Lezeressen vertellen: ‘Dit was mijn beste mislukking ooit!’

8 oktober 2021

Ken je dat, het gevoel dat je afstevent op een fiasco, maar dat het geluk je toch ineens toelacht? Deze lezeressen hebben allemaal iets moois over gehouden aan wat op het eerste oog een mislukking leek.

Ezra (31) had een dramavakantie, maar… ontmoette daarin de liefde van haar leven

Ezra: “We waren jong, net afgestudeerd en blut. Maar mijn beste vriendinnetje en ik wilden wel dolgraag op vakantie. We waagden ons aan de goedkoopste vakantie die we konden vinden: met een touringcar naar een hostel in Lloret de Mar. We bereidden ons voor op het ergste, maar het was nog erger. Het eten en de koffie in het hostel waren vies en de overige gasten, die gemiddeld tien jaar jonger waren dan wij, waren nachtenlang aan het feesten: we voelden ons net twee bejaarden tussen al die schreeuwende tieners. Wat een dramavakantie!
Op onze laatste avond, toen we maar besloten met ons laatste geld naar een fatsoenlijk restaurant te gaan, kwam ik de liefde van mijn leven tegen. De twee leuke jongens aan een tafeltje verderop – eindelijk toeristen van ónze leeftijd – begonnen een gesprekje met ons. Ze waren op doorreis gestrand met een kapotte motor, vertelden ze, en dus toevallig in Lloret. Ze hoorden ook ons verhaal aan en wilden ons de dag erna wel een leuke laatste dag in de omgeving bezorgen. De rest is geschiedenis. Inmiddels zijn een van die jongens en ik vijf jaar bij elkaar en gaan we volgend jaar trouwen.”

Leontien (36) was gefrustreerd over haar werk, maar… haar wachtte een verrassende carrièreswitch

Leontien: “Na mijn bevalling wilde ik graag minder werken: drie in plaats van vijf dagen. Helaas mocht dat niet van mijn baas. Een dag minder vond ze prima, maar volgens haar kon ik mijn administratieve baan niet in nog minder dagen doen. Mijn enige optie was ouderschapsverlof opnemen, dan had ik een jaar lang recht op twee vrije dagen per week en kon ik wel drie dagen werken.
Op een verjaardagsfeestje klaagde ik hierover tegen de zus van de jarige. Zij werkte bij een tijdschrift en vond het wel een interessant onderwerp voor een artikel. Ze vroeg of ik mijn verhaal op papier wilde zetten zodat zij het kon voorleggen aan de hoofdredacteur. Ik schreef alle frustratie van me af en leverde het in. De dag erna al kreeg ik een mail van de hoofdredacteur: ze was laaiend enthousiast over mijn ‘artikel’ en vroeg of ik een wekelijkse column wilde schrijven! Ik wist niet wat ik hoorde, ik was helemaal geen schrijver. Toch had ik het blijkbaar wel in me. Ik besloot het te doen, voor de lol naast mijn baan. Waarom niet?
Maar langzaam maar zeker kreeg ik ook andere schrijfopdrachten. Daardoor raakten mijn twee vrije dagen steeds meer met schrijven gevuld. Gelukkig sliep mijn baby veel en kon ik werk en privé prima combineren. Toen ik na een jaar weer vier dagen moest gaan werken heb ik die administratieve baan opgezegd om me helemaal op het freelance schrijven te storten. Nooit verwacht dat ik zo’n carrièreswitch zou maken!”

Sam (44) had dubbele pech onderweg, maar… kreeg hulp van een wel heel leuke man

Sam: “Vorig jaar was ik op weg naar een pitch om een nieuwe klant binnen te halen toen ineens één kant van mijn auto naar beneden zakte. Ik zwabberde naar een vluchtstrook en bekeek de schade. Een lekke band! Gelukkig ben ik lid van de ANWB en was hulp al snel onderweg, maar ondertussen moest ik wel mijn zakelijke afspraak afbellen. De klant was not amused en vertelde dat ik dan helemaal niet meer hoefde te komen.
Terwijl mij het huilen nader stond dan het lachen, werd er op mijn raampje geklopt. De man van de ANWB. Gegeneerd draaide ik mijn raampje open en vroeg snotterend of hij even wilde schuilen: de regen kwam met bakken uit de hemel. De man keek wat verward, maar deed het toch. In de auto vertelde ik hem mijn verhaal en hij bood een luisterend oor. Ondertussen bleef de regen op mijn dak kletteren. En dus bleven we kletsen. Sterker nog, we raakten niet uitgepraat. Mijn neerslachtige bui was al snel verdwenen; wat was dit een leuke vent! Hij bleek in de buurt te wonen en vrijgezel te zijn. Toen de regen voorbij was fikste hij mijn band zodat ik in ieder geval verder kon rijden. Vervolgens bood hij aan de band ’s avonds te komen vervangen. Dat was het begin van onze liefde.”

Bousra (40): voelde zich moederziel alleen, maar… liep in die periode ineens een nieuwe vriendin tegen het lijf

Bousra: “Voor mijn werk was ik net verhuisd van het westen naar het oosten van het land. Daar vond ik het lastig om aansluiting te vinden en nieuwe vriendschappen te sluiten. Mijn collega’s waren allemaal gesetteld. Daardoor had ik het doordeweeks op het werk leuk met ze, maar hadden ze in het weekend geen tijd om samen met mij iets gezelligs te doen.
Ik besloot mijn kansen te testen en schreef me in bij Tinder. Ik had een leuke match en na wat over en weer appen besloten we af te spreken. Kort gezegd: hij liet me zitten. Na ruim een half uur wachten besloot ik te vertrekken. Terwijl ik opstond zei een leuke meid tegen me ‘Jij ook al?’. Bleek dat zij ook alleen had zitten wachten op een man die niet was komen opdagen. We lachten het van ons af en kwamen in gesprek. Het werd alsnog een supergezellige avond. En sindsdien zijn we dikke vriendinnen.”

