7 lezeressen over wat ze nóóit hadden moeten zeggen: ‘Maar ze is toch ook te dik?’

19 januari 2022

Vriendschappen die eindigen, familiebanden die onder druk komen te staan staan: één simpele opmerking kan soms grote gevolgen hebben.

‘Ze bouwde een muur om zich heen en we spraken nooit meer af’

Margriet (45): “Ook al is het nu drie jaar geleden, haar wezenloze blik zie ik nog zo voor me. Anna keek me aan, maar leek me niet te zien. Ik legde een arm om haar schouders en zei: ‘Sorry An, ik dacht dat je het wel vermoedde.’ We zaten in mijn tuin met een glas witte wijn om het weekend in te luiden en even daarvoor had ik haar gezegd dat haar vriend Mark op het buurtfeest met Claudia had staan zoenen. Toen ik die twee betrapte in de bijkeuken, riep Mark gehaast: ‘Dit stelt niets voor, gewoon een vriendschappelijke kus.’
Ammehoela, dacht ik nog, maar omdat het best gênant was, ging ik weer naar buiten. Anna en Mark waren toen nog niet zo lang samen. Anna was al een tijd single en Mark was net gescheiden. Ik vond het meteen een leuk stel, al was Mark wel wat flirterig naar andere vrouwen. Maar aan de andere kant: hij reageerde ook heel joviaal en luidruchtig naar andere mannen, dus die losheid zat gewoon in zijn karakter.
Nadat Anna drie keer diep ademhaalde, keek ze me aan en zei: ‘Ik wil het er niet over hebben. Nu niet, nooit niet. Wat er ook is gebeurd, ik wil Mark niet kwijt.’ Ze stond op en ging naar huis. Dat weekend heb ik haar gebeld en geappt, maar ze reageerde niet. ‘s Maandags appte ze kortaf: ‘Ik zei toch dat ik er niet over wil praten.’ Vanaf dat moment ging het bergafwaarts met onze vriendschap. Ze bouwde een muur om zich heen en we spraken nooit meer af. In het begin had ze telkens een smoes. Toen ben ik ook maar gestopt met bellen en appen. Ik heb er reuze spijt van dat ik erover begonnen ben, want nu ben ik haar als vriendin kwijt.” 

‘Ik zei dat ik meer van mijn vader hield dan van haar’

Charlotte (33): “Het floepte er zomaar uit. Ik was die zaterdag bij mijn ouders geweest en mijn moeder bracht me voor de gezelligheid en omdat ze weet dat ik een hekel heb aan de trein met de auto naar huis. We hadden lol en zongen mee met de radio. ‘Wat bof ik toch met een dochter zoals jij. Ik hou heel veel van je’, zei mijn moeder opgewekt. Waarop ik, zonder na te denken, antwoordde: ‘Ik ook van jou, en van papa zelfs nog meer.’
Mijn moeder keek me aan en haar blik verstrakte. Ik had meteen spijt van mijn woorden. Ik weet ook niet waarom ik het zei. Het is wel zo dat ik gevoelsmatig meer met mijn vader op één lijn zit dan met mijn moeder, maar ik ben ook echt dol op haar. Met een snik in haar stem zei ze dat het haar raakte. Bij mijn huis aangekomen, omhelsde ik haar en vroeg haar of ze die opmerking kon vergeten. ‘Omdat het niet waar is, mam’, zei ik nog, maar ik zag dat ze dat niet geloofde. Ik zei nog iets van dat ik van beide evenveel hield, alleen op een andere manier, maar ik geloof dat ik het daarmee alleen maar erger maakte.
Ik was die avond alleen thuis, mijn man was met een vriend op stap, en heb me nog nooit zo rot gevoeld. De volgende dag werd ik vroeg wakker en ben meteen op de trein gestapt. Ik was best zenuwachtig, maar ik móest naar haar toe. Toen ze me het tuinpad op zag lopen, rende ze naar buiten. We omhelsden elkaar zonder iets te zeggen. Het was weer goed.”

