Leonie heeft een kind van haar getrouwde minnaar

10 april 2024

Natuurlijk, Leonie (32) wist wel dat haar minnaar Adam (49) zijn gezin niet zou verlaten voor haar en hun dochter Beau (2). Maar dat hij zijn ‘bijrol’ zo makkelijk zou accepteren, had ze niet verwacht.

Leonie: “Officieel weten alleen mijn ouders, zus en twee beste vriendinnen wie de vader is van Beau, maar ik denk dat sommige mensen in mijn directe omgeving wel een vermoeden hebben. Die geloven niet dat Beau van een spermadonor is, wat ik altijd beweer als mensen vragen wie haar vader is. Ook buitenstaanders zullen hun bedenkingen hebben. In een dorp wordt graag geroddeld en het is algemeen bekend dat Adam en ik goede vrienden zijn. Ik houd mijn kaken stijf op elkaar en ontken alles, maar onze affaire duurt al zes jaar, dus dan loop je het risico dat er weleens iets uitlekt. Of dat mensen vergelijkingen trekken tussen het uiterlijk van Beau en de oudere kinderen van Adam.”

Gewoon, een vriend

“Adam en ik zaten al jaren in hetzelfde zangkoor en waren lid van dezelfde carnavalsvereniging, maar pas zes jaar geleden sloeg de vlam in de pan. Tijdens een muziekproject waaraan we samen werkten, werden we steeds closer. Tussen de repetities door vertelden we elkaar over onze levens én problemen. Hij over die met zijn vrouw, die alle interesse in hem en in seks leek te zijn verloren, ik over mijn struggles als single vrouw. Ik was totaal niet uit op Adam. Ik zag hem echt als vriend, een vaderfiguur. Hij is zeventien jaar ouder. Ik heb hem toen zelfs nog geadviseerd om met zijn vrouw in therapie te gaan en extra lief voor haar te zijn. Pas jaren later werden onze gesprekken en appjes steeds persoonlijker en werden we smoorverliefd. Na een vriendschappelijke omhelzing die uitmondde in heftig kussen, zaten we tot in onze nek in een heimelijke affaire die nu al zes jaar duurt én zelfs geleid heeft tot een kind.”

Enorme verrassing

“Want sinds tweeënhalf jaar hebben Adam en ik een dochter. Haar komst was een enorme verrassing. Adam en ik hebben altijd met condoom gevreeën. In eerst instantie voor de veiligheid: ik was vrijgezel en ook al had ik niet de behoefte, mocht ik ooit met een ander het bed in duiken, dan liepen we tenminste geen risico. Maar eigenlijk hoefde dat niet, want ik ben Adam al die jaren trouw gebleven. Wel was ik niet aan de pil en diende het condoom dus puur als voorbehoedsmiddel. Scheelde mij hormonen slikken en het was net zo veilig. Dachten we. Want onze dochter is er letterlijk een keer ‘tussendoor’ geglipt. In de loop der jaren waren we wel iets makkelijker geworden. We vreeën altijd mét, maar als het condoom een keertje afzakte, waren we niet meteen in paniek. We achtten de kans niet zo groot dat ik meteen zwanger zou raken. Adam was ooit als ‘verminderd vruchtbaar’ gediagnosticeerd, hij had er met zijn vrouw vier jaar over gedaan om hun eerste zoon te krijgen. We hebben vooraf nooit gesproken over wat we zouden doen als ik per ongeluk toch zwanger zou raken. Zelf schoof ik de vraag of ik ooit kinderen wilde, sowieso steeds voor me uit. Een gezinsleven betekende Adam opgeven en daar moest ik niet aan denken. Ach, ik was nog jong, dacht ik altijd. Eens zou mijn verliefdheid voor Adam toch wel afnemen? Ik hoopte toen nog niet dat hij zijn relatie met zijn vrouw voor mij zou verbreken. Hij was zo veel ouder, ik dacht dat we wel uit elkaar zouden groeien. Dat is niet gebeurd. Sterker nog, mijn liefde voor hem is alleen maar groter geworden. Zeker nu we samen ouders zijn van een prachtige dochter.”

