9 lezeressen over hun dieetgeheim: ‘Niemand weet van mijn maagband’

Tekst: Redactie Vriendin

17 mei 2023

De een snapt er ook níéts van dat ze niet afvalt, de ander smijt stiekem een fortuin over de balk voor een maatje minder – in elk geval valt er genoeg te liegen over diëten.

‘Ik heb geen zin in de oordelen van mijn familie’

Angelique (35): “Noem een dieetmethode en ik heb hem geprobeerd – je moet wel, als je 1.69 meter bent en de honderd kilo aantikt. Superstrak hoefde ik niet te worden, maar de dokter was wel steeds duidelijker: als ik over een paar jaar nog wat aan mijn knieën wilde hebben, moest er echt gewicht af. Elke keer begon ik weer vol goede moed aan een dieet, verloor eerst een kilo of tien en vervolgens mijn motivatie. Steeds vaker dacht ik: dit moet anders. En dan kwam ook de optie voor een maagband voorbij, maar dan voelde ik me een loser. Twee tantes van mij hebben er eentje en binnen de familie was dat echt een ding: o ja, kies maar de makkelijke weg, dat idee.
Toen er weer eens een poging was mislukt, zat ik huilend bij de huisarts. Hij zei: ga gewoon eens praten, een consult kan altijd. En zo kwam ik in het ziekenhuis terecht. Alleen mijn man wist ervan. Ik werd enthousiast en besloot voor een maagband te gaan, maar wel zonder het aan mijn familie te vertellen. In hun oordelen heb ik gewoon geen zin. Dus zei ik dat ik een midweek weg was met twee vriendinnen, lichtte hen in en ging, na een intensief voortraject, onder het mes. Daarna vlogen de kilo’s eraf. Gewoon streng diëten, loog ik tegen mijn familieleden. Dat verklaarde ook meteen waarom ik maar zo weinig at van de schalen met eten die bij elk feestje voorbijkomen.
Inmiddels ben ik veertig kilo kwijt, denkt mijn omgeving nog altijd dat ik super gedisciplineerd heb gedieet en voel ik me beter. Ik zie het zo: het gaat niemand wat aan wat je wel of niet met je lichaam doet. Ik heb gedaan waar ik me goed bij voel, dat lijkt me het belangrijkste.”

‘De begeleidster kijkt me wel vreemd aan’

Giselle (50): “Ik heb me een paar maanden geleden samen met een paar vriendinnen aangemeld bij een dieetclubje. Elke twee weken is er een bijeenkomst waar je met andere cursisten ervaringen kunt uitwisselen, en er is ook altijd een weegmoment. En elke twee weken sta ik daar weer glashard te liegen… Waar de rest een halve of hele kilo per week afvalt, ben ik vaak blijven steken op het gewicht van de vorige keer, of een paar honderd gram aangekomen. Tot ik ineens weer twee kilo afval en daarna begint het schommelen opnieuw. In het begin heeft de begeleidster wat afgepuzzeld: nauwkeurig bestudeerde ze mijn eetdagboek, ze begreep echt niet waar het jojo’en vandaan kwam. Ik wel. Het is voor mij namelijk heel duidelijk waar de schoen wringt: bij alle nachten dat ik de voorraadkast plunder. Overdag gaat het diëten wel, dan eet ik netjes mijn groenten en crackers. Maar ’s avonds en ’s nachts heb ik zo’n honger dat mijn discipline ver te zoeken is. Ik was al nooit een goede slaper en mijn lege maag maakt het er niet beter op. Dan sluip ik naar beneden en eet chocola en stroopwafels. Alleen gaat het afvallen dan niet zo hard, ik heb soms het idee dat calorieën na acht uur ’s avonds sowieso dubbel tellen.
Ik ga alleen nog naar de bijeenkomsten omdat ik niet de zwakkeling wil zijn van de vriendinnengroep met wie ik aan dit avontuur ben begonnen. Liever speel ik daar alsof ik het ook niet snap, dan dat ik gewoon zeg: ‘Jongens, ik houd dit niet vol, dan maar tien kilo te zwaar.’ Mijn vriendinnen hebben met me te doen en daar voel ik me wel schuldig over. En ik zie ook steeds meer op tegen die bijeenkomsten. De begeleidster kijkt me de laatste tijd echt vreemd aan. Volgens mij heeft ze me door.”

‘Mijn man denkt dat het 150 euro kost’

Pauline (46): “Een gezond gewicht kan je niet kopen, maar ik moet zeggen dat ik een aardige poging doe. Op internet vond ik een dieetmethode die geweldige resultaten beloofde door middel van voedingssupplementen en bepaalde mixdrankjes, er hoort ook een serie consulten bij. Dat sprak me meer aan dan zweten in de sportschool, wat ik een maand heb geprobeerd en waar ik naast een verstuikte enkel ook een heel slecht humeur opliep. Dus boekte ik vol goede moed een consult en ik moet zeggen: tot nu toe werkt het. Ik ben al vijf kilo kwijt en heb niet het gevoel dat ik moet afzien. Het enige is de prijs. Mijn man denkt dat de hele methode 150 euro kost. In werkelijkheid zit ik net over de 800 euro. Het is maar goed dat we gescheiden rekeningen hebben.”

‘Dat geluksstofje bestaat echt’

Olivia (30): “Als je gaat sporten, maak je een geluksstofje aan – ken je die wijsheid? In mijn geval klopt het. Als ik ga sporten, wat onderdeel is van mijn op maat gemaakte plan om af te vallen, rijd ik namelijk de sportschool voorbij, strijk in mijn sportkleding neer in een heerlijke koffietent, bestel een frappuccino met veel slagroom en geniet van een heel uur me-time. En nee, dat vertel ik uiteraard niet thuis. Dan maar wat langzamer afvallen, maar dat geluksstofje ontstaat bij mij echt niet bij zo’n apparaat waarbij ik mezelf voor schut zet, omdat ik niet eens weet hoe het werkt. Wel bij die extra slagroom.”