‘Het verdriet om mijn opa’s zit nog diep’

Viola (29): “Ik ken Esther al mijn hele leven. Onze moeders zijn vriendinnen en wij zijn dat ook. Esther is fantastisch, ze is lief, grappig en staat altijd voor een ander klaar. Maar toen ze een paar maanden geleden vertelde dat ze twijfelde of ze zich zou laten vaccineren, werd ik heel boos. Ik schreeuwde dat ze een egoïst, een wappie en onverantwoordelijk was.
Mijn beide opa’s zijn vorig jaar aan corona overleden en dat verdriet zit nog diep. Maar ik schrok zelf ook wel van mijn uitbarsting, ik wist niet dat ik zó kon razen… De volgende dag heb ik haar gebeld en mijn excuses aangeboden. We hebben er rustig over kunnen praten, en guess what: ze heeft inmiddels haar eerste vaccinatie gehad!”

‘Ik vond het gemeen van mezelf en zielig voor haar’

Alice (44): “Eva was altijd al de gangmaker, ik het stille zusje. Haar lukte alles, ik struggelde een beetje door het leven. Zij had een leuke baan bij een omroep, een mooi gezin met drie dochters en een grote vriendenclub. Zelf was ik niet ongelukkig, ik was best tevreden met mijn werk in een boekenwinkel en rooide het wel in mijn eentje. Toen Eva me drie maanden geleden belde – verbaasd keek ik naar haar naam in het scherm, ze belde nooit – hoorde ik haar huilend zeggen dat ze ging scheiden. Hans had blijkbaar al twee jaar een minnares.
Tot mijn eigen verbazing reageerde ik vrij koeltjes: ‘Ach, wat vervelend voor je.’ Nadat ik – heel vals – dacht: hè hè, heb jij ook eindelijk iets dat niet lukt, hing ik met een smoes op. Die nacht werd ik ‘s nachts vaak wakker. Ik vond het gemeen van mezelf en zielig voor haar. Om zes uur ‘s ochtends heb ik haar geappt dat het me speet dat ik zo koeltjes had gereageerd. Later die dag ben ik naar haar toe gegaan en hebben we, eigenlijk voor het eerst sinds jaren, een goed gesprek met elkaar gehad.”

‘Maar ze is toch ook te dik?’

Hannah (39): “Mijn tweelingzus Bianca is nooit de dunste geweest, maar de laatste jaren is ze echt tonnetje rond geworden. Ze geniet van het leven om het zo maar eens te zeggen: een extra klodder mayonaise op haar frietjes, een dikke laag roomboter op een beschuitje, ze houdt gewoon van vet eten. Vier jaar geleden is ze bevallen van haar tweede zoon en de zwangerschapskilo’s is ze nooit meer kwijtgeraakt. Volgens mij is ze nu zelfs zwaarder dan tijdens de zwangerschap.
We mogen dan tweelingen zijn – en we lijken best veel op elkaar – ons lichaam is totaal anders. Daarin verschillen we als dag en nacht. Ik ben super slank. Ik let ook echt wel op wat ik eet, maar ik volg geen dieet, nooit gedaan ook. ‘De slankgenen zijn bij ons niet eerlijk verdeeld’, moppert Bianca altijd. Ik denk dan altijd: dat zal wel, maar ik prop mezelf niet vol.
Laatst kwam ze op bezoek en nadat ze voor de derde keer in de koekjestrommel graaide, zei ik dat ze veel te dik is. ‘Vind je zelf ook niet dat je moet afvallen?’ vroeg ik. De stemming sloeg meteen om: waar ik me mee bemoeide. ze wist zelf drommels goed wat ze deed, het was haar lijf en ze was er tevreden mee. Ze ging steeds harder praten en het eindigde in een schreeuwerige ruzie. Toen ze naar huis ging, bleef ik enigszins perplex achter. Ze beweert dus dat ze tevreden is met haar lichaam, maar ik geloofde dat niet. Anders spring je toch niet zo uit je vel?
Normaal gesproken bellen of appen we elke dag wel even, maar dit keer bleef het een paar dagen stil. Ook ik nam geen contact op. Misschien kinderachtig, maar ik vond dat ik geen schuld had. Ze ís toch ook veel te dik? Na vier dagen heb ik haar toch maar gebeld en gezegd dat het me speet en dat ik het niet zo bedoelde. Of ze me geloofde, weet ik nog steeds niet: om de lieve vrede te bewaren, ook voor onze moeder, vermijd ik het.”   

