vaker aan scheiden dacht. Ik zag er tegenop om naar huis te gaan, ging Marco het liefst uit de weg. We maakten veel ruzie of zaten juist de hele avond zwijgend naast elkaar, allebei starend naar onze telefoon. We deelden niets en deden geen moeite om wel iets te delen. En toen kreeg ik een nieuwe collega…”

Aantrekkingskracht

“Tim was alles wat Marco op dat moment voor mij niet was. Hij was spannend, sexy, in mij geïnteresseerd en vooral: nieuw. Vanaf het eerste moment voelde ik een klik en al snel veranderde die in een grote aantrekkingskracht. Hij merkte mijn interesse en het duurde niet lang voor hij openlijk met me flirtte. Ik vond het heerlijk, voelde me alsof ik uit een winterslaap kwam. Daardoor realiseerde ik me nog meer dat mijn relatie met Marco niet goed ging. In plaats van daar iets aan te doen, liet ik het toe dat Tim me versierde. Niet netjes, dat realiseer ik me ook wel. En zeker niet respectvol naar Marco. Maar het gebeurde wel. Op een bedrijfsborrel zoenden we stiekem in, hoe cliché, het kopieerhok. Nog geen week later nam ik een middag vrij en Tim ook en hadden we seks in het hotel dat niet ver van ons kantoor ligt. Een kamer per uur, ik schaam me dood als ik er nu weer aan denk, maar op dat moment voelde ik een soort oerdrang, een bizarre honger. Ik móést dit doen, dacht niet meer na. En Tim was een geweldige minnaar. Ik reed die middag naar huis met rode wangen, een bonkend hart en een knagend schuldgevoel dat ik vakkundig negeerde.”

Dronken

“Ik zou graag willen zeggen dat het daarbij bleef, maar nee. Vanaf dat moment dacht ik voornamelijk aan Tim. Ik deed ineens weer moeite voor mijn uiterlijk, viel af, kocht nieuwe kleren. Marco merkte het niet of zei er in elk geval niets over. Ik droeg hakken, voelde me gezien en begeerd. Wekelijks sprak ik met Tim af, vier maanden lang. De eerste tijd leek het alsof ik continu dronken was, niet voor rede vatbaar. Daarna begon de realiteit me in te halen: ik bedroog mijn man op een zeer kwetsende, lage manier. Waar ik eerst met een enorme smile op mijn gezicht naar huis reed, voelde ik me nu vaker goedkoop en een huichelaar. Als ik naar Marco keek, zag ik een man die beter verdiende. Mijn kinderen deden mijn schuldgevoel nog verder toenemen. Ze verdienden een moeder die vocht voor haar relatie, voor hun vader. Ik had ervoor gekozen met Marco kinderen te krijgen, dan moest ik ook op z’n minst één echt grondige poging wagen om een scheiding te voorkomen. Precies vier maanden na onze eerste middag samen in het hotel, zei ik tegen Tim dat ik niet meer met hem zou afspreken. Hij begreep het, gelukkig, en maakte het me niet moeilijk. Ik ging naar huis, zoende Marco toen ik binnenkwam en zei: ‘Jij en ik gaan vrijdagavond uit eten.’”

Relatie redden

“Vanaf dat moment deed ik mijn best om onze relatie te redden. Ik richtte mijn nieuwe energie op Marco, regelde avondjes weg voor ons en ging vaker met hem in gesprek. Ook over ons. Hij had natuurlijk ook wel gemerkt dat het niet goed ging en ook hij wilde ervoor vechten, samen met mij. Maar terwijl we dat deden, bleef het bij mij knagen. Als we écht een nieuwe start wilden maken, moest ik ook schoon schip maken. En dat betekende: opbiechten wat ik had gedaan. Ik verzamelde al mijn moed en ging op een avond het gesprek aan, nadat ik het al vier avonden had willen doen, maar toch weer was teruggekrabbeld. ‘Ik heb een affaire gehad’, zei ik. ‘Het is nu voorbij.’ Marco brak. Ik heb nog nooit zo veel pijn bij hem gezien. Al meteen dacht ik: dit was geen goed idee. En dat bleek ook zo te zijn. Met mijn bekentenis stortte ik onze toch al wankele relatie in een nieuwe, diepe crisis waarin ik honderd procent de bad guy was. Marco huilde, schold me uit, negeerde me dagenlang – het was heel naar. Maar ik had het verdiend, vond ik, en dus onderging ik het. Ik hád hem immers ook bedrogen. Pas na een paar weken kwam het tot een gesprek, waarin ik uitlegde dat ik het niet had moeten doen, maar dat de staat van onze relatie zo belabberd was geweest dat ik er veel te veel voor open had gestaan. Dat was Marco wel met me eens, maar toch hield hij vanaf dat moment niet meer op over ‘de affaire’.”

