Lezeressen over Valentijnflaters: ‘Onze magazijnbeheerder keek stomverbaasd’

Tekst: Redactie Vriendin

11 februari 2022

Van een genante cadeautjeswissel tot slaande ruzie om een Facebook-bericht – soms verloopt Valentijnsdag niet helemaal zoals gepland.

‘Als ik alleen al dénk aan het moment dat mijn schoonvader het uitpakte krijg ik de rillingen’

Nina (29): “Ik vind het leuk om mijn vriend op Valentijnsdag te verrassen met een spannend cadeautje. Zo gaf ik hem eens handboeien en ook een keer een zweepje. Twee jaar geleden besloot ik een spannend lingeriesetje – zo eentje met een open kruis – te kopen en dat voor hem in te pakken. Op het kaartje schreef ik: ‘Hé lekkertje, zie dit maar als cadeaupapier, en jij mag het straks uitpakken. XXX Nina.’ Ik pakte het mooi in en legde het in een la. Daar lag ook een ander cadeautje: twee paar sokken voor mijn schoonvader, die op dezelfde dag jarig is. Ander cadeaupapier, want je moet er toch niet aan denken dat… Juist.
Mijn vriend ging alleen naar de verjaardag van zijn vader, want ik moest ’s middags nog werken. Ik had het pakje klaargelegd zodat hij niet in de la hoefde te kijken. Wat er misging weet ik nog steeds niet, maar hij heeft het klaargelegde pakje niet gezien, vond in de la één cadeautje en ging er automatisch vanuit dat dat wel voor zijn vader zou zijn. Als ik alleen al dénk aan het moment dat mijn schoonvader het uitpakte en het kaartje las, krijg ik de rillingen. Mijn schoonmoeder kan dit verhaal niet vertellen zonder dat de tranen van het lachen over haar wangen lopen, maar ik durfde mijn schoonvader minstens drie maanden lang niet onder ogen te komen.”

‘Ik keek in het stomverbaasde gezicht van onze bejaarde magazijnbeheerder’

Wendy (33): “Ik was enorm aan het flirten en daten met een leuke collega, Gijs, en besloot op Valentijnsdag iets te doen wat eigenlijk helemaal niet in mijn nogal timide aard ligt. Ik trok een prachtig setje aan onder mijn kantoorkleding, stuurde Gijs een berichtje dat ik na de lunch even iets uit het magazijn moest halen en wachtte hem daar op met een heleboel knoopjes open. Toen ik daar met bonzend hart stond te wachten en ik de deur open zag gaan, zei ik met zwoele stem dat ik wel wat hulp kon gebruiken. Om het volgende moment in het stomverbaasde gezicht van onze bejaarde magazijnbeheerder te kijken. Hij was die dag vrij, maar had besloten toch even naar het werk te komen. Met een knalrode kop droop ik af, vijf minuten later kreeg ik een appje van Gijs: waar ben je nou? Ik durfde niet meer terug te gaan. Gelukkig kwam alles goed: dit jaar zijn Gijs en ik drie jaar bij elkaar.”

‘In een opwelling plaatste ik ook iets op social media. Iets heel gemeens’

Janine (47): “Mijn man Roland heeft vele kwaliteiten, maar attent zijn is daar niet een van. Mijn verjaardag, onze trouwdag, Moederdag – ik moet hem altijd subtiel eraan helpen herinneren dat het aardig is om voor die momenten een cadeautje voor mij te kopen. Aan Valentijnsdag herinner ik hem ook, maar met wisselend succes. Soms denkt hij eraan, soms laat hij het gewoon zitten omdat hij het niet belangrijk vindt. Misschien niet zo leuk van mij, maar ik vind dit echt heel jammer. Hoeveel moeite is het nou om even iets te bestellen?
Vorig jaar was ik er echt klaar mee. Vriendinnen kregen van hun man de leukste cadeaus op Valentijnsdag – lekkere geurtjes, mooie bloemen, sieraden – en ik kreeg uiteraard niets. Het gaat niet om de spullen, het gaat erom dat Roland blijkbaar niet de moeite wil nemen te laten zien dat ik belangrijk voor hem ben. Na het zoveelste juichende Facebook-bericht dat ik zag bij een vriendin, plaatste ik in een opwelling ook iets op social media. Iets heel gemeens. Achteraf zie ik ook wel in dat mijn bericht, waarin ik Roland belachelijk maakte en duidelijk liet merken hoe boos ik was, oneerlijk en veel te zuur was. Roland, die appjes van vrienden kreeg en uiteraard het mikpunt van een eindeloze stroom grappen was, was woedend. Valentijnsdag eindigde met slaande ruzie en dit jaar zeg ik maar niet dat die datum er weer aankomt. Ik koop wel wat leuks voor mezelf.”

‘Zo stom, het spannende filmpje stuurde ik naar onze schoonmaakster’

Roos (38): “Hoe ik zo stom heb kunnen zijn weet ik nog steeds niet, maar het spannende filmpje dat ik op Valentijnsdag ’s middags voor mijn man opnam – denk: naakt, denk: een opsomming van wat ik met hem van plan was die avond – heb ik per ongeluk naar onze schoonmaakster geappt. Dat is nu een jaar geleden en ik kan er nog steeds niet om lachen.”