‘Ik zag dat ze een lippenstift pikte’

Edith (26):  “Als kind logeerde ik elke zomervakantie een week bij mijn oom, tante en twee nichtjes. Daar keek ik altijd enorm naar uit. Het was er een beetje een huishouden van Jan Steen, maar wel heel gezellig en liefdevol. Totaal anders dan bij mij thuis. Omdat mijn moeder chronische migraine heeft en nogal bedlegerig was, had ik altijd het gevoel dat ik me netjes en rustig moest gedragen. Bij mijn oom, hij is de jongste broer van mijn moeder, kon altijd alles. Hij was dol op zijn dochters en deed de gekste dingen met ze. Als we wilden make-uppen, was hij ons model. Giechelend smeerden we hem dan onder met felblauwe oogschaduw.
Aan die heerlijke logeerpartijen kwam een einde toen ik mijn nichtje Isa betrapte op het stelen van een lippenstift, we waren twaalf. Met mijn tante waren we in een chic warenhuis en ik zag dat Isa iets in haar zak stopte. Op mijn vraag wat ze deed, schudde ze haar hoofd en maakte ze rare bewegingen, zo van: houd je mond, je hebt niets gezien.
Had ik dat maar niet gevraagd, want mijn tante had het daardoor in de gaten en werd woedend op Isa, zo had ze haar niet opgevoed. En Isa was pisnijdig op mij. Ze bleef boos, de rest van de week sprak ze niet meer met me. Ze vond me een ‘vuile verrader’ en wilde niet dat ik nog kwam logeren. Daar heb ik als kind veel verdriet van gehad. Als we elkaar nu zien, zijn we aardig naar elkaar, maar die grenzeloze lol van vroeger hebben we nooit meer.”

‘Ik had de boodschap aardiger kunnen verpakken

Lenette (42): “Ik ken Marion van het schoolplein, onze dochters spelen weleens samen. Of liever gezegd: speelden. Mijn dochter Michelle was acht toen ze bevriend raakte met Daniëlle, een heel druk meisje. Ik vond haar een beetje brutaal, maar had ook medelijden met haar. Ze had niet veel vriendinnetjes. Misschien dat ze zich daardoor zo vastklampte aan Michelle.
Daan kwam steeds vaker bij ons spelen en hoewel Michelle het leuk vond, merkte ik ook dat zij zich een beetje liet ondersneeuwen. Ze moest altijd doen wat Daniëlle wilde. Toen Marion haar dochter na een speelafspraakje kwam halen, zei ze dat ze het zo enig vond hoe onze meiden met elkaar speelden. ‘Ik vind Daan wel nogal kattig’, antwoordde ik impulsief. Zonder iets te zeggen pakte Marion Daantje bij de hand en vertrok. De meisjes hebben nooit meer afgesproken.” 

Tips

Wat nou als de band met iemand echt niet meer te repareren is en spijt je leven gaat beheersen? Marleen Derks, oprichter van Piekerpoli, geeft tips.
• “Realiseer je dat het verlies van vrienden of familieleden een vorm van rouw is. Neem daar de tijd voor.”
• “Schrijf een brief waarin je alles vertelt waar je spijt van hebt. Schrijf op hoe je je voelt en wat het voor je betekent. Leef je helemaal uit. Als de brief af is, kun je hem bewaren, verscheuren, verbranden of een afscheidsritueel doen. Je schrijft deze brief voor je eigen verwerking. Je hoeft hem niet te versturen.”
• “Visualiseer dat je jouw vriendin, moeder of zus spreekt. Je kunt haar alles vertellen, zij luistert. Het is hetzelfde principe als het schrijven van een brief, maar gevoelsmatig is het een andere manier om de spijt, en het verlies, te verwerken. Voor visualisaties kun je kijken op het Youtube-kanaal van de Piekerpoli. Hier vind je dertien visualisaties voor het thema spijt, verwerking en piekeren.”

Tekst: Ellen Leijser
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.