Deze lezeressen werden verlaten door de liefde van hun leven

20 januari 2025

Je bent smoorverliefd, denkt aan een toekomst samen en dan – totaal onverwacht – zegt de liefde van je leven dat hij of zij bij je weggaat. Acht lezeressen over hun verdriet en de impact van de breuk op hun leven.

‘Na mijn huwelijksaanzoek verbrak hij meteen onze relatie’

Kayleigh (33): “Ik was zo verliefd op Jim dat ik alle signalen miste die aangaven dat het niet goed zat tussen ons. Hij was drukker met zijn vrienden dan met mij. Over onze toekomst sprak hij nauwelijks. En als ik aanstuurde op een huwelijk, werd hij altijd ongemakkelijk. Dus besloot ik hém te vragen. Gelukkig deed ik dat thuis en niet in een bomvol restaurant of op een familiefeest. Die afgang was ik nooit te boven gekomen. Jim zei namelijk nee en verbrak dezelfde avond nog onze relatie. Hij voelde niet meer voor me wat hij moest voelen, verklaarde hij. Ik was er kapot van. We hebben geen nacht meer naast elkaar geslapen, hij vertrok meteen naar zijn beste vriend. Dagenlang heb ik aan één stuk door gehuild. Mijn zelfvertrouwen liep een enorme deuk op, net als mijn ego. Gedumpt worden is vreselijk, zeker als je net een aanzoek hebt gedaan.”

‘Waarom had hij die keuze niet gemaakt vóórdat ik zwanger werd?’

Julie (38): “Ik was dertig weken zwanger toen Mark mij verliet. Wat een timing! Dat onze relatie niet het eeuwige leven was beschoren, wist ik diep van binnen misschien wel. We leefden gepassioneerd en konden behoorlijk ruziemaken, maar onze relatie miste diepgang. Aan de andere kant hadden we ook de beste, meest spetterende seks samen. Achteraf gezien was het allemaal veel te onstuimig, altijd feest, altijd reuring. Never a dull moment klinkt leuk en spannend, maar ik was na verloop van tijd wel toe aan een beetje rust in mijn leven. Ik had dan ook gehoopt dat mijn zwangerschap die rust zou brengen, maar voor Mark was het blijkbaar een eyeopener. Rust en stabiliteit, dat wilde hij helemaal niet. Sterker nog, hij zei dat hij bij me wegging. Woest was ik. Waarom had hij die keuze niet eerder gemaakt? Hij liet me gewoon zitten met een kind, dat kon toch niet?! Ik realiseerde me al snel dat het geen zin had hem om te praten. Hij zou gaan, ik moest alleen verder. Inmiddels zijn we vijf jaar verder en Mark heeft zich, ondanks alles, ontpopt tot een superleuke vader. Hij ziet zijn dochter elke woensdag en om het weekend. En tussen ons is het contact gelukkig ook weer wat beter. We pasten niet bij elkaar. Ik had eerder naar mijn gevoel moeten luisteren. Aan de andere kant: dan had ik nooit mijn geweldige meisje gehad…”

‘Ik wist meteen dat hij een ander had’

Odette (47): “Hoewel de passie in ons huwelijk al jaren was verdwenen, was Cor de man van mijn leven. Eigenlijk hadden we meer een verstandshuwelijk, en het fl itste echt weleens door mijn hoofd dat we misschien uit elkaar zouden gaan als de kinderen de deur uit gingen. Toch kwam het als een verrassing voor me toen Cor zei dat hij er klaar mee was. Wel wist ik meteen dat hij een ander had. Hij zou me niet hebben verlaten voor hij een ander onderkomen had gevonden. Aanvankelijk ontkende hij. Totdat ik dreigde alles overhoop te halen om de waarheid boven tafel te krijgen. De ‘ander’ bleek een collega, ik had haar zelfs een paar keer ontmoet. Het deed pijn, absoluut. Maar gek genoeg heb ik Cor geen dag gemist. Ik ben ook weer verliefd geworden, en ik weet nu wat ik al die jaren heb gemist. Achteraf gezien hadden we veel eerder uit elkaar moeten gaan.”

