Léontine trouwde na vijftig jaar met haar jeugdvriend

31 mei 2024

Het is 14 augustus 1973. Léontine en Chris zijn allebei vier geworden en lopen op hun eerste dag hand in hand de school uit. Precies vijftig jaar – en twee huwelijken – later staan ze weer hand in hand, maar nu voor het altaar. ‘Blijkbaar moesten we weer op elkaars pad komen.’

Léontine: “Chris trouwde in 1999. Dat was de laatste keer dat ik hem zag. Van tevoren vroeg zijn zus aan alle genodigden om een kaart of een foto op te sturen. Omdat er vroeger grapjes werden gemaakt over dat Chris en ik later met elkaar zouden trouwen, heb ik een foto opgestuurd van mezelf met een beteuterd gezicht ín de trouwjurk van mijn moeder. Puur voor de gein. Ik was juist blij voor hem en gunde het hem om gelukkig te zijn. Volgens mijn moeder had ik het er juist wel moeilijk mee, maar ik kan me dat echt niet herinneren. Wel weet ik nog dat het een gezellige dag was. Ik ken zijn ouders en zus goed en hoewel ik alleen voor de middag en het avondfeest was uitgenodigd, haalden zij me over om ook tijdens het diner gezellig te blijven. Één bordje meer of minder deed het ‘m ook niet. Kort na Chris’ huwelijksfeest, ontmoette ik mijn echtgenoot. Twintig jaar lang hebben Chris en ik elkaar toen eigenlijk niet gezien. Tot ik in een blog vertelde over mijn scheiding. Kort daarna kreeg ik een appje van een onbekend nummer. De profielfoto bij dat nummer kende ik maar al te goed. Het was Chris.”

Hand in hand
“Chris en ik ontmoetten op 14 augustus 1973. We schelen vijf weken en mochten na de zomervakantie tegelijk starten op de kleuterschool. Zelf heb ik daar geen herinneringen meer aan, maar mijn vader heeft de uitnodiging voor die eerste schooldag altijd bewaard. Daarom weet ik nu precies op welke dag Chris en ik elkaar ontmoet hebben. Volgens zijn moeder kwamen we die middag hand in hand naar buiten gelopen. Vanaf die allereerste dag waren we onafscheidelijk. Waar de een was, was de ander. We waren echt een twee-eenheid. Op school speelden we veel samen, maar ook na schooltijd en in vakanties. Ik weet nog vaag hoe het er bij hem thuis uitzag en dat we daar meestal met autootjes speelden. Bij mij thuis speelden we vaak vadertje en moedertje óf we speelden samen buiten. Ik weet nog dat onze juf in de tijd trouwde. Ik heb toen schijnbaar aan mijn ouders gevraagd of mijn vader zijn trouwpak nog had. Dan kon Chris die dragen en ik de trouwjurk van mijn moeder als we gingen trouwen in het pannenkoekenhuis. Als ik aan een gelukkige jeugd denk, dan denk ik echt aan die jaren. Met Chris, lekker veel buiten spelen in de wijk, alles heel veilig en vertrouwd.
Dat veranderde in november 1975, iets meer dan twee jaar na onze eerste ontmoeting. In verband met het werk van mijn vader verhuisden we naar een dorp in het oosten van het land. Dat vond ik naar. Op een gegeven moment kreeg ik zo veel haaruitval, dat mijn moeder me meenam naar de huisarts. Gelukkig vroeg de arts of er recent iets traumatisch was gebeurd. Mijn moeder vertelde over de verhuizing en zag toen in hoe erg ik Chris miste. Mijn ouders én zijn ouders hebben er toen voor gezorgd dat we elkaar zo veel mogelijk konden blijven zien. In de weekenden en in vakanties gingen we regelmatig naar elkaar toe, ook al was het een uur rijden. En we schreven elkaar ook brieven. Ik was daarin heel fanatiek, hij iets minder. Ik heb zelfs ooit een boze brief geschreven omdat ik vond dat hij te weinig schreef. Hoewel we ouder werden en in de puberteit kwamen, is er ook in die jaren nooit een romantische klik geweest. We praatten met elkaar over van alles en nog wat. Speelden met Playmobil of hingen in het klimrek. Ik herinner me vooral dat we heel close waren, volledig op ons gemak bij elkaar en echt maatjes.”

