Leonieke: ‘Waarom is mijn ex nog steeds kind aan huis bij mijn ouders?’

7 maart 2024

Dat Leonieke (39) een goede band heeft met haar ex Martin, de vader van hun zoon, is alleen maar fijn. Maar waarom is hij zo vaak bij haar ouders? “Ik wil ons intensieve contact graag afbouwen, hij niet.”

Leonieke: “Meestal zie ik het al als ik de straat van mijn ouderlijk huis in rijd: de oude, blauwe BMW van mijn ex Martin, die pontificaal op de oprit van mijn ouders staat. Afhankelijk van de situatie rijd ik door of keer ik om. Ben ik met mijn zoon Justin of alleen? Kom ik voor een kop koffie en een kletspraatje of heb ik écht iets nodig? Negen van de tien keer besluit ik weer huiswaarts te gaan. Ook al zijn Martin en ik goed uit elkaar gegaan en spreek ik hem geregeld over onze zoon, ik heb gewoon niet altijd zin in een confrontatie met hem. En ik wil hem zeker niet steeds bij mijn familie zien.”

Al lang iets missen

“Martin en ik waren vijftien jaar samen, waarvan negen jaar getrouwd. Onze zoon Justin is twaalf en woont voor het grootste gedeelte bij mij, maar hij kan zijn vader zien wanneer hij wil. We wonen op fietsafstand van elkaar en hebben een gezinsapp waarin we makkelijk afspraken maken. Alles om het voor Justin zo normaal mogelijk te laten verlopen. Anderhalf jaar geleden zijn Martin en ik uit elkaar gaan. Met wederzijds goedvinden, zoals dat heet. ‘De koek was op’ vind ik zo’n cliché, maar het dekt wel de lading. Martin en ik hadden elkaar als partners niet veel meer te vertellen. Er was geen ruzie, maar er was ook al twee jaar geen genegenheid meer. De liefde voor onze zoon bond ons, maar we waren alleen nog ouders, geen lovers meer. Toen ik twee jaar geleden gevoelens kreeg voor een collega, die net als ik getrouwd was, gingen de alarmbellen af. Ik vertelde hem en ook Martin niets over mijn verliefdheid, maar ik besefte wel dat ik al lange tijd iets miste. Ik wilde passie voelen, gezien worden, smoorverliefd zijn. Meer dan die ene kus per dag, die ik alleen nog kreeg als Martin van zijn werk thuiskwam. Ik kon me niet eens meer herinneren wanneer hij me innig had gekust of spontaan had gezegd dat hij van me hield. Als ik Martin weleens vroeg of hij van me hield, zei hij: ‘Dat weet je toch.’ Daar moest ik het mee doen. Martin is een Stille Wille, hij uit zich amper. Heel anders dan ik: ik ben uitbundig, heb het hart op de tong. Jarenlang werkte het prima tussen ons, ik noemde ons het schoolvoorbeeld van ‘opposites attract’. Maar nu begonnen onze verschillen me te irriteren. Wilde ik zo wel verder?”