‘Ik voelde me minderwaardig en aan de kant gezet’

Hilda (58): “De kinderen waren net allebei de deur uit toen Fred me twee jaar geleden verliet. We zouden aan het tweede deel van ‘ons leven samen’ beginnen en waren altijd van plan geweest te gaan reizen en veel samen op stap te gaan. Maar Fred kwam een andere vrouw tegen. Die, heel cliché, een stuk jonger is dan ik. We schelen acht jaar. Dat is misschien niet zo heel veel, maar toch voelde het alsof ik werd ingeruild voor een ‘verser’ exemplaar. Wat was ik boos. Ook de kinderen waren ontzettend kwaad op hun vader. Daarnaast schaamde ik me vreselijk om het anderen te moeten vertellen. Ik voelde me minderwaardig en aan de kant gezet. Nog steeds kan ik niet geloven dat het zo gelopen is, maar sinds een paar maanden gaat het wel wat beter met me. Ik ben aan het daten met een leuke man en dat doet me goed. Ik krijg complimenten, en liefde. Ik doe er weer toe voor iemand. Toch vind ik het lastig om hem volledig te vertrouwen. Ik ging ervan uit dat ik Fred na bijna dertig jaar huwelijk wel kende. Dat viel helaas zwaar tegen…”

‘Hij belde me op mijn werk en vertelde dat hij wilde scheiden’

Kathelijne (55): “Het is alweer twintig jaar geleden dat mijn man me verliet, maar het blijft een pijnlijk verhaal. We waren anderhalf jaar getrouwd toen we naar vrienden in Amerika gingen. We hadden hen tijdens een eerdere reis leren kennen en ze hadden ons uitgenodigd. Kort voordat we vertrokken, kreeg ik een auto-ongeluk en door de whiplash die ik daaraan overhield, kon ik bij onze vrienden niet veel ondernemen. Dus toen zij de bergen in gingen, bleef ik thuis en pakte mijn rust. We waren een maand terug van vakantie, toen mijn man me op mijn werk belde: ‘Ik wil scheiden. Ik hou niet meer van je.’ Ik stond perplex en vroeg of het wel goed met hem ging. ‘Ik kom nu naar huis’, zei ik. Eenmaal thuis was hij al weg. Hij had zijn kleding meegenomen en was vertrokken naar een vriend. Zijn telefoon nam hij niet op; hij wilde blijkbaar geen enkel contact meer. Alles verliep verder via een advocaat. Ik was er zo stuk van, dat ik een burn-out kreeg. Het was een vreselijke periode. Acht jaar later vertelde een vriend van hem me eindelijk de waarheid: tijdens onze vakantie had mijn ex seks gehad met de vrouw die ons had uitgenodigd. En zij was zwanger van hem geraakt. Hij had me dus vreselijk bedrogen. Dat ik nu, twintig jaar later, nog altijd alleen ben, heeft zeker met die bizarre actie te maken. Mijn vertrouwen in mannen is helemaal weg.”

‘Voor hem wilde ik alles veranderen’

Chantal (29): “Mijn vriend heeft me een jaar geleden verlaten en me een fl inke trap na gegeven. Het lag namelijk allemaal aan mij: ik was saai, miste ambitie. Hij gaf af op al mijn vriendinnen en zei dat hij gek werd van de druk die ik op hem legde. Hij wilde zijn vrijheid terug. Ik wist niet wat ik hoorde en was er helemaal stuk van. Ik heb hem gesmeekt bij me te blijven. Wilde alles wel veranderen, voor hem. Maar hij ging. Ik bleef alleen achter in mijn huurhuisje, kapot van liefdesverdriet. De afgelopen maanden ben ik erachter gekomen dat mijn ex me meerdere keren heeft bedrogen. Dat maakte me zo kwaad! Mij een rotgevoel aanpraten, terwijl je zelf de boel belazert. Ik moet zeggen dat die wetenschap wel geholpen heeft onze breuk te verwerken. Ik ben nu vooral blij dat ik van hem af ben.”

‘Niets wees erop dat hij niet meer verder wilde’