Stekelige opmerkingen

“Het is nu bijna een jaar geleden en Marco en ik hebben veel aan onze relatie gewerkt. We praten meer, trekken tijd voor elkaar uit, doen moeite voor elkaar. De jongens merken de rust op en gaan daardoor ook veel beter. De negatieve spiraal is een spiraal omhoog geworden. Mijn affaire is in die zin een perfecte wake-upcall geweest, maar achteraf denk ik: ik had de voordelen moeten koesteren en de nadelen moeten ontwijken. Want vergeven, nee, dat is Marco niet van plan. Nog wekelijks komt hij erop terug en altijd als slachtoffer. Oké, ja, dat ís hij ook. Ik heb hem bedrogen en dat is verschrikkelijk. Maar de situatie waarin we zaten, is niet alleen maar mijn schuld, dat moet hij ook inzien. Hij zegt dat hij dat weet, maar er hoeft maar íéts te gebeuren of hij begint weer. Als ik even te lang met een vader praat bij voetbal, is het: ‘Heb je al een kamer geboekt?’ Ben ik vijf minuten later thuis dan gepland: ‘Was het leuk met je collega?’ Altijd die stekelige opmerkingen, altijd laten merken: ik ben dit niet vergeten. Soms wil ik echt schreeuwen: ‘Houd erover op!’ Het brengt ons niets als je het elke keer weer oprakelt. Lekker makkelijk, zegt Marco dan, maar dat is niet de reden. Het levert gewoon écht niets op. Ik weet wat ik heb gedaan en ik weet ook dat hij daardoor pijn heeft, daarvoor hoeft hij het niet elke keer te vertellen. Hij blijft maar achterom kijken, terwijl ik juist vooruit wil. Niet om te vergeten wat ik heb gedaan, maar omdat onze toekomst, onze gezin, alles waarvoor we vechten, dáár ligt, voor ons. Ik wil een moeilijke periode afsluiten en positief het leven tegemoet gaan. Maar als ik dat zeg, is het antwoord standaard: ‘Daar had je dan eerder over moeten nadenken.’”

Proces

“Sinds kort praat ik met een psycholoog, ook omdat ik nooit meer in zo’n negatieve spiraal terecht wil komen als waar wij in zaten. Zij zegt: geef het tijd. Vertrouwen beschamen is een kwestie van minuten, vertrouwen terugwinnen kost maanden of zelfs jaren. Marco heeft daarin een proces te doorlopen dat ik niet kan beïnvloeden. Het enige wat ik kan doen, is laten zien dat ik nu betrouwbaar ben. Dus laat ik mijn telefoon slingeren, stuur foto’s als ik ergens ben om te laten zien dát ik daar ook ben en praat nooit lang met andere mannen. Ik hoop dat dat genoeg gaat zijn. Soms wilde ik, heel onredelijk ja, dat Marco ook een affaire zou nemen. Dan stonden we quitte. Maar dat zou hij nooit doen. Hij is juist de meest betrouwbare man op aarde en misschien komt mijn overspel daardoor harder aan. Ik ben trots op wat we hebben overleefd, wat we hebben bereikt samen. Ik wil honderd procent voor ons gezin gaan en daarvoor hoop ik dat Marco het op een dag ook achter zich kan laten.” Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​ Foto: Getty Images Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.

LEES OOK