Lees ook: getrouwde Vicky (36) had een stiekeme affaire en raakte zwanger

Wel samen, niet ‘ons’ kind

“Dat we samen een kind hebben, betekent niet automatisch dat het ook óns kind is. Adams eerste reactie op mijn zwangerschap was: afbreken en wel meteen. Een kind op de wereld zetten in deze verboden relatie maakte dingen veel te gecompliceerd. Bovendien was hij toen al 46, zijn jongste destijds 12. Kleine kinderen stonden zo ver van hem af. Maar de gedachte aan een abortus kon ik echt niet verdragen. Stiekem wilde ik toch wel graag een kind, merkte ik. Gelukkig was Adam niet heel dwingend. Hij kon best begrijpen dat ik geen abortus wilde, maar dan waren de consequenties voor mij. Hij wilde best een kleine rol spelen in het leven van het kind, maar niet als dagelijkse papa en zonder al te veel verantwoordelijkheden. Financieel had hij geen ruimte om maandelijks alimentatie op te hoesten, ook niet omdat daar thuis wel heel gek op gereageerd zou worden. Als ik ervoor ging, was het dus echt mijn verantwoordelijkheid haar groot te brengen. Mijn kind, met mijn achternaam en met alleen mijn ouders als opa en oma en mijn zus als tante. Mijn ouders keurden deze constructie meteen af, mijn zus en vriendinnen verklaarden me voor gek, maar omdat ik me al bij de eerste positieve test zwanger voelde en hormonaal was, stemde ik meteen in met zijn voorwaarden. Maar ook met de gedachte: hij verandert wel. Als hij eenmaal weer zo’n klein baby’tje ziet, vindt hij het fantastisch en wil nooit meer bij ons weg.”

Meer betrokken

“Adam steunde me tijdens mijn zwangerschap, maar is nooit meegegaan naar de verloskundige of het ziekenhuis. Wel appte ik hem direct de echo’s door en moest hij ook huilen toen ik hem het hartje liet horen via zo’n doptone voor thuis. Als hij bij me was, wreef hij mijn buik in met olie. En toen ik na een prima ziekenhuisbevalling met mijn moeder en zus naast me thuiskwam, kwam hij ’s avonds langs met een grote beer. Inmiddels komt Adam bijna wekelijks, maar dat is meestal als Beau bijna naar bed gaat of al slaapt. Heel veel van de opvoeding van zijn dochter krijgt hij dus niet mee. Ik vind dat best triest. Voor mij, voor Beau én voor Adam. En afgezien van wat speelgoed en af en toe een extraatje, betaalt Adam ook niks voor zijn dochter. Dat vind ik prima, ik red me financieel en dat was ook de afspraak. Maar het doet me wel pijn dat we zo’n mooi meisje hebben, maar geen gezinnetje vormen. Natuurlijk, ik wist dat Adam geen rol zou spelen in het leven van Beau als een ‘normale’ vader, maar ik had gehoopt dat hij toch meer betrokken zou zijn bij de verzorging en opvoeding. Ik had niet verwacht dat hij zo makkelijk zou omgaan met zijn bijrol. Voordat ik Beau had, gingen Adam en ik nog weleens samen eten in een vreemde stad, of stappen. Nu ik aan huis gebonden ben door Beau, speelt onze relatie zich voornamelijk af binnen de vier muren van mijn huis. Elke maandag en vrijdagavond eet Adam bij mij, speelt hij wat met Beau, vertrekt naar de muziekvereniging en komt weer terug. Meestal hebben we dan seks, blijft hij tot twaalf uur en gaat hij dan weer naar zijn eigen huis.”

Zwijgen is goud

“Helga, Adams vrouw, weet dat hij haar niet trouw is. Ze weet ook dat hij veel bij mij is. Zogenaamd om te oefenen of te vergaderen. Verder doet ze of ze gek is. Ze praat volgens Adam nergens over, vraagt nergens naar. Zolang hij maar ’s nachts thuis slaapt en op zondag thuis is. Blijkbaar accepteert zij het vreemdgaan van haar man in ruil voor een stabiel gezinsleven. Helga en Adam wonen met hun twee zoons van zeventien en vijftien in een prachtig vrijstaand huis, een dorp verderop. Helga heeft een spierziekte waardoor ze niet kan werken. Hun huis is volledig rolstoelvriendelijk en als Adam thuis is, zorgt hij zo veel mogelijk voor haar. Seks hebben ze al jaren niet meer. Hun huwelijk is meer een overeenkomst, gebaseerd op de gelofte ‘tot de dood voor elkaar te zorgen’. Of Helga ook weet dat Adam een kind met mij heeft? Als ze naar de roddels zou luisteren wel, maar ook daar zegt ze tegen Adam niks over. Volgens mij hanteert ze de ‘zwijgen is goud’-regel. Zolang zij niets zegt, is het probleem er niet. Haar houding maakt het voor mij makkelijker om te gaan met mijn schuldgevoel. Als zij haar man zo vrijlaat, waarom moet ik me dan schuldig voelen? Het liefst zou ik open zijn over mijn relatie met Adam en onze mooie dochter, maar ik vrees de kritiek van anderen. Ik hoor van vriendinnen dat er al wel verhalen over mij de ronde doen. Ook al gaat híj vreemd en bedriegt hij zijn zieke vrouw, het is allemaal míjn fout. Dat maakt dat ik mijn mond houd. ‘Nee hoor, Beau is van een spermadonor’, beweer ik hard als mensen suggereren dat ze ‘iets weg heeft van de oudste zoon van Adam’.”

