15 lezeressen: ‘Als ik één ding kon veranderen, dan…’

2 november 2023

Wensen, we hebben ze allemaal. 15 lezeressen vertellen over de dingen die zij graag anders zien dingen. Van kleine dromen tot grote maatschappelijke veranderingen.

Als ik één ding kon veranderen, dan…

… werd mijn dochter niet meer gepest

Sandra (35): “In de ochtend staat ze met buikpijn op. Laatst heeft ze zelfs een keer overgegeven van de spanningen. Ik probeer met haar lerares en de school een oplossing te vinden, maar haar klasgenoten zijn meedogenloos en blijven haar buitensluiten.”

… zou nooit meer iemand botte opmerkingen maken over mijn gehoorprobleem

Annemieke (54): “Na een hersenvliesontsteking die me bijna fataal
werd, nu vijftien jaar geleden, werd ik plotsdoof. Sindsdien loop ik tegen veel onbegrip aan, omdat er niets aan mij te zien is. Ik heb twee
implantaten, maar ik hoor slecht. Als ik in een rumoerige ruimte iets niet begrijp, reageren mensen soms geïrriteerd en ongeduldig. En als ik een schrijftolk meeneem – iemand die live voor ondertiteling zorgt, zodat ik alles begrijp – wordt er soms bot gereageerd. Die reacties blijven pijnlijk.”

… had ik een relatie met een lieve man

Claudia (46): “Al lange tijd ga ik als single door het leven. Er kwamen weleens mannen op mijn pad, maar met niemand werd het serieus. Lang vond ik dat prima. Ik vermaakte me goed in m’n eentje met mijn kids. Tot ik vorig jaar borstkanker kreeg. Wat miste ik iemand om dit zware traject mee te kunnen delen. Iemand die een arm om me heen sloeg als ik het niet zag zitten en zou zeggen dat alles goed zou komen. Nu, een jaar verder, gaat het met ups en downs goed met mij. Ik weet nu wel dat ik graag een lieve man naast me wil. Want met z’n tweeën is het toch fijner.”

… groeiden mijn kleinkinderen op in een veilige wereld

Nancy (55)

… was ik nu moeder

Tanja (35): “Lang schoven mijn man en ik het krijgen van kinderen voor ons uit. We wilden wel, maar hadden het druk met ons bedrijf. Tijdens de eerste lockdown besloten we ervoor te gaan, maar helaas ging het niet zoals we hoopten. Mijn eitjes blijken niet al te best te zijn. Wat had ik nu graag een kind willen vasthouden en knuffelen.”

… had ik genoeg geld om een huis te kopen

Renate (29): “Mijn allergrootste wens is een eigen huis mét woonkeuken. Op een groot, gietijzeren fornuis pruttelen de hele dag door lekkere gerechten op de warmhoudplaat. Het blijven dagdromen, tenzij ik de loterij win.”

… was ik nog gelukkig getrouwd

Veronique (47): “Vijf jaar geleden werd ik verliefd op een ander. Ik was zo hoteldebotel dat ik alles wat me lief was opgaf om bij mijn nieuwe liefde te zijn. Het bleek een bevlieging – de passie tussen ons was niet genoeg. Bijna iedere dag denk ik aan mijn ex-man en hoe goed we het hadden kunnen hebben.”

… zou er geen stigma op obesitas rusten

Ellen (57): “Mensen met overgewicht worden vaak als lui, vies of dom gezien. Drieënhalfjaar geleden onderging ik een maagverkleining, een van de beste beslissingen van mijn leven. Maar ook over een gastric bypass hebben mensen veel vooroordelen. Bijvoorbeeld dat het lekker makkelijk zou zijn. Mensen zijn snoeihard en oordelen zonder een ander te kennen. Nu ik me supergoed voel, zet ik me in voor meer bewustwording over obesitas. Daarom ben ik vorig jaar vrijwilliger geworden voor de Nederlandse Vereniging voor Overgewicht & Obesitas.”

… hadden jongeren vertrouwen in de toekomst

Alice (48): “Koophuizen die onbetaalbaar lijken, het coronavirus, klimaatproblemen, ondergesneeuwd worden door alle social media-berichten… Ik heb een zoon van 18 en een dochter van 21 en zij groeien heel anders op dan ik. Ik gun alle jongeren een onbezorgde tijd waarin ze de wereld kunnen ontdekken.”

… kregen alle kinderen, jongeren en jongvolwassenen de kans om zich in hun eigen tempo te ontwikkelen in het onderwijssysteem

Désiré (37)

… wist iedereen wat het BRCA-gen is

Laura (23): “Ik ben draagster van het BRCA2-gen, waardoor ik tien tot twintig procent kans heb op eierstokkanker en zestig tot tachtig procent kans op borstkanker. Rond mijn 25ste laat ik mijn borsten preventief verwijderen. Doordat veel mensen niet weten wat dit gendefect inhoudt, moeten ik en lotgenoten veel uitleggen.”

… leefden we in een wereld waarin iedereen kan meedoen

Luka (27): “Ik werk als begeleider van mensen met een verstandelijke beperking en helaas komt het voor dat mensen aan me vragen of het leven van mijn cliënten wel meerwaarde heeft. Ik vertel dan over Maaike, een vrouw die geniet als ze in de zon zit, terwijl de wind door haar haren waait. En ik vertel over Peter, een man van weinig woorden, maar die me wel aan het einde van de dag hartelijk bedankt voor mijn hulp. Vervolgens vraag ik aan mijn gesprekspartner wanneer hij of zij voor het laatst écht in het nu is geweest. De conclusie is vaak dat ze dat niet weten. We kunnen veel van mensen met een beperking leren. Ze zijn een verrijking voor de maatschappij.”

… was hulpverlening voor iedereen toegankelijk

Roswitha (34): “Ik zou graag zien dat de geestelijke gezondheidzorg op mensen is gericht en niet op protocollen. Dat ‘te gecompliceerd’ niet meer bestaat. Dat de zorg verbetert in plaats van kapot wordt bezuinigd.”

… had mijn moeder een fijn, veilig thuis

Karin (53): “Mijn moeder vergeet steeds meer. Eigenlijk is het niet meer veilig om haar te laten koken. Ze staat op een wachtlijst voor een verzorgingshuis. Het is mijn grootste wens dat ze de laatste fase van haar leven in een fijne, veilige omgeving doorbrengt.”

… waren er geen zwerfhonden meer

Bianca (48): “Mijn huwelijksreis ging 25 jaar geleden naar Curaçao, een prachtig eiland waar helaas veel zwerfhonden leven. De stichting Rescue Paws Curaçao doet er alles aan om gedumpte honden een beter leven te bieden. En dat is helaas hard nodig. Sinds een jaar zijn wij de trotse baasjes van Gigi, een hond gevonden in een dichtgeknoopte vuilniszak, samen met haar broertjes en zusjes. Vorige maand, toen mijn man en ik ter ere van ons 25-jarige huwelijk weer naar Curaçao gingen en weer een bezoek brachten aan het opvangcentrum, besloten we te gaan fosteren. Dit betekent dat we tijdelijke opvang bieden aan pups die klaar zijn voor het gezinsleven in Nederland. De pup leert bij ons alles wat hij nodig heeft om een ‘forever home’ vinden. Ik kan niet wachten om onze eerste fosterpup op Schiphol te verwelkomen! Maar eigenlijk zou ik willen dat het in de toekomst niet meer nodig is en er geen zwerfhonden meer bestaan.”

Tekst: Sonja Brekelmans
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.