Leonie haar man kreeg een zwaar ongeluk als motoragent

14 juni 2023

Welke dag zal jij nooit vergeten? Elke week vertellen lezeressen over een bepaalde dag in hun leven die ze altijd bij zal blijven. Deze week is dat Leonie (37). Nadat haar man Mark (37) tien jaar geleden tijdens zijn werk een zwaar motorongeluk kreeg, veranderde hun leven voorgoed.

Leonie: “Het gebeurde op vrijdag 20 december 2013. Mijn man Mark was aan het werk als motoragent en ik was op kantoor. Terwijl ik in gesprek was met een collega werd ik steeds anoniem gebeld. Vast zo’n vervelende callcenter, dacht ik nog. Vandaar dat ik ook niet opnam, ik had het veel te druk daarvoor. Ondertussen bleef mijn telefoon maar afgaan. Mijn collega vroeg nog of ik hem niet moest opnemen, maar ik zei dat dat later wel kwam.
Toen ik weer rustig op mijn plek zat, keek ik op mijn telefoon. Ik had een appje van de collega van Mark, iemand van de meldkamer die vroeg waar ik was want, zijn collegas kwamen mij halen. Met spoed werd ik onder begeleiding van politiecollegas naar het ziekenhuis gebracht. Ik schrok me kapot.”

Hersenschade

“Zo snel als ik kon, haastte ik me naar het ziekenhuis. Daar hoorde ik dat Mark op de intensive care in coma lag. Hij was met een personenauto in botsing gekomen toen hij met spoed op een melding wilde afgaan. Door de heftige crash had hij een verbrijzelde pols en bloedingen in zijn hoofd. Zijn prognose was niet goed. Als Mark al wakker zou worden, dan was het de vraag hoe hij was. Door zijn hersenschade wisten zijn artsen niet of hij bijvoorbeeld nog kon lopen of praten. Om zijn lichaam rust te geven, hadden ze Mark in een kunstmatige coma gebracht. Er was verder niks wat ze voor hem konden betekenen. Zijn lichaam moest het zelf doen.”

Serieus gesprek

“De dagen daarna leefde ik tussen hoop en vrees. Ik was heel erg bang om Mark te verliezen en dacht aan het gesprek dat we vlak voor het ongeluk met elkaar hadden gevoerd. We waren net een jaar daarvoor met elkaar getrouwd, maar Mark had aangegeven dat hij niet meer gelukkig was. Hij had zelfs al een eventuele scheiding ter sprake gebracht. Iets wat ik helemaal niet wilde, maar ergens snapte ik wel wat hij bedoelde. Ons huwelijk was niet wat we ons ervan hadden voorgesteld. Door drukte met werk waren we elkaar een beetje kwijtgeraakt, dus het serieuze gesprek kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Het had me ook aan het denken gezet wat ik zelf wilde. Verder gaan met Mark of toch misschien uit elkaar gaan? Ik was er nog niet echt over uit. Totdat ik in het ziekenhuis naast hem zat en opeens besefte dat ik hem bijna helemaal kwijt was geweest. Ik realiseerde me hoeveel ik van hem hield en bleef dag en nacht bij hem waken.”

Revalideren

“Na negen dagen haalden de artsen Mark uit zijn coma. Gelukkig wist hij nog wie ik was toen hij me zag, maar van het ongeluk herinnerde hij zich niks meer. En helaas kon hij ook niet goed praten en lopen.
Na nog een maand in het ziekenhuis te hebben gelegen, mocht Mark revalideren in een revalidatiecentrum. Daar verbleef hij een half jaar en ik steunde hem waar ik kon.
Het was zo’n moeilijke periode. Dagelijks reed ik heen en weer naar het revalidatiecentrum en ondertussen had ik gewoon mijn werk. Die combinatie was heel zwaar. Zo kon ik me niet goed focussen op mijn werk en wilde het liefst de hele tijd bij Mark zijn.”

Werk oppakken

“Dat hij ruim zeven maanden na het ongeluk eindelijk weer thuis was, voelde als een opluchting. Mark kon weer redelijk praten en lopen, maar hij was er nog niet. Toch wilde hij na een paar maanden zijn werk als motoragent weer oppakken. Werk was alles voor hem, maar ik was bang dat het te vroeg was. Bovendien twijfelde ik of het werk van motoragent überhaupt nog wel een optie was voor Mark. Hij was duidelijk niet meer dezelfde man als voor het ongeluk.”

Afgekeurd
“Jammer genoeg pakte het niet goed uit voor Mark. Het werk was te zwaar voor hem en uiteindelijk werd hij afgekeurd. Hierdoor waren er veel spanningen thuis, want Mark vond het moeilijk om te accepteren dat hij niet meer kon werken.
Ondertussen raakte ik zwanger van onze oudste zoon, Floyd (7). We waren erg blij met de komst van ons kind, maar ik merkte dat ik de situatie thuis steeds lastiger vond. Vooral omdat ik totaal onverwachts drie maanden te vroeg van Floyd beviel. Dat bracht zoveel zorgen en stress met zich mee dat ik helemaal op was. Ik wilde me focussen op mijn kind en het moederschap, maar was ook nog mantelzorger van Mark. Voor mij was instorten dus geen optie. Ik moest overeind blijven, want wie zou er anders zorgen voor mijn gezin?”

Mooi gezin

“Op een gegeven moment zaten Mark en ik er allebei doorheen. We belandden in een burn out en dat was ongelooflijk zwaar. Toch lukte het ons dankzij veel praten en therapie om eruit te komen. We wilden elkaar absoluut niet kwijt, dus vochten allebei keihard om ons huwelijk te redden.
En met succes, want we zijn nu weer gelukkig samen. Mark zal helaas nooit meer kunnen werken, maar ook daarin hebben we een weg gevonden met elkaar. Zo geeft hij het goed aan als hij rust nodig heeft en zorg ik naast mijn werk als coach (ik heb inmiddels een carrièreswitch gemaakt) voor de kinderen. Vier jaar na Floyd kregen we nog een dochter, Ella (3). Hoewel we elke dag nog met de gevolgen van deze ene dag moeten dealen, denk ik vooral aan het geluk dat we hebben gehad. Ik heb mijn leven door deze verschrikkelijke dag wel een positieve wending kunnen geven. Ik zeg dan ook altijd, hoe het ergste uit mijn leven me toch wat moois heeft gegeven. Ik besef me heel goed dat het ook heel anders had kunnen lopen, dus ik ben dankbaar voor het fijne leven dat we nu hebben.”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: eigen foto

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.