Eigen weg“Na mijn achttiende verjaardag, waar hij uiteraard ook bij was, zagen we elkaar steeds minder. We gingen allebei studeren en ieder onze eigen weg. En dat was ook goed. We hebben uitgesproken dat we elkaar altijd op de hoogte zouden houden van verhuizingen en grote gebeurtenissen. En die belofte zijn we nagekomen. Ik ben best vaak verhuisd, maar ik heb Chris altijd laten weten wat mijn nieuwe adres was én vice versa. We stuurden elkaar geboortekaartjes van onze kinderen en elk jaar op mijn verjaardag kreeg ik een kaart of via LinkedIn een bericht van hem. En ook ik vergat zijn verjaardag nooit.Toen we in 2018 allebei 49 werden, belde Chris me plotseling op. Het alsof we elkaar gisteren nog gesproken hadden en gingen gewoon weer verder waar we ooit gebleven waren. Hij stelde voor om een keer samen te wandelen. Dat leek me een goed idee, maar het kwam er uiteindelijk nooit van. Allebei te druk met ons leven.
Eind 2020 liep mijn huwelijk stuk. Met name omdat mijn ex-man en ik niet goed met elkaar konden praten. Het was een verdrietige tijd, maar ik moest die keuze voor mezelf maken. Omdat ik na de scheiding mijn meisjesnaam weer ging gebruiken, heb ik daarover geschreven in een blog. Gewoon om aan mijn klanten uit te leggen waarom ik opeens een andere naam had. Chris heeft dat gelezen en stuurde me kort daarop een appje. Hij vroeg of ik zin had om een keer bij te praten. Toen we elkaar kort daarop belden om iets af te spreken, zaten we zo weer anderhalf uur aan de telefoon. En wat bleek, hij lag óók in een scheiding. We zaten in hetzelfde schuitje en konden daarover veel met elkaar delen. Tijdens de wandeling die volgde, vroeg ik of ik een arm door zijn arm mocht steken. Ik weet niet zo goed waar dat vandaan kwam, maar ik had opeens sterk die behoefte. Het mocht. En op dat moment dacht ik: nú klopt het. Het was vertrouwd en tegelijkertijd ook nieuw. Ik kende eigenlijk die volwassen man niet, alleen het kind waar ik vroeger mee speelde, maar deze versie van Chris voelde net zo goed als vroeger, maar met nog iets extra’s. Die avond is er niets gebeurd en na middernacht ben ik gewoon naar huis gereden. Uiteraard dacht ik daarna regelmatig: wat gebeurt hier!? Maar ik besloot af te wachten wat het nou was. De tweede ontmoeting was bij mij thuis. Ik kookte voor hem en opnieuw voelde het heel goed. We konden zo makkelijk met elkaar praten en spraken die avond met elkaar af dat we altijd álles met elkaar mochten delen. De moeilijke dingen maar ook de mooie momenten uit onze voorbije huwelijken. Toen hij die avond vertrok, heb ik hem een kus gegeven. Dat was fijn, maar hij is daarna gewoon naar huis gereden. Pas na onze derde date ben ik ’s nachts gebleven en was het ‘aan’.”

Zielsverwanten
“In het begin van onze relatie had Chris veel ruimte nodig. Hij was nog herstellende van een burn-out en had het nodig om veel alleen te zijn. Dat vond ik lastig, want ik was verliefd en als ik ergens voor ga, dan gá ik ook. Tegelijkertijd wilde ik hem ook alle ruimte geven die hij nodig had. Ik was ook niet bang dat het niet goed zou gaan. Ik wíst dat het goed zat tussen ons. Dat dit voor het leven was. Wat wij hebben gaat namelijk zo diep, dat heb ik nog nooit met iemand ervaren. De liefde voor mijn kinderen is ook onvoorwaardelijk en diep, maar de liefde voor Chris gaat nog verder. We hebben weleens gezegd dat we elkaar kennen uit een vorig leven. Of dat we tweelingen zijn met verschillende ouders. Noem het soulmates of zielsverwanten. We weten wat goed is voor de ander zonder dat we het uit hoeven we spreken en we gunnen het elkaar ook.
Onze ouders en zussen vonden het fantastisch dat we ein-de-lijk samen waren. Voor mijn oudere zus voelde hij als een broertje dat altijd al bij ons gezin hoorde en mijn moeder onthaalde hem als een verloren zoon. Op 14 augustus 2023 zouden we elkaar precies vijftig jaar kennen. Daarom wilden we graag een groot feest geven voor al onze vrienden en familie. Zo konden we onze aparte werelden een beetje bij elkaar brengen. ‘Waarom gaan jullie niet gewoon trouwen?’ vroeg af en toe iemand. Ik wilde dat heel graag, Chris hoefde niet meer zo nodig. Maar toen we tijdens een wandeling een keer wat langer bleven staan voor de etalage van een juwelier en hij vroeg wat ik mooi vond, kreeg ik toch het idee dat hij ergens op aan het broeden was. Op kerstavond 2022 ging hij op zijn knieën. Het was niet het grootse moment zoals hij het in zijn hoofd had, maar opeens voelde het zo goed voor hem dat hij vroeg: ‘Ik wil gewoon bij jóu zijn, wil je met me trouwen?’ Natuurlijk zei ik ja.”

Onhandige maandag
“Ruim een half jaar later zijn we getrouwd. Precies vijftig jaar na onze eerste ontmoeting. Het was op wat onhandig voor de gasten, want het viel op een maandag, maar het kon voor ons onmogelijk op een andere datum. Het was een prachtige, zonnige dag. Ik droeg een fuchsia roze jurk, de zon scheen en onze kinderen, die de avond voor het huwelijk allemaal bij ons  zijn blijven slapen, gingen ons voor bij de huwelijksvoltrekking. Gelukkig kunnen mijn twee zoons het goed met hem vinden en ik ook met zijn zoon en dochter. Dat ze alle vier achter ons huwelijk staan is voor ons belangrijk. Dat Chris en ik nu samen zijn, blijf ik bijzonder vinden. Blijkbaar moesten we weer op elkaars pad komen en was dit er het goede moment voor. Het heeft zo moeten zijn. Zoals ik op onze huwelijksdag al zei ‘Ik hield altijd al van Chris, maar nu ook mét romantische gevoelens..”

Tekst: Brigiet Bluiminck
Foto: Amaury Miller
Visagie: Wilma Scholte

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.