Lees ook: ‘Ik maakte het uit, maar toen bleek ik zwanger’

Geen sprookjes

“Het leven als alleenstaande moeder valt me steeds zwaarder. Elke dag zorgen, elke dag ‘aan staan’, het combineren van een baan en kind, ik ben 24/7 bezig. Maar ik heb geen spijt van mijn beslissing om ons kind alleen op te voeden. Ik ben stapel op Beau en familie en vrienden helpen me waar nodig. Adam heeft me nooit sprookjes verkocht. Hij heeft nooit beweerd dat hij weg zou gaan bij zijn vrouw voor mij of de baby. Hij zegt dat hij bij Helga blijft tot zijn kinderen volwassen zijn en zijn zieke vrouw een goed netwerk heeft van mantelzorgers en professionele hulpverleners die haar kunnen verzorgen. Hij zou Helga en zijn zoons nooit zomaar in de steek laten. Maar toch. Ik heb lang hoop gehad dat hij van gedachten zou veranderen als ons kind er eenmaal was. Zo’n weerloos, kwetsbaar klein kindje, zou dat niet voor alles gaan? Stiekem hoopte ik dat hij zijn dochter zou erkennen en zijn aandacht beter zou verdelen over zijn twee gezinnen. Misschien zelfs wel helemaal hier zou komen wonen. Maar dat doet hij niet. Hoeveel hij ook van mij en onze dochter houdt. Hij is daar uitgesproken over: ‘Jij komt er wel, Leonie, ook zonder mij. Helga heeft mij veel harder nodig.’ Hij heeft gelijk: ik ben sterk en kan terugvallen op vrienden en familie. Mijn vader betaalt bijvoorbeeld mijn huur, mijn moeder past drie keer per week op. Maar sterk zijn en een goed netwerk hebben, is niet hetzelfde als gelukkig zijn. Ik vind het nu niet ideaal, verlang steeds meer naar dat gevoel van huisje, boompje, beestje. De laatste tijd probeer ik dat Adam duidelijk  te maken, ik ga steeds vaker het gesprek met hem aan over onze toekomst. Hij luistert, knikt en zegt dat hij het heel lastig vindt allemaal, maar ook niet weet hoe we dit kunnen oplossen.”

Eerlijk zijn

“En wat vertel ik Beau straks? Ze is nu nog te klein. Ze kent Adam, ze vindt hem heel lief en hij krijgt dikke kussen van haar als ze hem ziet, maar we noemen hem ‘oom’. Papa is te gevaarlijk. Adam en Helga wonen gelukkig net ver genoeg van ons af om hen spontaan tegen te komen in het winkelcentrum. Helga kan alleen de deur niet uit, dus zij doen op zaterdagochtend samen boodschappen in hun dorp. Maar stel dat Beau hem en zijn vrouw een keer tegenkomt, dan mag ze niet heel hard ‘Papa!’ roepen. Maar als Beau in de puberteit komt, kom ik natuurlijk niet meer weg met ‘oom’. Misschien zelfs nog wel eerder. Eens moet ze de waarheid horen. Mijn ouders vinden dat ik eerlijk moet zijn tegen Beau. Volgens mijn vriendinnen moet ik lak hebben aan boze tongen van anderen en het gewoon zeggen zoals het is. Het gaat om het leven van mij en Beau. Het zou veel erger zijn als ze straks op de kleuterschool of van anderen in het dorp hoort wie haar vader is. Maar ik vind dat dat de taak is van Adam. Hij moet ervoor zorgen dat zijn twee levens samen gevoegd worden. Door te gaan scheiden of desnoods zijn vrouw in te lichten en zijn dochter te erkennen. De sleutel ligt bij hem. Ik hoop dat hij dat snel gaat inzien.”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.