Snel en pijnloos

“Toen ik Martin over mijn is-dit-alles-gevoel en mijn twijfels over onze relatie vertelde, was hij het volkomen met me eens. Ook hij wist niet meer of hij wel gelukkig was in ons huwelijk. We konden best nog jaren zo doorgaan, maar werd het leven daar leuker van? Hij biechtte op al een keer verliefd te zijn geweest op een ander, een vroegere jeugdvriendin. Hij had een paar weken geleden met haar gezoend op een feest, maar was niet verder gegaan, omdat hij mij geen pijn wilde doen. Maar het had bij hem toch wel iets aangewakkerd. Een scheiding leek mij het beste. Als we elkaar niet meer happy konden maken, moesten we allebei maar een ander pad gaan volgen. Martin twijfelde: moesten we geen hulp zoeken? Konden we het toch niet nog proberen en gewoon weer seks hebben? Maar ik wilde niet meer. Als ik al een keer verliefd was geworden en hij had met een ander gezoend, wat was dan de volgende stap? Ik vond dat we er nu mee moesten stoppen, nu we er nog normaal over konden praten. Dat vond Martin ook wel: als ik wilde scheiden, respecteerde hij mijn keuze. En ook hij wilde net als ik het liefst op een zo normaal mogelijke manier uit elkaar gaan, zonder vechtscheiding of strijd over geld of spullen. We zouden een mediator inhuren die snel en pijnloos de scheiding moest regelen. Dat kon ook makkelijk. We hadden ieder een eigen tweedehands autootje en verder geen koopwoning of luxe bezittingen. We woonden in een ruim huurhuis dat Martin volledig had opgeknapt en waar we zelf een keuken in hadden geplaatst. Na de scheiding zocht Martin een eigen appartement in de buurt. Ik mocht in ons oude huis blijven wonen, samen met Justin. Zo zou onze zoon niet te veel lijden onder onze scheiding.”

Evengoed verdrietig

“Ik vind dat we daarin echt zijn geslaagd. Natuurlijk, het allerliefst zou Justin willen dat zijn ouders nog bij elkaar waren. Ik denk dat elk kind van gescheiden ouders daarnaar verlangt. Maar hij vindt zijn leven volgens mij best oké. In de weekenden die hij bij zijn vader is, zitten ze samen continu op de Xbox, soms wel zes uur achter elkaar. Dat sta ik thuis  niet toe, daar zijn tijden aan schermen verbonden. Andersom heeft Justin bij mij zijn oude kamer nog en al zijn vrienden op loopafstand, die ook altijd mogen blijven eten of slapen. Martin en ik maken elkaar geen verwijten, zijn flexibel als het gaat om opvang of logeerpartijen tussendoor. Vooral die gezinsapp is daarvoor superhandig. Moet ik overwerken, dan is één appje naar Martin genoeg. Maar hoe keurig onze scheiding ook is verlopen en hoe ideaal ons echtscheidingsconvenant, dat wil niet zeggen dat het niet verdrietig is geweest. Na vijftien jaar voelde het toch als falen. Ik heb veel last gehad van schuldgevoelens naar Justin. Zeker toen het een tijdje slecht ging op school en hij kampte met nachtmerries, zag ik dat als mijn fout. Ook Martin liet me dat toen fijntjes weten: als ik niet zo had doorgedramd, waren we niet gescheiden en had Justin wel de havo kunnen halen…”

Mag het wat minder?

“Inmiddels heb ik een vriend, Franklin. Ik heb hem via Tinder ontmoet. Hij woont een half uur reizen van mij vandaan. Hij is gescheiden en heeft ook een kind. Het gaat goed tussen ons, maar we doen het rustig aan. We willen allebei ons kind en onze vrienden en familie tijd geven om te wennen aan het idee dat we een nieuwe partner hebben. Wat het niet makkelijk maakt, is dat Martin nog steeds kind aan huis is bij mijn ouders. Hij heeft altijd al een goede band gehad met mijn vader. Ze zijn beiden klusser. Gezamenlijk hebben ze ons hele huis verbouwd. Ook zijn ze supporter van dezelfde voetbalclub. Toen we nog getrouwd waren, ging Martin regelmatig naar mijn ouders om samen met mijn vader voetbal te kijken. En dat is hij na de scheiding stug blijven doen. Op zich natuurlijk hartstikke fijn voor Justin, dat zijn vader het goed kan vinden met zijn opa en oma, maar van mij mag het contact wel wat minder.  Vooral de laatste tijd krijg ik er een onprettig gevoel van. Het lijkt wel alsof mijn ouders niet accepteren dat we uit elkaar zijn. Mijn moeder spreekt over Martin alsof hij niet haar ex-schoonzoon is, maar haar zoon. Dan appt ze mij dat ze hem een pannetje erwtensoep heeft gebracht, omdat ze weet hoe lekker hij haar soep vindt. Op zo’n moment denk ik: wat moet ik met deze informatie? Kappen met je pan soep!”

