Lezeressen vertellen: ‘De dag dat mijn geheim uitkwam…’
4 juli 2018
Sommige dingen houd je liever voor jezelf. Om een ander niet te kwetsen of omdat je je schaamt. Wat als je geheim dan toch uitkomt? Zes lezeressen vertellen: “Ik was zó blij dat ik eindelijk niet meer hoefde te liegen.”
Sommige dingen houd je liever voor jezelf. Om een ander niet te kwetsen of omdat je je schaamt. Wat als je geheim dan toch uitkomt? Zes lezeressen vertellen: “Ik was zó blij dat ik eindelijk niet meer hoefde te liegen.”
‘Ik voelde totaal niets voor mijn eigen baby’
Jennifer (36): “‘Geniet ervan!’ stond op bijna elk kaartje dat we kregen na de geboorte van onze dochter, maar genieten deed ik juist totaal niet. Ik voelde maar weinig, kon niks met die baby iedereen zo snoezig vond. Ik zorgde wel voor haar, hoor. Ik legde haar aan de borst, deed haar in bad, kleedde haar aan. Maar meer uit plichtsbesef dan uit die allesoverheersende moederliefde waar ik zo veel over had gelezen. Daar was bij mij op dat moment geen spoortje van te vinden.
Ik durfde niets te zeggen, tegen niemand. Tot ik het op een dag niet kon opbrengen om mijn dochter te troosten. Ik liet haar in haar bedje liggen en zette de radio in de woonkamer keihard aan om haar gekrijs niet te horen. Toen mijn man thuiskwam uit zijn werk zag ik het ongeloof op zijn gezicht. Toen hij me daarna vroeg hoelang ons meisje al huilde en ik antwoordde: ‘Ik denk een paar uur’, veranderde ongeloof in regelrechte horror. Hij werd laaiend, maar bedaarde snel toen hij mijn reactie daarop, of eigenlijk het gebrek daaraan, zag. ‘Jen, ik maak me al weken zorgen om je. Er klopt iets niet. Ik bel je moeder of die hier komt logeren en morgen gaan we naar de dokter. Wij samen, ik blijf bij je.’
Het was alsof iemand op de aanknop van mijn emoties had gedrukt. Ik begon te huilen en kon niet meer stoppen. De volgende dag zaten we bij de huisarts, die stuurde ons door naar de GGZ. Daar kreeg ik een heel lieve, goede therapeut die gespecialiseerd is in postnatale depressies. Met heel veel praten en heel kleine stapjes kroop ik langzaam uit het dal. Inmiddels is mijn dochter bijna twee en is ze de liefde van mijn leven. Dat genieten is helemaal goed gekomen!”
‘Mijn gewicht was mijn grootste geheim’
Diewertje (32): “‘Ga maar even op de weegschaal staan’, zei de internist. Het zweet brak me uit. Moest ik nú, ter plekke op de weegschaal gaan staan? Waar mijn vriend bij was? Dit klinkt voor anderen misschien als een non-probleem, maar voor mij is mijn gewicht al mijn hele leven een enorm issue.
Ik schaam me dood voor het getal op de weegschaal. Ook mijn vriend wist tot voor kort niet hoeveel ik weeg en ik was vast van plan hem dat nooit te vertellen. ‘Rond de negentig kilo’, zei ik als hij ernaar vroeg. Dus toen de internist, waar ik was voor maagproblemen, zei dat ik op de weegschaal moest, wist ik niet waar ik het zoeken moest. Toch kon ik moeilijk zeggen dat ik dat niet wilde, dus klom ik op die glazen plaat. ‘112 kilo’, las de arts hardop af. Ik durfde mijn vriend niet aan te kijken, heb zijn blik ontweken tot we buiten stonden.
Toen ik hem eindelijk aankeek, moest hij keihard lachen. ‘Rond de negentig kilo, toch? Jouw idee van ‘rond’ is wel heel ruim, schatje’, grinnikte hij. Daarna sloeg hij zijn arm om me heen en drukte een kus op mijn voorhoofd. We hebben het er nooit meer over gehad, maar sinds die dag voel ik me nóg vertrouwder bij hem, en nog meer geliefd. Hij is de enige die mijn grootste geheim kent.”
Lees alle verhalen in Vriendin 27.