‘Een week later heb ik het uitgemaakt’

Leia (31): “Ik dacht dat het leuk was om mijn nieuwe liefde op Valentijnsdag te verrassen met een enorme bos bloemen. Hij had ook net een nieuwe baan, dus dubbel reden voor feest. Ik liet een mooi boeket afleveren op zjin werk. Toen ik een berichtje van mijn vriend kreeg, wist ik zeker dat het iets liefs zou zijn. Maar helaas, hij was woedend. Hoe ik hem zo voor gek kon zetten op zijn werk? Wat moesten zijn nieuwe collega’s wel niet denken. Iedereen lachte hem uit! Toen ik die avond bij hem thuis kwam, was hij nog steeds boos. Een week later heb ik het uitgemaakt. Als je een lief gebaar zo afwijst, ben je mijn liefde sowieso niet waard.”

‘Ik schaam me nog steeds kapot, maar een paar uur later was ik straalbezopen’

Koen (34): “Ik ben nogal van het last minute regelen, dus toen het 14 februari was, had ik uiteraard nog geen cadeautje gekocht voor mijn vriendin. Ik zei haar ’s ochtends dat ze die avond om half acht uur klaar moest staan om uit te gaan, reserveerde een tafel in ons lievelingsrestaurant en nam me voor wat eerder van mijn werk weg te gaan om een cadeautje te kopen.
Tot het drie uur ’s middags was en ik een heel leuk appje kreeg: mijn neef was even in Nederland en omdat zijn vlucht was uitgevallen, had hij een paar uur tijd over. Of ik zin had in een biertje? Uiteraard, ik had hem al drie maanden niet gezien. En dus nam ik de rest van de middag vrij en trof hem in een cafeetje in de stad. Handig, dacht ik nog, dan kan ik straks meteen dat cadeautje even regelen.
Lang verhaal kort: het cadeautje kwam er niet. Het etentje ook niet. Ik weet niet wat me bezielde, maar dat ene biertje werden er in hoog tempo vijf, en toen tien en toen mijn neef om onduidelijke redenen besloot dat we whisky nodig hadden, zei ik geen nee. Ik schaam me nog steeds kapot, maar een paar uur later was ik straalbezopen. Ik weet niet meer hoe ik thuis ben gekomen. De volgende ochtend zag ik dat ik dertig gemiste oproepen van mijn vriendin had, allemaal tussen half acht en half negen. Zijzelf was nergens te bekennen. Bij haar ouders geslapen, bleek later. Ze is vier weken boos op me geweest, en terecht. Mijn neef vindt dit nog steeds een hilarisch verhaal. Ikzelf word er elke keer schaamtevol aan herinnerd als mijn vriendin de peperdure oorbellen draagt die ik op 15 februari voor haar heb gekocht.”

‘Hij reageerde, maar niet zoals ik had gehoopt’

Fenna (39): “Als een schuchter schoolmeisje besloot ik een Valentijnskaartje in de bus te doen bij een buurman die ik al een tijdje leuk vond. Leuk toch, zo’n ouderwetse actie? Sinds mijn scheiding en de zijne flirtten we wat af. Zoals het hoort, hield ik het kaartje anoniem, maar ik liet wel in het tekstje doorschemeren dat het van mij kwam. Zenuwachtig zat ik die dag te wachten op een reactie. Die kwam, maar niet zoals ik had gehoopt. Tot mijn verbazing zag ik het kaartje opduiken in een Facebook-post van hem, de tekst duidelijk leesbaar en zijn commentaar erbij: alsof we hier niet een beetje te oud voor zijn. Met van die smileys erbij die zuchtend en geïrriteerd kijken. Geen idee waarom hij dat nodig vond. De verliefdheid was in elk geval in één klap over.”

‘Mijn kinderen bescheurden zich om de dicht- en zangkunsten van mijn nieuwe vriend’

Jozien (51): “Na mijn scheiding was ik jaren alleen tot ik Victor ontmoette via een datingsite. Het was geen liefde op het eerste gezicht, maar na een paar afspraakjes groeiden we naar elkaar toe en ergens in januari was het ‘aan’. Ik dacht dat ik hem al redelijk kende, tot hij half februari een onvermoede kant bleek te hebben. Op de ochtend van Valentijnsdag verraste hij me met een zelfgeschreven gedicht dat hij inzong via WhatsApp. Twee dingen: hij kan niet dichten en ook echt niet zingen. Het was lief bedoeld, maar zó tenenkrommend. Vooral toen hij als nieuwste lid van onze familieapp – waar ook mijn volwassen kinderen in zitten – een paar uur later besloot zijn parel met iedereen te delen. Mijn kinderen bescheurden zich, ik heb Victor subtiel verteld dat ik zijn gedichten liever alleen voor mijn eigen oren houd.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek.

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.