Lisa (54) had lange tijd een pijnlijk gebit, maar… viel toen ook de overbodige kilo’s af

Lisa: “Op latere leeftijd besloot ik een beugel te nemen: ik stoorde me aan al die schots en scheef staande tanden. Ik was erop voorbereid dat het niet altijd even prettig zou zijn, maar dat het zoveel pijn zou doen? Als mijn beugel net was aangedraaid kon ik zomaar een week niet eten. Kauwen deed zo’n zeer, dat ik die dagen leefde op yoghurt, vla en soep. In de tussenliggende weken kon ik wel weer gewoon eten, maar voelde die beugel nog steeds onprettig en at ik daardoor alsnog niet veel. Ook aan snoepen tussendoor beleefde ik weinig plezier. Ik vervloekte die beugel en dacht vaak: als ik dit van tevoren had geweten, had ’m nooit genomen. Achteraf gezien ben ik blij dat ik dat wel heb gedaan: ik heb nu een prachtig gebit en ben ook nog eens zeven kilo kwijt. En om eerlijk te zijn: die kon ik prima missen!”

Wendy (45) nam tegen haar zin in tijdelijk een hond in huis, maar… zag haar autistische zoon daardoor positief veranderen

Wendy: “Vorig jaar overleed mijn beste vriendin aan borstkanker. Het was een vreselijke tijd met veel verdriet. Ze liet geen man en kinderen achter, wel haar hond Boris. Ik had niets met dat beest. Ik ben niet opgegroeid met dieren en vind ze viezig en onhandig: ze beperken je in je vrijheid. Maar toen haar familie vroeg of hij tijdelijk bij mij kon wonen, tot er een nieuw baasje voor hem gevonden was, kon ik geen nee zeggen. Daarmee werd de langgekoesterde droom van mijn zestienjarige, autistische zoon Mike even werkelijkheid. Ik vertelde hem zich niet te veel aan de hond te hechten, omdat die wat mij betreft zo snel mogelijk weer weg zou gaan. Alleen had ik nooit verwacht dat een hond zo’n positieve impact op hem zou hebben.
Vanaf dag één heb ik geen omkijken naar Boris gehad. Mike stond vroeg op om hem uit te laten, deed dat – ongevraagd – ook na school en daarna nog voor het naar bed gaan. Hij gaf hem eten en in het weekend borstelde hij hem flink. Al snel waren Mike en Boris beste maatjes. Mike, die nogal opvliegend is, werd rustiger: door Boris bracht hij structuur en discipline aan in zijn eigen leven en kon hij zorgen. En ook voor ons werd hij prettiger in de omgang. Boris gaat wat ons betreft nooit meer weg. Hij is nu een blijvertje!”

Evi (28] raakte haar baan kwijt, maar… hield aan een verbouwing een leuke nieuwe baan over

Evi: “Vlak voor de coronacrisis werd ik volledig onverwacht boventallig verklaard bij een reorganisatie op mijn werk. Terwijl iedereen thuis werkte, kwamen bij mij thuis de muren op me af. In dezelfde periode ging mijn oma van haar totaal uitgeleefde flatje naar een aanleunwoning. Voor het flatje de verkoop in kon, moest het op z’n minst worden geverfd en schoongemaakt. Omdat ik toch niets te doen had en best handig ben, bood ik aan dat te doen. De staat van het flatje bleek echter nog slechter dan verwacht, dus leek het me beter er ook maar een nieuwe keuken in te plaatsen. Ik overlegde dit met de familie en die gaf aan dat als ik daar zin in had en het de verkoop van het flatje ten goede zou komen, ik maar moest doen wat ik nodig achtte. Zij zouden het bedrag wel voorschieten. En zo liep het project flink uit de hand.
Voor de verbouwing was de getaxeerde waarde van het flatje 180.000 euro. Uiteindelijk verkochten we het voor 310.000! De makelaar was zo onder de indruk van mijn werk, dat hij me ter plekke een samenwerking aanbood. Hij vindt het leuk om oude, bouwvallige huizen te kopen en ik blijk goed in het opknappen. Heb ik er dus nog een nieuwe baan aan overgehouden ook!”

[

Simone (36] had een relatie met een getrouwde man, maar… liet haar langgekoesterde kinderwens toch uitkomen

Simone (36): “Mijn mooiste, vruchtbare jaren heb ik aan hem gegeven. Maar uiteindelijk heeft hij me nooit gelukkig gemaakt en gegeven wat ik zo graag wilde en hij me beloofde: een gezin. Ik had ook beter moeten weten en nooit moeten geloven dat hij, mijn baas, zijn vrouw zou verlaten voor mij. Bijna tien jaar heb ik gewacht en gehoopt. Ben ik jaren eenzaam geweest in de avonden, weekenden en vakanties die hij met haar doorbracht. Toen ik uiteindelijk besloot er een punt achter te zetten, was ik klaar met alle mannen. Maar nog niet met het idee om moeder te worden.
Daarom heb ik gewacht met het verbreken van onze relatie en het opzeggen van mijn baan tot ik zwanger van hem was. Om alle banden met hem te breken heb ik hem dat nooit verteld. Zo heb ik toch nog gekregen waar ik zo naar verlangde en waren al die jaren samen alsnog niet vergeefs.”