Hanneke (39): “Ik leerde Bas kennen toen ik net twintig was. Na een tijd daten gingen we samenwonen. Eerst in zijn huurhuisje, later huurden we samen een huis en kochten we een woning. We trouwden en maakten een half jaar na de bruiloft met familie een rondreis door Azië. We hadden het echt geweldig. Mijn ouders zeiden zelfs meerdere keren dat de liefde ervan afspatte bij ons. Zo voelde het ook. Bas en ik bespraken onze kinderwens en hadden het zelfs over voorkeuren voor namen. Maar drie dagen nadat we weer thuis waren, kwam Bas met een voor mij schokkende mededeling. ‘Ik wil niet meer’, zei hij, doelend op ons huwelijk. Ik schrok, maar nam het nog niet helemaal serieus. Hij was vast overspannen, hier zouden we wel uitkomen. We hadden geen problemen, geen ruzie, alles ging goed. Maar Bas zei later nog eens dat hij echt niet met me verder wilde. Ik begreep er niks van, en ook mensen in onze omgeving waren heel verbaasd. Waarom hij niet verder wilde, kon Bas me niet vertellen. Hij begreep het zelf ook niet. Voor mij was zomaar opgeven geen optie; ik vond dat relatietherapie het minste was dat we konden proberen. Bas stemde daarmee in, maar de sessies brachten ons geen antwoord of oplossing. Er zat niets anders op dan toch te scheiden. Ik voelde me machteloos, ben echt wanhopig geweest. Toch heb ik nooit rancune gevoeld. Bas was altijd eerlijk tegen me, waarschijnlijk wist hij zelf écht niet waarom hij wilde scheiden. Er was geen andere vrouw in het spel, dat weet ik zeker. Op seksueel gebied liep het tussen ons niet zo heel goed, mogelijk heeft dat er iets mee te maken. Misschien is hij homoseksueel. Of aseksueel. Ik weet het niet. Van bekenden hoorde ik dat het ze niets zou verbazen als Bas op mannen valt. Bas en ik spreken elkaar tegenwoordig niet meer. Via via weet ik wel dat hij na mij nooit meer een relatie heeft gehad. Ik sta nu sterker in mijn schoenen. Ik dacht door mijn geloof heel zwart-wit over relaties, maar nu zie ik dat allemaal in grijstinten. Scheiden is niet slecht. Soms is het de enige of zelfs de beste optie. Dat ervaar je pas als je er middenin zit. In ons geval had het op termijn niet gewerkt. Ik ben een jaar heel verdrietig geweest, heb alle stadia van rouw doorlopen. Maar nu heb ik er volledig vrede mee. Ik ben veranderd. Bas en ik zouden nu ook echt niet meer bij elkaar passen. Maar als je mij toen had gevraagd wat ik het liefst wilde, was dat toch de rest van mijn leven samen blijven.”

‘Zonder iets te zeggen stapte hij in de auto en reed weg. Voorgoed’

Iva (52): “Ik leerde Lucas kennen in Praag, de stad waar ik toen woonde en waar hij was voor zijn werk. We werden verliefd en Lucas heeft een jaar bij mij in Tsjechië gewoond. Maar hij kon er niet aarden. Om eerlijk te zijn, deed hij ook geen enkele moeite om de taal te leren. Het enige wat hij wilde, was met mij naar Nederland verhuizen. Ik was 26 en liet alles achter voor de liefde van mijn leven. We trouwden en kregen een dochter. Ik hield van Lucas, maar het leek wel of ik nooit echt contact met hem kreeg; hij was emotioneel gezien heel gesloten. Ik miste verbondenheid. Eigenlijk voelde ik toen al dat er iets niet klopte, maar ik was vastbesloten om ons huwelijk te laten slagen. Tien jaar na de geboorte van onze eerste, werd onze tweede dochter geboren. Ik leidde een druk leven, werkte fulltime, had de zorg voor een puber en een kleintje en hield thuis alles draaiende. Lucas sloot zich in die periode steeds meer voor me af. Zijn zaak liep niet goed en daar leed zijn ego behoorlijk onder. Ik kon hem niet steunen; alles wat ik zei, was in zijn ogen verkeerd. Steeds vaker hadden we ruzie. Tijdens een van die ruzies duwde hij me letterlijk, met twee handen, van zich af. Toen wist ik dat het niet meer goed zou komen. Een paar dagen later stapte hij, zonder iets te zeggen, midden in de nacht in zijn auto en reed weg. Daar eindigde ons huwelijk, inmiddels elf jaar geleden. Ik was kapot van verdriet. De scheiding was een struggle. Ik moest door voor de kinderen, maar het was verschrikkelijk. Ik wilde zo graag terug naar Tsjechië, maar dat kon ik voor de meiden niet maken, zij hebben hun leven hier. Ik heb m’n verdriet onder ogen gezien en mijn gevoel geuit. Dat kan ik iedereen in een soortgelijke situatie aanraden: huil, schreeuw en zing het desnoods van je af, als je je verdriet maar niet opkropt. Zelfliefde is voor mij de kern van mijn verwerking geweest.” 

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.