Erg ongemakkelijk

“Martin gaat twee keer in de week ’s avonds koffiedrinken bij mijn ouders. Soms met Justin erbij, maar vaker alleen. Het is me al een paar keer overkomen dat ik bij mijn ouders zat en hij spontaan binnenstapte. Dat voelt erg ongemakkelijk. Dat we contact hebben over de opvoeding van Justin, snap ik. Maar dat houd ik de laatste tijd al zo kort en zakelijk mogelijk. Justin wordt ouder, hij kan ook zelf dingen regelen. Ik wil dat intensieve contact afbouwen. Martin niet, die kan mij een hele avond door appen over allerlei randzaken, daar zit ik niet meer op te wachten. Daarnaast vind ik het dus niet fijn om hem telkens bij mijn ouders te zien. Het weer houdt mij er namelijk ook van om mijn nieuwe vriend aan mijn ouders voor te stellen. Daar lijkt geen ruimte voor. Mijn moeder wuift het ook weg als ik haar vraag of ze niet benieuwd is naar Franklin. Meestal roept ze iets als: ‘Joh, doe lekker rustig aan, kijk eerst maar eens of jullie wel bij elkaar passen, voordat je hem aan iedereen gaat voorstellen.’ Maar we zijn al een half jaar samen en ik wil langzamerhand wel dat hij mijn ouders leert kennen. Zijn ouders heb ik inmiddels wel al ontmoet. Ze zijn vriendelijke, lieve mensen die hun zoon alle geluk gunnen en niet meer leven in het verleden. Zij zien hun ex-schoondochter hooguit op de verjaardag van hun kleindochter. Waarom mijn moeder Franklin nog niet wil ontmoeten, weet ik niet. Misschien omdat ze dan voor haar gevoel tussen twee vuren komt te staan. Ik neem aan dat als ze Franklin kent en hem accepteert als de nieuwe man in mijn leven, ze inziet dat het raar is dat mijn ex zo vaak bij haar op de bank zit.”

Nooit meer spontaan

“Maar eigenlijk vind ik dat ze nu al dat contact moet inperken, ook zonder nieuwe schoonzoon. Ik zou willen dat ze loyaler is naar mij. Ik ben haar dochter! Ik snap dat het moeilijk is. Zij kennen Martin natuurlijk ook al een eeuwigheid. Hij hoeft ook niet helemaal uit hun leven te verdwijnen. Het zou al een verademing zijn als ze hem alleen samen met Justin zouden zien. Ik vind het prima als de drie mannen gezellig voetbal kijken. Maar dat Martin een hele zondag gordijnrails komt ophangen en allerhande klusjes doet en vervolgens aanschuift voor het eten, vind ik te veel. Het zorgt ervoor dat ik op zondag nooit meer spontaan bij mijn ouders aanwaai. Er met mijn ouders over praten, lukt me niet. Mijn moeder ontwijkt elk gesprek over Martin. Ik heb hem ook een keer geappt dat ik het apart vond dat hij nog zo veel bij zijn voormalige schoonouders kwam, maar daar heeft hij niet op gereageerd. Hij heeft zelf weinig contact met zijn eigen ouders. Zij zijn al op leeftijd en wonen in een seniorenwoning. Dat zal ook meespelen. Ik hoop nu maar dat Martin snel een nieuwe relatie krijgt. Soms hoor ik Justin een beetje uit over zijn vader. Martin gaat wel op stap en heeft ook wel dates, maar nog geen vaste vriendin. Jammer, want ik neem aan dat een eventuele nieuwe vriendin ook niet blij zou zijn met een vriend die eeuwig bij zijn ex-schoonfamilie zit. Ik weet zeker dat het dan snel is afgelopen met dat geklit met mijn ouders!”

Lees ook: Jennifers man liet haar vlak voor de bevalling in de steek

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.