‘Gezond is het niet, wel effectief’

Rosemarijn (40): “De makkelijke weg, dat zou mijn middle name kunnen zijn. Voor mij dus geen uitgebalanceerde weekmenu’s met sla of sportschema’s waar ik de zenuwen van krijg. Nee, ik bestel gewoon een doos maaltijdshakes, zet mijn kiezen een paar weken op elkaar en pas zo, hup, in mijn bikini. Spelen met mijn leven, vinden mijn vriendinnen die wat strenger in de gezondheidsleer zijn. En bovendien niet duurzaam. Het zal wel. In hun bijzijn bestel ik salades en doe alsof dat mijn tweede natuur is. Ik heb geen zin in al hun feiten en cijfers over mijn bijzonder effectieve methode.”

‘Mijn moeder bleef maar mopperen’

Esperanza (37): “Mijn moeder viert haar Antilliaanse roots alsof het haar grootste prestatie is. Ikzelf ben er ook trots op, daar niet van, maar die rondingen die veel vrouwen in onze familie hebben, kunnen ook de spuigaten uit lopen. En dat was bij mij gebeurd. Dus besloot ik: nu is het klaar, er moet twintig kilo af. Je had mijn moeder moeten horen, beledigd was ze! Elke dag mopperde ze dat ik mijn afkomst verloochende en dat ik mezelf uithongerde, en aangezien ze bij me in de straat woont, ziet ze me ook nog eens heel veel. Het is een schat, maar als mijn moeder iets vindt, zul je het horen ook. Dus zei ik dat ze gelijk had en dat ik zou stoppen met diëten. Ze vierde het door uitgebreid voor me te koken en nog steeds drie keer per week eten af te leveren. Mijn gezin eet er dankbaar van, ik hou het bij groenten en een klein stukje vlees of vis. Dat ik nog steeds afval, komt door werkstress, heb ik tegen mijn moeder gezegd. Nu moppert ze op mijn baas. De arme schat die er juist alles aan doet om zijn personeel gelukkig te houden. Gelukkig spreken ze elkaar nooit.”

‘Sta ik toch weer bij de chocoladecroissantjes’

Gerjanne (56): “Werken in de supermarkt en proberen af te vallen – echt een topcombi, kan ik je vertellen. Natuurlijk kan ik ook naar de salade-afdeling wandelen en daar mijn slag slaan voor de lunch, maar op een of andere manier sta ik dan toch weer bij de lekkere chocoladecroissantjes. Ik ben gewoon niet sterk genoeg. Maar dat vertel ik thuis natuurlijk niet. Mijn man gelooft me op mijn woord als ik zeg dat ik vast in de overgang ben, dan gaat afvallen gewoon veel moeilijker.”

‘Maar gezond is anders’

Lisette (41): “Geen alcohol, dat zou zo’n beetje dieetregel nummer één kunnen zijn. Want: suiker, en dan val je natuurlijk nooit af. Dat snap ik, dat wéét ik, maar man, wat vind ik het moeilijk om mijn wijntje te laten staan. Ik ben heus geen problematische drinker, maar met een glas wijn is het gewoon makkelijker allemaal: ontspannen, loskomen, de dag doornemen – ik ga heel goed op alcohol. De diëtiste die ik bezoek omdat ik echt vijftien tot twintig kilo kwijt moet, was echter heel duidelijk: geen wijn, en als het echt niet anders kon, dan maximaal één per week. Dus nu sla ik maaltijden over om de wijn te compenseren. Het goede nieuws is: ik val wel af. Maar gezond is anders.”

‘Op mijn werk lunch ik niet meer’

Ellen (34): “Twee zwangerschappen hebben hun sporen nagelaten op mijn lichaam – om precies te zijn acht kilo per zwangerschap. Nu mijn dochters al acht en zes zijn, wil ik echt van die kilo’s af. Ik mis mijn strakke lijn van vroeger.
Onzin, vindt mijn man, zelf bezitter van een ‘dadbody’, inclusief buikje. Hij heeft niets met die nadruk die er, in zijn ogen, op een ongezond laag gewicht ligt, onder invloed van Instagram. Ik ben het met hem eens dat een onrealistisch schoonheidsideaal het laatste is wat je moet willen nastreven, maar maat 36 past bij mij. Vol goede moed begon ik aan een dieet waarmee ik zo vier kilo afviel in drie weken. Dat betekent een beetje lijden bij elke maaltijd – waar de rest lekkere pasta carbonara eet, knaag ik groenten en een beetje vis weg. Dat werkte voor mij, maar mijn man was na één dag al boos: was dít dan het voorbeeld dat ik onze kinderen wil geven? Ze kijken naar mij, als vrouw in hun leven. En ik moet ze laten zien dat oké zijn met hoe je eruitziet een belangrijke vorm van zelfliefde is. Natuurlijk ben ik het daarmee eens, maar ik wil echt van die kilo’s af. Dus heb ik mijn dieet van het avondeten naar de uren overdag verplaatst, waarin ik dan bijna niets eet. Op mijn werk zeg ik dat ik achter mijn bureau lunch en in werkelijkheid lunch ik niet. Uiteindelijk blijft mijn calorie-inname op deze manier hetzelfde en kan ik ’s avonds gewoon die pasta of aardappelen mee-eten. Natuurlijk kan ik ook tegen mijn man zeggen: ik doe wat ik zelf wil. Maar ik ben een beetje een conflictmijder.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek. Om privacyredenen zijn sommige namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.